Ogród Jane Austen

No Elinor w książce nie była taka obojętna. Przecież prawie wszyscy zauważyli, że coś czuje do Edwarda. Dlatego właśnie Lucy wybrała ją sobie na powiernicę: przez aluzje, że on pojawi się u panien Dashwood właśnie dla niej i że być może jest już z nim zaręczona.

Podzielam zdanie Ulki. Eleonora była tą rozważną, ale to nie znaczy ponurą. Miała poczucie humoru, bardzo wysoko rozwinięte poczucie empatii, oceniała ludzi nie przez pryzmat słów, a czynów. W przeciwieństwie do Marianny, która miała nieskomplikowaną hierarchę najważniejszych osób w życiu (ja, ja, ja, ja, ja, matka z siostrami, ja, ja - w zasadzie nie ma sie co dziwić, że w tym natłoku osób zabrakło miejsca na pułkownika).
Eleonora zawsze stawiała szczescie innych ponad swoje. Nawet gotowa była wyrzec się własnego, aby uszczesliwic ukochanego. Czy kochala mniej? Wrecz przeciwnie - jej milosc byla duzo piekniejsza niz gwaltowny poryw Marianny, ktory mohl uleciec tak szybko jak przylecial. Milosc Eleonory nie byla powazna, byla gleboka i z cala pewnoscia prawdziwa.
Elinor nie pokazywała uczuc i emocji? To jedynie marianna była zbyt ślepa i zkozowata aby je dostrzec. Dziwnym trafem ci, którzy potrafili widzieć, a nie jedynie patrzec - rozszyrowali eleonore od razu, z miejsca.

cóż, jeśli reagowała w momentach gdy egoizm Marianny graniczył z beszczelnoscia i zlym wychowaniem - nie ma sie co dziwic. Takie zachowanie rzutowalo rowniez i na rodzine. Ogolnie Marianna byla rozpuszczonym bachorem. Gdybym miala taka siostre, pewnie nie bylabym taka mila jak Eleonora...

P.s. Nie chodziło o osobę, którą eleonora darzyła uczuciem. Chodziło mi o to, ze oni dostrzegli, ze ktoś jest.

Dione - chciałaś rzec - przy olbrzymim szczesciu.

ay ay sir

Ulka napisał:

Ja jakoś nie zauważyłam, żeby Eleonora cały czas Mariannę pouczała. Może czytałyśmy inne książki? .

Znalazłam kilka fragmentów:
... nie ma talentu, nie ma gustu ani charakteru, Jego umysłowi brak błyskotliwosci , jego uczuciom brak żarliwości, a jego głosowi wyrazu i siły.
- Tak gładko uporaliście się z jego wszystkimi niedostatkami - odrzekła elinor - i przy tak żywym udziale wyobraźni, że moja własna diagnoza wyda wam sie beznamiętna i mdła...


- Macie tu miłych sąsiadów, czy Midlletonowie to sympatyczni ludzie?
- Ani troche - rzekła Marianne - Trudno byłoby trafić gorzej.
- Marianne!!! - krzyknęła siostra - jak możesz tak mówić!!! Jak możesz być tak niesprawiedliwa?

itd - w zasadzie wszystkie pouczania Eleonory były jak najbradziej słuszną reakcją na głupote i brak kultury Marianny. I była wobec niej niezwykle grzeczna i uprzejma - ja bym była bardziej dosadna i złośliwa (bo taka mam naturę )

Ulenko - dokładnie.

fringilla napisał:

Ale mi wydaje się, że jednak w tamtych czasach to postawa Eleonory była bardziej normalna, niz zachowanie Marianny.

Pewnie tak. A i dziś niektórym jest bliższa

fringilla napisał:

W sumie Eleonora przypomina Jane Bennet, Jane Fairfax, Annę i nawet trochę Fanny - a to wszystko bohaterki jak najbardziej pozytywne, choć nas dziś mogą troche irytowac (mnie - Fanny ). Zauważcie, że nawet Lizzie uważa, że nie nalezy okazywac uczuć, przynajmniej do czasu.

