Ogród Jane Austen

Jeszcze jeden aspekt co do Edmunda, otóş Mary Crawford bardzo teş
przypadła do gustu sir Bertramowi, który widział w niej przyszłą synową.
A Edmund jako wyjątkowo lojalny syn, sam równie oczarowany Mary,
tym chętniej okazywał jej względy, głęboko przekonany, że Mary tak
samo zapatruje się na życie, jak on. Ale Mary była BARDZO ambitna,
niestety w tych czasach nie mogła zrobić jako kobieta własnej kariery,
jedynie poprzez męża. Im lepszą miał on pozycję, tym bardziej jego żona
"błyszczała". A tu nagle Edmund chce iść na pastora na "zapadłą" wieś!
A jak postępują dzisiejsze panny z miasta, które nie chcą wychodzić za
mąż za rolników? Nie chcą zmieniać stylu życia, nawet gdyby lubiły tych
rolników. Podobnie Mary, która wyraźnie się nudziła nawet u krewnego
pastora Granta. Czy można jej to brać za złe? Ja jakoś nie mogę jej
krytykować zbyt mocno. Lubiła światowe życie, towarzystwo, a Edmund
wszystko jej zarzucał, że nie "przeszła" na jego styl myślenia, itd.
W tych czasach panowie nie brali pod uwagę życzeń swoich wybranek,
bo to ONI mieli majatki, władzę, prawo. A panny, które by to łamały,
były piętnowane. Mary , czy nam się podoba czy nie, miała jednak
wymagania, których Edmund nie mógł "strawić". A afera jego siostry
była tylko pretekstem do zerwania. A Fanny, wiemy, jak całą duszą
popierała wszelkie plany Edmunda.

Tu z kolei proponuję porównanie Edmunda, często okreslanego tu jako
'nudziarza', z Edwardem Ferrarsem z "R i R". Obydwaj zostaną pastorami,
obaj są gorąco uwielbiani przez Fanny i Eleonorę, obaj mają "pozytywne"
charaktery. I z kolei zanim poślubią swoje przyszłe żony, mają wczesniejsze związki. Dużo podobieństw, ale nie brak istotnych róźnic.
Gdyby się starannie przyjrzeć im obu, zdecydowanie lepszy jest Edmund.
Mimo pozorów nudziarza, ma stanowcze poglądy o życiu, wie czego chce,
ma stałe zasady, zawsze idzie z pomocą /zwłaszcza Fanny/, i na końcu
potrafi się przeciwstawić wszelkim zakusom Mary. A Edward? Tak chwiejny, że aż irytujący, nie wie czego konkretnie chce, unika niewygodnych sytuacji czy decyzji /w sprawie zawodu, uczuć/, wszyscy nim pomiatają, nie potrafi dać sobie rady z Lucy Steele. Mogę zrozumieć
Fanny, że stoi murem za Edmundem, który tyle lat ją wspierał, choć
'zapomniał się' dla Mary. A Eleonora, która tak długo czeka na bodaj
cieplejsze słówko od Edwarda? Zaskoczona, że ukrywał przed nią swoje
zaręczyny, a co gorsze, w ogóle z nią nie rozmawiał o swoich planach
na zycie. Edmund z powołania i zdecydowanie wybiera zajęcie duchownego, a Edward z wielką niechęcią, pod przymusem sytuacji
przyjmuje ten zawód, a nawet nie interesuje się zupełnie swoją przyszłą
plebanią w Delaford /u Brandona/. To Eleonora wie wszystko o plebanii.
Krótko mówiąc, co ona w nim widzi?! Jednym słowem, Edmund ma wiele
energii, a Edward jest zwyczajnie niedołęgą.

Ja ostatnio rozmawiając o Fanny powiedziałam: powinna wyjść za Crawforda, na pewno nie miałaby tak nuno, jak z Edmundem.
Poczym złapałam, się za głowę, nie wierząc, że to powiedziałam! Ja?! Zwolenniczka nudnego spokojnego zycia, po 10 latach nienudnego małżeństwa! Od lat twiierdzę, że wolałabym nudno i spokojnie niz wiecznie na hustawce! A tu wyszło szydło z worka...

A na pewno warto! Zwłaszcza ciekawe są różnice pomiędzy tytułową posiadłością a rodzinnym domem Fanny. Tego w filmie nie było, a przynajmniej nie w takim stopniu. Szczególnie zachowanie ojca Fanny jest świetnie opisane.

Moim zdaniem Fanny dobrze zrobiła odrzucając oświadczyny Crawforda.Ale nie jestem też zwolenniczką Edmunda.Jestem zła,że dopiero po swoim zawodzie miłosnym zaczął dostrzegać Fanny.Odebrałam to tak jakby chciał sie nią pocieszyć po nieszczęśliwej miłości.Myślałam,że szybciej narodzi się uczucie między nimi.

Film będę odradzała - jest koszmarny i niewiele ma wspólnego z powieścią Austen.

Niestety muszę przyznać Ci rację Admete. Film ma mało spólnego z książką.Niestety

No, to była taka z lekka "pieprzna" wersja, ale mimo wszystko mi się podobała. Może dlatego, że najpierw obejrzałam film, a dopiero potem przeczytałam książkę?

To zakończenie tylko jeszcze bardziej mnie rozczarowało, akurat ekranizacjom austen takie sztuczki nie pasują. Ale to tylko moje zdanie,w iem że gusta są różne :-) Mnie by się ten fiilm podobał, gdyby NIE był ekranizacją książki Austen.

Mnie by się ten fiilm podobał, gdyby NIE był ekranizacją książki Austen.

No właśnie. Ale - niestety - był. A raczej ją udawał.

Zgadzam się z Tobą jeśli chodzi o tzw. "prawdę histoiryczną". Chodzi jednak o to, że ten film - choć może zupełnie dobrze odzwierciedlający ówczesne realia - jakoś marnie oddaje ducha literatury JA.
Rozemie najwyraźniej zabrakło umiaru i w konsekwencji zamiast adaptacji "Mansfield Park" powstał film co najwyżej "na motywach".
Brak mi w tym filmie tej klasy i subtelności, którą czuje się we wszystkich książkach Jane i może właśnie tego niedopowiedzenia (być może, ale niekoniecznie wynikającego z cenzury obyczajowej).
Nawet dowcip w tym filmie jest jakiś taki mało "austenowski".

Mnie się film średnio podobał. Fanny całkiem inna, jakaś feministyczna, Mary lesbijką, siostry Bertram zamiast być piękne to brzydkie, że strach, przyjęcie oświadczyn Henry'ego (skąd oni to wzięli?).....brak tej elegancji, obyczajów, jest zbyt nowoczesny.