Ogród Jane Austen

Fringilla,
nie wiem, czy wiesz, ale Rowling jest wielką fanką Jane Austen i jest to jej ulubiony pisarz
brawo dla Rowling!
swoją drogą w jej książkach można również znaleść wiele trafnego dowcipu i barwnie wyszydzonych postać

Hmmm...
no ewentualnie można polemizować jeśli chodzi o podziały społeczne, związane z pochodzeniem i bogactwem... Rowling bardzo to akcentuje. Co do postaci, to musiałabym pomyśleć dłużej... ale narazie nic mi nie przychodzi do głowy. A Tobie?

Co do imion angielskich, tłumaczonych na 'polskie' w przekładach, rzeczywiście nie wszystkie mi się podobają. Np.imię Jane bywało tłumaczone w róźnych przekładach z lit.anglojęzycznej na Janina, Joanna, co brzmi jednak zupełnie inaczej. A George - Jerzy, Elizabeth - Elżbieta?
Obecnie, jak zauwazyłam, tłumacze rezygnuja w ogóle ze spolszczania
imion angielskich, i sądzę, że słusznie. A jak by oni tłumaczyli nasze typowe slowiańskie imiona, jak Bolesław, Wiesław?!
Jesli bym w ogóle spolszczyła, to tylko imiona pisane niemal jednakowo z polskimi, np. Anne - Anna, Marianne, Marian - Marianna, Caroline - Karolina, itd. Z kolei Anglicy z reguły używają zdrobnialych form, jak np.
od Elisabeth- Lizzy, Lizzie, Elisa, Liz, Beth, i mnĂłstwo innych. Nasze z kolei
zdrobnienia brzmia inaczej. I jak to wszystko tłumaczyć?!

W "Nowościach" napisałam, że są w wyd.Zielona Sowa nowe przekłady dzieł JA! Dopiero mam zamiar je kupić, i zobaczę jak to przetlumaczono.
Przypadkiem zauważyłam, że są nowi tłumacze, bo mi się nasunęły nowe nazwiska. W wyd. Hatchett też są wydania JA, ale chyba dawne przekłady, no i niestety mimo pięknych okładek papier jest byle jaki, i błędy w tekście. Takie mam też w dziełach Agaty Christie tegoż wydawnictwa, o wiele lepsze są wydania z innych firm.

To tylko potwierdza moja tezę, że są to postacie mało realne

Spoko, oni wtedy duĹźe domy mieli. Jak ja wytrzymuje z moim mezem na 85 metrach, to z Darcym w Pemberley tym bardziej

A tak w ogóle to musze oddać JA sprawiedliwośc, że fantastycznie opisuje marynarzy, widać, że mężczyznami tej profesji miała sporo doczynienia. Ich sposób myslenia, mówienia, kalsyfikowania ludzi i oceniania ich jest bardzo wiarygodny i zabawny. Zwróćcie w Perswazjach uwage chocby na admirała Crofta.

W każdym razie na pewno nie przypominają pastorów. Nie są nieśmiali (Edward F.) ani nudni (Edmund B.). A przecież z nimi autorka też miała sporo do czynienia.

Widocznie JA wolała marynarzy
Heh, tez bym chyba wolała - od pastorów

Uwielbienie J.A. dla marynarzy bierze się m.in. stąd, że dwóch jej braci w marynarce właśnie doszło do stopnia admirała. A poza tym w tamtych czasach cała Anglia całowała marynarkę po piętach, gdyż to "ci wspaniali mężczyźni na swych wspaniałych okrętach" zapewniali potęgę Imperium Brytyjskiego.

