Ogród Jane Austen

Miałam dokładnie takie same myśli, Snowdrop .

a ja sie nie zgadzam ze snowdrop. scenariusz, ktory przedstawilas az krzyczy banałem i nuda. Oczywiscie to moja prywatna opinia, ale ja nie lubie takich szablonów. jak dla mnie postac toma zostala przedstawiona duzo wierniej w stosunku do historii, niz Jane (nie mowie o zyciorysach, ale o obyczajowosci). Na podstwie ksiazek Jane wykreowalismy sobie pewien grzeczniutki i milusie wyobrazenie "Jak maly Jasiu wyobraza sobie czasy JA". A Jane jako kobieta tak wlasnie chciala go postrzegac, co nie znaczy, ze bylo to zgodne z rzeczywistoscia. To tak jakby na podstawie Samotnosci w sieci za kilkaset lat nasza progenitura doszla do wniosku, ze spadek przyrostu naturalnego w Polsce w latach 2000-2006 spowodowany byl wzrostem popularnosci internetu i wirtualnego seksu (zamiast klasycznego ).
Oczywiscie ksiazki JA to kopalnia wiedzy na temat obyczajowosci, ale jedynie pod warunkiem, ze wiemy jak ja wydobyc i jak oddzielic prawde od kreacji i wizji autorskiej.
Mnie nigdy Darsik nie emocjonował. Zawsze twierdziłam i nadal twierdze, ze był to nudny gość, aczkolwiek z perspektywami. Nigdy mnie taki typ nie emocjonowal. Postacie typu Tome Jones, Valmont, czy obecnie Tom - zawsze. Duzo ciekawsze bylo rozwiazanie filmowe - poczatkowe narzucenie nam negatywnej opinii o Tomie - ze hulaka, ze bawidamek (jak dla mnie doswiadczenie, to jedna z jego podstawowych zalet u faceta), a potem odkrywamy jego drugie oblicze - ze oczytany, inteligentny, że ma poczucie sprawiedliwosci, wartosci, ze ma serce i jak to derce potrafi kochac.
Nie, sory winetu, na filmie ze scenariuszem snowdorpka naszego pewnie bym spala...
Sorki za brutalna szczerosc

snowdropku, to skad mialby miec te iskierki, skoro odbierasz mu wszystkie doswiadczenia, ktore mu te iskierki wywoluja?
Te domy publiczne to sam smaczek naszgo Toma

Behind the scenes:
http://pl.youtube.com/watch?v=k72-Y_qQ9W0
http://pl.youtube.com/watch?v=6gaJF5gGd0w

Deleted scenes:
http://pl.youtube.com/watch?v=3yxFQ5RIr88
http://pl.youtube.com/watch?v=nTmd4pJ3IgY

Po filmie zajrzałam do biografii "Niezlomne serce" /tak ponoć ciężko czytanej!/, a tam właśnie są bardzo ciekawe wzmianki o rodzinie JA i o samym Tomie Lefroyu. O rodzinie napiszę w innym miejscu, tu zaś jedynie o Tomie. Niezależnie od fantazji scenarzysty, mimo wszystko wiele scen jest zbliżonych do prawdy. Sam Tom żył aż 93 lata, i gdy go spytano przed śmiercią o JA, odrzekł że była jego 'szczenięcą miłością'. Jane w swych listach /które też mam/ sama wspomina o balu, na którym poznała Toma. Ale niestety tylko w paru zdaniach. Trudno z tego wysnuć coś głębszego. Ale JA miała także innych konkurentów w swym życiu, a jednemu nawet obiecała rękę, jednak po namyśle już następnego dnia wysłała odmowną odpowiedż. Ta ciekawa wzmianka mogła być podstawą filmowego wątku z Wesleyem. Dla mnie film był bardzo przyjemny, ale jak słusznie pisała pewna recenzentka w gazecie, film jest tylko oparty na biografii JA a ujęty w kanwie "Dumy i Uprzedzenia". Chyba to najlepsze podsumowanie, prawda? I dobrze, że grali aktorzy mało opatrzeni, ale o przyjemnej aparycji.

