Ogród Jane Austen

Tak, miała talent komiczy, bez dwóch zdań! DiU jest tak popularna w głownej mierze nie dzięki historii, którą opisuje, a dzięki bohaterom, a bohaterowie komiczni są tu niezrównani. Ale często JA pisała też tak, że ironia była ledwo wyczuwalna. Jej trafnośc obserwacji jest naprawdę imponująca, zwłaszcza biorąc po uwagę ubogie jednak doświadczenie życiowe.

Dowcip to fakt ma ostry momentami a czasem ledwo wyczuwalny, jakby w zależności od idiotyzmu bohatera i sytuacji odmierzała ilość zawartej ironii. Moim zdaniem robiła to niemal perfekcyjnie. Jakby miała jakąć magiczną wagę do precyzyjnego odmierzania śmieszności osób i wydarzeń. Ale ja najbardziej lubię ogólną atmosferę tych książek. Niktórzy twierdzą, że są napisane ciężkim językiem, że jest mało dialogów i że niełatwo się je czyta, ale cóż, niektórzy czytają tylko książki łatwe i co tu kryć nieco płytkie, a do takich książki JA z pewnością nie należą.

No ja też nie powiedziałabym że jej ksiązki są ciężkie i pisane trudnym językiem. Przeciwnie, wcale nie widać, że powstały prawie 200 lat temu, a w porównaniu z innymi ksiązkami tego okresu, wypadają niemal wspólcześnie! A wierzcie, mi trochę tego byłam zmuszona przeczytać. W porównaniu ze swoimi rodakiami, którym w głównej mierze zawdzięczamy rozwój powieści, a także polskimi wytworami literackimi Jane Austem czyta sie lekko, łatwo i przyjemnie (zresztą bez tego porównania też ). Większość współczesnych JA powieści, romansów gotyckich, czy powieści sentymentalnych, nawet tych najlepszych, dziś juz nie da się czyatć, a JA wciąż jest aktualna i dzięki prostocie języka bardzo przystępna. Nie moge zrozumieć, dlaczego wciąż jezt tak lekceważona przez polskich badaczy?

A co do opisów - zauważcie, że JA opisuje to, co jest potzrebne do zarysowania czytelnikowi okoliczności, atmosfery, charakteru, czy przeszłości postaci. Nie są to ciągnące się jak flaki z olejem nudne opisy przyrody, tylko szczegóły, dzięki którym mamy lepszy i pełniejszy ogląd sytuacji.

I to jest bardzo fajne, bo pozostawia pole dla wyobraźni (a ta jest u mnie chyba zbyt wybujała )
Co do długich książek - kończę "Wojnę i pokój" - uparcie, mimo komentarzy: "Po co ci to?!" itp. Po takim tekście włącza mi się przekora

No nie wiem, wiem, cytat dokładnie brzmiał tak: "WSZYSTKO TO POWINNA POSIADAĆ, a prócz tego..." Więc może jednak "muzyka, śpiew, rysunek, taniec i języki nowozytne" nie są tak zupełnie zbędne

Cytowałam z książki, specjalnie zdjęłam ją z honorowego miejsca na półce Swoją drogą, stoi stanoczo za wysoko, biorąc pod uwage jak często po nią siegam

Mi kiedyś koleżanka powiedziała, że powinnam zyc w tamtych czasach, biorąc pod uwagę moje zainteresowania (kiedyś nawet tkałam!), ale niestety, nigdy nie opanowałam gry na żadnym instrumencie, a jak zaczęłabym śpiewać, wszyscy pouciekaliby z całą pewnością bez względu na dobre wychowanie. Na pewno zamknęłoby mi drogę do dobrego zamążpójścia Jedyne czego zazdroszczę pannom z tamtych czasów to nadmiar wolnego czasu, w którym mogły swobodnie rozwijać te wszystkie "kunszta".
A parawaniki, może to była chwilowa moda, zauważcie, że tylko w DiU jest mowa o parawanikach, a w RiR są na topie portrety z cienia i widoczki

Ale co do najważniejszego to zgadzamy się stuprocentowo I na szczęście zgadzają się też w dużej mierze współcześni mężczyźni - mój mąż nigdy nie wypominał mi że za dużo czytam I coś w tym jest, że choć ciągle brakuje mi czasu na rozmaite zajęcia, które sprawiają mi przyjemność, jak choćby malowanie, to zawsze potrafie wygospodarować czas na czytanie.

Wstyd się przyznać, że ja czytam takie nisko cenione książki...zwykle kiedy jestem zmęczona, a one jakoś pomagają mi się odprężyć (nie mówiąc, że mnie śmieszą). Nie potępiajcie mnie jednak za to, co jakiś czas wracam do JA i innych, cięższych książek (głównie fantastyka jednak ). Mam tylko nadzieję, że nie jestem statystycznym Polakiem, bo jednak jakiś porażających ilości nie czytam, jeśli już to np. Bankowość, Ustawę o rachunkowości czy też inne "ciekawe lektury" .
Natomiast bardzo podobało mi się właśnie w czasach JA, że młode dziewczęta mogły rozwijać swoje kunszta w robótkach ręcznych. Szalenie im zazdroszczę, to teraz takie "niemodne". I bardzo się ucieszyłam, kiedy kilka z Was napisało, że jednak się tym zajmuje . I tego właśnie dotyczy mój wkręt - może obok różnych linków możemy sobie podawać adresy stron, gdzie są np. wykroje sukien, robótki ręczne i inne takie rzeczy, które robiły nasze babcie .
A piszę o tym, ponieważ jakiś czas temu, po XXX przeczytaniu DiP stwierdziłam, że chcę się poczuć jak dziewczyna z tamtych czasów i postanowiłam nauczyć się szydełkowania. Koleżanki w pracy szydełkują od jakiegoś czasu, ale dopiero teraz ja się zaraziłam. Dopiero się uczę, ale muszę przyznać, że to szalenie uspokaja . Pozdrawiam!

