Ogród Jane Austen

Spokojnie -- jestem przekonany, że autorka coś by wymyśliła. Np. Lizzy jedzie do Londynu, do Gardinerów. Tam spotyka Darcy'ego (w wersji romantycznej -- powóz pocztowy, którym jedzie Lizzy ma wypadek i przypadkowo obecny Darcy spieszy na ratunek). W każdym razie powtarzają się wypadki z Rossings, tyle że w Londynie. Albo: Lizzy jedzie do Bath, gdzie pojawia się Darcy odwożący swą ciotkę Lady Katarzynę. I się spotykają -- j.w. I tak można długo kombinować

Bardzo zręczne. Lubię czytać takie "gdybania". Każdy z nas napewno ma inne.Może warto się nimi podzielić?

Tymczasem Darcy, nie mogąc się pogodzić ze złamanym sercem wstępuje do wojska i w Hiszpani walczy pod dowództwem Welingtona przeciwko Francuzom.

Może spotkać majora Sharpa, który zostaje jego przyjacielem i po powrocie zakochuje się w Georgianie. A że na wojnie dorobił się przecież majątku i tytułu, to i ożenek byłby możliwy (co upiekłoby 2 pieczenie na jednym ogniu )

czytając to co tu tworzycie przypomina mi się pewne ognisko kiedy to mała dziewczynka na pytanie jaka piosenke mamy zaśpiewać powiedziala rozradowana "co by było gdyby komary miały gitary" i to mój komentarz ;p mi tam się podoba ta wesrja jaka jest oryginalna aczkolwiek jeśli już miałabym zaszaleć to chciałabym żeby darcy znalazł mnie i się ze mną ożenił a lizzy bez obrazy jest tak urocza że na pewno kogośby znalazła ;p i wszyscy żyli by długo i szczęsliwie a na peno ja najszęśliwiej ;p

1) Lemonick, Aine: wszystko da się załatwić

2) Wersja alternatywna zrobiła się sama. Naprawdę

3) Skoro Lizzy zostaje bez Darcy'ego, to ją biorę. Bez posagu. No problem

sądze że wspólczesne dziewczyny też by potrafily wyrwać pana Darcego ( tymbardziej że znamy jego słabe punkty) ... bo faceci tak naprawde nic się nie zmienili przez wieki (mam taką cichą nadzieje) ale nie wiem czemu tych Darcych jest najmniej albo się porządnie chowają ... bo nie oszukujmy się dziewczyna pokroju lizzy jest teraz zwana inaczej fajną dziewczyną ... a co do Darcych pozostaje mi zaśpiewać "dziś prawdziwych darcych juz nie ma..."
niestety ...

Hm... mówiąc o nadsyłaniu propozycji nie myślałem, że tak skomplikujecie sprawę...

Dobrze: wracamy do punktu, gdy to Darcy zabiera Bingleya do Londynu, by ten nie ożenił się z Jane. Darcy'emu wciąż po nocach i (co gorsza) dniach śnią się śliczne oczy Elizabeth Bennet. Pisze więc list do pułkownika Fitzwilliama, by ten zaopiekował się Georgianą, a sam przyłącza się do poselstwa udającego się do Stanbułu, aby zabezpieczać tam angielskie interesy.

W tym czasie pani de Liegnitz i panna Dubisz docierają do Stambułu z Egiptu, gdzie udały się aby pielęgnować chorego kuzyna panny Dubisz, Mikołaja Różyckiego, który wybrał się do Egiptu wraz z wyprawą Napoleona, ale niestety, ciężko rozchorował, o czym po dłuższym czasie (ach, ta ówczesna poczta) dowiedziała się rodzina w Polsce. I oddana panna Dubisz, kuzynka pełna samarytańskiego zacięcia, wraz ze swą zamożną ciotką, młodą i piękną wdową Mariją de Liegnitz, wdową po generale de Liegnitz, którego młody Różycki był adiutantem, wybrała się do Egiptu. Niestety... było już za późno. Za późno dla młodego, dobrze zapowiadającego się oficera, który zmarł. Nie za późno jednak, jak na zabytki Egiptu, które trwając 40 wieków, poczekały jeszcze te kilka dni, które pani de Liegnitz i panna Dubisz spędziły odnajdując miejsce śmierci porucznika, zajmując się ostatnią posługą.

