Ogród Jane Austen

Pak4, dziekuje za ww. teksty.
Bardzo interesujący jest ten o Elżbiecie Gostomskiej. Dobrze że kobieta się wybroniła. Ale jakie to musiało być okropne dla kobiety, gdy nagle jakiś gość porywał ją bo mu się podobała. Straszne.

Raczej nie chciałabym żyć w tamtych czasach.

z tego co ja sie orientuje porwania wcale nie byly takie rzadkie. Zreszta dziewicza panna młoda również nie była w cenie Jak nietknieta, to znaczy, że wybrakowana. No bo skoro nikt jej nie chciał... Nie raz zdarzało się, że odsyłano młodą do domu po nocy poślubnej z adnotacją, że z felerem

dokladnie

I jeszcze jeden fragment -- tym razem smutna historia wzmiankowana wcześniej:

"W tajemnicy przed opinią publiczną zawarte zostało także małżeństwo Stanisława Szczęsnego Potockiego i Gertrudy Komorowskiej, aczkolwiek tu przyczyny były zupełnie inne. Szesnastoletnia, delikatna i urodziwa panienka zakochała się w przedstawicielu jednej z największych fortun magnackich, należących do rodu Potockich. Chłopak, dotychczas trzymany przez rodziców pod kloszem, też nie pozostał obojętny na jej wdzięki. Pomiędzy młodymi bardzo szybko nawiązał się romans, któremu sekundowali rodzice dziewczyny, ułatwiając potajemne spotkania. Mieli oni nadzieję, że uczucie zaprowadzi młodych na ślubny kobierzec, a ich córka zrobi w ten sposób karierę i zostanie jedną z pierwszych dam Rzeczpospolitej. Były to marzenia nader zuchwałe. Komorowscy bowiem należeli do bardzo średniej szlachty i na dworze magnatów Potockich mogli pojawiać się co najwyżej w roli klientów, ale nie przyszłych teściów. Wprawdzie ród Komorowskich był stary i sięgał swymi korzeniami XV wieku, niemniej jednak same korzenie nie wystarczały -- pomiędzy domami istniała ogromna przepaść majątkowa. Tym samym nikt w familii Potockich nie traktował poważnie córki Komorowskich jako pretendentki do rodzinnej fortuny. W październiku 1770 roku potajemny romans wydał pierwsze owoce -- okazało się, że panna jest w stanie odmiennym.

Wiadomość, która z zasady bywała wieścią hiobową, rodzice Gertrudy przyjęli w spokoju. Zakochanemu i naiwnemu kawalerowi wmówiono, że w takim przypadku nie ma wyjścia i dla ratowania honoru musi ożenić się z panienką. Stanisław Szczęsny okazał się na tyle uczciwy, że przy całym lęku przed gniewem rodziców postanowił pojąć Gertrudę za żonę. Komorowscy pośpiesznie zajęli się zorganizowaniem ślubu, który oczywiście utrzymywany był w ścisłej tajemnicy. Przeprowadzono błyskawiczne zaręczyny, po nich dokonano stosownych zapisów posagowych, u zastępcy biskupa uzyskano dyspensę na ślub bez zapowiedzi, po czym w grudniu 1770 roku postawiono młodych na ślubnym kobiercu. Małżeństwo zawarte zostało bez zbędnej pompy w kościele parafialnym w Niestanicy.

Najprawdopodobniej w styczniu następnego roku na rodzinę Potockich jak grom z jasnego nieba spadła wieść o wybryku syna. Oburzeni rodzice Stanisława nie mieli wątpliwości, że z tą kłopotliwą sprawą trzeba coś zrobić. Rozważano możliwość przeprowadzenia sprawy rozwodowej, prowadzono też pertraktacje z Komorowskimi. Ci jednak nie byli skłonni do rezygnacji z małżeńskich praw swej córki i mającego się narodzić dziecka. Między rodzinami dochodziło do ostrej wymiany zdań, to znów do negocjacji, groźby przeplatały się z prośbami. Niestety, nie udało się zawrzeć porozumienia. Rzecz przy tym znamienna, że młody Potocki w całym ferworze zachowywał zupełną obojętność i nie potrafił bronić swej brzemiennej małżonki. Czas naglił, wiadomo było, że za kilka miesięcy przyjdzie na świat dziecko, któremu raczej trudno będzie odmówić prawa do nazwiska Potockich. W końcu podjęto decyzję - dziewczyna musi >>zniknąć<<, a razem z nią kłopotliwy problem. Trzynastego lutego 1771 roku stu pięćdziesięciu zmówionych wcześniej opryszków napadło na dom Komorowskich w Nowym Siole. Brutalnie pobito część domowników, po czym przerażoną Gertrudę wyciągnięto z domu w cienkiej koszuli, wlokąc ją po śniegu, wsadzono do sań i odjechano. Rankiem następnego dnia dziewczyna już nie żyła, jej trupa wrzucono do przerębli zamarzniętej rzeki Raty. W ten oto sposób zakończyła się historia pierwszego małżeństwa Stanisława Szczęsnego Potockiego, mająca być zarazem przestrogą dla tych maluczkich, którzy odważyliby się podstępnie wyciągać rękę po magnackie majątki. Historii takich zresztą kraj nasz znał wiele."

