Ogród Jane Austen

hmm a mnie wychodzi Ĺźe Darcy to bufonek bez poczucia humoru.

Cynizm świadczy o inteligencji, nie o poczuciu humoru, czy jego braku. A to że do innych odnosił sie tak jak odnosił świadczy tylko o jego bufonowatości i gburowatości. Jak dla mnie nie ma to nic wspólnego z poczuciem humoru.

Darcy ma dla mnie cudowne połączenie bufonowatości z autoanalizą. Jest w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem i właśnie to pozwala mu wyciągnąć wnioski ze swojego zachowania i dokonać w nim zmian. Może rzeczwiście cynikiem nie jest - tutaj się zgodzę do nadinterpretacji, ale poczucia humoru nie miał. Miał natomiast anielską cierpliwość
Zastanowiło mnie natomiast pytanie, czy JA ceniła u mężczyzn stateczność i powagę, a nie humor. Chyba niezupełnie. Poczucie humoru (chociaż złośliwe) ma pan Bennet, którego uwielbiają wszyscy czytelnicy. Niewatpliwie poczucie humoru ma też Henry Tilney z Opactwa..., ale jednocześnie miał je Wickham, a nie posiadał John Thorpe. Wydaje mi się, ze tutaj Jane nie posiadała jakiekiegoś schematu.

Co do poczucia humoru i cynizmu. Odnoszę wrażenie, że JA była trochę cyniczna, przynajmniej w takim sensie, jak "cyniczną" nazwała siebie Aine. JA zawsze szczęśliwy, miłosny związek, starała się podbudować odpowiednią pozycją społeczną i dochodem wyrażającym się we właściwej liczbie tysięcy funtów rocznie. (Te funty były różne dla różnych par -- skromni i oszczędni Elinor i Edward, albo Fanny i Edmund zadowalają się mniejszymi dochodami, niż Emma, czy Lizzy -- ale zasada pozostaje w gruncie ta sama.)

I na tym tle poczucie humoru nie wydaje się najcenniejszą cechą. To w końcu nie dzisiejsze czasy, gdy pozycja kobiety jest silniejsza, a różnice w pozycji społecznej i sytuacji finansowej -- mniejsze. Szczęśliwy związek, tak chłodno i racjonalnie na to patrząc, był więc bardziej niż współcześne kwestią bardzo 'równego' charakteru u mężczyzny, któremu można zaufać, który nie zrobi niczego szalonego, i który (co podkreśliła Aine) jest cierpliwy. W tym przypadku poczucie humoru może nawet sugerować niebezpieczną skłonność do ekstrawagancji.

Oczywiście nie wierzę, by sama JA poczucia humoru nie ceniła. Oprócz drugoplanowych postaci, świadczy o tym fakt, że sama je miała i oczekiwała od czytelników. Ale to po prostu nie jest cecha, którą można łatwo i bezpiecznie włączyć do psychologicznego portretu idealnego mężą z początków XIX wieku. Zresztą same preferowałyście panów po 40-tce A jak pokazać, że mający 26-7 lat Darcy jest (nad wiek) poważny i stateczny?

Co do odpowiedzi Darcy'ego -- ja się zastanawiam na ile mu się wówczas Lizzy podobała. Bo mamy więcej możliwości:
-- nie wiedział co odpowiedzieć;
-- nie traktował swej prowincjonalnej rozmówczyni poważnie;
-- wreszcie rozmowa z piękną kobietą stresowała go.
(To ostatnie napisałem zupełnie poważnie. Stresuje i spina nie tylko mnie, będącego człowiekiem dość nieśmiałym, ale i wielu znajomych, do czego czasem się przyznają. W tym pewnego lokalnego Whilby'ego W każdym razie lepiej się rozmawia z kobietami przeciętnymi, niż pięknymi.)

Jeanne... No i muszę się tłumaczyć Widzisz, to bardziej złożone Uroda jest bardzo ważna w momencie zwracania uwagi. A potem brzydka po prostu może nie mieć okazji błysnąć. (Zresztą nie pisałem o brzydkich, a o przeciętnych. Ja wiem, że z czasem znajomości wzrasta tolerancja dla wad urody, ale w jakich granicach, to bym się raczej wolał nie wypowiadać.) Natomiast inną cechą urody jest to, że buduje pewien dystans. Jakoś wewnętrznie spina i nie traktuje się takich kontaktów na luzie. Oczywiście mówię tu o pierwszych rozmowach, bo jak się już kogoś dobrze zna, to to traci na znaczeniu. A! -- i wykluczam różne sposoby na dodanie sobie animuszu.

A cała moja uwaga była tylko po to, by stwierdzić, że brak poczucia humoru u Darcy'ego, może być spowodowany tym, że mu się Lizzy podoba Nie, żebym twierdził, że tak na pewno jest, ale że jest to możliwość, którą warto brać pod uwagę.

Przykro mi, ale poczułem się zmuszony wyjaśnić bardziej szczegółowo. A szacunek to nie jest najlepsze słowo. Powiedziałbym bardziej, że budzi kompleksy. Albo też, że czasami aż za bardzo pomaga stwarzać erotyczną aurę.

Mnie tam tłumaczenie paka4 zadowala. Każdy doskonale wie, że nikt się nie obejrzy na ulicy za ładną inaczej. A już zwłaszcza my, kobiety też nie wodzimy wzrokiem za szarymi myszkami płci męskiej. :twisted:
Lemonick, ale pan Darcy też wzorem grzeczności nie był.

A ja mam inną teorię. Ja np mam tak że jak pierwszyraz rozmawiam z ludźmi to się ich boję, boję się ich opinii to się bodajże fobia socjalna. Może on tak naprawdę był zakompleksiony i taką oschłością i dumą pokrywał lęki

Zresztą same preferowałyście panów po 40-tce A jak pokazać, że mający 26-7 lat Darcy jest (nad wiek) poważny i stateczny?

Jejusiu, przecieĹź 40-letni nie znaczy ponury i powaĹźny!!!
Ale chyba wiem o co Ci chodziło Jak inaczej w tamtych czasach pokazać przepaść miedzy lekkomyuślnym Wickhamem, a odpowiedzialnym Darcym. Zbyt mała gamą środków dysponowano

Swoją drogą, chyba też jestem w stanie wczuć się w sposób rozumowania Paka4. W sumie ja też się czasem zawstydzam w rozmowie - zawsze jeśli rozmawiam z kimś, kto przewyższa mnie inteligencją i wiedzą. Największy respekt i szacunek budzi we mnie właśnie wiedza i mądrość (ale taka prawdziwa) i wtedy jestem w stanie zacukać się bardzo.
Przyznam szczerze, że na kwestie spotkań Darcyego i Lizzy jeszcze w ten sposób nie patrzyłam. Na pewno daje do myślenia. I ja to sobie przemyślę

megg, chyba tutaj chodziło albo o piękno klasyczne, czy po prostu sexapil, który sprawia, że rozówca jest nie tyle piękny, co bardzo atrakcyjny, albo też o indywidualny odbiór piękna[/i]

Megg ze mną jest podobnie też na ogół nie podobają mi się ci którzy innym się podobają.
Twoja wypowiedź przypomniała mi jak bardzo nie lubię rozmawiać z chłopakami którzy wiedzą, że podobają się dziewczyną i zachowują się idiotycznie. Są tak strasznie pewni siebie. :evil:

No trzeba przyznac, że męska pewnośc siebie a kobieca pewność siebie ma rózne charaktery.
Kobiety bywają dużo bardziej wredne.

Aine, z przykrością przyznaję Ci rację.............