Skoro w innym wątku Vasco wrzucił linka do tego tematu, to może go trochę odświeżę .

AineNiRigani napisał:

Na podstwie ksiazek Jane wykreowalismy sobie pewien grzeczniutki i milusie wyobrazenie "Jak maly Jasiu wyobraza sobie czasy JA". A Jane jako kobieta tak wlasnie chciala go postrzegac, co nie znaczy, ze bylo to zgodne z rzeczywistoscia.

Hmm, dla mnie właśnie "Becoming Jane" jest przykładem owego grzecznego i milusiego wyobrażenia czasów JA, bo, nie licząc postaci Toma (bo co do jego przedstawienia pod względem obyczajowości epoki to w sumie się zgadzam), film jest tak piękny, gładki, romantyczny, plus ładny wizualnie, jak tylko film o tej epoce mógłby być. Sama fabuła też całkowicie pod to podchodzi - ona trochę zarozumiała, on aż momentami do przesady pewny siebie , nie lubią się, później się zaczynają lubić (a nawet więcej niż lubić) - nie licząc końcówki to klasyczny wzór amerykańskich filmów i seriali dla młodzieży czy komedii romantycznych (plus takie postaci jak Wisley, będący przeciwieństwem Toma i przeszkodą na drodze zejścia się bohaterów). Scenariusz, który przedstawiła snowdrop, nie musi być nudny i banalny, gdyby dodało się do niego właśnie kilka elementów epoki, których w powieściach Jane nie ma, a postaci trochę by się skomplikowało. Tom nie musiałby być jednowymiarowym bohaterem w stylu, że skoro spokojny, a nawet nieśmiały młody człowiek, to od razu taki Edward Ferrars czy Edmund Bertram, czyli w sumie nudziarz, z którym nie można się bawić. Tom mógłby być (skoro już porównuję do postaci z powieści) taką mieszanką Henry'ego Tilney'a czy Franka Churchilla, czyli pewny siebie, przebojowy, czarujący, dobrze wychowany, a spokojny w większym towarzystwie, i to takim, gdzie są młode panny i starsze, lubiące plotki panie (choćby po to, by nie mieć w towarzystwie złej opinii); taki Tom bez żadnych niekonsekwencji kreacji postaci spokojnie mógłby trochę hulać i spędzać wieczory z kolegami w burdelach, bo pewnie niejeden młodzieniec z tej epoki tak robił, pozostając jednocześnie dobrze wychowanym młodym mężczyzną i odpowiednim towarzyszem młodych dam (tu przypomina mi się George Osborne z Targowiska Próżności). Również Jane, jako spokojna młoda dziewczyna, nie musiałaby być Fanny Price. Podobno Jane była spokojna i wobec obcych raczej nieśmiała, ale chociażby z listów wiemy, jak złośliwa i bezwzględna potrafiła być. Gdzieś czytałam, że oboje byli mieszanką nieśmiałości i zuchwałości i dzięki temu czuli się dobrze w swoim towarzystwie, potrafili się przed sobą otworzyć. Ich filmowe rozmowy nie musiałyby być grzecznymi i nudnymi konwersacjami o pogodzie, literaturze i o tym, że dzisiejszy bal jest nadzwyczaj udany; np. można wyobrazić sobie scenę, w której Jane i Tom siedzą obok siebie i rozmawiają, a obserwują ich starsze plotkary z towarzystwa i jedna z nich mówi coś w stylu, że miła i spokojna z nich para, że oboje to grzeczni i dobrze wychowani młodzi ludzie, a w tym czasie oni bezwzględnie krytykują towarzystwo, a w szczególności patrzące na nich przychylnym okiem matrony (tu mi się przypomina scena z "Emmy" z Kate Beckinsale, kiedy Emma i Frank grzecznie siadają obok siebie, po czym zaczynają mniej grzecznie plotkować o Jane Fairfax).

