Ogród Jane Austen

GosiaJ! Czy Ty nie pamietasz jakie ryzyko niosą ze sobą wszelkie spekulacje?! 8O

Wlasnie wlasnie! Twoj bohater ulubiony nie lubil spekulacji

I dlatego właśnie nie kupiłam ;-) A poza tym bałam się, że mnie coś będzie kusić. będę chciała poczytać i zepsuję sobie na zawsze historię Marianne i Elinor.

“Była moda myślenia o XIX-wiecznej literaturze, z jej wielkimi historiami miłosnymi jako o nie dość intelektualnej"”- mĂłwi Welch – ale jest dokładnie tak, Ĺźe ludzie kochają wspaniałe historie. Myśląc optymistycznie: “N&S” da im to, czego szukają”.

AMEN

Małgosiu ty nasz ukryty talencie... rozwijasz się jak wiosenny kwiat....

dzięki

Widzę, że dobrnęłaś do końca z tym artykułem i tak jak przewidywałam poszło Ci wspaniale

Gosiu dziękuję
Nawet nie wiedziałam, że Sandy Welch jest żoną pisarza i reżysera Stephena Poliakoffa.
Widziałam dwa jego filmy
Lost Prince, The (2003)
http://www.filmweb.pl/Lost,Prince%2C,Th … ,id=121344
oraz Shooting the Past (1999)
http://www.filmweb.pl/Shooting,the,Past … ,id=108074
ten ostatni bardzo ale to bardzo mnie zachwycił (leciał kiedyś na regionalnej)

Dzięki, Gosiu, za kolejny artykuł. Rzeczywiście, jak się źródła wyczerpią, będzie trzeba czekać na kolejne, na bieżąco. Zawsze możesz jeszcze ze słuchu tłumaczyć wywiady radiowe, ewentualnie fanfiction ;-) Aż mam wyrzuty sumienia, że dziś ani minutki nie siadłam przy dokończeniu listu, a zostały mi dosłownie dwie części - jutro po powrocie z egzaminu gimnazjalnego siadam i kończę!
A co do treści - oj, "chemia" była między nimi jak między mało którą parą ekranową :-)
Wywiad a la Bridget - hihi, niezły, chociaż większość kwestii jest kopią kwestii Colina z powieściowego wywiadu z Bridget. Powinna go jeszcze zapytać o scenę peronową i o rozpiętą koszulę w tej scenie ;-) Taaa, stanowczo można dostać głupawki podczas wywiadu z Rysiem - tak myślę :oops:

Gośka, extra ten artykuł o kręceniu filmu, pasjami lubię czytać takie teksty, chociaż to trochę jakby odbierać sobie swoje autentyczne wrażenia, dowiadując się, że coś co wyglądało tak naturalnie było 20 razy dublowane, ale co tam, zazdroszczę filmowcom, że po ciężkiej pracy mogą spotkać się z tak wdzięcznym entuzjazmem. To musi być niesamowita satysfakcja.

Alez oczywiscie, ze pozwole
Lubie sie dzielic z innymi wytworami mojego spaczonego czasami umyslu A wycyzelowac zawsze mozna...
Slowo to nie jest chyba zakazane, bo ja juz pare razy go uzylam
A co do krawata, zgadzam sie w calej rozciaglosci.
Ze tez zdjecie tej pozornie drobnej czesci garderoby (bo przeciez nie jest to np. koszula - niby blizsza cialu) moze zrobic TAKIE wrazenie! w dodatku na niewinnych umyslach ....

Dla tych, którzy mają ochotę - wrzucam całość przetłumaczonego listu od Sandy Welch, scenarzystki "N&S". Wiem, że to spory kawałek, ale teraz nareszcie jest po kolei, niektóre rzeczy poprawiłam, więc wybaczcie :oops: Chociaż oczywiście nie jestem do końca zadowolona. Mimo wszystko - miłego czytania.

List otrzymany od Sandy Welch, scenarzystki „North & South”, w lutym 2005 roku w odpowiedzi na pytania przysłane przez członkĂłw forum BBC o serialu „N&S”.

List od Sandy Welch
Najpierw pozwólcie powiedzieć, jak bardzo doceniamy wsparcie i entuzjazm wyrażany dla serialu na stronie BBC. Chociaż czasami to lekko przerażające... (np. w tygodniu pomiędzy 3 a 4 odcinkiem, kiedy wydawało się nam, że do tego czasu każdy przeczytał książkę i pomyśli, że mogliśmy zepsuć zakończenie. Musiałam sprawdzać ostatnią scenę kilka razy, by uspokoić się co do tego, że nie będzie rozczarowująca!). Jestem pewna, że nie jestem jedyną osobą w ekipie poruszoną takim zainteresowaniem i uwagą dla serialu. Mamy wszyscy rodzaj zmysłu, który pozwala nam odkryć, co chce oglądać publiczność, ale rzadkością jest, by otrzymać tak szczegółową i pozytywną reakcję, więc bardzo wszystkim dziękujemy.

