Ogród Jane Austen

Dziołszki kochane, wparowałam tu dosłownie na chwilę, jak prawdziwy nałogowiec, bo mam chwilke przerwy w pracy, a potem lecę na konferencje i wywiadówki. Stąd też następny fragment fanfika będzie dopiero późnym wieczorem, wybaczcie.
Dzięki wszystkim za miłe słowa, nie jestem biegła w tłumaczeniach, chociaż z tym to akurat nie ma większego problemu, tekst jest monotematyczny :-)
Przykro mi, że niektóre dziewczyny nie dostały, przepraszam te, którym ja wysyłałam i nie doszły. Będę mogła dosłać wieczorem, chyba że wcześniej jakaś dobra dusza się nad Wami zlituje :-) Ali, a Tobie po co, dyć czytałaś po angielsku, tom Cię nie brała pod uwagę :-)
No i na pewno nie jest to tekst do czytania w pracy Tak, tak, moment "krawatowy" jest baaaardzo ok :-)
Do "zobaczenia" wieczorem

PS. A wąsika proszę się nie czepiać, bo sam biedny Ryś o tym mówił w wywiadzie, że nikomu się te wąsy nie podobały, a to jego robota i nie zawsze będzie śliczny! No, Ali się zna na rzeczy :-)

Nic nie dotarło.
Ale to moja wina bo zły adres podałam.
tak to jest jak się w pracy ukratkiem na forum wchodzi .
Poratujcie.

barbara.walus@onet.pl

Już wysyłam
Basiek ten też jest chyba zły. Przychodzi mi info, że nie ma takiego adresata :?

barbara.walus@onet.eu

Bo ja to za bardzo nowoczesna chciałam być i eu mi się zachciało.
To kara za to, że zamiast pracować to do was na forum co chwila zerkam :oops: :oops: .

pochłonęłam ten fragment fanficka.... stwierdzam, że w pracy nie należy czytać ukratkiem.....
jeszcze nie mogę ochłonąć......

:oops:

co to dalej będzie???/

A właśnie, właśnie: czy ten fragment rozsyłany wczoraj to samiuśki początek, czy druga część? Jeśli to drugie, to o pierwszą też bym prosiła :oops: Może być wysłana wespół zespół z drugą i tą tłumaczoną dzisiaj wieczorkiem, ma się rozumieć

A własnie, właśnie - jeżeli przed sceną "krawatową" było jeszcze coś, to ja - rozbuchana majowo Trzykrotka też proszę

nawyspe@wp.pl

oki.... już się robi trzykrotko.....

A więc jednak coś tam jeszcze było? :twisted:

wygaszacz.... BOSKI....
plus fanfick .... = nieziemskie wrażenia.....
och małgośki....
siedziałam jak zahipnotyzowana i nie chciałam nawet mrugać powiekami, aby niczego nie przeoczyć....
dziękuję to chyba za małe słowo....

Hehe
To Rysiu tak dziala Co tam ja ...

Ali, moge Ci podeslac tego fanfika Matko Nasza Kochana
Wiesz, jestes ostrym krytykiem, ale ja to cenie
Skoro teraz nie krytykujesz, to jestem w siodmym niebie
Pamietam, ze dla Ciebie ma byc Monet, wiec teraz nad tym bede pracowac

Ali, moge Ci podeslac tego fanfika Matko Nasza Kochana
Wiesz, jestes ostrym krytykiem, ale ja to cenie
Skoro teraz nie krytykujesz, to jestem w siodmym niebie
Pamietam, ze dla Ciebie ma byc Monet, wiec teraz nad tym bede pracowac

I just caaaaall to say I loooooveeee youuuuuu ;-)
I just call to say how much I caaaaareeee
Czekam na to i na tamto z takim samym utęsknieniem. Na Moneta chyba jednak z większym, ciągle mi się po głowie snują te zamglone portrety :oops:

Acha, dziewczeta, dostalam juz zaleglosci od Was.
Dzieks!!!

Ech, moje ciasteczko dzisiejsze będzie chyba ni w pięć ni w dwadzieścia, Wy na wyżynach rozkoszy, a ja tu dramatem, tragedią i niemal patologią pojadę, na dodatek prawdopodobnie lekko psując obraz jednego z najbardziej lubianych bohaterów, ale cóż, słowo się rzekło, kobyłka u płotu, czyli:

Bessy i Higgins cz.1 (Rozdział XXVIII, „Comfort in sorrow”, s. …)

