Ogród Jane Austen

U mnie nie ma reguły. Czase przejdę obok półki, ścieram kurz, czy porządkuję książki i oko zawieszę na JA - wtedy sięgam i w zasadzie na ten dzien robota skończona
Nie mam jakiejś specjalnej pory roku, dnia. Ot po prostu chwila...

kiedy napada "dół", czyli złe dni i uczucie, że jest się beznadziejnym i okropnym. kiedy porówna się do pana Collinsa, Katarzyny Bingley albo jakiejś innej "francy" od razu chandra przechodzi.

a na czytanie najlepsza jest pora "jesienno-zimowa", kiedy leje deszcz albo sypie śnieg, jest zimno i okropnie brzydko, nie ma nic w telewizji, a za oknem ciemno. wtedy najlepiej jest rozłożyć się w pozycji "niewiadomojakiej" (o, moj kręgosłup..) na łóżku i czytać... ulubione powieści i to, czego jeszcze nie przeczytaliśmy. to pomaga.
i przed snem tez jest fajnie. gorzej jak uśniesz nbad książką...

Gdy znudzi mnie rzeczywistość ,sięgam po Jane.Tam wszystko jest takie inne,bardziej zrozumiałe.Kobiety są kobietami mężczyżni mężczyznami, nie tak jak dzś gdy trudno nieraz odróżnić.Świat był piękniejszy i8 oczwiście o wiele, wiele bardziej romantyczny.Gdy mi dopiecze brak romantycznych porywów, uciekam w świat Jane.

Kiedy przeczytam piękną książkę albo obejrzę piękny film, zawsze robi mi się lżej na sercu i jakoś weselej patrzę na rzeczywistość. Jednak mój znajomy stwierdził kiedyś, że kiedy wraca do świata po takiej rozrywce, wtedy "jest jeszcze gorzej". :? Z tego co pamiętam, podobne poglądy miał Mickiewicz ("Ty mnie zabiłeś - ty mnie nauczyłeś czytać" - to z "Dziadów" )

To jak to w końcu jest: "ucieczki do innych światów" pomagają na zły nastrój, czy go pogłębiają?

Aine, wiedziałam, że o to zapytasz! Zakładam oczywiście, że wybieramy sie do lepszego świata. Uprzedzam następne pytanie: lepszy tzn. taki, w którym chcielibyśmy się znaleźć, gdybyśmy mogli opuścić naszą rzeczywistość. Czy po powrocie "stamtąd" przynosicie z sobą trochę radości (ja tak mam a przynajmniej sie staram ), czy przeciwnie, wciąż porównujecie te dwa światy, co tylko wpędza Was w depresję?

Ale metaforycznie to napisałam :oops: Przypominam, że chodzi wciąż o czytanie książek

JA to lek na zszargane nerwy. Kiedy mam strasznie zły dzień i nic mi nie wychodzi to po prostu sięgam po książkę.
Czasami na chwilę ją odkładam i zatapiam się w marzeniach...

Kiedy mam strasznie zły dzień i nic mi nie wychodzi to po prostu sięgam po książkę.

Ja po czekoladę

Kiedy nic mi się nie chce a musze posprzątać w pokoju to biore się za książki JA i wtedy mam usprawiedliwienie, że jednak nie zmarnowałam czasu na sprzątanie (bo bałagan i tak będzie na nowo przy najbliższym wyjściu z psem na spacer ) tylko udoskonaliłam swój intelekt albo jeszcze jak pada deszcz i nie mam nic do roboty

No na pamięć to nie znam, bo aż tak często nie sprzątam a po drugie czytuję też inne książki.

Co jakiś czas nachodzi mnie ochota żeby przeczytać D&U i zawsze robie to jesienią nie wiem czemu już kiedyś się nad tym zastanawiałam. 8O Zaczyna się wrzesień powoli ta myśl we mnie kiełkuje i w październiku chwytam za książkę średnio raz na dwa lata i mam tak tylko w przypadku D&U bo np. Mistrza i Małgorzatę to niezależnie od pory roku mogę zacząć, o właśnie dawno nie czytałam, ale jakoś mnie nie zbiera jeszcze poczekam.

Hm...każdy pretekst jest dobry, żeby sięgnąć po JA Wystarczy przypadkowe spojrzenie na półkę, i już łapka sama biegnie po książkę! W doskonałym humorze, albo całkiem okropnym stanie ducha, w dzień słoneczny lub deszczowy...nie ma znaczenia...po prostu biorę i czytam

"Achemik" już od czterech lat stoi na mojej półce i jeszcze nie przeczytałam...