1. Po raz pierwszy czytałam „N&S”, kiedy byłam nastolatką, trochę później niĹź inne moje ulubione powieści wiktoriańskie, ale często czytałam ją z przyjemnością po raz kolejny. Philippa Giles, producent wykonawczy, moja przyjaciółka i współpracownica przy wielu moich adaptacjach, wspomniała mi o niej pewnego dnia, i, jak często się zdarza, wymieniałyśmy się argumentami, czy adaptacja byłaby moĹźliwa. Powiedziałam, Ĺźe moĹźna sprĂłbować i na koniec rozmowy jeszcze raz opowiedziałam o moich pomysłach.
Co do „punktu wyjścia”, zawsze w powieści są sceny, ktĂłre muszą się pojawić w kaĹźdej adaptacji i szczegĂłlna forma (ile odcinkĂłw itp.) często narzuca rodzaj rytmu. „N&S” ma poruszającą historię miłosną, mocno zarysowane główne postacie i tak samo mocną fabułę, ktĂłre są ogromnymi zaletami. Jest teĹź niedwuznaczny tytuł. Ujemną stroną jest to, Ĺźe nie ma zbyt wielu scen z „Południa” (pokazuje się tylko Londyn i Helstone); większość waĹźnych wczesnych scen „południowych” dzieje się zanim Hale’owie przeprowadzają się do Milton. Oto dlaczego opowieść rozpoczyna się od widoku Margaret w pociągu, wracającej myślami do ciągu scen z Południa – by dać wraĹźenie tempa opowieści, i sprĂłbować uzyskać spĂłjność w scenach „londyńsko-helstońskich”, w Ĺźyciu, ktĂłre pozostawia za sobą. To takĹźe oczywiście historia Margaret i były szczegĂłlne problemy w pokazaniu jej charakteru, poniewaĹź duĹźa część wydarzeń (zwłaszcza jej opinia o Thorntonie) ma miejsce w jej głowie. Nie zwierza się nikomu, nawet Bessie i prawdopodobnie tylko pan Bell poprawnie je rozpoznaje. W listach do Edith lojalność wobec ojca pozwala jej tylko być optymistyczną w temacie Milton i nawet w opisie strajku jej wypowiedzi są bardziej nacechowane przez to, czego nie moĹźe ujawnić niĹź prze to, co moĹźe powiedzieć.

2. Czy scenariusz zmieniał się, kiedy zaczęto kręcenie? Nim rozpocznie się filmowanie, scenariusz czeka zazwyczaj kilka miesięcy (a nawet lat), zanim budĹźet będzie zaplanowany i nie jest w niczyim interesie, by powstały sceny, ktĂłre okażą się zbyteczne. Z punktu widzenia scenarzysty to staje się niebezpieczne, jeśli myślało się z gĂłry, Ĺźe duĹźe partie scenariusza zmienią się, kiedy zacznie się kręcenie filmu. To dlatego spora część pracy i dyskusji między reĹźyserem, scenarzystą i producentem ma miejsce przed rozpoczęciem filmowania. To takĹźe oczywiście okres prĂłb, podczas ktĂłrego aktorzy mają sposobność pomyśleć, jak zaczną budować swoje role. Nie znaczy to oczywiście, Ĺźe gdy się zaczyna montaĹź, nie moĹźna juĹź nic zmienić. Przykładem jest sytuacja, kiedy wszyscy zobaczyliśmy scenę pracującej na pełnych obrotach fabryki i potem uciętą sekwencję z Margaret widzącą Thorntona po raz pierwszy. Stało się oczywiste, Ĺźe to konkretny, istotny moment pierwszego odcinka i potrzebujemy tego tak szybko, jak to moĹźliwe. Wcześniej nakręciliśmy kilka niewielkich scen w „Helstone”, z ktĂłrych najwaĹźniejszą była ta, w ktĂłrej pan Hale mĂłwi Margaret, Ĺźe porzucił Kościół. Ten aspekt historii przyprawiał nas o bĂłl głowy przez pewien czas, poniewaĹź 13 artykułów i sprzeciwĂłw pana Hale’a nawet teraz nie jest dla mnie jasnych, jakkolwiek bardzo się skupiam. I prĂłbowaliśmy w jakiś prostszy sposĂłb uczynić zerwanie pana Hale’a z Kościołem bardziej powaĹźnym. PowĂłd, ktĂłry się miał pojawić, w jednym momencie miał ukazywać, Ĺźe on zrobił coś naprawdę grzesznego. Zatem upiekliśmy dwie pieczenie na jednym ogniu, wycięliśmy całkiem sceny z Helstone poza sceną oświadczyn (Henry’ego) i przenieśliśmy do późniejszej sekwencji historię o odejściu z Kościoła (w tej scenie Tim i Lesley są wspaniali).
Richard i Daniela zagrali swoje role z ogromnym poświęceniem i wiem, że na wszystkich wywarło wrażenie to, jak bardzo oboje utożsamili się z nimi. Oboje byli profesjonalistami i prawdziwą przyjemnością było pracować z nimi.

