Ogród Jane Austen

O pułkowniku Fitzwilliamie też JA napisała, ze jest przystojny. W końcu był kuzynem Darcy'ego, więc pewnie byli nawet troszkę podobni. Wenthworth też był opisany jako przystojny. Sam sir Elliot (ojciec Anny, który oceniał ludzi przez pryzmat majątku i urody) nazwał go przystojnym. W sumie wszyscy bohaterowie JA (poza panem Collinsem) byli całkiem przystojnymi panami.

:twisted:

Droga megg, kontrargumenty zawsze się znajdą. :twisted: A ja lubię je wyszukiwać :twisted:
Do ideału faktycznie mu daleko, ale Wickham był jeszcze mniej ideałem. Bingley, mimo że jest taki sympatyczny, przyjacielski, dobry i wogóle taki the best, jest także zupełnie pozbawiony zdecydowania i ma problemy z opiniami na swój temat (nie wierzy w swój czar i wdzięk i pozwala, by inny go przekonali). Czyżby skaza na kryształowym charakterze? Idealny z pozoru pan Knithley też nie jest pozbawiony wad. Gdyby się nie zdenerwował, to pewnie nigdy nie powiedziałby Emmie, co do niej czuje. Chyba, że ona zrobiłaby to pierwsza. Hi, hi!
Piszesz, że walczy o nią. No, nie wiem. Przecież gdy dała mu kosza, to wyjeżdża z zamiarem zapomnienia o jej istnieniu. Gdyby nie to spotkanie w Pemberly to pewnie nigdy by się nie spotkali. Ale skoro przyjechała, to po prostu nie mial wyboru i musiał zacząć działać. Los dał mu znak. Brandon takze przecież walczył o Mariannę. Wprawdzie wolniej i ostrożniej, ale walczył.
Potrafi wyciągnąć wnioski z odprawy. Ciężko porównać tu innych bohaterów JA, bo poza Collinsem nikogo nie spotkała odprawa. Jeszcze pan Crawford z "Mansfield Park". Ale on też nie zamierzał się poddać i probował się zmienić. Gdyby nie ta niefortunna ucieczka z kuzynką Fanny, to kto wie...?
Pokochał Lizzy, która mu nie schlebiala. Emma też zawsze starała się raczej powkurzać Knithley'a niż mówić mu komplementy. Marianna wogóle na początku nie lubiła Brandona. A pani Bennet nie znosiła Darcy'ego, a w niej się nie zakochał
Mógł mieć każdą. No i ma.... Hi Hi Hi!!!
Zakochał się w mądrej kobiecie. Wenthworth też. Emmie można dużo zarzucić, ale nie brak rozumu (czasem brak rozsądku, ale nieznaczny). Edward pokochał inetligentną Eleonorę. Fanny (choć mało ją lubię) też nie była głupia, a zakochał się w niej hulaka Crawford. Skoro tak to jego też powinnyśmy cenić. I oczywiście Wickhama. Jeśli założymy, ze Lizzy mu się bardzo podobała (choć jego miłość jest moim zdaniem dyskusyjna), to wybrał również mądrą kobietę. A że mu nie wyszło?
A teraz dla Marijii:
Bo Lizzy wybrał bliską nam emancypantkę. Tu absolutnie się nie zgodzę. Lizzy marzyła o mężczyźnie, który będzie ją przewyższał rozumem i wiedzą. I gdzie tu miejsce na emancypację? Już więcej miała jej Emma, która przecież na początku książki nie zamierzała wychodzić za mąż. A w tamtych czasach to było nie do pomyślenia. Starymi pannami zostawały kobiety, z którymi nikt nie chciał się ożenić, bo były nie ładne, lub nie miały majątku.
:twisted:
I jak mi poszły kontrargumenty :twisted:
Co do zastanawiania się przez Lizzy, to się zgodzę. To akurat były najsłabsze fragnenty, ale konieczne. JA chciała pokazać, że ona się zakochała, a nie postanowiła wyjść za niego dla pieniędzy.

Oj tu już mówisz o zagorzałych feministkach. Emancypantki to kobiety wyzwolone, które żądają równości. Nie chcą znajdować się pod opiekuńczą władzą mężczyzn, ale decydować same o sobie. A Lizzy...? Gdyby ojciec zażądał, zeby poślubiła Collinsa, to z bólem ale by to zrobiła. A lady Cathrine uważała ją za bardziej wyzwoloną, wcale nie z powodu jej poglądów, ale dlatego że nie zgadzała sie z opiniami lady C. Nie przypominam sobie, żeby inne kobiety uważały ją za inną niż one same. No poza panną Bingley, ale ona jej nie lubiła więc nie oceniała jej sprawiedliwie.

