Ogród Jane Austen

Co ci powiem kobieto -= przyjechał do mnie ale żeby to był taki Darcy

eee... to mi nie mow, bo ja tez mialam stycznosc z paroma... panami Collinsami (jeden byl nawet niedoszlym ksiedzem 8O ). Ale Darcych chyba juz nie produkuja...

Jakie staropanieństwo!?
Kobitki, co wy? Teraz nie ma starych panien tylko kobiety wolne z wyboru, a Darcy to wymarły gatunek. I chociaż nie powiemy "nie" jak się trafi to szansa jest jedna na milion. Niestety.
Reasumując. Starych panien nie ma, a lepiej się męczyć samemu niż we dwoje.

lepiej się męczyć samemu niż we dwoje.

W rzeczy samej.

I chociaż wiem że to dziwne żeby porównywać mężczyznę z krwi i kości to książkowego bohatera

Nie Colins! To nie dziwne! W tym gronie to jak najbardziej normalne... Jest to wręcz warunek przyjęcia do niego... A z tym nawiasem się zgodzę...

No to mnie pocieszyłaś

Reasumując. Starych panien nie ma, a lepiej się męczyć samemu niż we dwoje.

Chyba sie z tym nie zgodze... Ja wole jak w domu jest ludno. Teraz siedze sama piaty dzien i nie mam nawet do kogo ust otworzyc. Pewnie dlatego mi odwala i zaczelam myslec. Hehe Ale przydalaby sie bratnia dusza, nie powiesz chyba, ze nie?

Ja tez lubię jak jest ludno, ale nie za wszelką cenę i nie z byle kim.

Z tym panem Collinsem to był taki żart Bezpaznokcianko!! Bo ja nie wątpie że jakiś pan Darcy sie jednak zjawi i poprosi mnie o ręke. I nie musi mieć 10.000 funtów rocznego dochodu. Wystarczy żeby miał 5.000

Ale tu nie o pieniądze chodzi! Tylko gdzie oni się pochowali (znaczy sie romantyczni mężczyźni )??? Bo ja żadnego nie widze na horyzoncie...

Ale tu nie o pieniądze chodzi! Tylko gdzie oni się pochowali (znaczy sie romantyczni mężczyźni )??? Bo ja żadnego nie widze na horyzoncie...

WLASNIE!!! Mr Darcy, where are you? Boja sie takich opetanych dumodarcymaniaczek

A ja jestem ciekawa czy w naszym gronie jest dużo szczęśliwych mężatek... Bo jeśli tak to oznacza to że i dla mnie jest jeszcze jakaś szansa...

------
w tym roku minie nam 15 rocznica ślubu. I powiem Wam Dziewczyny, że choć memu mężowi mentalnie jest dość daleko do p. Darcy`ego, jestem dość szczęśliwą osobą.
Pracowałam parę lat temu z koleżanką, która zapytała mnie kiedyś, skąd wiadomo, że spotkało się właśnie TEGO faceta. Myślę, że to wiadomo. I powiem Wam, że początki są tak samo fascynujące, jak historie opisywane w książkach JA.
Zastanawiałam się niedawno, jak dalej toczyłyby się losy bohaterów DiU lub RiR. Bo my widzimy tylko samo szczęście, a potem zaczyna się "życie".
Nasze życie przez pięć lat było euforycznym pasem wzlotów i uniesień. Ale czy może tak być przez całe życie? Wg mnie nie.
Wiele, naprawdę wiele zmienia się, gdy rodzi się dziecko. Nam urodziła się trójka. I to nas bardzo wzmocniło. Nadal nie wyobrażam sobie nikogo innego jako ojca moich dzieci.
Ale tak brakuje tych marzeń z młodości Cóż, życie weryfikuje marzenia, ale dopóki wracając do domu, wiemy, że wracamy do kochanego człowieka - nawet kilkunastoletnie małżeństwa mogą być szczęśliwe.
Myśmy sporo przeszli. Oboje nauczyliśmy się ustępstw. Naprawdę, gdy decydujesz się na ślub "zapomnij, że jesteś, gdy mówisz, że kochasz". Nie ma już "tylko Ciebie".

Sama mam córkę. Ostatnio powiedziałam jej, oglądając kolejny raz fragment DiU "chciałabym, żeby ktoś ciebie tak kiedyś pokochał". Może się to spełni. Ale z drugiej strony tak wiele potrzeba do przeżycia z jednym człowiekiem wielu lat (może całego życia), że czasem brak romantyzmu nie jest przeszkodą nie do pokonania.

Ależ poważnie się rozpisałam Dziewczyny, zazdroszczę tym z Was, które nie poznały jeszcze swoich mężów.
Okres od poznania mego męża do minięcia fali euforii (czyli ok. 7 lat), to jest najcudniejszy okres mego życia. Bo było jak w bajce.
A teraz jest bezpieczny, ciepły "constans". I wierzcie mi, że i tak może wyglądać miłość. Bo ona się zmienia i niekoniecznie na gorsze.

Życzę Wam wielkich miłości, takich od których dech zapiera

monika

o kurcze... mnie tez. Ja juz chyba wiem, co jest ze mna nie tak. Ja po prostu smarkula jestem i tyle, co nie dorosla do tego. Dalej jestem jakas glupia malolata, ktora marzy, zeby ksiaze na bialym koniu sie pojawil jak Darcy nieoczekiwanie w Pemberley. Sek w tym, ze moze sie pojawil, tylko ja go zignorowalam???
Moja mama za to powiedziala mi, ze jestem tak rozsadnie nastawiona do zycia jak Eleonora Dashwood. Wiec o co chodzi? tu romantyzm i placze na kazdej ekranizaji (ostatnio na Jane Eyre - "Jak ona go kocha!!!"), a tu mi mama taka prawde o mnie stwiedza? Szok.
Chodzi mi glownie o to, ze jakos jeszcze nigdy nie spotkalam faceta, z ktorym moznaby sensownie pogadac, a przeciez to bardzo wazna cecha jesli chodzi o przyszlego malzonka.

Hej, Dziewczyny! Trochę więcej optymizmu! Ci książeta na białych koniach to są fajni na jakiś czas, a jak zaczyna cieknąć kran, albo trzeba zawieźć dziecko do laryngologa, to taki woli pisać wiersze, bo jest do wyższych celów stworzony. Nie sprawdzają się na dłuższą metę. A taki co to kran naprawi i w ogóle wszystko ogranie, to już nie pamięta, że trzeba przytulić, kwiatek na poduszce położyć, szepnąć coś miłego. Do facetów trzeba mieć zdrowe ale optymistyczne podejście. Jest - fajnie! Nie ma - Jeszcze fajniej! ;-)

Ale ja siebie nie okreslam jeszcze mianem starej panny tylko twierdze ze mam ogromny potencjał żeby nią zostać. Jestem skrzywiona przez te wszystkie powieści XIX-wieczne i chce żeby mężczyzna był taki jak Mr Darcy, płk Brandon czy Mr Knightley...