3. Więcej odcinkĂłw? Jestem szczęśliwa, Ĺźe tak bardzo wszystkim spodobał się serial, Ĺźe chcieliby więcej! JednakĹźe nie jestem pewna, co to mogłoby być. Myślę, Ĺźe chociaĹź wątki „przemysłowe” są bardzo waĹźne, a relacje Johna i Margaret z innymi bohaterami niezwykle istotne (np. z Bessie, Higginsem czy oczywiście z Hannah Thornton), następuje moment, kiedy przede wszystkim wątek miłosny napędza tę historię. Po pierwsze, nie ma zbyt wielu bohaterĂłw w „North and South” (i jak wiadomo, kilku z nich szybko umiera), a Ĺźaden z nich poza parą głównych bohaterĂłw i Higginsem nie ma własnego, odrębnego wątku. Myślę, Ĺźe byłoby konieczne wymyślić coś dla innych postaci, gdyby się chciało wydłuĹźyć serial. Kiedy Margaret opuszcza Milton, trudno podtrzymać tempo historii miłosnej, szczegĂłlnie Ĺźe w tym momencie Ĺźadne z „kochankĂłw” nie mĂłwi o tym z kimś innym.
Scena proszonej kolacji w Londynie, ktĂłra jest na końcu książki, została „wycięta” z wielu innych powodĂłw niĹź czas. Z powodu pobieĹźnego i szczerze, raczej płaskiego zakończenia powieści postanowiliśmy przekształcić koniec historii. JednakĹźe Thornton widziany i odróşniający się w towarzystwie „PołudniowcĂłw” (w powieści) jest przydatny, by pokazać, Ĺźe opinia Margaret o nim się zmieniła. Londyńska kolacja jest naprawdę późno w powieści (w sensie czasowym) i widownia (oraz Margaret) jest świadoma jej silnych uczuć wobec niego do tego czasu. W związku z tym scena podczas Wielkiej Wystawy ukazuje nie tylko Thorntona jako szanowanego fabrykanta, ale takĹźe Margaret, ktĂłra, nie uświadamiając sobie tego, jest emocjonalnie pomiędzy Północą i Południem. Prosi Thorntona, by powiedział jej matce, Ĺźe wkrĂłtce wrĂłci do „domu” i nie wywierają na niej wraĹźenia przebiegłe prĂłby Henry’ego, by zdyskredytować Milton. Odrzuciwszy oświadczyny Thorntona, teraz widzi, Ĺźe przechwałki Hannah Thornton na temat syna (w pierwszym odcinku) były w rzeczywistości prawdą, on jest szanowany jako fabrykant poza Milton i mało prawdopodobne, by nie miał kilku wielbicielek... Co prowadzi nas do kolejnego pytania...

