Ogród Jane Austen

Tak się składa, że akurat omawiałayśmy to niedawno w Salonie Prawdziwych Dam. Oto nasze wnioski:

Za tym, że jednak byli szczęśliwi, przemawiają następujące tezy:
1. Wstrząs spowodowany historią z Willougby'm mógł zmienić charakter Marianny tak, iż zapragnęła odmiany, stabilizacji, spokojnego życia, jakie dał jej Brandon.
2. Pułkownik był dla niej dobry, kochał ją i rozpieszczał (a miał na to środki, w końcu biedny nie był) więc z czasem mógł wzbudzić w niej szacunek i miłość.
3. U Austen nie ma złych zakończeń i musimy jej zaufać.

Przeciwko małżeńskiej sielance przemawia tylko jedna rzecz - mimo wszystko jakoś trudno w nią uwierzyć. :twisted:

Tak... właśnie dlatego ja też nie mogę w to ich szczęście uwierzyć :twisted: I będąc na miejscu Marianny pewnie nie czułabym się, że tak powiem, spełniona. Myślę, że tęsknota za Willougby'm pozostałaby mi już na zawsze... Zwłaszcza że osobiście za Brandonem nie przepadam - książkowy pułkownik to taki nudziarz... (oczywiście nie mówię tu o wspaniałym Alanie Rickmanie w tej roli - przy TAKIM Brandonie nie można być nieszczęśliwym :twisted: )

To że jest starszy to by mi akurat tak bardzo nie przeszkadzało Ale jak dla mnie to on jest taki troszkę... no nie wiem... nie ma w nim życia. Mógłby w nieskończoność czekać na Mariannę nie robiąc zupełnie NIC, żeby ją zdobyć. Słowem... za mało ikry! :mrgreen:

No to swoje opinie już znamy Miło by było poznać także zdanie innych forumowiczek/-ów... Czy nikt nie ma żadnych wątpliwości co do zakończenia "Rozważnej i romantycznej"?

Myślę, że ich życie intymne było wyjątkowo udane, więc jak mogliby być nieszczęśliwi?

Hehe... A na jakiej podstawie ta opinia, że tak spytam? Bo jak zaznaczyłam wcześniej, nie mieszamy do tego Alana Rickmana (choć to by wiele wyjaśniało :twisted: )

Ciekawa teoria. Jeśli uczuciowość daje takie efekty, to chyba postaram się w przyszłości uchodzić za baaardzo uczuciową :twisted:

No tak ale teraz to teraz m9imo że Brandonek był szczegolny wątpie żeby aż tak zabiegał o Marianne. Choć kto wie

Perwnie jestem naiwna, ale święcie wierzę w opinię JA. Na końcu stwierdziła, że Marianna choć wychodziła za mąż jedynie mając dla Brandona szacunek, to szybko go pokochała. Bo we wszystko co robiła wkładała całe serce.
Jest jeszcze inny aspekt sprawy. :oops: Myślę, że ich życie intymne było wyjątkowo udane, więc jak mogliby być nieszczęśliwi?

Dione, ja też w to święcie wierzę, a jak jestem naiwna, to trudno W każdym razie Brandon być może i jest nudziarzem (mówię teraz o książkowym, a nie o Alanie, choć to cholernie trudne:( ), ale poza tym to też facet z "przeszłoscią"-był kiedyś szaleńczo zakochany i nawet chciał ze swą wybranką uciekac do Szkocji, zatem stać go na "porywy" I jeszcze poza tym pojedynkował się z Willoughbym, czyli nie jest tchórzem i to w sumie też było działanie dość spontaniczne-przecież nawet Eleonor słuchając opowieści Brandona myśli sobie w duchu, że ten pojedynek to nie było jedyne wyjście z sytuacji. Myślę sobie też, że Marianne dostała trochę po nosie i mogła się rzeczywiście zmienić, wyciszyć itd., ale również wydaje mi się,że dojrzała. Wszystkie wiemy, że miłość w wieku 17 lat nieco inaczej wygląda niż później...Ona myślała tylko o jednym aspekcie miłości-o wielkiej namiętności i porywach serca, a przecież na tym nie kończy się miłość i może, jak już była te kilka lat starsza, to to zrozumiała. Ja przynajmniej w to wierzę. No i w to udane życie intymne także :oops:

On nie był aż tyle starszy. Owszem dla siedemnastolatki facet trzydziestopięcioletni, to prawie staruszek, ale dla kobiety czterdziestoletniej facet powyżej pięćdziesiątki to żadna różnica wieku. Jeśli dobrze liczę Marianna była młodsza o siedemnaście lat. Z biegiem czasu różnice się zacierają. Wystarczy zajrzeć do każdego zakładu pracy, gdzie ludzie tuż po studiach przyjaźnią się ze współpracownikami w wieku własnych rodziców. Skoro taka przyjaźń jest możliwa, to czemu nie małżeństwo? Moja szefowa ma męża starszego o około 20 lat i jest z nim bardzo szczęśliwa.

