Ogród Jane Austen

No cóż, ludzie są różni

Ale pierwsze primo: Frances też mi się nie podobała, drugie primo, po niej nie było widać wieku.

Tak jak czytałam ten temat to wzięło mnie, żeby sobie przypomnieć R&R. Jakie one tam mają śliczne stroje, kapelusze i pelerynki (zwłaszcza Marianna ma taki ładny płaszczyk w kolorze brzoskwiniowym i dopasowany kolorystycznie do tego kapelusz). Jedynie co to dekoldy Eleonory... takie dziwnie głębokie... Ale i tak uważam, że pod względem strojów R&R 1995 bije na głowę DiU 2005.

Mnie się kostiuny w R&R bardzo podbały. To chyba od tego filmu zaczęła się moja fascynacja twórczościa Jane Austen. Pamiętam jak zachwycone wyszłysmy z kina. Piekne czasy...

Uważam, że doskonałym pomysłem było zwiększenie znaczenia trzeciej siostry - Austen potraktowała ją po macoszemu, tymczasem Thompson dała jej kilka ciekawych momentów. Świetna jest scena, w której Margaret ćwiczy z Edwardem szermierkę albo chowa się pod stołem.

Uważam, że doskonałym pomysłem było zwiększenie znaczenia trzeciej siostry - Austen potraktowała ją po macoszemu, tymczasem Thompson dała jej kilka ciekawych momentów. Świetna jest scena, w której Margaret ćwiczy z Edwardem szermierkę albo chowa się pod stołem.

albo wlazi na drzwo.. albo zdradza pani Jenings ze nazwisko adoratora Eleonory zaczyna sie na "F", z ktorej to wiedzy pani Jenings skwapliwie korzysta przy kazdej okazji ("Prosze zagrac panno Dashwood. I nawet wiem, w jakiej tonacji pani zagra... F-dur). Rola ta jest takze swietnie zagrana - wiadomo, ze dzieci bardzo czesto wychodza sztucznie, czego w przypadku Margaret udalo sie uniknac.... eee nie wiem jak ona sie nazywa.

...eee nie wiem jak ona sie nazywa.

Emilie Francois
Mnie również Margaret bardzo się podobała. Chyba najfajniejsza była scena z siedzeniem pod stołem i atlasem.

Dzieki za informacje A mi sie najbardziej podoba scena szermierki... dostal Hugh Grant za swoje hehe i czerwone buciki Margaret (nota bene Maria Lucas takze biega w trzewikach tego koloru..)

Śliczna była ta aktorka. Jak ja lubię loki!

Od strony artystycznej to była chyba najpiękniejsza adaptacja Austen. Aż szkoda, że nie miała bardziej wyrazistej roli głównego amanta. Hugh Grant wypadł tam naprawdę blado z tymi skulonymi ramionkami. Pułkownik Brandon ukradł mu cały show. Za to kobiety - cudowne, od małej Margaret, przez wredną Fanny do Lucy Steel.

o ja też chyba sobie wieczorkiem zasiądę przez R&R... dawno tego nie robiłam.... bardzo mi się podobała scena ataku furii Fany, po zwierzeniach Lucy.... tak misternie ułożona kompozycja została zniszczona....

o ja też chyba sobie wieczorkiem zasiądę przez R&R... dawno tego nie robiłam.... bardzo mi się podobała scena ataku furii Fany, po zwierzeniach Lucy.... tak misternie ułożona kompozycja została zniszczona....

Taak w tej scenie ujawnia sie dwulicowosc Fanny bija sie z Lucy jak kotki. A potem Fanny wyprowadza Lucy ciagnac ja za nos bajeczna scena.

1) Filmowi odpowiednicy bohaterów JA zwykle są starsi od literackich pierwowzorów. Na przykład londyńska ciotka Lizzy (z DiU) wg moich wyliczeń, ma góra 35 lat, a prawdopodobnie koło 30. Tymczasem zwykle się z niej robi babkę, w wieku rodziców Lizzy (też nie przekraczających chyba 50-tki...). Pani Dashwood ma 40-tkę, a w ilu realizacjach na to wygląda? Na tym tle i pułkownik Brandon nie dziwi.

2) Pułkownik Brandon jako nieciekawa postać w powieści? Cóż, zwykle najciekawsze są czarne charaktery, tak to już bywa. (Zresztą z jakąż lubością JA odmalowuje Fanny i Johna Dashwoodów!) Jeśli jednak pułkownik jest postacią marginalną, to raczej ze względu na swoista koncentrację uwagi autorki na innych wątkach, łączących bohaterki z postaciami negatywnymi -- Willoughby'm i Lucy Steele. Partie RiR odpowiadające związkowi z Edwardem, czy z pułkownikiem są ledwo naszkicowane. I bardzo dobrze, że filmowcy tłumaczą nam, dlaczego oni są tacy wspaniali ;-)

3) A w samym filmie zachwyca mnie pewna subtelność w odmalowywaniu uczuć i relacji bohaterów. Jak sobie czytam JA, to właśnie najbardziej mnie fascynuje -- jak można powiedzieć tak wiele, operując w granicach tak ścisłych konwenansów, tak bardzo skrywając uczucia. A w filmie wystarczy zobaczyć reakcję Elinor na przysłany atlas, albo scenkę z Elinor popłakującą przy słuchaniu Marianny (przy okazji: w powiście Elinor nie ma za grosz wrażliwości muzycznej). Albo samą Lucy Steele -- nie znając powieści, nie wyłapałem nawet intencjonalności całego jej dokuczania Elinor... Teraz jednak łapię, łapię także kontrast między plotkującą Lucy (w powieści bardziej chodzi o podsłuchującą Annę), a dotrzymującą sekretu Elinor. Innym reżyserom (i aktorom) przychodzi to z trudnością.