Tego popołudnia poszła prędko do domu Higginsów. Mary wypatrywała jej nieco nieufnie. Margaret uśmiechnęła się by dodać jej otuchy. Przeszły szybko przez pokój, po schodach na górę i znalazły się w cichym otoczeniu śmierci. Margaret ucieszyła się, że przyszła. Twarz Bessy tak często wyczerpana bólem, niespokojna z powodu zmartwień miała teraz lekki, miękki uśmiech wiecznego spoczynku. Powolne łzy zebrały się pod powiekami Margaret, ale w duszy zagościł spokój. Więc to była śmierć! Wyglądała spokojniej niż życie. Przyszły jej na myśl piękne fragmenty Pisma „Niech odpoczną od swych mozołów”, „Spokojni, zużyli już siły”, „tyle daje On i we śnie tym, których miłuje”.
Powoli, bardzo powoli Margaret odsunęła się od łóżka. Mary cicho szlochała w kąciku. Zeszły na dół bez słowa.
Nicholas Higgins stał na środku pokoju wspierając rękę na stole, jego wielkie oczy otwarły się szeroko ze zdumienia na wieść, którą usłyszał od gadatliwych sąsiadów, gdy przechodził przez podwórko. Były suche i srogie; mierzył się z prawdą o jej śmierci, starał się zrozumieć, że ona już nigdy nie zajmie swojego miejsca przy stole. Ponieważ chorowała i umierała od tak dawna przekonywał sam siebie, że nie umrze, że jakoś się wyliże.
Margaret czuła, że nie powinno jej tu być, tak poufale poruszać się w otoczeniu śmierci, z której ojciec dopiero zdał sobie sprawę. Kiedy go zobaczyła zatrzymała się na chwilę na stromych, krzywych stopniach, teraz próbowała wykraść się umykając jego nieobecnemu spojrzeniu i pozostawić go w uroczystym kręgu rodzinnej tragedii.
Mary przysiadła na pierwszym lepszym krześle i narzucając fartuch na głowę zaniosła się szlochem. Hałas zdawał się go przebudzić. Niespodziewanie chwycił ramię Margaret i trzymał ją tak póki nie mógł wydobyć głosu. Słowa wydawały się oschłe, wychodziły z jego ust niewyraźnie, zdławione i ochrypłe:
- Byłaś z nią? Widziałaś jak umiera?
- Nie – odpowiedziała Margaret stojąc nieruchomo, z najwyższą cierpliwością, na jaką mogła się zdobyć.
- Wszyscy muszą umrzeć – powiedział w końcu dziwnie ociężale, co pozwoliło Margaret przypuszczać, że pił – nie dość by się zamroczyć, ale wystarczająco by zagłuszyć myśli.
- Była młodsza ode mnie - wciąż rozmyślał głośno nie patrząc na Margaret, choć trzymając ją mocno za ramię. Nagle wbił w nią spojrzenie z gwałtowną, badawczą dociekliwością.
- Jesteś najzupełniej pewna, że ona nie żyje, nie jest nieprzytomna, nie zemdlała, tak jak zdarzało jej się to często wcześniej?
- Nie żyje – odpowiedziała Margaret. Nie bała się mówić do niego, choć boleśnie ściskał jej ramię i dzikie błyski pojawiały się w jego osłupiałych oczach.
- Nie żyje – powiedziała.
Patrzył na nią nieruchomym badawczym spojrzeniem, które stopniowo miękło. Potem niespodziewanie puścił ramię Margaret i rzucił się na stół wstrząsając nim i resztą mebli w pokoju swym gwałtownym szlochem. Mary podeszła do niego drżąc.
- Odejdź! Odejdź! – łkał napadając na nią gwałtownie i na oślep – co mnie to obchodzi?! Margaret wzięła ją za rękę i trzymała delikatnie w swojej. Wyrywał sobie włosy i uderzał głową w stół, potem leżał wyczerpany i oszołomiony. Jego córka i Margaret nie ruszały się. Mary drżała od stóp do głów.
W końcu, po kwadransie albo po godzinie, podniósł się. Oczy miał zapuchnięte i nabiegłe krwią, zdawał się zapomnieć, że ktokolwiek jeszcze jest w pokoju oprócz niego, spojrzał na nie spode łba, gdy w końcu je zauważył. Zadrżał gwałtownie, rzucił im jeszcze jedno posępne spojrzenie i bez słowa skierował się do drzwi.

Dziekuję Caroline.
Biedny Higgins ...

Karolciu :cry: Znałam ten fragment, ale.... :cry: jak go sobie przeczytałam po polsku to... :cry: :cry: :cry:
Człowiek jednak duszę ma polską na wskroś i tylko po polskiemu go rozszczelnić można tak naprawdę. Idę sobie powyciekać troszkę :cry: :cry:

buuuuuuuuuuuuuuu

o miłości tłumaczcie , a nie o umieraniu

Biedny Higgins