Ogród Jane Austen

Hmmm... już na ten temat pisałyśmy Aga, moim skromnym zdaniem Edmund był fajtułapą, kto wie, czy nie gejem :?: :?: Natomiast Fanny odrzuciła Crawforda z obawy przed chorobami wenerycznymi hihihi

Macie Rację!! Fanny jest nijaka, absolutnie lojalna wobec Edmunda. A on tylko takiej żony pragnął, rozumiem go, ale zarazem nie tolerował odmiennych poglądów. Ale jako mężczyzna nie był obojętny wobec
urody Mary Crawford, jej przebojowości, obycia w towarzystwie i tak dalej.Mary robiła co mogła, aby podobać się Edmundowi: grała na harfie,
urządzała przyjęcia, a nawet - co ważne!- nieco podszkoliła Fanny co do strojów, manier w salonie, dyskusji o wszystkim. I co zyskała? Rosnącą niechęć i zwykłą zazdrość Fanny, która od dawna zakochana w Edmundzie, nie mogła po prostu ścierpieć Mary, a w konsekwencji i jej brata. Gorszyły ją wszystkie wypowiedzi Mary, zwłaszcza o duchownych,
jej swobodne maniery, i gorliwie przytakiwała Edmundowi we wszystkim.
Nawet Mary to zauważyła i głośno to im powiedziała. Jednym słowem, obie kobiety, tak róźniące sie między sobą, ale urodziwe i inteligentne na swój sposób, ostro rywalizowały o Edmunda! Jedna pokorą i posłuszeństwem, a druga śmiałym usposobieniem i większymi możliwościami, aby utorować Edmundowi drogę do kariery, co nie byłoby bez znaczenia/awans Williama, brata Fanny!/. Edmund jednak wybrał
skromną dolę pastora, a Mary rozczarowana tym, nie miała ochoty tkwić
gdzieś na pustkowiu. To, moim zdaniem, naprawdę zadecydowało o ich rozstaniu, a skandal z ich rodzeństwem tylko to przyśpieszył.

Według biografii JA, ówczesna 'porządna', dobrze wychowana panna, ledwie co wykształcona w lichych szkółkach, a głównie w domu przez rodziców, niewiele potrafiła, jedynie prowadzić gospodarstwo, robić robótki i prowadzić stosowne rozmowy. Nie powinna być zbyt śmiała, bo to po prostu źle widziano. Dlatego śmiałe wypowiedzi Mary Crawford budziły takie zgorszenie, m.in. u Fanny i Edmunda. Ten z kolei nie tolerował w ogóle "wyemancypowanych" kobiet, jak Mary C.i jej londyńskie przyjaciółki, które prowadziły swoje salony, samodzielnie
decydując o wielu sprawach. Choć w powieści JA są one raczej ukazane jako postaci negatywne, fakt jest faktem, że nadmierna samodzielność ówczesnych dam była mocno ograniczona. A Fanny nigdy tej granicy nie przekroczyła, nawet gdy Edmund jawnie sią zalecał do Mary. Inna by zrobiła scenę, ale nie Fanny, ta zdusiła w sobie żal i tylko dzięki pomyślnemu rozwojowi akcji odzyskała Edmunda. Ale sama w małym stopniu to uczyniła!

Ja także bardzo lubię Fanny właśnie za tę kontrastowość i nijakość, jak to nazywacie. Jak widać, nie wszystkie kobiety tamtych czasów były takimi szczęśliwymi trzpiotkami jak Lizzy, Jane czy reszta panien, które miały o sobie jako takie mniemanie. Fanny natomiast była właściwie sama, zbyt wdzięczna i zachłyśnięta "wielkim dobrodziejstwem" rodziny, by móc mieć o sobie wyższe mniemanie i próbować dowodzić własnego zdania. Wzbudziła we mnie wiele współczucia i sympatii.

Tłumaczka określiła tę walkę Fanny, niemalże heroiczną...

A dla mnie była zbyt nieśmiała i bojaźliwa. Lizzy o wiele bardziej przypadła mi do gustu.

Można by chyba ją porównać do Eleonory. Obie były spokojne, zrównoważone, nie dawały się ponieść emocjom. Przez to były trochę mdłe, ale ja każdą bohaterkę JA darzę sympatią.

W biografii JA Helen Lefroy jest taki passus o "Mansfield Park":

"MP pod wieloma wzgledami jest najbardziej interesujaca i najbardziej zlozona ze wszystkich powiesci JA. Bohaterke nazywano tchórzem, kołtunką lub dzielnym orędownikiem zasad moralnych. Jest w niej po częsci to wszystko i o wiele wiecej..[..]...Jak zwykle JA zrecznie doprowadza na koncu utworu do zareczyn Fanny (choc nie kazdy zgodzilby sie, ze stanowi ona odpowiednia partie dla Edmunda".

ZGADZAM SIE AŻ SIĘ DZIWIĘ,ŻE FANNY GO PRZYJEłA CHOCIAŻ TO NORMALNE KOCHAłA GO, ALE JA NA JEJ MIEJSCU ZASTANOWIłABYM SIĘ.

Kiedyś Fanny mnie irytowała, a teraz ją szanuję i chyba nawet lubię. Mansfield Park stawiam wyżej niż Emmę. Ta powieśc ma swój własny rytm, sprawia, że całkowicie zagłębiam się w świat opisany przez Austen. Nie mogę się jednak oprzeć myśli, że powieść ta powieść zyskałaby na dramatyzmie, gdyby autorka pozwoliła Fanny wyjść za Henry'ego. I gdyby Henry mógł się zmienić. Edmund jest dla mnie postacią okropną! Szkoda, że nie ożenił się z Mary - zasługiwali na siebie. On udawałby świętego, ona dręczyłaby go z byle powodu ;-)

Kiedyś Fanny mnie irytowała, a teraz ją szanuję i chyba nawet lubię.

Fanny rzeczywiście może irytować - jest taka cicha i uległa, zawsze trzyma się w cieniu i nigdy się nie skarży. Trzeba jednak podziwiać i szanować jej stałość i wierność własnym przekonaniom - odrzuciła nieprawdopodobnie świetną partię, bo nie szanowała Henry'ego.
To była bardzo odważna decyzja - zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę, jak wiele musiało ją kosztować przeciwstawienie się woli wuja, którego szanowała i od którego była całkowicie zależna. Potulnie godziła się ze swoim losem ubogiej krewnej, nigdy się nie skarżyłą, gdy ciotka Norris nią pomiatała. Kiedy jednak kazano jej zrobić coś sprzecznego z jej zasadami - bez namysłu powiedziała NIE.

Faktycznie, to zakończenie dla mnie też jest raczej mało udane, a zwrot w uczuciach Edmunda mało przekonujący.
Co do Fanny i Henry'ego - jakiś czas temu była na ten temat dyskusja - o ile pamiętam, to stanęło na tym, że Henry szybko znudziłby się swoją idealną żoną i zaczął szukać wrażeń poza domem. Zresztą nie bardzo sobie wyobrażam Fanny na londyńskich salonach, albo Henry'ego pędzącego żywot szacownego wiejskiego dżentelnmena.