4. Dlaczego panna Latimer? Myślę, Ĺźe Elizabeth Gaskell była bardzo ostroĹźna w dwĂłch scenach oświadczyn, by prĂłbować uświadomić swoich czytelnikĂłw, jaką loterią było małżeństwo dla wiktoriańskiej kobiety z klasy średniej. One mogły otrzymać propozycję od jakiegoś nieznajomego i ich jedyna moĹźliwością było odpowiedzieć tak lub nie. To jasne, Ĺźe Margaret widzi sprawę oświadczyn Henry’ego jako trudną, poniewaĹź naprawdę go lubi i odczuwa zaĹźenowanie z tego powodu, Ĺźe musi go odrzucić w tak otwarty sposĂłb. Oświadczyny Thorntona, zwaĹźywszy, Ĺźe jest rzekomy ich powĂłd, iĹź ona się jakoś skompromitowała, broniąc go podczas zamieszek, takĹźe będą odrzucone. Ale ona odczuwa to jako o wiele bardziej bolesne, a jej frustracja, Ĺźe została postawiona w tak trudnej sytuacji, sprawia, Ĺźe jej odmowa jest bardziej niezdarna. MoĹźna odczuwać wobec Margaret współczucie po oświadczynach Thorntona, Jest prawdziwie zmartwiona, Ĺźe zraniła jego uczucia. Jest nawet skłonna do postrzegania go w bardziej Ĺźyczliwy sposĂłb. Nie Ĺźeby natychmiast Ĺźałowała swojej odmowy, ale staje się bardziej gotowa, by uznać wzniosłe opinie pani Thornton na temat wartości jej syna.
Powinnam wyjaśnić, że panna Latimer jako poważna rywalka jest tylko wymysłem wyobraźni Margaret. Wyraźnie byłoby błędem sugerować, że Thorntona w jakiś sposób pociągał pomysł, by mógł być zaręczony z kimś innym. Ale jest kawalerem, bardzo pożądaną partią i to naturalne, że inni spekulują na temat jego małżeńskich planów. Pan Latimer i Fanny są jedynymi, którzy to otwarcie komentują podczas akcji, nie mając pojęcia, co zdarzyło się między Johnem i Margaret. Wspomniałam przedtem, że trudno było pokazać zmianę opinii Margaret na temat Thorntona. W trzecim odcinku oglądamy ją po odrzuceniu oświadczyn, potem, kiedy widzi go w innym świetle podczas Wielkiej Wystawy, i wreszcie podczas wątku z bratem Fryderykiem, kiedy nie potrafi powiedzieć Johnowi prawdy. W zakończeniu trzeciej części on mówi, że patrzy w przyszłość. Chociaż w książce przyznaje przed sobą, że nigdy nie będzie kochał nikogo oprócz Margaret, tu jest dość surowy wobec niej, mówiąc, że żałuje okazania swych uczuć, a ona nie powinna widzieć w jego zachowaniu żadnych przysług, które pozwoliłyby myśleć, że jego uczucia nadal trwają. To powody, dla których Margaret zakłada, że on myśli o kimś innym.

5. Pan Bell. Właściwie nie zgodziłabym się z Twoim opisem pana Bella w powieści. Wydaje mi się dość irytujący; dla kogoś, kto przypuszcza, że jest tak świątobliwy, wydaje się być niezdolny, by oprzeć się robieniu przytyków w jakiejkolwiek rozmowie. Postrzegam go jako bardziej miłego niż szczerego, niezłośliwego dyletanta, którym nic nie może wstrząsnąć. Innym powodem nieznacznej zmiany tej postaci jest to, że w innym wypadku tylko biedna Fanny byłaby beztroską postacią w czterogodzinnym dramacie. Nie było także naszą intencją sugerować, że pan Bell i Thornton powinni być zazdrośni o siebie. Myślę, że na początku Thornton jest doskonale spokojny o pana Bella (na przykład w scenie proszonej kolacji jest na początku dość zdziwiony jego żartobliwością), nawet jeśli uznaje porównania z nim. W części czwartej Thornton tak naprawdę nie rozmawia z nikim, jest tak porażony upadkiem fabryki i utratą Margaret. Nie zamierzałam, by był dla pana Bella bardziej szorstki niż dla jakiegokolwiek innego obcego człowieka.
Nie zamierzałam takĹźe uczynić pana Bella „lubieĹźnym” w Ĺźaden inny sposĂłb niĹź jako lwa salonowego, na pewno nie w jakimś określonym spojrzeniu na Margaret. Sądzę, Ĺźe to byłoby naturalne, obiecawszy Hale’owi zaopiekować się Margaret, rozwaĹźyć, kiedy ona została sierotą, jakie okoliczności mogłyby sprawić, Ĺźeby ona nie wyjechała ze Shawami. Czy mogliby być razem? Jakie byłyby zasady w tej sytuacji? Na pewno obaj, pan Bell i pan Hale wyobraĹźali sobie niejasno, jak miło byłoby, gdyby Margaret się nimi opiekowała „na stare lata”, ale oczywiście bez jakichkolwiek podtekstĂłw seksualnych. Pan Bell nie jest człowiekiem, ktĂłry myśli lub czuje bardzo głęboko, myśli o tym, co mĂłwi w danej chwili, więc (w czwartym odcinku, podczas odwiedzin w Helstone) wypowiadając słowa o „opiece” (nie jest to Ĺźadna konkretna „propozycja) i uświadamiając sobie, Ĺźe Margaret jest zakochana w Thorntonie, szybko i z wdziękiem przechodzi do bardziej przyziemnych spraw. UwaĹźam, Ĺźe Brian Protheroe zręcznie zagrał tę długą i trudną scenę w części czwartej i przepraszam, jeśli niechcący podpowiedziałam komuś róşne pomysły na temat postaci i charakteru pana Bella.