Wśród żalu naszych pań pojawiły się też inne uczucia. Zwłaszcza pani de Liegnitz, kochająca historię, postanowiła lepiej poznać dziedzictwo Egiptu. Oglądała więc zabytki, notowała egipskie inskrypcje, w czym dzielnie jej sekundował Marco Locatelli, przystojny włoski kupiec, robiący interesy z Egiptem i również zainteresowany jego starą i piękną historią. Pani de Liegnitz postawiła śmiałą tezę, że język tajemniczych inskrypcji egipskich kapłanów, powiązany jest z językiem koptyjskim i próbowała odczytać je, posiłkując się przy tym hipotezą o zapisywaniu w kartuszach imion faraonów.

Gdy na tych poĹźytecznych zajęciach schodził czas pani de Liegnitz i panu Locatelliemu, panna Dubisz, wyruszyła w drogę powrotną. Nie było to moĹźe rozwaĹźne, ale gdy panna Dubisz, ujrzała w powietrzu lotne bociany, ktĂłre znała kiedyś na polskim ugorze, rozrzewniło się jej serce i zapragnęła powrĂłcić. Tymczasem pani de Liegnitz oświadczyła, Ĺźe zostanie w Egipcie, pĂłki nie ukończy swojej pracy, pisanej w modnej francuszczyĹşnie: Lettre a Mlle NiRigani relative a l’alphabet des hierogpyhes phonetiques. Panna Dubisz wyruszyła więc jedynie w towarzystwie miejscowego służącego, by poprzez Ziemię Świętą powrĂłcić do Polski, zatrzymując się po drodze w Stambule.

A z Konigshutte młody inżynier, Andreas Schmidt, został wysłany aby zapoznać się z angielskimi technikami budowy pieców hutniczych. Wybranie się do Anglii w czasie wojen napoleońskich nie było tak prostą sprawą, droga była okrężna i długa. Ale droga nie była najgorsza. Najgorsi byli angielscy werbownicy. Zatrzymawszy statek, na którym Andreas Schmidt płynął, wcielili go, nie bacząc na to, że jest pruskim poddanym, do Royal Navy.

Jednocześnie z okolic gdańska, polska szlachcianka, Anna Anikowska, wybrała sie również na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, w intencji rychłego nadejścia Napoleona i wyzwolenia przez niego Ojczyzny.

Darcy przybywszy do Stambułu, w sposób zupełnie nie dyplomatyczny, wdaje się w romans, z córką francuskiego dyplomaty, Madeleine de Lemmonick. Ach, ten Bosfor nocą, przy odbitych w wodzie światłach miasta. Zresztą dośpiewającie sobie same, bo są tu osoby nieletnie

Darcy'ego wzywa jednak patriotyczny obowiązek, by dać odpór wrogiej, napoleońskiej Francji. Zresztą i Madeleine de Lemmonick uznaje, że się zapomniała, że cały związek jest niebezpieczny i grozi przeciekiem tajemnic dyplomatycznych. Po czułym pożegnaniu wraca więc do Francji, wioząc w swoim łonie syna Darcy'ego.

Tymczasem Andreas Schmidt przyjmuje angielskie obywatelstwo, staje się Andrew Smithem i dzięki swej wiedzy przyrodniczej i niezłej znajomości matematyki awansuje na porucznika marynarki.

A Elizabeth Bennet pociesza siostrę.

Porucznik Sharp podczas odwiedzin w dobrej, starej Anglii, dzięki swemu przyjacielowi, pułkownikowi Fitzwilliamowi Darcy'emu poznaje jego podopieczną -- Georginę Darcy.

Tymczasem w Stambule spotykają się dwie Polki, podążające w przeciwnych kierunkach -- panna Dubisz i Anna Anikowska. Zaprzyjaźniają się. A zapał w ich młodych sercach sprawia, że postanawiają zwiedzić Stambuł, nawet jeśli przywiodły je do niego mało rozrywkowe cele. Podczas zwiedzania, spostrzegają nad brzegami Bosforu, smutnego i przystojnego Anglika -- pana Darcy'ego, który opłakuje swe rozstanie z Madeleine de Lemmonick.