Normalnie tak mnie ta dyskusja wciągnęła, że wróciłam do książki Oto kilka uwag po dokładniejszej pod tym kątem lekturze:

W dalszym ciągu mam wiele do zarzucenia samemu Brandonowi. Kocha Mariannę, ale nie podejmuje żadnych działań, aby tę miłość (czy choćby sympatię) jej okazać. Można tłumaczyć go uzasadnionym lękiem przed odrzuceniem; mógł także bać się śmieszności, na jaką ujawnienie tego uczucia mogło go narazić. Dlaczego jednak w takim razie tak otwarcie rozmawia o swoim afekcie z panią Dashwood i Eleonorą? Czyżby liczył, że otoczenie wywrze na M. jakiś nacisk i przekona ją do małżeństwa "odwalając całą robotę" za niego?

Pani Dashwood jest przekonana o tym, iż jej córka będzie szczęśliwa z pułkownikiem, ale już sama Eleonora ma trochę wątpliwości - uważa, że ta opinia nie jest oparta na żadnych racjonalnych przesłankach, jak zgodność wieku, charakteru, etc. (rozmowa po przyjeździe matki do chorej M.). Całe otoczenie także wróży im szczęście, bo... "ona jest piękna, a on bogaty".

Ostatecznie Marianna związuje się z pułkownikiem po ukończeniu dziewiętnastu lat - a zatem od historii z Willoughby'm minęły dwa lata. Czas mógł zmienić jej charakter w znacznym stopniu, zwłaszcza, że ona sama dostrzegała swoje błędy i powzięła postanowienie pracy nad sobą - czyli po prostu dorosła. Początkowo okazywała Brandonowi wdzięczność i szcunek, które potem przerodziły się w sympatię i miłość (gdyż jak pisze Austen, M. wkładała w każde działanie całe swoje serce). Z drugiej strony miłość do niej mogła także zmienić jeśli nie charakter, to usposobienie pułkownika, tzn. wrócić mu drugą, romantyczną młodość.

Wbrew poprzednim stwierdzeniom dochodzę do wniosku, że jednak mogli być i byli szczęśliwi. I chyba znalazłam przyczynę, dla której tak trudno nam w to uwierzyć: zauważyłyście, że w książce brak bezpośrednich dialogów pomiędzy Marianną i Brandonem? Rozmawiają z innymi o sobie, ale prawie nigdy nie mówią nic do siebie - a jeśli już to Austen kwituje to słowami: "M. wyraziła mu swą wdzięczność", "podczas pobytu pułkownika w Barton częściej rozmawiali" itd. Wydaje nam się, że ona go nie kochała, bo Austen nie opisuje rozwoju tej miłości - a miało to miejsce właśnie podczas tych dwóch lat, które autorka zamyka z jednym - ostatnim rozdziale.

Uff... ale rozprawka mi z tego wyszła :oops: Jak dacie radę przeczytać, to powiedzcie co o tym sądzicie

Ja też się zgadzam w zupełności! Zwłaszcza z tym dorastaniem Marianne:) Mnie też się wydaje, że mogła pokochać pułkownika, a JA rzeczywiście nie opisuje, jak dojrzewało to uczucie, i ja też zauważyłam ten brak rozmów między nimi...Dlatego również wydaje mi się, że oni w końcu byli szczęśliwi. Ośmielę się wspomnieć o jeszcze innym podejściu do powieści. My tu piszemy o charakterach i przeżywamy losy bohaterów. Ale jeśli by się pokusić o analizę utworu nie tylko pod względem charakterystyki, to Marianne ma tu też inne, mówiąc brzydko, "zastosowanie". Otóż JA nie ceniła ówczesnych nowinek literackich zwanych z dzisiejszego punktu widzenia "romantyzmem", nie lubiła za bardzo Byrona i poetów romantycznych. I stworzyła romantyczną bohaterkę po to, by poprzez nią ukazać swój negatywny stosunek do tego kierunku, irracjonalność jego przesłanek i pokazać, jak łatwo mogą się one rozsypać pod wpływem różnych czynników. Dlatego sprowadza ją do poziomu i "każe" wyjść za mąż bez uprzednich wielkich porywów serca między narzeczonymi. Jednocześnie JA demaskowała "miłość na tle kasy" i gardziła małżeństwem przypominającym handel wymienny, zatem najczęściej jej bohaterki pobierają się z miłości. Zauważmy jednak, że w każdym innym przypadku to zakochanie wygląda inaczej niż u Marianne, jest spokojniejsze. I tu jest pewien paradoks-co jest lepsze rozważność czy romantyczność? JA odpowiada, że żadna skrajność nie jest dobra. Konieczna jest i rozwaga i romantyzm. Dlatego też "rozważna" wychodzi za mąż z miłości.

A zauważacie jak coś to żałujemy Brandona uważamy ze on powinien otrzymac nagrodę bo się kiedyś kocxhał i kocha bez wzajemności a MArianna?
Ona tez się zakochała i pyk gość ją wystawił a nie zauważyłam żeby nad nią ktoś się litował?
Gdzie babska solidarnośc?

Wkładała serce powiadacie wy i Austen. Ja jednak historię Marianny traktuję analogicznie jak sytuację Ellen w Przemineło z wiatrem.Ellen też się zakochała Filip zostal zabity i ona wyszła za Geralda i niby wszystko było ok ale jednak nie było. Mąż był szczęśliwy ale Ellen nigdy nie otrzasnęłasie po nieudanej miłości a ona nie była taka trzpiotką jak Marianna