6. Agresja Thorntona wobec Stephensa... Wiem, Ĺźe ta scena wywołała wiele dyskusji, więc postaram się to wyjaśnić. Zakładając, Ĺźe uczucie Margaret i Thorntona to zderzenie Północy i Południa, było konieczne, by uczynić ich pierwsze spotkanie bardziej dramatycznym niĹź w książce. Zdecydowaliśmy, Ĺźe trzeba kazać Margaret pĂłjść do fabryki (tego nie ma w powieści). Chciałam znaleźć sposĂłb, by Milton stało się prawdziwym, wręcz fizycznym szokiem dla zmysłów Margaret, po łagodności Południa... stąd otwarcie drzwi zgrzeblarni miało być zmasowanym podwĂłjnym atakiem – na wzrok i słuch. To obraz piekła i Thornton jest z nim nierozerwalnie połączony. ChociaĹź Thornton nie zachowuje się tak paskudnie w powieści, fakt, Ĺźe przewodzi temu piekłu i odnosi z tego korzyści, to coś, czego ani my, ani Margaret nie moĹźe zignorować. Myślę, Ĺźe względna „świętość” Thorntona stała się problemem na początku powieści (nie tylko dla udramatyzowania tego dla współczesnego odbiorcy), poniewaĹź skutecznie torpeduje charakter Margaret w ich pierwszych kilku wspĂłlnych scenach. Myślę, Ĺźe nawet odbiorca XIX-wieczny mĂłgł postrzegać Margaret (w książce) jako dość zarozumiałą i antypatyczną - w jej raczej nierozsądnej niechęci wobec kogoś, kto przecieĹź spędził wiele czasu (ktĂłrego nie posiadał zbyt wiele), by pomĂłc całkiem obcemu w wynajęciu mieszkania. Szybko uświadomimy sobie, Ĺźe Margaret jest podobna do swego ojca w swym niesnobistycznym ignorowaniu klas i umiejętności szczerego mĂłwienia ludziom wszystkich profesji, więc w kaĹźdym razie jej bycie irytującą jest czymś niewłaściwym. Wydaje się lekkomyślne, by ryzykować zraĹźenie całkiem duĹźej grupy odbiorcĂłw do głównego bohatera, tak od razu... Dlatego prĂłbowaliśmy uczynić Thorntona tak dwuznacznym, jak to było moĹźliwe w pierwszym odcinku – jak gdybyśmy widzieli Milton i jego samego oczami Margaret, dopiero co przybyłą z Południa i patrzącą bardzo ostro.
Co do tego, czy przemoc znacząco zmienia charakter Thorntona – nie jestem pewna. Nie jestem pewna, skąd to mam, ale nie sadzę, bym to całkowicie wymyśliła. On na pewno jest mężczyzną gwałtownym i popędliwym, dość porywczym (na przykład w scenie zamieszek na pewno nie zachowuje się racjonalnie, nawet przed uderzeniem Margaret kamieniem) i ustąpiłam, dając mu naprawdę mocne powody, by pobić Stephensa. Wiem, Ĺźe są tacy, ktĂłrzy nigdy się nie pogodzą z tą sceną, ale czasem trzeba zmienić niektĂłre momenty, by została zachowana rĂłwnowaga w czterogodzinnym serialu – zgodnie z zamierzeniami Gaskell. Nawet jeśli te momenty są niedokładnie takie jak w powieści.

7. Dlaczego nie ma sceny wyznania uczuć po zamieszkach? Jest kilka powodĂłw, dla ktĂłrych nie została włączona do filmu scena, w ktĂłrej Thornton wnosi Margaret do domu i wyznaje, Ĺźe ją kocha. Po pierwsze – sekwencja przed i po zamieszkach aĹź do sceny oświadczyn jest dość skomplikowana, angaĹźuje właściwie wszystkich naszych bohaterĂłw, więc czego uĹźyć, by zachować odpowiednią rĂłwnowagę, aby zakończenie odcinka było dość zaskakujące? Poza tym, z praktycznego punktu widzenia, większość scen we wnętrzach (z wyjątkiem wymiany zdań między Margaret i Thorntonem: „Proszę zejść i stanąć przed nimi jak mężczyzna!”) było kręconych w Londynie w domu ThorntonĂłw, podczas gdy sceny „zewnętrzne” były kręcone w Keighly. Scena z Thorntonem wnoszącym Margaret do domu kilka tygodni po zetknięciu z uczestnikami rozruchĂłw (poza tym, Ĺźe nie bylibyśmy w stanie mieć tła i statystĂłw) byłaby trudna do zrobienia, nawet gdyby miała dopełnić istoty wydarzeń. JednakĹźe myślę, Ĺźe najwaĹźniejszym powodem jest co innego. Nie sądzę, Ĺźe w tym dokładnie momencie Thornton przyznałby się, Ĺźe jest zakochany w Margaret, nawet przed samym sobą. Cała istota oświadczyn jest bardzo pospieszna i nieprzemyślana, to tak, jak gdyby zamieszki i zaangaĹźowanie Margaret dały Thorntonowi usprawiedliwienie, by iść i ją zobaczyć. Hanna (ku jej zmartwieniu, kiedy to sobie uświadomiła, jestem pewna) właściwie wzmacnia determinację syna, Ĺźe oświadczyny są konieczne i będą mile widziane. Im więcej o tym myślę, tym bardziej podoba mi się pomysł, Ĺźe kiedy John mĂłwi do Margaret: „Chcę cię poślubić, poniewaĹź cię kocham” – to staje się bardziej śmiałym przyznaniem się przed sobą niĹź wyznaniem dla niej.

