Ogród Jane Austen

AineNiRigani, ja tylko sobie trochę żartuję z twoich wołków zbożowych Swoją drogą bardzo spodobało mi się to określenie. Myślę, że w pełni odzwierciedla niektóre postacie, o których rozmawiamy w tym wątku. Mój post był aluzją do twojego komentarza, że "takie jest życie".

Kartki powieści są akurat czarno-białe, tak jak i ich bohaterowie. Jestem przekonana, że tak jak nie utożsamiasz aktorów z odtwarzanymi przez nich rolami, tak też nie przenosisz powieściowych wzorców do rzeczywistości. W kwestii aktorów już się zgodziłyśmy

A co do Bingleya to myślę, że Jane nie będzie sobie wyrzucała poślubienia takiego mężczyzny, bo -tak jak już wcześniej pisałam- raczej nie ukrywał swojego charakteru. A jeśli będzie musiała się wszystkim zajmować- to zważywszy na jej skłonność do tłumaczenia słabości innych ludzi- nie będzie miała do niego absolutnie żadnych zastrzeżeń i pretensji.

Ostatnio edytowany przez in_ka (2008-09-30 18:42:27)

A ja wręcz przeciwną nadzieję posiadam...

Nie patrze na postaci austenowskie przez wspolczesny pryzmat. Nie pisalam o rozstaniach, a o szczesciu w malzenstwie. I chociaz to pewne, ze Jane bedzie sie spelniac jako matka, nie mam tej pewnosci, czy w pewnym momencie nie przestanie byc szczesliwa jako zona - wlasnie dlatego, ze rozstanie w gre nie wchodzi.

A co to ma wspolnego z teoretyzowaniem na temat przyszlosci malzenstwa Jane?

... a jak z kolei dyktuje doswiadczenie - kiepski to gwarant
Szczescie w malzenstwie nie zawsze bylo pojeciem abstrakcyjnym, ale malzenstwo z milosci - najczesciej tak. Zwiazek Sobieskiego i Marysienki to wyjatek potwierdzajacy regule Tylko nadal nie rozumiem zwiazku ...

a ja doczytalam i juz wiem

Ciaran ma cos w oczach. Osobiscie przy pierwszej projekcji Perswazji 2007 byłam zachwycona, ale jest to wersja, ktora przy kazdej kolejnej projekcji tracila na wartosci (a moze ja przestawilam sie po przeczytaniu recenzji krytycznych? ) Teraz w miare ogladania widze same niedoskonalosci - i jest ich coraz wiecej. Poczatkowo ppodobalo mi sie to, ze anna nie jest ladna - bo przeciez taka miala byc. Myslalam, ze bedzie tak, jak w Perswazjach 95, ale nie bylo. W iare kolejnych minut brzydla coraz bardziej, az do momentu kulminacyjnego z najwstretniejszym pocalunkiem w historii kina.
Rozdraznilo mnie tez podanie wszystkiego na tacy - juz w polowie Wenworth deklaruje sie z uczuciem do Anny - rzecz jasna przyjacielowi, ale przez to nie ma tego napiecia , ktore narastalo podczas czytania i ktorego kulminacja byl list.
Perswazje 95 przekonaly mnie od razu - co mnie w sumie dziwi, bo nie dosc, ze ksiazke przeczytalam potem, to film by z wloskim dubbingiem Ale mimo to spodobala mi sie historia i napiecie stopniowo budowane. Ale tak naprawde zachwyca mnie sposob w jaki nakrecono przemiane Anny - z brzydkiej, szarej myszki rozkwitała, milosc dodawala jej oczom blasku i w pewnym momencie pod koniec filmu widac, ze jest po prostu ładna. Bije poklony Amandzie i jej kunsztowi aktorskiemu. Ciaran nie byl dla mnie wymarzonym kandydatem na pułkownika, ale jak pisalam - on ma cos w oczach. Drazni mnie jego zgryz okrutnie, ale te oczyska ma piorunujace.

No, wiesz, może Aine chodziło o awans -- w końcu ten splendor spadnie i na Annę Tyle, że pułkownik to w armi lądowej, zaś kapitan to na komandora, admirała mógłby awansować

PS.
Jak to było? Dwie panie spotykają się w salonie, jedna pyta o okręt, którego obraz wisi na ścianie:
-- A! Krążownik HMS Suffolk. Co za wspaniały okręt! A jaka załoga! Ci marynarze -- musiałabyś ich poznać. Dowodzę nim. Przez mężą, oczywiście.

Ostatnio edytowany przez pak4 (2008-12-04 09:04:51)