Ogród Jane Austen

Czyli nie tyle ucieczka sama w sobie była naganna. od stopnia "naganności" zależało:
1. Kto z kim ucieka (inaczej będą ucieczkę odbierać rodzice "Onej" a ineczej "Onego")
2. Stosunek rodziny do uciekinierów
3. Okoliczności ucieczki (czy jej celem był ślub, czy tylko romans)
4. Późniejsze życie uciekinierów.

Z całą pewnością, gdyby uciekinierami byli ludzie zakochani, żyjący później dobrze i szczęśliwie, którzy uzyskaliby przebaczenie rodzin lub jej częsci, z całą pewnością byli traktowani inaczej niż mężatka uciekająca z kochankiem lub panna mieszkająca z kawalerem przed ślubem.
Ale mimo wszystko uważam, że najważniejszy był stosunek rodziny uciekinierów. Wiadome będzie, że w przypadku mezaliansu, odbije się to na pozycji zarówno kochanków jak i ich przyszłych dzieci. Teoretycznie, jeśli kobieta popełnia mezalians, ale jest akceptowana przez rodzinę męża, jest w miarę ok. Zamyka drzwi do swojej sfery, ale jest traktowana z honorami w sferze męża. Jeśli mezaliansu dokonuje meżczyzna, jego żona nigdy nie zostanie w pełni zaakceptowana. Dopiero w 3 pokoleniu sprawa się może rozmyć.
Ale jeśli chociaż jedna rodzina nie zaakceptuje związku, młodych czeka trudne życie (no bo z czego się utrzymają?)


Uff ja tez chyba namotalam, ale nie chce mi sie to przeredagować :oops:

Co do tego przepuszczania, to pogubiłabym się w tym. Oczywiście jakbym była mężczyzną...

I znowu sama pogubiłam się w tym, co napisałam... I co z tego wynikło Oczywiście, z góry przepraszam... Jeśli jest za co. Ostatnio wzięło mnie na przepraszanie za wszystko, to pewnie skutek "nawrócenia"...

Mimo wszystko, bardzo chętnie popełniłabym mezalians z panem Darcym albo jakimś tam innym Austenomenem...

I jeszcze jedno na "do widzenia". Wszystkie nastolatki wychowywane "bezstresowo" (jeśli można to tak nazwać) były jak Lydia- ich jedyną rozrywką wartą uwagi było latanie za mężczyznami (niekoniecznie oficerami), "pindrzenie" (przez ż czy rz? ) się przed lustrem/zwierciadłem, a tylko nielicznym, np Lizzy, Jane itp. udało się coś osiągnąc. Nie wyobrażam sobie Lydii w roli Lizzy i na odwrót... To przechodzi moje umiejętności "wyobrażarskie".

Lemonicku, a może pacykować?

Nie, dziękuję. Ale nie wiem czemuż miałabyś pacykować?

latanie za mężczyznami (niekoniecznie oficerami), "pindrzenie" (przez ż czy rz? Razz)

Lemonicku, a może pacykować?

Cóż, wydaje mi się, że dla bogatych ci z mniejszymi dochodami lub wręcz biedni zawsze mieli pełno długów i tym podobnych "okropieństw"... Dlatego, jeśli któraś z bogatych córek wyszłaby za mąż za jakiegoś biedaka, żołnierza albo pastora, to najprędzej skończyłaby jako wyklęta. Szkoda tylko, że mężczyznom takie rzeczy się wybacza prędzej czy później...

Proporcje? Hmm... nie zrozumiałam

Ach, teraz zrozumiałam. Jak ojciec ma, przypuśćmy, 5 tysięcy rocznie, a przyszły zięć około 1,5 tysiąca, to nie jest tak źle, gorzej jak ma mniej niż 600 funtów albo wcale nie ma... Nie rozumiem tego, to czysty materializm... Tyle, że w innej formie.

Nie wiem czemu, ale przypomniał mi się dialog z "Goście w Ameryce". Nie pamiętam dokładnie, jak to dokładnie było powiedziane, w każdym razie jeden gościu (przepraszam, ale nie pamiętam imion) powiedział do głównego bohatera, że jego sługa wypił (czy zużył) właśnie butelkę (oj, duża była) perfum (Chanel 5, moim zdaniem okropne) za tysiąc dolarów. Na co gówny bohater powiedział, czy to dużo. No to ten drugi mu powiedział, że bardzo dużo. A ten książę (czyt. główny) go zwalił z nóg tekstem, że mu da świnię i coś tam jeszcze. Jeśli świnia w tamtych czasach była warta ok. tysiąca dolarów, no to hmm... Mam u babci 4, jestem bogata

A pamiętacie jak w Emmie pan Woodhouse najbardziej bał się złodziei kur???

Jak pamiętam to było jedyne co jadał

A ja przez urlop świąteczno-noworoczny czytam podręcznik psychologii Jak widać różne są zboczenia na tym świecie. W każdym razie podają tam, że starsze rodzeństwo częściej jest stateczne i odpowiedzialne, niż młodsze (czyli przeciwstawienie Jane -- Lidii byłoby trafne; Lizzy ma sporo cech średniego rodzeństwa). Choć też zwykle pewniejsze siebie -- zahamowania i nieśmiałość nie powinny więc tak dotykać Darcy'ego (jego stateczność i odpowiedzialność są za to jak najbardziej na miejscu). Poza tym czytałem o sytuacjonizmie, czyli podejściu, które kładzie nacisk na zmienność ról, w których występujemy (można powiedzieć, że nie ma wg niego stałych cech osobowości, a jedynie ograniczona znajomość postaci do pewnych ról, w których ją spotykamy) -- to mi się też a propos Darcy'ego przypomina.

pak, co czytałeś?

tak sobie mysle ze sytuacja Darcy'ego jest szczególna-jest co prawda starszym bratem, ale duzo starszym. długi czas byl jedynym dzieckiem. a (nie tylko) z własnego doświadczenia akurat mogę powiedzieć ze gdy róznica miedzy pierwszym dzieckiem a drugim jest duza, to pierwsze ma sporo cech jedynaka ;P przy czym nie zawsze jest to pewnosc siebie w sytuacjach spolecznych, moze to byc wlasnie zahamowanie czy niesmialosc-spowodowane chocby brakiem treningu społecznego. a nie koliduje z tym wcale widoczne u Darcy'ego poczucie dumy: jako dziecko byl doceniany przez rodzicow, mowiono mu kim to nie jest, jako spadkobierca i syn wiec rosł w przekonaniu o wlasnej wysokiej wartosci. jego domniemana niesmialosc moze byc wiec wynikiem (miedzy innymi) braku licznych kontaktow z rowiesnikami, czyli, hm, obycia...