Ogród Jane Austen

Nie wierze w to, że pułkownik kłóciłby się z Marianną. W zasadzie w wiekszości spraw ustępowałby jej (z miłości i z doświadczenia), a w sprawach naprawde ważnych, ona ulegałaby jemu, z racji autorytetu, który u niej niewątpliwie miał, szacunku i właśnie doświadczenia.

Kasiu z tym wiekiem - ja rozumiem, że dla Ciebie 40-latek to już do śmierci powinien się szykować To raczej zrozumiałe. Jednakże nadal twierdzę, że facet zaczyna sie robić ciekawy dopiero po 30-tce. Chociaby ze względów praktycznych - ma doświadczenie (a to ważne), ma wiedzę, dzieki czemu nie jest nudny, mądrość (chociaż te dwa ostatnie to nie reguła ), zaczyna sobie zdawać sprawę, że czegoś mu w życiu brakuje i jest już ustawiony w życiu.

Jest osobowością -- to już napisałem. Trzeba go zdobyć -- nie, oczywiście, Lizzy się nie stara, wręcz przeciwnie (co okazuje się najlepszym sposobem na Darcy'ego) -- w każdym razie wraz z trudnościami podnosi się ocena. Warto też pamiętać, że Darcy to jedyny duży, pozytywny męski bohater u JA, który jest romantycznie namiętny, nawet jeśli zachowuje się wzorowo.

Bo "Duma i uprzedzenie" to najbardziej klasyczny romans w znanej mi twórczości JA. Zerknijmy, prosze, na inne dzieła -- "Rozważna i romantyczna" -- historia Marianny praktycznie w ogóle nie toczy się według schematu romansowego, a na końcu ma się wątpliwości, czy ona nie wychodzi za mąż z szacunku i wdzięczności. Elinor i Edward to przypadek bliski klasycznemu romansowi, ale jakiś wyciszony. Nie ma tak dramatycznych akcentów jak odmowa własnej ręki, jedynie oni oboje w ciszy żałują swojej miłości. W "Mansfield Park" sytuacja jest podobna -- Fanny jest na tyle nieśmiała, że o Edmunda nie zabiega, ten zaś celuje Mary. Uczucia może i są mocne, ale głęboko skryte -- nie to co w "Dumie", gdzie poznajemy namiętność Darcy'ego przy jego pierwszej prośbie o rękę Lizzy. "Emma" to historia pomyłek głównej bohaterki, a ostateczne jej zamążpójście, to tyleż miły, co sztuczny koniec, a pan Kinghtly to raczej archetypowy starszy brat, niż kochanek. Najbliższe klasycznego romansu, gdzie dwoje się namiętnie kocha (no... może Lizzy nie od razu kocha Darcy'ego, ale jest przynajmniej namiętna w swojej odmowie) są "Perswazje", ale tam znowu mamy wyciszenie akcji, skromniutką bohaterkę (odmowa oddania swej ręki jest tam tylko wspominana) i miłość narastającą bez wybuchów namiętności.[/url]

Tak jest!!

A co do tych facetów po 40, to ........heh........chyba się zgodzę z Aine, że facet robi się ciekawy po 30-tce dopiero....Ale często ci po 30-tce to już są zajęci

Takiego "wręcz przeciwnie" to jeszcze mi się nie udało spotkać-jak na razie sami Wikhamowie, Crawfordowie itd. mniej więcej w moim wieku, czyli jeszcze przed 30-tką, ale już bez zera jako drugiej cyferki

aha! W sensie tacy z odzysku? heh...toś mnie pocieszyła :cry: :cry:

Ja tam sobie cenię tych z odzysku

Oj to zanim ja dojrzeję to mnie chyba koniec świata w 2012 zastanie

No moja droga, ja tam sie uważam za dojrzałą.
Żeby nikogo nie urazić
Faceta po 40 nie uważam za starca Choć sama nie mam jeszcze 30.

ja dojrzała ha ha
tylko z tą róznica ja moja siostrę juz uważam za staruszkę ale jak mam powiedziała że Alanka R czuć katafalkiem to się z nią posprzeczalam zwłaszcza że ona aż dużo młodsza nie jest.

Ja jestem na wiecznym rozdrożu

powiem wiecej, bardziej cenie tych z odzysku