Ogród Jane Austen

A te nieślubne dzieci to skąd
Sama Królowa Matka miała podobno geny niezbadane

Oj, oj, w przypadku pp. Thorntonów to będą jak najbardziej ślubne, jakby co :-)

A potem po kolejnym dziecku nasza Margosia będzie miewała migreny

Dziewczynki jutro świtem bladym wybywam do roboty w teren, więc dlatego jeszcze dziś, żebyście miały na rano jak któraś jest skowroneczkiem ;-)

„O kobietkach słów kilka – pani Hale i Margaret” – rozdz. XXIX „ A ray of sunshine”, str. 279

Margaret zatęskniła za dniem z Ĺźycia Edith – jej wolnością od trosk, jej wesołym domem, słonecznym niebem nad jej głową. Gdyby Ĺźyczenie mogło ją przetransportować, uciekłaby natychmiast. ChociaĹź na jeden dzień. Zatęskniła za mocą jaką dałaby jej taka zmiana – choć na kilka godzin znaleźć się w samym środku tego jasnego Ĺźycia i znowu poczuć się młodą. Jeszcze nie dwudziestoletnią! A musiała znosić tę ciężką presję czucia się starą. To było pierwsze uczucie po przeczytaniu listu Edith. Teraz przeczytała go znowu, zapominając o sobie, bawiło ją jego podobieństwo do samej Edith, i juĹź zaczęła się z niego śmiać, kiedy weszła pani Hale, wsparta na ramieniu Dixon. Margaret podeszła uporządkować poduszki. Matka wyglądała słabiej niĹź zazwyczaj.
- Co cię tak rozśmieszyło Margaret? – zapytała gdy tylko odpoczęła po wyczerpującym układaniu się na sofie.
- List, który dostałam dziś od Edith. Przeczytać ci mamma?
Czytała głośno. Przez cały czas wydawał się interesować matkę, ktĂłra wciąż dziwiła się co za imię Edith nadała swojemu synkowi i wyliczała wszystkie moĹźliwe imiona i wszystkie moĹźliwe powody, dla ktĂłrych wszystkie z nich powinny zostać nadane. W sam środek tych uwag wszedł pan Thornton, przynosząc inny zestaw owocĂłw dla pani Hale. Nie mĂłgłby sobie odmĂłwić – a raczej nie odmĂłwiłby sobie szansy na przyjemność zobaczenia Margaret. Z takim dawaniem sobie zadośćuczynienia nie zamierzał skończyć. Było to tak dalece świadome jak tylko moĹźna by tego oczekiwać po człowieku odpowiedzialnym i zawsze poddającym się samokontroli. Wszedł do pokoju i jednym spojrzeniem stwierdził fakt obecności Margaret. Ale po pierwszym chłodnym ukłonie z daleka, juĹź więcej nie pozwolił swoim oczom podążać za nią. Został tylko Ĺźeby zostawić brzoskwinie, powiedzieć kilka miłych i uprzejmych słów – po czym gdy tylko jego chłodny, obraĹźony wzrok spotkał się ze wzrokiem Margaret w powaĹźnym poĹźegnalnym spojrzeniu, wyszedł z pokoju. Ona siedziała cicha i blada.
- Wiesz, Margaret, że naprawdę zaczynam lubić pana Thorntona.
Zrazu nie odpowiedziała. Po chwili zmusiła się do lodowatego:
- Doprawdy?
- Tak! Myślę, że on coraz bardziej wygładza swoje maniery.
Głos Margaret był już doprowadzony do porządku, odpowiedziała więc:
- Jest bardzo uprzejmy i wraĹźliwy – nie mam co do tego wątpliwości.
- Dziwię się, że pani Thornton nigdy nie przychodzi. Musi wiedzieć, że jestem chora, z powodu tego łóżka wodnego.
- Śmiem twierdzić, że słyszała o tobie od swojego syna.
- Jednak powinnam się z nią zobaczyć. Masz tutaj tak mało przyjaciół Margaret.
Margaret czuła, co jej matka miała na myśli – czułe pragnienie by jakaś kobieta okazała uprzejmość jej cĂłrce, ktĂłra juĹź wkrĂłtce mogła zostać bez matki. Ale nie była w stanie nic powiedzieć.
- Myślisz, Ĺźe mogłabyś pĂłjść – powiedziała pani Hale po przerwie – do pani Thornton i poprosić ją Ĺźeby przyszła i zobaczyła się ze mną? Tylko raz – nie chciałabym je robić za wiele kłopotu.
- Zrobię wszystko czego sobie Ĺźyczysz mamma – ale jeśli ...ale kiedy Frederick przyjedzie..
- Och, oczywiście! Musimy trzymać drzwi zamknięte i nikogo nie wpuszczać. Właściwie to nie wiem czy śmiem życzyć sobie żeby przyjechał czy nie. Czasami myślę, że raczej nie. Czasami mam takie przerażające sny o nim.
- Och, mamma! Zajmiemy się wszystkim. Dam sobie raczej odciąć rękę jeśli stanie mu się najmniejsza krzywda. Zaufaj mi, wszystkim się zajmę, mamma. Będę go strzec jak lwica swoich młodych.
- Kiedy możemy mieć jakieś wieści od niego?
- Nie wcześniej niż za tydzień, a nawet później.
- W odpowiednim czasie powinniśmy odesłać Marthę. Nie powinno jej tu być kiedy on przyjedzie, powinniśmy ją szybko odesłać.
- Dixon nam o tym przypomni. Myślałam o tym, gdybyśmy potrzebowali jakiejkolwiek pomocy w domu, możemy wziąć Mary Higgins. Ślimaczy się z robotą, ale to dobra dziewczyna, pomogłoby jej to znieść jej ból, jestem pewna, że spałaby u siebie, nie miałaby potrzeby wchodzić na górę, więc nie wiedziałaby kto jest w domu.
- Jeśli tak podoba się tobie i Dixon. Ale proszę cię nie uĹźywaj takich okropnych określeń rodem z Milton. „Ślimaczy się z robotą” – to prowincjonalizm. Co by na to powiedziała twoja ciocia Shaw gdyby to słyszała?
- Och mamma! SprĂłbuj nie bać się na zapas cioci Shaw - powiedziałą śmiejąc się Margaret – Edith przejęła wszystkie rodzaje wojskowego slangu od kapitana Lennox’a, a ciocia Shaw nigdy na to nie zwrĂłciła uwagi.
- Ale ten twĂłj to jest slang fabryczny.
- Jeśli Ĺźyję w fabrycznym mieście muszę uĹźywać fabrycznego języka kiedy zechcę. Wiesz mamma, mogłabym cię zadziwić wieloma słowami, ktĂłrych nie słyszałaś nigdy w Ĺźyciu. Przypuszczam, Ĺźe nie wiesz co znaczy „knobstick”.
- Nie dziecko, wiem tylko, że brzmi bardzo wulgarnie. I nie chcę więcej słyszeć, że tak mówisz.
- Dobrze, najdroższa mamo, już nie będę, za to będę musiała użyć całego długiego wyjaśniającego zdania zamiast tego jednego słowa.
- Nie lubię tego Milton – powiedziała pani Hale – Edith ma rację, Ĺźe to przez ten dym tak się rozchorowałam.

