Ogród Jane Austen

uffff... Zem odetchneła
Wolek zbozowy jest okresleniem z wszech miar uniwersalnym. Moze oznaczac wszystko i nic - zarazem. I jedynie wypowiadajacy je wie o co mu chodzi - tak de facto
A Jane z cala pewnoscia nie bedzie sobie wyrzucac czegokolwiek - w koncu lepszy rydz niz nic. Doskonale zdawala sobie sprawe, ze nie stanowila specjalnie atrakcyjnego kaska na rynku malzenskim, a pod wzgledem materialnym trafila naprawde niezle...
Z cala pewnoscia nie miala wiekszego wyboru, a jesli w chwili slubu darzyla meza miloscia, moze uznawac sie za prawdziwa szczesciare. Ale jestem z pewna, ze w konfrontacji z proza zycia, ta milosc jej przejdzie...

A ja jestem pewna , że Jane z łagodnym i pogodnym charakterem , pozbawionym złości, zawiści i zawziętości w złym znaczeniu tego słowa , nigdy nie będzie w małżeństwie nieszczęśliwa . Nawet gdyby uczucia Bingleya ochłódły , co jest mało prawdopodobne , znajdzie radość w dzieciach i opiece nad zależnymi od niej ludźmi . Nie przykładajmy współczesnej miary do stosunków społecznych sprzed 200 lat . Dziś wszyscy chcą , żeby małżeństwo to był jeden nieustający śpiew w chmurach i żeby wszystko samo się układało , a jak nie - to rozwód raz dwa trzy . Wtedy każda dziewczyna wiedziała , że musi wyjść za mąż i jakie podejmie przez to obowiązki do końca życia , tak jak dziś każda wie , że musi zdobyć zawód . Wtedy był zawód "żona" i miłość - aczkolwiek dobrze było , jeżeli była - nie była ani warunkiem sine qua non , ani siłą napędową małżeństwa .

Nie jestem pewna , czy szczęście było parametrem branym pod uwagę w małżeństwie... Raczej prokreacja , obowiązek , pozycja społeczna , konieczność ekonomiczna czyli źródło utrzymania . Ale może się mylę

Może nikt nawet nie myślał o czymś takim jak "szczęście w małżeństwie". Mówiono wtedy raczej o dopasowaniu czy o kochaniu się, a jak nie było "dopasowania" czy "miłości", to o pozycji czy bywaniu w towarzystwie. "Szczęście w małżeństwie" to w tamtych kategoriach raczej pieniądze. JA pisze jak ważne jest wyjście za mąż z miłości, bez roztrząsania wcześniej czy ktoś będzie dobrym mężem czy nie. Dla autorki sama ta miłość jest gwarantem późniejszego szczęścia.

Ja też nie rozumiem, to nie ja weszłam na taki wątek

Widzę, że nie ma oddzielnych tematów o filmowych Perswazjach, więc piszę tutaj. Wiadomo, wersje Perswazji są dwie, z "brzydkimi ludźmi" z 1995 roku i "ze ślicznym Rupercikiem" z 2007. Moja współlokatorka, która zdaje się zajmować tylko oglądaniem filmów, trafiła niedawno na wersję 2007 i stwierdziła, że choć inne ekranizacje Austen (DiU 1995, RiR 1995, Emma z KB) jej się podobały, to to jest kiepskie i trudno uwierzyć, że to też JA. Rupert nie podobał jej się ani trochę, w sumie - nic jej się nie podobało . Więc dałam jej do obejrzenia wersję 1995, choć trochę bez przekonania, bo jednak do tej wersji trzeba się przekonać. Ale, ku memu zdziwieniu, współlokatorka stwierdziła, że film jest genialny, Anne bardzo ładna, a - tego to się już kompletnie nie spodziewałam - kapitan-Ciaran boski. Naprawdę mnie to zaskoczyło, bo sama do tej ekranizacji tak naprawdę przekonałam się przy 3-4 obejrzeniu, a i nawet wtedy nie byłam ani trochę bliska pałania miłością do Ciarana .

na kapitana chyba?

a widzicie - tak ogolnie to chodzilo mi o porucznika - to pierwszy stopien na drodze do awansu (a o awansie na morzu pisalam ciutke wczesniej) - i za bardzo mi sie utrwalil.
Szkoda tylko, ze zamiast odniesc sie do tresci, dyskusja potoczyla sie jak w tym dowcipie o bacy i drzewach - co to za las...