Uuuuu to chyba jakieś zupełnie ine tłumaczenia książki mamy...

Szkoda tylko, że mężczyźni tak często (i to niezależnie od czasów) wybierają intelektualnie hmmm nieciekawe żony... żeby nie powiedzieć gorzej... czasem inteligentna kobieta jest dla faceta zbyt duży wysiłek, a tak - mogą śmiało pochlebiać własnemu rozumowi przy takim porównaniu...

I wspomnę tylko, że moją wypowiedź opieram na wielu przykładach z rzeczywistości...

oby więc nasze częste czytanie nie poszło na marne :mrgreen:

Ja mam tłumaczenie Anny Przepelskiej-Trzeciakowskiej, ona tłumaczyła chyba większośc książek JA dla Prószyńskiego.
A a propos tłumaczeń, to mam wydanie RiR, ktore kupiłam kiedyś z gazetą i tam w ogóle nie były tłumaczone imiona. ziwnie mi sie czytał Elinor, przyzwyczaiłam się juz mysleć o pannie Dashwood: Eleonora. Z drugiej strony Przepełska -Trzeciakowska pod tym względem jest trochę nikonsekwentna. W DiU mamy Elżbietę, Karola, Jerzego, ale w MP jest już sir Thomas. Inna sprwa, że mnie to wcale nie razi, choć zazwyczaj jestem wyczulona na wszelkie niekonsekwencje. Może to jest właśnie intuicja tłumacza...
Ot, znowu dygresja

Co do facetów i wybierania głupich żon, to chyba nie jest tak źle. Ja męża znalazłam (może nie njlepszego, ale lepszy wróbel w garści... ), większość moich niegłupich koleżanek również. Zycie z głupią kobietą to tez nie lada wyzwanie, hehe. Choc czasem te, jak to ujęłaś, intelektualnie nieciekawe, mają niewiarygodna mądrośc zyciową i potrafią wodzić faceta za nos, sprawiając jednocześnie, by czuł się jak w siódmym niebie. Widziałam na własne oczy. Ale z tym to sie chyba trzeba urodzić...

Loana, podaje linka do bardzo fajnego forum, nie wiem czy znajdziesz tam to, co Cię interesuje, bo ja jednak skłaniam sie ku pracom plastycznym, do szycia i szydełkowania nigdy nie miałam serca, ale z tego co tam mi kilka razy wpadło w oczy, to tym dziewczyny się tez zajmują.

http://forum.gazeta.pl/forum/71,1.html?f=23390

A fantastyke tez uwielbiam, zwłaszcza fantasy...

Ja mam tłumaczenie niejakiej Magdaleny Gawlik-Małkowskiej a książka jest Prószyńskiego.

Co do żon o wątpliwych przymiotach rozumu:
ja nie twierdzę, że tak jest w każdym przypadku i ale naprawdę moje obserwacje są zatrważające... może miałam pecha trafiać na skrajne przypadki???

Masz rację Fringilla... ja to najbardziej lubię te mądre zdania złożone na pół strony. Jak dochodzę do kropki na końcu to juz dawno nie wiem o czym było na początku
Ciekawe, co by zrobiła panna Lizzy, gdyby była zmuszona przczytać taką dajmy na to książkę o literaturze albo jakieś ekonomiczne tomiszcze 8O

A ktorego z drugoplanowych bohaterow najbardziej lubicie? Ja uwielbiam Pana i pania Bennet z D&U, Auguste Elton z Emmy i siostre Lucy Steels z R i R (nie pamietam jak miala na imie-Anna?- ale mialam w szkole kolezanke, ktora zachowywala sie prawie identycznie, jak czytalam ksiazke to prawie lezalam ze smiechu na ziemi).

pozdrawiam serdecznie

alina

A ja od drugiej strony: najbardziej nie cierpie pani Norris. Miałam wielka frajdę czytając Harry'ego Pottera, od razu poczułam, że J. Rowling to pokrewna dusza

Z Emmy uwielbiam pana Woodhausa i jego starszą córkę Izabelę, oraz jej męża, Jana. Ich sprzeczki sa znakomite!

Z RiR chyba też starszą pannę Steele, choć obie są niezrównane.

Z DiU Karolina Bingley i pani Bennet. Karolina z tymi swoimi tekstami, które "nikomu oprócz niej samej nie zrobiły przykrości", a pani Bennet za całokształt, ale przede wszystkim za reakcje na ślub Lizzy: "i powiedz mi kochanie co pan Darcy najbardziej lubi, zebym mu mogła przygotowac na jutro"...

W MP to chyba pan Yates, w sczególności za jego przemyślenia na temat sir Thomasa i innych ojców.

W Perswazjach nie było chyba postaci, która mogłaby startowac w tej kategorii, wszyscy byłi albo przesłodzeni, albo nieciekawi, albo irytujący. W ON podobnie.