Śliczne dzięki Ali, teraz to już spokojnie mogę iść spać

Dzieki Alison za podwojna porcje przyjemnosci

Nie mĂłgłby sobie odmĂłwić – a raczej nie odmĂłwiłby sobie szansy na przyjemność zobaczenia Margaret. Z takim dawaniem sobie zadośćuczynienia nie zamierzał skończyć. Było to tak dalece świadome jak tylko moĹźna by tego oczekiwać po człowieku odpowiedzialnym i zawsze poddającym się samokontroli. Wszedł do pokoju i jednym spojrzeniem stwierdził fakt obecności Margaret. Ale po pierwszym chłodnym ukłonie z daleka, juĹź więcej nie pozwolił swoim oczom podążać za nią. Został tylko Ĺźeby zostawić brzoskwinie, powiedzieć kilka miłych i uprzejmych słów – po czym gdy tylko jego chłodny, obraĹźony wzrok spotkał się ze wzrokiem Margaret w powaĹźnym poĹźegnalnym spojrzeniu, wyszedł z pokoju. Ona siedziała cicha i blada.

Chyba ja to rabnelo
Ale on ......[dlugie westchnienie] ........... nie mozna go nie kochac ...

Alison napisał:

- W odpowiednim czasie powinniśmy odesłać Marthę. Nie powinno jej tu być kiedy on przyjedzie, powinniśmy ją szybko odesłać.


A to nowina ,czyżby braciszek nie był grzecznym chłopczykiem , ze trzeba biedną Marthę odsyłać?

(Przypominam ,że filmu nie widziałam)

Dzięki za przesyłkę dotarła.