Trafna uwaga. Rzeczywiście większość bohaterek austenowskich jest dość stonowana w uzewnętrznianiu siebie. I jeśli Lizzy wydaje się bardziej wylewna niż Eleonora to może także po części dlatego, że miała przed kim swoje uczuica wypowiedzieć (myślę tu o zauroczeniu alias zakochaniu)- Eleonora z wiadomych względów nie chciała, nie mogła zwierzać się siostrze (która zresztą swoje wiedziała, bo mimo kochała Eleonorę i była dostatecznie wrażliwa-bez złośliwości tym razem). Zresztą Lizzy też nie zawsze jest wylewna-zobaczcie jak długo ukrywa to, co zaczęła czuć do pana Darcy'ego. Kiedy się wreszcie z nim zaręcza- Jane nie kryje ogromnego zdziwienia. A kto Lizzy zarzuci brak życia, hę? Także Lizzy nie mówi siostrze o wszystkim co się działo nie tylko ze względu na własne pomieszane uczucia ale i z troski o siostrę. Dlaczego więc u Eleonory jest ta troska troszkę jakby wyśmiewana?

Och (wzięłam głęboki oddech), książki mają to do siebie, że uwalniają wyobraźnie. Każdy może sobie wyrobić własne zdanie na temat bohaterów.

Zdanie typu: Może czytałyśmy inne książki? jakoś mi nie odpowiada.

Pewnie że wszyscy hamowali wtedy swoje emocje , Darcy i Lizzy w niektórych momentach specjalnie milczą aby nie powiedzieć czegoś niestosownego. Takie były konwenanse. Pani Bennet która mówi co jej ślina na język przyniesie jest wyśmiewana.
Ale Elinor nauczyła się tej umiejętności mistrzowsko. I choćby się waliło i paliło (bezczelna Lucy przychodzi do niej i zachowuje się dokładnie wiemy jak) ona zachowuje się prawidłowo i zgodnie z etykietą.
Uważam, że należy na co dzień zachowywać się grzecznie i zgodnie z etykietą, ale jeśli dzieje się coś wyjątkowego emocje są zrozumiałe.

Poza tym być może Marianne i matka zachowywały się tak bezmyślnie bo wiedziały że jest ktoś taki jak Elinor która wszystko zrobi, wszystko zorganizuje i będzie ok. A one w tym czasie mogły się upajać swoimi emocjami.

Ja też potępiam zachowanie Marianne, która była bardzo egoistyczna i skrajnie romantyczna. Nikim i niczym się nie przejmowała. Z taką osobą też nie mogłabym bym wytrzymać.

Na koniec powiem że uważam że obie postacie są skrajne.
I według mnie celem R&R jest pokazanie wielkości miłości. Nie tylko tej kobieta-mężczyzna, ale również rodzinnej. Oto dwa przeciwstawne charaktery: rozważna Elinor i romantyczna Marianne kochają się i wybaczają sobie wszystko, pomimo niezrozumienia siebie, dlatego że są siostrami.

Och, jak Wy tej Marianny tu nie lubicie

Pak, masz rację, na pewno z obu nich trochę się naśmiewała.

Znowu mi się dostanie, że pisze o Elinor że się z niej JA naśmiewała.

Ostatnio edytowany przez snowdrop (2007-09-29 21:44:00)

snowdrop napisał:

Zdanie typu: Może czytałyśmy inne książki? jakoś mi nie odpowiada.

Nie musi. Zresztą powoli przyzwyczajam się, że moje poczucie humoru nie wszystkim odpowiada a nawet skrajne opinie wywołuje ;P

snowdrop napisał:

Pewnie Ĺźe wszyscy hamowali wtedy swoje emocje

Dla mnie (podkreślam:dla mnie) to nie hamowanie emocji (wyrażenie to mi zupełnie nie pasuje ) lecz odpowiednie ich wyrażania, w zależności od sytuacji, potrzeb, własnych chęci-czyli prędzej dojrzałość

snowdrop napisał:

Ale Elinor nauczyła się tej umiejętności mistrzowsko. I choćby się waliło i paliło (bezczelna Lucy przychodzi do niej i zachowuje się dokładnie wiemy jak) ona zachowuje się prawidłowo i zgodnie z etykietą.

Każdy ma prawo do własnego zdania. Ja się bardziej przychylam ku twierdzeniu, że to wrodzona delikatność i chronienie-także siebie. Co by Eleonorze przyszło z tego, że przy Lucy zbladłaby, wpadła w histerię i dała wszystkim powód do plotek-nie wierząc nawet początkowo w słowa Lucy. To jest także po części duma ("nie pokażę zołzie, że mnie to rusza" całkiem współczesne podejście, moja dużo młodsza i nowoczesna siostra bywa że tak postępuje )

snowdrop napisał:

Uważam, że należy na co dzień zachowywać się grzecznie i zgodnie z etykietą, ale jeśli dzieje się coś wyjątkowego emocje są zrozumiałe.