8. Dlaczego Margaret okłamuje Thorntona w sprawie Freda? Nie myślałam o tym jako o wyborze „mniejszego zła”. Chciałam podkreślić poczucie niezręczności pomiędzy tą parą po odrzuceniu oświadczyn. W charakterze Thorntona jest, by wyobraĹźać sobie, Ĺźe odwiedziny z koszem owocĂłw są niezbędne do pokazania obojętności. Z kolei Margaret chciałaby przezwyciężyć skrępowanie i nikomu o tym nie wspominać. W książce jest scena, w ktĂłrej Thornton odwiedza dom Hale’Ăłw, a Dixon się go pozbywa, a potem Margaret broni Johna przed lekceważącymi komentarzami brata. Uznałam, Ĺźe to zbyt dobra okazja, by ją zaprzepaścić i nie pokazać zmiany uczuć Margaret wobec Thorntona. Ta scena kładzie teĹź nacisk na to, Ĺźe to panna Hale jest teraz skazana na bycie niezrozumianą. Ona czuje się winna temu, Ĺźe Fred znalazł się w niebezpieczeństwie, i odpowiedzialna za to, by nikt się nie dowiedział o jego obecności. Kiedy Thornton widzi ją na stacji, jest bardziej gotowy, by uwierzyć, Ĺźe ona coś ukrywa, poniewaĹź wyraĹşnie widać, Ĺźe ukrywa teĹź coś w domu...

9a. Zakończenie. Szczerze, nie pamiętam odpowiedzi na to... poza powiedzeniem oczywiście, Ĺźe chciałam przemyśleć ponownie całą sekwencję wydarzeń po śmierci Hale’Ăłw. W istocie, poza ostatnia sceną i tym, Ĺźe Margaret nie jedzie do Cromer, większość tego, co się zdarza w książce, jest zaadaptowane. Głównym problemem było, by sprĂłbować dać wraĹźenie przemijającego czasu i pokazać, Ĺźe Margaret i Thornton cały czas o sobie myślą. Myślałam takĹźe, Ĺźe konieczne jest, by pokazać scenę z Margaret i Hannah Thornton, poniewaĹź po czterech godzinach filmu nie byłoby fair potraktować tę postać pobieĹźnie i zostawić, jak w książce. To miało sens, by Margaret pojechała do Milton, skoro ona zdecydowała się uĹźyć swych pieniędzy, by pomĂłc Marlborough Mills wyjść z kryzysu. Miała teĹź sens wizyta Thorntona w Helstone, jaka ma miejsce takĹźe w książce, ale oczywiście w innym czasie. Brak surduta (Thorntona) na stacji nie był ujęty w scenariuszu, ale wynikał z ciągłości sceny w Helstone. Myślę, Ĺźe jego brak dbałości o ubiĂłr pokazuje teĹź brak opanowania Thorntona, ktĂłry właśnie stracił pracę, Margaret itd. i jest związany z pomysłem pokazania, Ĺźe on przeĹźywa rodzaj załamania.
Co do stosowności pocałunku... trochę nie na temat. Myślę, Ĺźe zakłada się, Ĺźe niektĂłre decyzje scenariuszowe podejmuje się, aby stworzyć akcję „ciekawszą dla współczesnej widowni”. Jak gdyby ludzie czasĂłw wiktoriańskich byli dla nas innym rodzajem ludzi, ktĂłrzy nigdy nie pokazywali na zewnątrz uczuć, ograniczeni tym, co wypada, ktĂłrzy zawsze ubierali kapelusze i rękawiczki, kiedy wychodzili z domu (czy pytalibyśmy o pocałunek w powieściach Bronte?). Współczesny odbiorca telewizyjny jest jakoś mniej wraĹźliwy, mniej wyrobiony i potrzebuje jakiegoś „uderzenia”, by zrozumieć historię – chociaĹź szczerze wierzę, Ĺźe tak nie jest. Naprawdę uwaĹźam, Ĺźe ludzie, niezaleĹźnie od mijających pokoleń, mają podobną wraĹźliwość, ktĂłra czyni ponowne odczytywanie „klasyki” trwałym fenomenem, nic innego. Przepraszam, to brzmi podniośle, ale ja zawsze jestem pytana o „odniesienia” do jakiejś książki i nie znam Ĺźadnej uczciwej odpowiedzi poza „To jest świetna historia”.

