Ogród Jane Austen

I jak to zwięźle zapodać

@elbereth: ja się zastanawiam jak mogły kochać taką matkę także przy okazji serialu 1995...pani Bennet jest tak nietaktowna i niegrzeczna w stosunku do Darcy'ego, że aż się wierzyć nie chce że Lizzie kwituje to tylko przewracaniem oczami i jedną czy dwoma próbami przerwania obraźliwego monologu.
Ja tam lubię obie wersje, ale i tak uważam że przerysowano je ciut za bardzo w stosunku do książki...

Rosenblaetter napisał:

ale i tak uważam że przerysowano je ciut za bardzo w stosunku do książki...

Tak sobie pomyślałam: może to wyglądać na przerysowanie dlatego, że w książce nolens volens wszystkiego nie ma na tacy, zaś film musi pokazać sytuację, którą pisarz omówi-i wtedy nasz wyobraźnia pokaże ten łagodniejszy scenariusz.

Rosenblaetter napisał:

@Ulka: racja, chociaż czasami to ujmuje filmowi uroku - twócy upierają się żeby podać wszystko jak na tacy, zupełnie lekceważąc poziom widza, przyjmując że trzeba mu wszystko wbić do głowy młotkiem bo ( Nie w przypadku ekranizacji Jane akurat, ale w ogóle )

Chciałem sie zgodzić z Ulką, ale potem stwierdziłem, że zgadzanie się nie jest twórcze i niczego nie wnosi. A tu proszę, mogę się nie zgodzić
Moim zdaniem wszystko zależy od tego jakie pomysły ma reżyser. Wiele razy oglądałem spektakle, gdzie wcześniej znałem sztukę. Bywałem rozczarowany, ale też często, bardzo wręcz często, dziwiłem się, że reżyser potrafi to tak twórczo i -- często -- zabawnie rozwinąć znaną mi treść.
Wiem, że ze sztukami jest łatwiej, jest tam więcej miejsca na domysły; ale przecież i ekranizacji powieści to dotyczy. Wszystko zależy od tego co w głowie mają reżyser i aktorzy.

Witam.Także z małym opóznieniem.Mimo wszystko jestem wolę P&P anno 1995.Szczególnie urzekł mnie taniec w Netherfield, bo jest to gra w sumie przypominająca wstęp do jakiejś rozgrywki ( nie chcę powiedzieć walki ) , ale czasem tak to wygląda i mnie fascynuje

Owszem język żywy jest ważny , ale czasem miika oddaje więcej jak mi się zdaje. Dziś mamy epokę łatwej mowy , ale myślę w tamtych czasach nie tak było, stąd moje zauroczenie tym fragmentem ,tak przecież nie bardzo bogatym w słowa

Osobiście nigdy nie oglądałam tego mini serialu, lecz bardzo bym chciała. Widziałam już dużo zdjęć i myśle, że byłby ciekawy ;] Z opowiadań mojej mamy wynika, że serial był nawet fajny

Może... Ale raczej pokocham obie ekranizacje

Więc chyba ja też musze skombinowac serial ;P

A dla mnie film 05 jest taki szary .Bieda u Benetów, te stroje nijakie.Zgadzam się , ze były to czasy nie tak barwne jak teraz , ale tam wszystko jest jakby rozwiane , szare ( choć sa wyjatki ) .Dlatego dla mnie kolejność jest taka: ksiązka, serial, a film jakby juz nie było niczego pod ręka.

I to chyba głównie zrobiło na mnie złe pierwsze wrażenie w filmie - bo Jane Austen kojarzy mi się z pewną lekkością i radością, tak jakby przez miłe dźwięki pianoforte i pogodne tło objawiała się lekkość pióra, którą się czuję czytając książkę .

Nie wiem, czy to dobry wątek, ale po tytułach, to najbardziej tu mi pasuje temat, który chciałabym poruszyć.
Obejrzałam sobie ostatnio znowu odcinek ze słynną sceną skoku do wody.
No i nie mogę, nie mogę po prostu patrzeć na to bez nerwów. Powód jest idiotyczny, ale zaburza mi odbiór.
Może ktoś mi rozjaśni mroki niewiedzy i okaże się, że się czepiam bezpodstawnie.

Zatem. Zanim Darcy skacze do wody musi nad nią dojechać i galopuje na swoim siwym koniu. Po czym zsiada z niego i tu się zaczynają moje nerwy. On tego konia zostawia luzem na zielonej trawie i idzie rozbierać się nad wodę. A ja zamiast kontemplować Darcy'ego, jak ściąga ubranie gapię się na porzuconego luzem siwego konia - W SIODLE - który zaczyna skubać trawę.
Jestem jeźdźcem i czasem też pracuję jako instruktor jazdy. Koń w siodle, z zapiętym popręgiem nie ma prawa schylać się do ziemi, bo może się zapoprężyć, paskudna przypadłość. Co więcej, absolutnie każdy znany mi koń, znajdując się po długiej trasie w bezpośredniej bliskości swojej stajni, mając rzucone luzem wodze natychmiast skierowałby się w kierunku swojego żłobu, nieoglądając się na jeźdźca. Zwłaszcza, że Darcy zsiada z niego po jednej stronie wody, a potem musi ją oblecieć kawałek dookoła, bo gdy patrzy na okolicę widzi swojego konia po drugiej stronie wody (???).

No i nie wiem. W książce tej sceny nie ma, to pomysł scenarzysty. Może jest tak, że kiedyś inaczej konstruowano siodła i konie, wówczas powszechniejsze w codziennym użytkowaniu mogły, dzięki temu, podjadać w trakcie pracy. Może ewolucja u koni poszła w złymi kierunku i konie w XIX wieku były bardziej karne i nie zwiewały jeźdźcom do stajni gdy tylko nadarzała się okazja.

Czy ktoś ma moze wiedzę na ten temat i może mnie uspokoić, żebym mogła wreszcie obejrzeć ten odcinek patrząc na Colina, a nie konia, który zaraz zrobi sobie krzywdę?

Ostatnio edytowany przez sibia (2008-04-21 14:23:54)

Na pewno się nie szwendał! (Jak Darcy może się "szwendać"?! ) Wracał do domu z wyprawy. Konno, aby być dzień wcześniej...

Czy osiodłany koń się może schylać, to ja nie wiem. Ostatniego konia z zupełnego bliska widziałem w stajni dziadka ze 20 lat temu. A to był już raczej staruszek, który całe życie pracował w polu a miał szczęście przeżyć resztę swych dni przy żłobie pod dachem. Na siodłach też się nie znam

A że był już w swojej posiadłości, to i koń się do stajni nie spieszył, pewnie akurat tę łąkę lubił najbardziej Poza tym za drzewem czaił się już stajenny, który po kąpieli Darsika, odprowadzał konia do stajni.