Ogród Jane Austen

w moim tlumaczeniu jest "(...)pułkownika Fitzwilliama, młodszego syna swego wuja, lorda X." sądzę , ze owo X dotyczy tytułu lorda, podobnie jak "regiment milicji hrabstwa X" w przypadku jednostki Wickhama. Lordowie maja zdaje sie to do siebie, ze oprocz nazwiska maja takze tytul. ot chociazby obecny nastepca tronu Karol, książę Walii - pelne nazwisko wg Wikipedii: Charles Philip Arthur George Mountbatten-Windsor. nazwiskiem jest tu zatem Windsor czy raczej Mountbatten-Windsor, tytuł zas to `książę Walii`. na tym opieram swój sąd ze Fitzwilliam to nazwisko, natomiast ów X ukrywa tytuł lorda, ktorego zbyt latwo byloby zidentyfikowac. tytuł był dziedziczony przez jedna osobe-widac to wyraznie w przypadku tytulu baroneta w "Perswazjach"
natomiast matka Darcy'ego? hm byla chyba Anna Fitzwilliam, corka lorda X. tak jak Anna Elliot, corka baroneta...baroneci nie wiem czy mieli "dodatki" do nazwisk:)

Chodziło mi raczej o coś innego. Teraz to sobie dopiero uzmysłowiłam
Po pierwsze - czy były jakieś zasady nazywania "tego drugiego w kolejce", że tak powiem, czyli właśnie młodszego syna hrabiego.
Po drugie - zasady nazewnictwa tego pierwszego w kolejce - wiadomo, że dziedziczył tytuł, ale póki go nie odziedziczył też się jakoś nazywał. Może od innego kawałka ziemi? (patrz. dzisiejszy Książę Walii)
Po trzecie - może faktycznie Fitzwilliam Darcy mogłoby być zlepkiem dwóch nazwisk (matki i ojca, by podkreślić pochodzenie)
E.

Uwaga - wymyślam teorie z powietrza. Tak sobie dumam dzisiaj, bo mi się nudzi po prostu. Rodzina Darcy nie była utytułowana. Zatem rozróżnienie między starszym i młodszym synem (gdyby takowi byli) było tylko przez użycie bądź nie użycie imienia. Czyli zasadniczo "Pan Darcy" w zupełności wystarczało. Więc po co dodawać tego Fitzwilliama, zwłaszcza, że to przecież także nazwisko matki Darcy'ego. No i jeszcze jedno. Skoro imię Fitzwilliam było swego rodzaju tradycyjne w rodzinie matki (taka była chyba jedna z koncepcji) to co z rodziną ojca? W rodzinie Darcych nie było tradycji nadawania imienia pierworodnemu? Ponoć ród "starożytny" to i tradycje jakoweś mieć powinien.
E.

PS. Tak wam tutaj mieszam w dyskusji, bo niby dlaczego od razu zakładać, że imię to imię. Można sobie przecież na tej bazie pofilozofować nieco. Nieprawdaż?
E.

Zasada majoratu ustalała, że dziedziczy zawsze najstarszy syn, z braku potomka, najstarszy bratanek itd. Zawsze po mieczu. Dziedziczenie po kądzieli było jedynie w wszczególnych przypadkach, z góry ustalone, obwarowane i ograniczone czasowo - tzn aż do XIX w. kobieta była właścicielką jedynie do zamązpójścia. Potem stawała się żoną właściciela.
Jeśli natomiast w rodzinie pojawiło się kilku synów, to w zasadzie ich los również bywał przesądzony. Majątek dziedziczył najstarszy syn, zwykle bez prawa sprzedaży. W zasadzie inwestycja jaką w niego wkładano, to szkoła publiczna dla młodzieży szlacheckiej (oczywiście arystokracja wysyłała synów do w Eton), gdzie nie tyle się uczył, co po prostu miał tam być i zdobywac kontakty towarzyskie. Zadaniem najstarszego było bywanie w towarzystwie, polowanie i bardzo często - szukanie żony o godnej pozycji społecznej.
Młodsi synowie uczyli sie do jakiegoś zawodu. Drugi syn najczęsciej kończył prawo lub teologię. Pochodzenie warunkowało jego przyszłość (szczególnie w przypadku duchownych - im bogatszy ojciec, tyl lepsza i bogatsza prebenda lub funkcja). To właśnie ich potomkowie uchodzili za najlepiej wykształconych i przy zdolnościach, mógli zrobić sporą karierę.
Trzeci syn zwykle wstępował do wojska lub floty i jeśli był inteligentny, miał szczęście żyć w okresie wojennym, bardzo syzbko mógł się piąć po stopniach kariery i zrobić majatek.
Najmłodsi synowie zwykle mieli ograniczone pole do popisu i zajmowali się handlem lub przemysłem (co w Anglii było traktowane normalnie, nie stanowiło dyshonoru).
Trzeba przyznać, że arystokracja angielska nie była tak hermetyczna i zasklepiona jak arystokracja polska. Lista była bardzo mobilna, arystokracja nie traktowała baronetów tak nietolerancyjnie jak w Polsce. Pragmatyzm i praktycyzm angielski i tutaj dał o sobie znać. Odmładzanie krwi było jak najbardziej na miejscu, każdy zdolny i potrafiący się wykazać człowiek mógł otrzymać tytuł z rąk królowej (i do tej pory królowa angielska jest chojna w ich podpisywaniu. System i wartość tytułów uległa zmianie, ale to już zupełnie inna bajka ) i kariera niczym z amerykańskiego filmu od żebraka do księcia była w tym kraju teoretycznie jak najbardziej możliwa.