9b. Wracając do sceny na stacji... Wszyscy mocno czuliśmy, Ĺźe ten rodzaj niecierpliwości nagromadzonej przez cztery godziny „będą, nie będą (razem)”, nie byłby zaspokojony przez uścisk ręki i delikatne uśmiechy. Poczucie ruchu pociągĂłw, zbieg okoliczności spotkania (co, jeśli by ktĂłryś z nich spóźnił się pięć minut?), przeczucie, Ĺźe jeśli wrĂłcą pociągami do siebie, nigdy się nie spotkają – wszystko to dawało poczucie sytuacji „teraz albo nigdy”. Tych dwoje przeszło przez straszne rzeczy i myślę, Ĺźe moĹźemy uwierzyć, Ĺźe byliby w stanie zapomnieć o wszystkim wokół siebie. Ostatnie zdanie zostało tak właśnie zamierzone. PrĂłbowałam sobie przypomnieć, jak dyskutowaliśmy na temat tej sceny i myślę, Ĺźe jedną z najprzyjemniejszych dla mnie rzeczy jest to, Ĺźe nie mieliśmy Ĺźadnych problemĂłw, poza tym, Ĺźe musieliśmy wybrać do końcowej sceny inne miejsce, poniewaĹź z powodu niewielkiej długości peronu nie mogliśmy filmować zbyt długo wnętrza pociągu, by dać wraĹźenie introspekcyjnej natury tej sceny. OprĂłcz tego uwaĹźam, Ĺźe wszyscy: reĹźyser, aktorzy, ludzie odpowiedzialni za muzykę, kostiumy, produkcję (ktĂłrzy wyczarowali z jednego pociągu dwa) pokazali pełnię swoich moĹźliwości w tej scenie.

10. Nie pamiętam, skąd się wzięło „białe piekło”. Myślę, Ĺźe prĂłbowałam wyobrazić sobie, jak mogłoby wyglądać w przędzalni. Poza tym – Margaret jest cĂłrką duchownego... Nie mieliśmy teĹź Ĺźadnej emocjonalnie napiętej sceny na zakończenie pierwszego odcinka, więc zdecydowaliśmy pokazać, jak samotna i wyizolowana jest Margaret w Milton i Ĺźe nikomu nie moĹźe o tym powiedzieć.

11. I w końcu – chociaĹź mĂłj następny projekt jest współczesną opowieścią, prowadzę rozmowy w sprawie kolejnej klasycznej powieści. Ale, jak to zwykle bywa, niewiele jeszcze wiadomo i niewiele mogę na ten temat powiedzieć, to zaleĹźy od wielu czynnikĂłw. Myślę, Ĺźe jest oczywiste, Ĺźe cała obsada „N&S” była rewelacyjna i byłabym podekscytowana, gdybym miała szansę pracować z ktĂłrymkolwiek z tych ludzi w przyszłości.

Jeszcze raz dziękuję za Waszą pomoc i entuzjazm.

Sandy Welch

Moze przymierza sie do Jane Eyre?
Juz pare razy czytalam na roznych forach i w artykulach opinie, ze Armitage moglby byc niezlym Rochesterem.

W książce jest scena, w ktĂłrej Thornton odwiedza dom Hale’Ăłw, a Dixon się go pozbywa, a potem Margaret broni Johna przed lekceważącymi komentarzami brata. Uznałam, Ĺźe to zbyt dobra okazja, by ją zaprzepaścić i nie pokazać zmiany uczuć Margaret wobec Thorntona. Ta scena kładzie teĹź nacisk na to, Ĺźe to panna Hale jest teraz skazana na bycie niezrozumianą.

Ja mysle, ze swietnie to Welch wymyslila. Lubie ta scene odwiedzin Thorntona z koszykiem owocow i faktycznie w ksiazce jej nie znalazlam.
A jest naprawde dobra. I wiaze sie z cala fabula. Widac to zdenerwowanie Margaret i smutek Thorntona.