Ja nie mówię, że film jest tragiczny, bo nie oglądało mi się do źle - podoba mi się muzyka, ogólny klimat, zdjęcia, cała obsada (nie licząc Anne Hathaway ), ale taka fabuła wyjątkowo mi się nie podoba, i w sumie nawet nie chodzi o to, że to historia Jane Austen, bo nawet gdyby to był film o a la austenowskiej bohaterce, której na imię, przykładowo, Charlotte Moore, i bohaterze, który zwie się coś w stylu Harry Barton, to i tak fabułę uznałabym za zbyt ckliwą, cukierkowatą i banalną.

Ostatni akapit mojego ostatniego posta napisałam, żeby nie wyszło, że jestem jakimś zawziętym przeciwnikiem BJ, i że historia by mnie nie zachwyciła nawet gdyby nie była biografią Jane . Chodziło mi głównie o to, że historia bardziej zgodna z prawdą (a raczej z tym, co wiemy o Jane i Tomie) nie musiałaby wiać banałem i nudą, jak Ty to stwierdziłaś.
I chyba źle zrozumiałam, co miałaś na myśli wcześniej . Gdy pisałaś, że na podstawie powieści mamy ugrzeczniony obraz epoki, myślałam, że mówisz ogólnie o całej wersji przedstawionej przez snowdrop, a jednocześnie uznajesz, że BJ taką wersją właśnie nie jest; kolejny raz przeczytałam i teraz zrozumiałam, że mówiłaś tylko o postaci Toma . A, jak pisałam, co do Toma się zgadzam, choć samo zestawienie Toma-hulaki i zarozumialca na początku z tym dobrym i potrafiącym kochać Tomem późniejszym jest jak na mój gust zbyt skrajne.

a mnie było smutno po obejżeniu filmu... wiedziałam jak sie skończy... ale taka miłość... i co?

eee tam. Gdyby wygladal jak Dvaid Bamber, nie mialabys juz takich problemow

Znajac Loane, to ja sobie nie wyobrazam tego, aby napisala inaczej
Ja tam w zasadzie nie mam nic do filmowego Lefroya - ani przed ani po calej historii. W zaadzie to on byl w sytuacji bez wyjscia, dal sie poniesc namietnosci i chcial zapomniec o odpowiedzialnosci za rodzine - nie chodzi nawet o to, ze nie mogl zapewnic Jane zadnej przyszlosci, bo powiedzmy przy odrobinie szczescia mogliby zyc skormnie, ale z sensem. Chodzi glownie o to, ze on nie byl sam sobie sterem, zeglarzem okretem - kazdy jego czyn niosl kolosalne konekwencje dla matki i licznego rodzenstwa. Przeciez to jego posluszenstwo wobec wuja dawalo im w miare regularnie wyplacana pensje. A mimo to dal sie poniesc szalenstu i dopiero rozsadek Jane, ktora uzmyslowila sobie jaka odpowiedzialnosc na nim i na niej ciazy, doprowadzil do takiego, a nie innego zakonczenia calej historii.
W zasadzie w XIX nie mozna mowic o jakimkolwiek szczesliwym, zawartym z milosci malzenstwie (nasza Marysienka i Sobieski kilkadziesiat lat wczesniej to ewenement na skale swiatowa ) - a po zawodzie milosnym czlowiek tym bardziej jest zniechecony i latwy do manipulowania, szczegolnie ten ubezwlasnowolniony.

Mnie tez przyjemnie sie oglada szczesliwe zakonczenia, ale skrzywienie zawodowe sprawia, ze nie potrafie do konca sie oderwac od realiow epoki
Potajemne zareczyny tak naprawde byly rzadko praktykowane, a nawet jesli - nic nie znaczyli i niczego nie rozwiazywaly. Potajemny slub dosc szybko wyszedlby na jaw. Miedzy filmowa Jane i Lefroyem bylo to iskrzenie - z jednej strony i odpowiedzialnosc, mimo mlodego wieku, z drugiej.

a mnie wlasnie te szczesliwe zakonczenia czasem raza - bo wolalabym troche inne