Ogród Jane Austen

delile napisał:

czesto odwołuje sie do Dumy... Writha,

delile napisał:

czesto odwołuje sie do Dumy... Writha, czasami to męczy i ogladajac Becoming Jane kolejny raz męczyła mnie pewnego rodzaju "naiwność" (serial DiU jest nia przesiąknięty(...) po prostu jest naiwny, ale ten typ tak ma;)

No to ja czegoś nie rozumiem. To, ze Becoming jest niemal zrobione na szablonie P&P Wrighta, zgodzę się bez dwóch zdań. Ale co ma w takim razie tutaj serial wspólnego? Przecież w stylu jest tak niepodobny do wersji 05, ze nawiazywanie w jednym zdaniu do obu wersji calkowicie mnie zaskakuje...

ha! kij w mrowisko:P mam po prostu takie odczucie;) powieści Austen- lekkie acz sarkastyczne są bez zastrzeżeń jednymi z najpiękniejszych, tym trudniej przenieść je na ekran- i tak serial jest słodką (nie przesłodzoną) wersją, DiU 2005 ma piękną oprawę, która słodkości nadaje powagi (lepiej mi sie ogląda, tak wizualnie;)) a BJ jest "w szablonie" DiU. Za pierwszym razem byłam zachwycona, za drugim zauważyłam tą "naiwność" (to nie jest jakies negatywne okreslenie, po prostu dla mnie powiesci Austen na ekranie własnie takie są- nie da sie ich inaczej nakręcic... powtórze sie- ten typ tak ma:)czyli podsumowując (pewnie sie zakręciłam w wyjaśnieniach;) powiesci Austen na ekranie sa typowo kobiece (książkowe wersje cenie bardziej) ekranizacje DiU sa kwintesencja słodkonaiwnego spojrzenia na relacje damsko-męskie (przerysowanie np. skok Darcego do wody;)jesli komus to pasuje to super- mi nie. Film broni sie świetnymi zdjęciami i klimatem wprowadzonym dzięki cudownym wnętrzom i muzyce. Może sie przez to odciąć od filmów typowo kobiecych. Natomiast BJ pomimo braku happy endu i cudownej grze aktorów (czasmi lepszej niz w DiU2005) nie jest pozbawiona tej ekranowej manierze powieści Austen- ubraniu historii miłości w stereotypowe motywy trafiające w klimat babskich wieczorów z pudełkiem lodów w tle- i wszyscy szczęśliwi:)
ufff... trudno sie tak tłumaczyc:P ale czy nie jest tak ze każdy z nas od czasu do czasu (i w rozsądnych dawkach) potrzebuje tej naiwności?

To ja zapytam tak:
delile, o której D&U piszesz, 1995 czy 2005? Tu się trochę gubimy Bo obie wersje są dość różne i trudno nam połapać, które elementy każdej z nich łączysz z BJ.
A co do naiwności to chyba coś mi świta. JA pisała książki bardzo kobiece, ale zarazem przeznaczone nie tylko dla kobiet. Tyle, że pisała utwory, które miały zagościć w salonach, być czytane (no TV i DVD nie mieli, musieli sobie radzić ) głośno w towarzystwie. Nierzadko słuchane przez młode osoby (i dziewczęta i chłopców), czy nawet dzieci. Nie mogła pozwolić sobie na cokolwiek, co mogłobyć uznane za nieprzyzwoite. Była panną, więc teoretycznie o wielu sprawach nie powinna mieć pojęcia. Wliczam w to nie tylko erotykę, ale także zawiłości polityki i ekonomi. Tylko mężatki i do tego wysoko usytuowane, mogły pozwolić sobie na okazywanie wiedzy innej niż literatura czy sztuka. Czy zauważyłyście, że w jej książkach nie pojawia się żadna wzmianka o tym z kim Anglia prowadzi wojnę? Są tylko pokazani mężczyźni w mundurach. JA nie miała zbytniego wyboru. Jeśli chciała pisać powieści obyczajowe to tylko w ten sposób. Trochę naiwny z naszego punktu widzenia. W jej czasach pewnie nie raz uchodziła za bardzo wyemancypowaną kobietę. A skoro dla nas jej książki mogą być naiwne, to ich ekranizacje po prostu muszą być naiwne.
A BJ? Ja osobiście oczekiwałam po tym filmie czegoś innego. Owszem był piękny, ale....

To znaczy, że też się totalnie pogubiłam

PorĂłwnajmy chociazby z siostrami Bronte, czy Gaskell. To troche pozniejsza literatura i jednak styl inny, ale jednak duzo mniej naiwny. U Jane jest beztroska sielanka, a jedyne chmury, ktore moga zagoscic, to te zwiazane z plotkami i skandalami. No moze Mansfielsd zawiera najwiecej realizmu.
Gaskell, Bronte nie tylko dostrzegaly brudy zycia, ale tez o nich pisaly.

AleĹź oczywiscie, ze tak - inaczej nie byloby nas tutaj na forum. Nie zmienia to jednak, ze tworczosc JA podchodzi naiwnoscia. To jest jedna z przyczyn, dla ktorych siegnelam do nich tak pozno - dopiero gdy doroslam do rozkoszowania sie tlem obyczajowym. Sentymentalizm i sielanka zawsze byly sprzeczne z moja natura. Mimo ze chodze z glowa w chmurach, bardzo twardo stapam po ziemi...

tyle, ze na studiach mialam inna odtrutke, a cala tzw. literature kobieca traktowalam jako dyrdymaly i strate czasu. Powiedzmy, ze nadal tak mysle, ale czytanie tych dyrdymalow sprawia mi przyjemnosc

A ja protestuję przed nazwą "literatura kobieca". Panów tu też mamy (mało, ale zawsze). Już nazwa "romansiło" mi łatwiej przez gardło przejdzie. A "literatura kobieca" kojarzy mi się z tzw "prasą kobiecą". Tworzywem tak naciąganym, że nie mogę na nie patrzeć w kioskach. Gazetki w których wmawia się kobietom, że muszą być chude, że jak nie zastosują się do ich porad to będą złymi matkami, a tak wogóle bez czytania tego pisemka to nie utrzymają związku. No paranoja. Przepraszam bardzo wszystkie dziewczyny, które taką prasę czytają i lubią. Każdy ma prawo robić co chce. Ja tego po prostu nie trawię i uważam za zupełnie bezwartościowe (no dobra w "Przyjaciółce" bywają niezłe przepisy, ale reszta to ....).

I całe szczęście, bo już się bałam...

właśnie oglądam reżyserską wersje DiU 2005 i tam jest taki fragment- "Austen powiedział o swojej powiesci, Dumie i uprzedzeniu, ze jest zbyt lekka, ze brakuje jej cienia..."

A ja nie moge sie zmusić, żeby choć zacząć ogladać wersję 2005.
Powód - pierwszy i jedyny - myślę, że adaptacje BBC to przede wszystkim wysmakowane aktorstwo i mało - lub wcale - efektów specjalnych , a obawiam się , że nowa wersja odwrotnie...
Zachęcicie mnie?

a ja nie bede zachecac. Ostatecznie wyszlam rozczarowana, a chociaz po serial siegam czesto i z rownie wielkim zaangazowaniem i przyjemnoscia, film mnie teraz po prostu nudzi. Zamienilabym jedynie Jeniffer na Keire...