Brak surduta (Thorntona) na stacji nie był ujęty w scenariuszu, ale wynikał z ciągłości sceny w Helstone. Myślę, że jego brak dbałości o ubiór pokazuje też brak opanowania Thorntona, który właśnie stracił pracę, Margaret itd. i jest związany z pomysłem pokazania, że on przeżywa rodzaj załamania.

No prosze i okazuje sie, ze bialej koszuli nie bylo w scenariuszu sceny peronowej. Ile bysmy stracily Bylam przekonana, ze byla, zeby "wyluzowac" te ujecia.

Wszyscy mocno czuliśmy, Ĺźe ten rodzaj niecierpliwości nagromadzonej przez cztery godziny „będą, nie będą (razem)”, nie byłby zaspokojony przez uścisk ręki i delikatne uśmiechy. Poczucie ruchu pociągĂłw, zbieg okoliczności spotkania (co, jeśli by ktĂłryś z nich spóźnił się pięć minut?), przeczucie, Ĺźe jeśli wrĂłcą pociągami do siebie, nigdy się nie spotkają – wszystko to dawało poczucie sytuacji „teraz albo nigdy. Tych dwoje przeszło przez straszne rzeczy i myślę, Ĺźe moĹźemy uwierzyć, Ĺźe byliby w stanie zapomnieć o wszystkim wokół siebie

No jasne, ze TYLE nagromadzonej niecierpliwosci, mogloby byc zabojcze. Czuloby sie niedosyt jak w DiU 1995. Moze Welch wlasnie to brala pod uwage i frustracje widzow. Co tam uscisk reki? (w DiU nawet tego nie bylo).
A tak Welch zaspokoila wszystkie "chucie" widzow A scena jest zrealizowana doskonale.
Welch dobrze tlumaczy, choc nie wiem czy jednak w wiktorianskiej Anglii to by byl wystarczajacy argument. Siostry Bronte sa nieco "szalone", wiec w ich powiesciach wiele sytuacji jest dopuszczalnych, ktore u Austen czy Gaskell mozliwe by nie byly.
Ale tlumaczenie Welch uznaję za wystarczajace. "Teraz albo nigdy" - jasne, w takiej sytuacji nawet powsciagliwa Margaret mogla zdobyc sie na szalenstwo.
Jeszcze dodam, ze przez mysl mi nie przeszlo, ze Thornton moglby byc zazdrosny o Bella. A w scenie rozmowy z nim na koncu, po prostu jest zalamany, ze Margaret odeszla i nigdy nie wroci. To mysl o niej sprawia, ze jest taki niemily dla Bella.
Natomiast to, ze Bell moglby byc zazdrosny o Thorntona, to mogloby byc bardziej prawdopodobne, ale moze bardziej ta zazdrosc bylaby o to, ze Thornton jest mlody, i kocha go piekna kobieta.

GosiuJ, piekny i ciekawy artykul. Ogromne dzieki

Ależ nie ma za co my też dziękujemy i możemy sporo podpowiedzieć w sprawie obsady następnego dzieła ;-)
GosiuJ - molto grazie :-)

Ali, czymże są moje ułomne dzieła w porównaniu z Twoimi wiekopomnymi :-)
A co do obsady - tak, podpowiadamy, słusznie Gosia prawi, moża czas za Jane Eyre się wziąć i za Rochestera! O Bondzie już wspominałyśmy wczoraj. I Danielkę też warto zatrudnić, a jakże; nie wspomnę już o Brendanku Coyle'u, może tym razem w jakiej romantycznej roli? :-)

To znowu ja - trudno, ja po prostu uwielbiam rozmawiać o tym filmie i mogę tak w kółko

)

A ja mogę w kółko czytać Wasze posty dziewczyny
Aż wstrzymuję oddech , zeby nie spłoszyć piszących i żeby niczego nie zepsuć

-) Brakuje mi w "DiU" 1995 jakiegoś głębszego zaakcentowania tego szczęścia, tzn. nie uważam, że scena wyznania uczuć na końcu jest zła, tym bardziej, że Colin i Jennifer pięknie pokazują spojrzeniem swoją miłość, ale przecież gdyby się tak trochę tylko pocałowali, to by przecież nikt nie zauważył ;-)
-)

A ja jestem rozczarowana końcową sceną DiU z 1995 roku
Nie wyobrażam sobie nawet jeśli to było 200 lat temu , żeby dwoje zakochanych ludzi ,którym serca o mały włos nie wyskoczą z piersi ,mogli tak iść obok siebie On o lasce, a ona nawet nie wzięła go pod rękę.
To przecież mogła zrobić.
Austen o całowaniu nie mogła pisać, bo kto by wydał jej książkę ,ale scenarzysta mógł cos dopowiedzieć