Vasco napisał:

Ale czy w momencie, gdy okazywalo sie, ze jest feler, to juz go nie bylo?

A ja inaczej wiadomo by było o tymze felerze?
Plusem z tej sytuacji było to, że o ile sprawa sie nie rozniosła, feleru już nie było, a i oburzony mężuś czasem dawał się przebłagać odpowiednim doposażeniem panny-niepanny. Szczególnie, jeśli była młoda i ładna.

Och, Pak, tekst o Gertrudzie jest straszny, jak można było tak postąpić. Czasy wtedy były okrutne. I pewnie dla wszystkich wtedy było to normalne i takie naturalne. Potockim to pewnie uszło na sucho.

Niektórzy jak widać po pannie Radziwiłównej się w tej sytuacji odnajdywali, ale tutaj ona jest z bogatej rodziny.

W świetle tego co przytaczasz, historia Lizzy i Darcy'ego wydaje się być idealistyczną bajką.

Myślę, że w Anglii to jednak było trochę inaczej niż upadającej I Rzeczpospolitej, z jej szwankującym aparatem sprawiedliwości. I dobrze, że JA jest jaka jest, z tym swoim umiarkowaniem, z tą emocjonalnością wyrywającą się zza fasady konwenansu.

Z innej beczki -- kosmetyki:

Kosmetyki, zwłaszcza te, których nie można było zrobić domowym sposobem (np. rozcierając kredę, albo skorupki z kurzych jaj -- PAK), były na tyle cennym produktem, że dla ich zachowania nie myto twarzy nawet przez kilka dni. Często słoik bielidła przywieziony w prezencie gdzieś z dalekiej stolicy czy innego większego miasta musiał starczyć na wiele lat. Jeszcze w XIX wieku w krakowskich gazetach zamieszczano reklamy, w których producenci kosmetyków zapewniali, że są one skuteczne, bo nadają twarzy trwały koloryt na... kilka dni.

(...)

W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku wysokość fryzur przybrała wręcz monstrualne rozmiary. Aby włosy postawić w pionie, wkładano pod nie specjalne poduszeczki wypchane bawełną lub pakułami. Takie postawienie włosów i ich przyozdobienie wymagało nie lada kunsztu, a także czasu. Pomoc fryzjera była nieodzowna. Aby nie naruszyć misternej roboty, włosów nie czesano pomiędzy wizytami u fryzjera, nie mówiąc już o ich myciu. Dlatego nieraz na głowie nawet największych dam pojawiał się kołtun, który skrzętnie ukrywano pod grubą warstwą pudru. W XVIII wieku damom zmęczonym nieustannym trefieniem włosów z odsieczą przyszły peruki. Panie o mizernych włosach, których nie dało się nastroszyć i postawić na wysokość wymaganą modą, mogły odetchnąć z ulgą.

A ja się tak zastanawiam jak z tymi fryzurami spano?

nie zapominajmy, o lokatorach tychże fryzur. Miłośnicy zwierząt mogą się obruszyć narzedziami tortur wymyslonymi dla nich - specjalne srebrne młoteczki z kowadełkami

Hahaha, jakoś śmiać mi się zachciało, chociaż współczuje tym biednym kobietom. W jakim strasznym stanie ich skóra i włosy musiały być. I te zwierzaczki. Fuj.

To jest coś jak z naszą szczupłą i opaloną sylwetką.

Robercie, a co Ty myslisz, że mężczyźn to "szczęście" omijało. O nie!! W ich perukach żyło się równie przyjemnie jak w kobiecych.

Aine..nie tylko w perukach..nie tylko..