Pewnie, Ĺźe tak. Tylko kaĹźdy inaczej je okazuje i ma inny zakres ujawniania ich.

snowdrop napisał:

Ja też potępiam zachowanie Marianne

Ja nie młoda była, historia pokazała, ze reformowalna, więc co tam. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. (Na marginesie, wcale jej zachowanie nie musiało być takie dziwne i oburzające, skoro pułkownik zachwyca się jej hm świeżością, i nikt jej z towarzystwa nie wyrzuca, widać takie się zdarzały prawie tak często jak podobne Eleonorze..)

snowdrop napisał:

rozważna Elinor i romantyczna Marianne kochają się i wybaczają sobie wszystko, pomimo niezrozumienia siebie, dlatego że są siostrami.

o właśnie, bardzo ważna uwaga zgadzam się z Tobą

tylko przekorna część mojej osobowości zaczyna się zastanawiać jak to było z tym tytułem R&R... że nie do końca rozważna i romantyczna... ale anglistką nie jestem

snowdrop napisał:

Znowu mi się dostanie, że pisze o Elinor że się z niej JA naśmiewała.

Poczułaś się przez zaatakowana?
Nie przyszło mi do głowy, żeby JA ironizowała także z Eleonory, ale kto wie, znając jej cięty języczek...

snowdrop napisał:

Och, jak Wy tej Marianny tu nie lubicie

e, nie jest tak źle to tylko Eleonorę lubimy bardziej..

pak4 napisał:

Dlaczego śmieszni mają być tylko Ferrarsi i ci 'inni' Dashwoodowie? Marianna jest trochę satyrą na młodych romantyków, w chwili gdy romantyzm stawał się modny. Podobnie jak Katarzyna Morland, tyle że przerysowania są mniejsze.

Z tą różnicą, że Katarzynę i Mariannę JA jednak chyba lubi

A ja powiem tak: Marianny nie potępiam, nie twierdzę, że jej nie lubię. Ja ją uważam za młodą głupiutką dziewczynę, egzaltowaną i egoistyczna. Za jedną z dziewczyn, które nie wzbudzają mojej sympatii, lecz z dziwnych powodów często (tu wspominam o takich Mariannach, która zdarza mi się spotykać) są centralną postacią jakiejś grupy ludzi. Są lubiane, rozpieszczane, psute itp. Mnie zwykle doprowadzają do szału, ale ponieważ zostałam wychowana w taki a nie inny sposób, przewracam jedynie oczami, uprzejmie coś odpowiadam i staram się przebywać z taką osobą jak najrzadziej.

Ulka napisałaś, że Lizzy wydaje się bardziej wylewna niż Eleonora, bo miała się komu zwierzyć. Tu się nie zgodzę i przypomnę, że Lizzy także nikomu nie zwierzała się z uczucia do Darcy'ego. Nie chciała tego mówić Jane, żeby przypadkiem nie ranić jej pośrednim nawiązaniem do Bingley'a. Opowiedziła jej wszystko, gdy już w końcu z Darcy'm osiągneli porozumienie. Ta więsza wylewność moim zdaniem wynika z trochę innego sposobu opisania jej przez JA. W D&U dość wyraźnie pokazana jest strona wewnętrzna Lizzy. W swoich innych książkach JA aż tak nie wgłębiła się w osobowość swojej bohaterki. Poza Marianną, wszystkie one były dosyć spokojne jeśli chodzi o okazywanie emocji. Nawet Katarzyna Morland, choć jej to przychodziło z niezwykłą trudnością. Pamiętacie fragment, gdy zwiedza ona dom Henry'ego? Bardzo usilnie starała się, aby jej entuzjazm z oglądanych pokoi nie był zbyt wyraźny dla jego ojca.

Może masz rację Dione, jeśli chodzi o Lizzy. Zresztą też pisałam, ze w sprawie z Darcym była wobec Jane dość skryta. Czyli też chroniła to, co najdelikatniejsze. Nawet tak dobra siostra i słuchaczka, jak Jane nie skłoniła jej do wypowiedzenia tego:) Z drugiej strony gdyby nie Jane, uzewnętrzniłaby dużo mniej.