Jeslic hodzi o dziedziczenie i tytuły, to dokopałam się do pewnych informacji. Otóż:
Szlachta brytyjska była 5-stopniowa: książe, makriz, hrabia, wicehrabia i baron. Baroneci byli niejako gorszego gatunku, (ich tytuł nie był odziedziczony, a nadany, co czyniło ich arystokarcję gorszego gatunku) PIerwszeństwo było dość złożonym kodeksem, w którym tak łatwo możnma się było pogubić, a jednocześnie takie pogubienie się było zakazane. Dlatego też corocznie powstawała lista sporządzona na podstawie starszeństwa, tytułów, datę jego nadania, oraz wieku. Listę tę corocznie przedstawiano w Burke's Peerage. Kogo na tej liście nie było (a liczyła kilkaset tysięcy miejsc ) nie liczył się.
Co do tego kiedy używa się imienia, kiedy nazwiska, a kiedy tytułu, zależało to od kilku czynników, ale najważniejsze było pochodzenie tytułu oraz sprawoaana fukcja w państwie.
Feudalne pochodzenie arysatokracji angielskiej powodowało, że tytuły związane były z określonym terytorium. Do wszystkich wyższych tytułem parów zwracano się nie używając imienia i nazwiska ,a tytułu. Stąd też np. wspomniany wyżej John Dudley, książę Northumberland nazwany i znany był nie jako John Dudley, tylko jako "Northumberland" (podobnie zresztą było w przypadku biskupów, gdzie używano nazwy diecezcji).
I teraz dochodzi jeszcze sprawa urzędów
Tytuł poniżej hrabiowskiego był traktowany inaczej, tzn można było zamiennie stosować albo nazwisko (np. lord Cotton albo wicehrabia Combermere), ale jedynie wówczas, gdy jego włascieciel pełnił funkcję para* Jeśli baronet nie pełnił funkcji państwowych stosowano jedynie imię (np. do sir Francisa Drake'a zwracano się sir "Frances", nigdy "sir Drake"


Co do nazwisk w obrębie rodziny, to po Uli nie mam wiele do dodania. jasno, prosto i zwięzło


* tytuł osoby posiadającej prawo zasiadania w Izbie Lordów[/b][/url]

To by nawet było logiczne

Ja może jeszcze wsadzę mały kijaszek w mrowisko.
"Wg prawa majoratu najstarszy dziedzicy, bez prawa sprzedaży" mniej więcej tak to brzmiało.
To jak było z nabywaniem ziemi? Taki, dajmy na to, Bingley: chciał się osiedlić, więc sobie wynajął Netherfield. A co w przypadku, gdyby chciał sobie kupić jakiś maleńki mająteczek?
E.

Dione, moze i masz racje. choc z drugiej strony zastanawia mnie ciagle dlaczego to domniemane imie pojawia sie tylko dwa razy w calej powiesci?

Elentari, Bingley chcial kupic majatek, ale JA pisze ze nie mogl sie zdecydowac, czyli rozumiem ze mogl. moze po prostu czsem mozna bylo sprzedawac, a moze po prostu zazwyczaj nie wypadalo sprzedawac, bylo nie w dobrym tonie

Podejrzewam, Ĺźe w sprawie kupna-sprzedazy ziemi, duze znaczenie miala ilosc, tj mozna bylo kupic calosc , a nie czesc ...
A doczytalam sie, ze jesli mialo sie okreslona ilosc ziemi, mozna bylo sie starac o majatek, wiec w zasadzie kazdy dobry kupiec mogl sobie kupic "sira"

No właśnie nie, teraz nie bardzo mam cas, ale w Polsce proces nobilitacji był dużo bardziej złożony, a tytuł w ten sposób zdobyty - właśn ie dużo bardziej wątpliwy.

"Wg prawa majoratu najstarszy dziedzicy, bez prawa sprzedaży" mniej więcej tak to brzmiało.

Chyba majorat nie dotyczył wszystkich majątków - np. dziedziczką lady Catherine de Burgh była jej córka Anna. A z pewnością miała ona (lady) również krewnych płci męskiej Hmmm...

nie wydaje mi sie. Gdyby to bylo takie proste, pan Bennet po prostu spisalby testament, czyz nie?
A co do elit i zdobywania szlachectwa - to juz w pierszym pokoleniu mogl miec pelne prawa danego stanu. W przypadku polskich SarmatĂłw, zdobywalo dopiero 4-5 pokolenie. pierwsze bylo tego pozbawione