Pan Bingley nie otrzymawszy od dawna listu od Darcy'ego (możecie się domyślać, że miał coś lepszego do roboty), łamie sie w swym zamiarze pozostania z dala od Jane Bennet. Wraca, miłość odżywa. Pobiorą się w najbliższą wiosnę.

Rozwija się miłosny trójkąt -- Darcy pokochał piękne oczy obu Polek, w których połyskiwał żal za młodym Mikołajem Różyckim, czy za niepodległością ojczyzny, łącząc się z miłosnym żarem.

W tym czasie porucznik Sharp żeni się z Georgianą Darcy.

Porucznik Andrew Smith trafia na okręt kapitana Wentwortha.

Darcy, Anna Anikowska i panna Dubisz, nie mogąc sobie poradzić z miłosnym trójkątem, po wysłuchaniu tureckiego kazania, postanowili przejść na islam, gdzie prawo pozwala na wielożeństwo. Ubocznym skutkiem tej decyzji jest to, że panna Anna Anikowska nie odbędzie swej pielgrzymki do Ziemi Świętej i Napoleon nie przywróci Polsce niepodległości...

Ale i tak wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie, w końu przecież Darcy był tak wartościowym człowiekiem, że nawet w Turcji się przydał. A po zakończeniu wojen napoleońskich, kapitan Wentworth i Andrew Smith zeszli na ląd, żeniąc się odpowiednio z Anną Eliott i Elisabeth Bennet.

A w Orsay, niedaleko Paryża, Madeleine de Lemmonick urodzi syna, wykapanego Darcy'ego, który pozostawi szansę na napisanie sequela

THE END.

----
PS. Starałem się. Mam nadzieje, że nikogo nie uraziłem. A czy wszyscy zadowoleni? Niestety, Darcy przechodzący na islam, to jedyny sposób na to, by zadowolić jednocześnie Anikę i Miss Dubish, bo czekając na pojawienie się Księgi Mormona wszyscy by się strasznie zestarzeli...

No.. nie o 6-tej. Datownik kłamie. Pisałem między 7 a 8.

A jak napiszę, że piję mleko, to i tak nie uwierzysz

Super, dzięki Pak4 za miły początek dnia. Nie wyobrażam sobie siebie jako "szlachcianki" ( dlaczego jednocześnie nie mogę ratować ojczyzny? mówię o skutku ubocznym) ale pomysł przedni zwłaszcza z trókątem.
Pozdrawiam

cudowne .... cudowne ... nie no ale czytając to zrozumialam że darcy nam nie jest i nie był pisany ... ahhh ... ja tam oddaje go lizzy podoba mi się to zakończenie jakie jest oryginalnie ... a sama poszukam współczesnego darcego ... który nie mósi wygladać jak CF ... byle by był ... no i nie mósi być w sumie taki jak pan Darcy ..byle mnie kochał tak jak darcy kohał lizzy ... i sądze że to i tak będzie równie trudne zadanie jak i znalezienie współczesnego darcego ... opowiadania o stambule są zabawne ale pamiętajmy my tu baju baju a chinczyków przybywa ;p

Niedoskonałe: żądam matrony opiekującej się którąś z panien (jakże to tak? same po tych Egiptach jeździły? :twisted: ), Mariji De Liegnitz 8O Owdowiałej po generale De Liegnitz, ale jeszcze całkiem całkiem (dzieci samodzielne, majątek spory)

Yyyyy.......no pięknie. Ale to skomplikowane dla mnie.... niemniej podziwiam wyobraźnię.

pak4 napisał:

[...] wraz ze swą zamożną ciotką, młodą i piękną wdową Mariją de Liegnitz, wdową po generale de Liegnitz [...] pani de Liegnitz, kochająca historię, postanowiła lepiej poznać dziedzictwo Egiptu. Oglądała więc zabytki, notowała egipskie inskrypcje, w czym dzielnie jej sekundował Marco Locatelli, przystojny włoski kupiec [...]


:oops: Ach, dziękuję Ci pak4 za tego włoskiego kupca :oops: Skąd wiesz, że pani de L. preferuje brunetów?