Gdyby JA pisała po prostu historie miłosne jej książki juz dawno poszłyby w zapomnienie, jak stało się z twórczością wielu jej współczesnych. Wiekszości powieści powstałych w pierwszej połowie XIX wieku nie da się dziś czytać. Cały jej urok i geniusz polega na fantastycznym zmyśle obserwacji i takim zarysowaniu tła epoki, obyczajowości, że ani nie są dla czytelnika nudne, ani niezrozumiałe. Przeciwnie, sprawiają, że lepiej rozumieją postępowanie i motywy bohaterów (stąd chocby nasza dyskusja czy Fanny powinna wyjść za Crawforda).

Co do opisów męskich postaci, to jest całkiem zrozumiałe, że czasem coś tam "zgrzyta", w końcu JA kobietą była i nie mogła wiedzieć co dzieje się w męskim sercu i umyśle, zwłaszcza w epoce, w której raczej się na ten teamt nie rozmawiało. Natomist jeśli chodzi o opisy zachowania, sposobu bycia, warstwy, że się tak wyrażę, bardziej powierzchownej, to najlepsze, najbardziej wiarygodne męskie postacie to marynarze i duchowni - w końcu wśród jej najbliższej roziny byli i duchowni. To potwierdza starą prawdę, że najlepiej pisać o tym, co się dobrze zna. Ale zdecydowanie marynarze u JA są bardziej interesującymi postaciami. Ale to nas chyba nie dziwi

Powieści J. Austen kocham za:
1. Humor, ironię, groteskę, znakomite riposty.
2. Umiejętność logicznego i czasem zaskakującego toku akcji.
3. Różnorodność postaci.
4. Szczęśliwe zakończenia.
5. Możność uwierzenia w tę ciekawszą ludzką naturę.
6. Ciepło, rodzinność.
7. Znakomite wykreowanie wartości odpowiednich swojej epoce.
8. Drobiazgowe opisy waĹźniejszych rzeczy i postaci.
9. Pomysły co do romansów.
10. Realnośc, realność i jeszcze raz realność. Czytam i tam jestem. Po prostu.
A powodów jest znacznie więcej i każdy miłośnik tych powieści zdaje sobie z tego sprawę.

Pocieszę Was, że język wspóczesnej humanistyki tez jest dosyć, hm..., cięzki. U nas na studiach mówiło się: po co napisać coś prościej, jak można skomplikować? I tak niestety pisane były nasze podręczniki i większość książek, które zmuszeni bylismy czytać. Najgorsza była teoria literatury. Och jak dobrze, że mam to za sobą!

Ojej.. ja mam to przed soba, a wlasciwie juz w tym siedze. Myslalam, ze ja pojde na polonistyke to przynajmniej bede rozumiec o czym do mnie mowia. Jakze bardzo sie mylilam! Czasami mysle, ze to jest jakis jezyk obcy! Co do komplikowania jezyka - ja zawsze mialam dewize, ze co sie da powiedziec, da sie powiedziec prosto. W tej kwestii tez sie mylilam. Na kolokwium obnizono mi ocene za brak naukowego jezyka. A przeciez rzucanie dziwnymi slowami i tworzenie skomplikowanych zdan nie jest wyznacznikiem inteligencji, o czym ciagle przekonywala nas JA tworzac postacie w stylu pana Collinsa i Mary Bennet.

Co do punktu 9-Jane Austen jak mało kto umiała łączyć w pary swych bohaterów. To mnie zawsze zadziwiało- kto z kim? I nawet, jak czasem zaskakiwała pod tym względem( mój nr 1- wiadomość, że F. Churchill oświadczył się dużo wcześniej Jane Fairfax w "Emmie"), to w końcu dochodziłam do wniosku, iż miała rację i wszystko przeprowadziła logicznie w 100 %.

To prawda umie zaskoczyć.I chyba to jest najfajniejsze.Jak zaczynam czytać to nie mogę przestać dopóki nie skończę książki.A to przed Jane Austen nigdy nie miało miejsca.

I jest w nich taka lekkość, nie ma jaichś zwalistych opisów i ckliwych wywodów. Przy TEJ lekturze naprawdę się odpoczywa.