Ogród Jane Austen

Niestety, trzeba mieć skórę hipopotama
Tylko jak przy tak grubej skórze do kogokolwiek się zbliżyć?

PS. Nam nie zależy na kontaktach z Tobą dla zabawy

Z wiekiem to przechodzi... tzn takie bycie za milym i uczynnym i obrywanie za to -_-'

Ja miałam tak jak Nancy przez całą szkołę - podstawówkę, gimnazjum, liceum. W liceum trochę się znieczuliłam i teraz, na studiach, ciągle ze zdziwieniem przyjmuję to, że ludzie lubią mnie dla mnie samej, a nie dlatego, że coś ode mnie chcą...

W sumie ja tez bylam outsiderem przez dlugie lata - praktycznie do konca III klasy liceum. Niby duze grono znajomych, ciagle cos sie dzialo, ale brak takich prawdziwych prawdziwych psiapsiol w klasie. A zawsze uwazalam sie za zwierze stadne i brakowalo mi jednak bratniej duszy. Nawet te dwie , ktore byly przy mnie stale, to tak jakbym sie przy nich z choinki urwala. Nie dosc, ze roznica wieku, roznica zainteresowan (diametralna). Z jedna zreszta zakonczylam przyjazn dosc burzliwie rok temu, pozostajemy jedynie w kontakcie, z druga ostatecznie drogi sie rozeszly w przeciwnych kierunkach - bez rozglosu, bez klotni.Mimo ze mieszkamy w tym samym domu, widzimy sie 2-4 razy w roku a i tak nie mamy zadnego wspolnego tematu.
Ale za to na studiach zyskalam prawdziwa psiapsiółę - poznałyśmy sie w kolejce do dziekanatu i trzymałyśmy razem przez cale studia, a i teraz ciagle odczuwam te wiez, chociaz spotykamy sie kilka razy w roku. No i przelomem w moim zyciu bylo to forum i 16 marca 2007 - poznanie ludzi, ktorzy "znaja Jozefa" ( ) - Matke Przedłużoną wraz z cala progeniturą
Nancy - widocznie Twoj czas nie nadszedl. Moze to nawet lepiej? Lepiej poczekac i zyskac prawdziwego przyjaciela, zamiast peczki tych prowizorycznych.

Ostatnio edytowany przez AineNiRigani (2008-04-23 17:50:40)

To ja w takim układzie zapraszam dziś wszystkich na wino (dla nieletnich soczek) na kanapie Doszła... W końcu
Nancy, wszyscy czasem tak mają. Nie ma innej rady, jak czekolada, łzawy film i paczka chipsów. A jutro zobaczysz, znowu ten nieznajomy chłopak na przystanku uśmiechnie się do ciebie, a wśród SMSów będzie zaproszenie na imprezę...

Aine, misiaczku, korzystaj z każdej chwili i każdego dnia z tatą. Bądź z nim, tak często i tak dużo, jak tylko możesz. Powiedz mu wszystko, co zawsze chciałaś powiedzieć i jeszcze drugie tyle tego, czego nigdy nie chciałaś mówić nikomu. Zapamiętaj każdy moment, każde słowo. Ja ze swoim tatą nie zdążyłam się pożegnać i ... żałuję tak wielu niewypowiedzianych słów i tylu niewykonanych gestów, że to czasem aż boli. Brak mi go na każdym kroku, każdego dnia, w każdej chwili. Są dni kiedy prawie czuję, że głaszcze mnie po włosach, ale są też takie, gdy wydaje mi się, że bardziej opuszczonym być nie można. I mam tylko jedną nadzieję, że nie zrobiłam w swoim życiu zbyt wielu błędów, którymi mogłabym go zawieść.

To się zrobiło smutno...ale zaczynając od początku: do dziś jestem z boczku i czasami tego nie zauważam, ale radości mi to nie sprawia. Od szkoły po koniec studiów przyjaciółek czy znajomopodobnych brak, ale nigdy nie zadowalałam się namiastkami-albo wszystko albo nic Mogę powiedzieć, że lubię aine za jej poczucie humoru, dione za normalność, tamarę za fachową wiedzę, co do reszty nie mam jeszcze wyrobionego nawet małego zdania . Dotychczas ludzie potrafili mnie tylko zawodzić lub wykorzystywać jak np moja koleżaneczka ze średniej, gdzie dopiero dziś widzę jak mnie podle traktowała. Dlatego rozumiem doskonale, że nancy18 musi sama w sobie wykształcić pancerz znieczulenia kiedy będzie miał już dość robienia z siebie łatwej ofiary...ogólnie rzecz biorąc człowiek przez całe życie uczy się jak nie zostać zdeptanym słowem lub czynem Życzę wszystkim dobrych stosunków z rodzicami:)

karotka napisał:

dione za normalność

Matko kochana, toż ja wszysto mogę o sobie powiedzieć, tylko nie to żem normalna... Byłam już określana róznymi epitetami: od dziwnej, upierdliwej, przez nieromantyczną, ciekawską, do niekulturalnej, nietaktownej i wymagającej, ale nikt mnie jeszcze nie nazwał normalną... Czasem słyszałam, że jestem goopia (ale tylko wtedy, gdy za dużo smęciłam), ale normalna... To się teraz będę pół nocy gryzła, czy mam się cieszyć czy nie

Ostatnio edytowany przez Dione (2008-04-23 22:59:47)

Aine, jak ja siebie przypomne sprzed 15 lat to tylko oddycham z ulga, ze az takich strasznych bledow nie popelnilam (moglam gorsze ) i ze wyroslam z tego. Za nic nie wrocilabym do tamtej Loany, mimo ze miala ona wiele cech, ktore do dzisiaj lubie - byla wesola, towarzyska, empatyczna, lubila wszystkich ludzi i oni sie dobrze czuli w jej towarzystwie. Niestety, byla rowniez maksymalnie naiwna i prostoduszna, wiec raniona i nieszczesliwa, bo spelniala zyczenia innych, a nie swoje. Dzisiejsza Loana czuje sie silna i pewna siebie, wie, co jest warta i dobrze bawi sie w zyciu - zyje dla siebie, a nie dla innych. A ze czasami jest z boku - no coz, kazdy ma swoje zycie, wlazenie w nie butami nie wychodzi na dluzsza mete na dobre .
W sumie Aine my sie chyba dobrze rozumiemy, bo jestesmy dosc podobne - ja tez ciagne sile z rodziny i ludzi, ktorych cenie .

Faktycznie forum outsiderem,ale jestesmy razem. Aine trzymaj się:)

Ja lubie robotki.Szczegolnie haftowac i szydelkowac. Chcoc przyznam sie ze jestem na poziomie prymitywnym w tej kwestii.Interesuje sie roznymi rzeczami,tetrem,bardzo lubie wystepowac, kolejnictwem(mozliwe ze przez zawod rodzicow)cos ze sportu, marze by studiowac pedgogike opiekunczo-wychowawcza

nancy - blagam Cie, zmien swoje marzenia na praktyczniejsze. Nie startuj w pedagogike, tylko w cos co da Ci zawod, a jesli sie upierasz i uda Ci sie - pedagogike zrob sobie pobocznie. 5 lat temu skonczylam studia i nie moge znalesc pracy w swoim zawodzie - a nie jestem rekordzista. Blagam Cie - zastanow sie jeszcze kilka razy, bo kazdy nauczyciel i pedagog odradzi Ci pakowania sie w ten zawod. bez przyszlosci, bez