Ogród Jane Austen

Znam ten tytuł, mam w domu trzy inne książki tej pisarki- kontynuacje
"Dumy..." i "Emmy". Otóż krótko mówiąc, ciekawa akcja, sporo humoru, ale czegoś mi brak. Tennant czasami miewa nazbyt dziwne pomysły, np.gdy Elżbieta ucieka w 'teren' rozżalona na rzekome złe jej traktowanie przez męża. Brak mi właśnie głębszego tła psychologicznego, autorka tylko powiela schematy dla powierzchownych romansów.
Ale w sumie niezła lektura.

"You astonished me!!!"
Naprawdę podobają się Wam kontynuacje pani Tennant? Czy sobie żartujecie? Przeczytałam tylko początek kontynuacji "Dumy..." i boję się czytać dalej. Założę się, że na sieci można znaleźć o wiele lepsze fanfiki niż powieści tej pani. Przyznałabym jej nagrodę Złotego Tłuczka (pierwowzór na forum fanfików HP) . Może kiedyś dorosnę do tego rodzaju "tfórczości" ;P. Pozdrawiam!

A tak a propos kontynuacji... Loana, co z tą, którą tak dzielnie wklepywałyśmy do WORD'a? Ja przyznam się, że jeszcze żadnej z istniejących kontynuacji nie czytałam i chętnie bym to uczyniła, niezależnie od jej jakości. Przynajmniej wyrobię sobie jakieś zdanie na ten temat.

Przeczytałam tylko kontynuację Dumy i za inne nie mam zamiaru się zabierać, a już na pewno nie tknę kontynuacji Rozważnej, zbyt lubię tę książkę.

Ja wczoraj znalazłam tę ksiązkę u mamy i pozyczyłam z ciekawości. Cóż mogę powiedzieć? Dno i siedem metrów mułu... Wydaje mi się, że jak ktoś zabiera się za kontynuację klasycznego dzieła, to po pirerwsze powinien je uważnie przeczytać, a po drugie dowiedzieć sie czegoś na temat realiów epoki. Już z samych ksiązek JA mozna się sporo dowiedzieć, ale to najwyraźniej pani Tennant umknęło, jednak wyobrażam sobie, że będąc Brytyjką, a w każdym razie władając językiem, ma się naprawdę spore możliwości.

Pierwszy błąd rzeczowy uderzyła mnie juz na samym początku: otóż Marianna, juz jako Pani Brandon pisze do Eleonory, żeby przyjechała na plebanię, której Edwar jeszcze dotychczas nie objął. Tymaczasem w książce jet wyraźnie powiedziane, że Marianna wyszła za mąż dopiero rok po ślubie Eleonory... Pisze też o gorączce zakaźnej, która zmogła ją w zeszłym roku, o zeszłej zimie, którą pędziły w Londynie etc.
A poza tym pani Jennnings i jej córka Charlotta jawią się jako wredne iontrygantki, gdy tymczasem JA przedstawiła je jako dobroduzne plotkarki. W ogóle JA pisała subtelniej nawet o postaciach negatywnych. Pani Tennant brak dowcipu i wyczucia.
A intymne szczegóły, którymi dzielą się korespondentki? Nawet między najbliższymi osobami, takie rzeczy były wtedy nie do pomyślenia!

Uf, wygadałam się! A jestem dopiero na 52 stronie...

Ojej, Loana, zabijesz mnie chyba. Ja nie mogę znaleźć tego ksero! Szukałam 2 dni podczas porządków świątecznych i nie mam pojęcia gdzie to się zapodziało! Kłopot w tym, że w moim domu książki są autentycznie wszędzie i nie wiadomo gdzie ktoś mógł to upchnąć. Czuję się naprawdę podle, a jestem roztrzepana i nie odesłałam od razu. Wstyd mi :oops:

To prawda, Ĺźe pani Tennant wszystko "wywraca do gĂłry nogami" w
swoich kontynuacjach. Jedna rzecz mi się tylko u niej podoba, otóż autorka zgrabnie "wydobywa" wszelkie charakterystyczne cechy bohaterów Austen i je być może celowo wyolbrzymia, wg schematu:
"co by było, gdyby...".
Np. w "Emmie i Mariannie" stworzyła wizję, co by było, gdyby się okazało, że jednak Marianna /mimo autentycznej sympatii / nie mogła pokochać płka Brandona, który nadal widzi w niej dawną ukochaną Elizę.
To poważna przeszkoda do przezwyciężenia wzajemnej nieufności. Nie będę nad tym się rozwodziła, ale to ciekawa perspektywa tego związku.
I całkiem przekonująco Tennant ukazuje zupełny "brak kręgosłupa" u
Edwarda Ferrrarsa, męża Eleonory, która nagle tę wadę u niego zauważa,
i przechodzi róźne męki, aby jego wydobyć spod wpływu jego matki
i siostry. to mnie ciekawi, a inne szczegóły sa mniej istotne.

Właśnie przejrzałam kolejną kontynuację "RiR" - "Córkę Elizy" J.Aiken.
Pomijając mało ciekawą fabułę, zauważyłam, że ta pozycja oraz "Eleonora
i Marianna" ukazują Edwarda Ferrarsa i samą Mariannę jako absolutnych
egoistów, wręcz nie liczączych się z uczuciami swoich małżonków.
Zwłaszcza Edward F. aż razi nas swoją gnusnością, brakiem inwencji,
biernością wobec matki, niechęcią do jakichkolwiek zmian. Po części
się z tym zgadzam, nawet się dziwiłam, jak Eleonora w ogóle może z takim wytrzymać. Lucy Steele już go dobrze poznała i czym prędzej go rzuciła, poznając jego brata. Ten aspekt wydaje mi się najciekawszy
w obu kontynuacjach, bo daje do myślenia, jak istotne wady bohaterów
mogą zaważyć na ich życiu.

Czytałam Eleonorę i MArianne i nie miescilo mi się w głowie takie bazdury. wszystko sie wali i dwa akapity przed koncem jest happy end tak też jest zresztą w Pemberley no paranoja.