Ja tak na to patrzę trochę z punktu widzenia symetrycznego problemu -- dlaczego mężczyźni lubią Emmę ładna, bogata -- owszem. Podoba się jednak to, że ma swoje słabe strony, że popełnia błędy, ale potrafi się do nich przyznać i ich żałować. Nie jest postacią kryształową, ale potrafi być kimś bliskim i budzącym sympatię.

Myślę, że to macie u Darcy'ego, choć duma Darcy'ego czyni go dla wielu zimnym. (Wiemy jednak, że nie dla Lizzy, a z jej perspektywy spoglądamy na tę postać.) Nawet więcej niż u Emmy -- staje się ideałem przez miłość do Lizzy. Cóż jest bardziej romantycznego? Gdybyśmy nie wiedzieli, jaki stosunek miał do Lizzy i jej otoczenia na początku, przemiana nie zrobiłaby takiego wrażenia.

PS.
Gdzie jest napisane, że pułkownik Fitzwilliam (Darcy) jest przystojny? Ja pamiętam, że jest sympatyczny, ale właśnie przystojny miał nie być.
PPS.
Lizzy jako emancypantka... Po pierwsze, nie wiem dlaczego emancypantki miałyby chcieć koniecznie górować nad mężczyznami, albo się nimi brzydzić. Emancypacja to nie feminizm, a i feminizm nie musi być tak karykaturalnie skrajny. Po drugie autorka sugeruje, że Lizzy nie odpuści Darcy'emu -- nie chce mu się podporządkować i zamierza z niego żartować (co przystoi żonie, ale nie siostrze -- jak podkreślono)

Ale jak przemiana! Darcy wcale się nie zmienia. To tylko Lizzy odkrywa jaki jest w rzeczywistości pod fasadą oziębłości i dumy. Zmienia się tylko jego stosunek do niej. Początkowo z przekory (a nie dlatego że myślał tak faktycznie) nazywa ją znośną. Później się w niej zakochuje i sądzi, że ona chce go usidlić. I tak mi się wydaje on nie oczekiwał na początku od niej uczucia. Sądził, że skoro jest bogaty a ona nie, to od razu go poślubi. I najbardziej zabolało go, że wydawała się zauroczona Wickhamem. Wtedy dostrzega, że majątek nie wystarczy, żeby ją mieć. Musi się postarać. A stosunku do otoczenia Lizzy nie zmienia wogóle. Jest miły jedynie dla jej wujostwa, ale poznaje ich we własnym domu, gdzie czuje się pewniej (dla osoby o takim charakterze znane miejsce jest lepsze do poznawania nowych osób). Jeśli chodzi o jego charakter to zmiany nie ma, mimo że sam o niej zapewnia. Wiem co mówię. Znam takiego człowieka z autopsji.
Staje się ideałem przez miłość do Lizzy? Chyba nie rozumiem. Czy sugerujesz, że wcielamy się z marzeniach w Lizzy, czy że jest dla nas jak najbliższa siostra? Może jestem dziwna (kilka osób już mnie tak określiło) ale nie potrafiłabym polubić kogoś tylko dlatego że kocha mnie czy najbliższą mi osobę. Faceta mojej siostry nawet nie lubię, a przecież wiem że on ją bardzo kocha. I na pewno nie jest ideałem. Raczej widzę w nim coraz więcej wad.
Patrzymy na niego przez pryzmat Lizzy? Raczej nie. Gdyby tak było to na początku książki powinnyśmy go nie znosić, a lubimy go od pierwszej strony, na której się pojawia.
Piszesz, ze Emma umiała się przyznać do błędu, oj nieczęsto. Wolała wogóle nic nie mówić, choć czasem musiała. Już częściej żałowała i próbowała naprawiać.
Ale pak4 zaskoczyłeś mnie, ze mężczyźni lubią Emmę. Myślałam, że wolą typ Lizzy lub Jane. A wielu coś bliżej panny Bingley lub Lidii :twisted:

A nie mogła go pokochac tak po prostu. przeciez tak już jest że kocha się za nic bop nie istnieje żaden powód do miłości. a czytalam taki arytkuł ona o nim intensywnie myślała od początku interesował ją jesli mówiała że jest ostatnim gościem którego poslubi to znaczy że musiałas myśleć o nim jako o mężu. Ona sama mówi jane że wybaczylaby mu jego próżność gdyby nie uraził jej tak więc chodziło tylko o urażoną ambicję chyba wyleczyły ją oświadczyny

Uff...Emancypantki żądają równości, a feministki ni mniej, ni więcej, tylko nierówności na korzyść kobiet. A Lizzy, proszę państwa, chciała PARTNERSTWA może, na tyle, na ile było to możliwe w tamtych czasach? A ile tak naprawdę partnerstwa mamy my same? Robicie grafiki prania i mycia naczyń, siostry? Lizzy zakochała się w Darcym, bo nie dość , że bestia przystojny i bogaty (a nawrzeszczeć to na nią nie zdążył przed ślubem ), ale i inteligentny, a co do dowcipu - sądziła, że przy niej się wyrobi

Lizzy owszem, a my..... :?:

To zależy 1) od egzemplarza, na jaki się trafia; 2) od siły charakteru (żeby się użerać); 3) jak nie ma siły, a jest umiłowanie świętego spokoju w domu, to partnerstwo pozostaje na papierze (lub e-mailu) :?

Dione nie zgadzam się z tobą jeśli chodzi o to, że lubimy Darcy’ego od pierwszych stron powieści. Dobrze pamiętam jak pierwszy raz czytałam DiU. Wiedziałam oczywiście z różnych źródeł jakie przeczytałam o powieściach Jane Austen, że Lizzy i Darcy będą razem. Ale kiedy czytałam książkę moje myśli mówiły „ale ten Darcy jest wredny jak to się stanie, że Lizzy go pokocha, to przecież niemożliwe” Moje uczucia do Darcy’ego zmieniły się dopiero po przeczytaniu listu. Wcześniej nie lubiłam go tak samo jak Lizzy. Lubimy Darcy’ego od pierwszych stron ponieważ tak wiele razy czytałyśmy Dumę i dobrze znamy jego charakter.

Kochamy Darcy'ego, bo jest postacią tajemniczą, skrytą, niedostępną. Intryguje nas jego zachowanie. Mnie najbardziej w Darcy'm podoba się to, że umiał przełamać własną dumę i konwenanse dla kobiety, którą pokochał. To jest piękne. To jest prawdziwa miłość. Darcy to stuprocentowy facet i dżentelmen, o jakich trudno w dzisiejszych czasach. Oczywiście zachował się źle wobec Elżbiety podczas pierwszych oświadczyn, kiedy to wypomniał jej niskie pochodzenie. Ale jednak żar miłości zdusił wszystko i Darcy się odmienił, stopiła się jego twarda powłoka. Każda z nas chciałaby, aby jakiś mężczyzna zabiegał o jej względy i poświęcał się tak, jak to robił Darcy.

W ogóle, niech żyje Darcy, "Duma i uprzedzenie" i Jane Austen. I niech jej powieści czytają mężczyźni i niech się wzorują na naszym ukochanym Darcy'm)

Ale pak4 zaskoczyłeś mnie, ze mężczyźni lubią Emmę. Myślałam, że wolą typ Lizzy lub Jane. A wielu coś bliżej panny Bingley lub Lidii :twisted:

Znałem kiedyś dziewczynę "w typie" Emmy (tak bym przynajmniej określił). I jak przypominam sobie stosunek do niej znajomych, to budziła ona uczucia skrajne. Na pewno jednak nikogo nie pozostawiała objętnym.

Elbereth jesteś genialna teraz Dione nie będzie miała już żadnych kontrargumentów. :twisted:

A nie mogła go pokochac tak po prostu. przeciez tak już jest że kocha się za nic bop nie istnieje żaden powód do miłości. a czytalam taki arytkuł ona o nim intensywnie myślała od początku interesował ją jesli mówiała że jest ostatnim gościem którego poslubi to znaczy że musiałas myśleć o nim jako o mężu. Ona sama mówi jane że wybaczylaby mu jego próżność gdyby nie uraził jej tak więc chodziło tylko o urażoną ambicję chyba wyleczyły ją oświadczyny

Znowu powtórzę: Lizzy owszem, a my....?