Ogród Jane Austen

No có?, ludzie s? ró?ni

Ale pierwsze primo: Frances te? mi si? nie podoba?a, drugie primo, po niej nie by?o wida? wieku.

Tak jak czyta?am ten temat to wzi??o mnie, ?eby sobie przypomnie? R&R. Jakie one tam maj? ?liczne stroje, kapelusze i pelerynki (zw?aszcza Marianna ma taki ?adny p?aszczyk w kolorze brzoskwiniowym i dopasowany kolorystycznie do tego kapelusz). Jedynie co to dekoldy Eleonory... takie dziwnie g??bokie... Ale i tak uwa?am, ?e pod wzgl?dem strojów R&R 1995 bije na g?ow? DiU 2005.

Mnie si? kostiuny w R&R bardzo podba?y. To chyba od tego filmu zacz??a si? moja fascynacja twórczo?cia Jane Austen. Pami?tam jak zachwycone wysz?ysmy z kina. Piekne czasy...

Uwa?am, ?e doskona?ym pomys?em by?o zwi?kszenie znaczenia trzeciej siostry - Austen potraktowa?a j? po macoszemu, tymczasem Thompson da?a jej kilka ciekawych momentów. ?wietna jest scena, w której Margaret ?wiczy z Edwardem szermierk? albo chowa si? pod sto?em.

Uwa?am, ?e doskona?ym pomys?em by?o zwi?kszenie znaczenia trzeciej siostry - Austen potraktowa?a j? po macoszemu, tymczasem Thompson da?a jej kilka ciekawych momentów. ?wietna jest scena, w której Margaret ?wiczy z Edwardem szermierk? albo chowa si? pod sto?em.

albo wlazi na drzwo.. albo zdradza pani Jenings ze nazwisko adoratora Eleonory zaczyna sie na "F", z ktorej to wiedzy pani Jenings skwapliwie korzysta przy kazdej okazji ("Prosze zagrac panno Dashwood. I nawet wiem, w jakiej tonacji pani zagra... F-dur). Rola ta jest takze swietnie zagrana - wiadomo, ze dzieci bardzo czesto wychodza sztucznie, czego w przypadku Margaret udalo sie uniknac.... eee nie wiem jak ona sie nazywa.

...eee nie wiem jak ona sie nazywa.

Emilie Francois
Mnie równie? Margaret bardzo si? podoba?a. Chyba najfajniejsza by?a scena z siedzeniem pod sto?em i atlasem.

Dzieki za informacje A mi sie najbardziej podoba scena szermierki... dostal Hugh Grant za swoje hehe i czerwone buciki Margaret (nota bene Maria Lucas takze biega w trzewikach tego koloru..)

?liczna by?a ta aktorka. Jak ja lubi? loki!

Od strony artystycznej to by?a chyba najpi?kniejsza adaptacja Austen. A? szkoda, ?e nie mia?a bardziej wyrazistej roli g?ównego amanta. Hugh Grant wypad? tam naprawd? blado z tymi skulonymi ramionkami. Pu?kownik Brandon ukrad? mu ca?y show. Za to kobiety - cudowne, od ma?ej Margaret, przez wredn? Fanny do Lucy Steel.

o ja te? chyba sobie wieczorkiem zasi?d? przez R&R... dawno tego nie robi?am.... bardzo mi si? podoba?a scena ataku furii Fany, po zwierzeniach Lucy.... tak misternie u?o?ona kompozycja zosta?a zniszczona....

o ja te? chyba sobie wieczorkiem zasi?d? przez R&R... dawno tego nie robi?am.... bardzo mi si? podoba?a scena ataku furii Fany, po zwierzeniach Lucy.... tak misternie u?o?ona kompozycja zosta?a zniszczona....

Taak w tej scenie ujawnia sie dwulicowosc Fanny bija sie z Lucy jak kotki. A potem Fanny wyprowadza Lucy ciagnac ja za nos bajeczna scena.

1) Filmowi odpowiednicy bohaterów JA zwykle s? starsi od literackich pierwowzorów. Na przyk?ad londy?ska ciotka Lizzy (z DiU) wg moich wylicze?, ma góra 35 lat, a prawdopodobnie ko?o 30. Tymczasem zwykle si? z niej robi babk?, w wieku rodziców Lizzy (te? nie przekraczaj?cych chyba 50-tki...). Pani Dashwood ma 40-tk?, a w ilu realizacjach na to wygl?da? Na tym tle i pu?kownik Brandon nie dziwi.

2) Pu?kownik Brandon jako nieciekawa posta? w powie?ci? Có?, zwykle najciekawsze s? czarne charaktery, tak to ju? bywa. (Zreszt? z jak?? lubo?ci? JA odmalowuje Fanny i Johna Dashwoodów!) Je?li jednak pu?kownik jest postaci? marginaln?, to raczej ze wzgl?du na swoista koncentracj? uwagi autorki na innych w?tkach, ??cz?cych bohaterki z postaciami negatywnymi -- Willoughby'm i Lucy Steele. Partie RiR odpowiadaj?ce zwi?zkowi z Edwardem, czy z pu?kownikiem s? ledwo naszkicowane. I bardzo dobrze, ?e filmowcy t?umacz? nam, dlaczego oni s? tacy wspaniali ;-)

3) A w samym filmie zachwyca mnie pewna subtelno?? w odmalowywaniu uczu? i relacji bohaterów. Jak sobie czytam JA, to w?a?nie najbardziej mnie fascynuje -- jak mo?na powiedzie? tak wiele, operuj?c w granicach tak ?cis?ych konwenansów, tak bardzo skrywaj?c uczucia. A w filmie wystarczy zobaczy? reakcj? Elinor na przys?any atlas, albo scenk? z Elinor pop?akuj?c? przy s?uchaniu Marianny (przy okazji: w powi?cie Elinor nie ma za grosz wra?liwo?ci muzycznej). Albo sam? Lucy Steele -- nie znaj?c powie?ci, nie wy?apa?em nawet intencjonalno?ci ca?ego jej dokuczania Elinor... Teraz jednak ?api?, ?api? tak?e kontrast mi?dzy plotkuj?c? Lucy (w powie?ci bardziej chodzi o pods?uchuj?c? Ann?), a dotrzymuj?c? sekretu Elinor. Innym re?yserom (i aktorom) przychodzi to z trudno?ci?.