Ogród Jane Austen

. Była wstrząśnięta wydarzeniami ostatnich dwóch dni. Jej całe życie aż do teraz było wysiłkiem dla jej hartu ducha. I jakoś te nieistotne słowa jej ojca dotykając pamięci dawnych słonecznych chwil, spowodowały, że zerwała się i upuszczając robótkę na ziemię, wybiegła z salonu do swojego małego pokoiku. Już niemal pozwoliła sobie na zduszone łkanie, gdy zobaczyła Dixon stojącą przy jej szufladach i wyraźnie szukającą czegoś.
- .

W niej się już wszystko kotłowało a sama jeszcze nie umiała nazwać tych uczuć... wiecie a mnie od początku się Margaret podoba choć w tej ksiązkowej za mało jest wewnętrznej pewności swoich uczuć, przemyśleń... Aż czasem trudno uwierzyć, że dorosłej osobie brak tej kropki nad "i"

Toć moja dziesięciolatka wczoraj mi oświadczyła : "wiesz mamo ja to bym chciała mieć już narzeczonego"

Twoje tłumaczenia książki są doskonałym uzupełnieniem filmu w kwestii uczuć i przemyśleń naszych bohaterów.....

Nie wiem czy doskonałym (dzięki za dobre słowo), ale na pewno uzupełnieniem. Mnie też bardzo dobrze robi doczytanie się tego wszystkiego co im duszach grało, a co sobie tylko wyobrażać mogłam oglądając film. To są właśnie te niedostatki ekranizacji, a tym samym absolutna wyższość książki nad filmem. Czasem, aż się inaczej spojrzy na bohatera po zrozumieniu jego psychicznych dylematów czy poznaniu motywacji podjęcia jakichś działań, choć akurat w tym przypadku, Margaret sporo u mnie straciła, to teraz zaczynam jej powoli wybaczać, bo widzę że zapłaci za swoje paskudne zachowanie. A wiecie co myślę o sprawiedliwości dziejowej.
Że jej nie ma. Ale powinna być. I trzeba do niej wszelkimi sposobami dążyć ;-)

Ja tez dziekuje Alison za kolejna porcje tlumaczenia.
Smutny ten fragment. to fakt, ze Margaret byla przyzwyczajona do w sumie beztroskiego zycia, a tu tyle na nia spadlo.
Juz sam fakt, ze zaprzyjaznila sie z Higginsem i Bessy jak najlepiej o niej swiadczy. Trzeba umiec ja zrozumiec.

Gosiu, mi brakuje takiego gifa z tamtego forum, ktory oznacza cos w rodzaju omdlenia ... wiesz o czym mowie?

O tak ten usmiech w przedziale, kiedy on ja caluje, taki czuly ... na mnie tez zawsze robi duze wrazenie i tu by sie ten gif jak najbardziej przydal
i tak zaluje ze go tu nie ma...
w sumie ta scena w przedziale no to nie ma mozliwosci, zeby nie pojawial mi sie rozmarzony usmiech na twarzy jak ich widze ....
A co tam dalej robili w tym przedziale ....przyjemnie sobie wyobrazac

wiecie, Rysio jako Monet mi sie bardzo podoba w niektorych ujeciach, ale jak wczoraj sobie poprawialam jeszcze ten moj nowy scrinek ze zdjeciami z roznych rol Rysia, to jak sie pojawial jako Thornton, z tymi wlosami (ktore nota bene kiedys uwazalam za przylizane zanim film obejrzalam) no to bylo widac, ze to po prostu facet!
Monet jest troche zbyt delikatny, ta fryzurka, ale jako Thornton (zreszta w innych niektorych rolach tez np. w Between the Sheets) no to szalenie meski facet! :oops:

Filmowa Margaret jest wielką damą trochę w stylu Melanie Wilkes z Przeminęło z wiatrem: ma swoje śmieszne uprzedzenia ("to nie po dżentelmeńsku"), jest wytrorna i subtelna, ale jak trzeba potrafi wybiec przed tłum i stawić czoła i chorobie matki i policjantowi. Ta książkowa jest za bardzo damą w stylu swojej mamy. Też za nią nie przepadam.

A co tam dalej robili w tym przedziale ....przyjemnie sobie wyobrazac

Co Wam się znowu roi?!
Jestem pewna, że rozmawiali głównie o tym co zrobić z Mamą Hannhą ;-)
Uważam, że jak juz uświadomili sobie, że będą razem, to to był ich główny problem ;-)

Nie było mnie wieczorem, a tu takie zaleglości 8O
Alison ładnie dziękuję z kolejny fragment :*
Stwierdzam, że to jest nałóg - jak tylko wracam do domu, to jeszcze nie zjem, a już siedzę i nadrabiam poranne zaległości na forum
Jak ja przetrwam sesję?!?!?!? Chyba mi muszą neta odciąć, żeby mnie od Was odciągnąć...

Gosiu, mi brakuje takiego gifa z tamtego forum, ktory oznacza cos w rodzaju omdlenia ... wiesz o czym mowie?

Wiem, wiem, w tym wątku bardzo by się przydał :-)

Nie oglądałam sceny peronowej wczoraj przed snem, żeby móc spokojnie zasnąć ;-) Zobaczyłam dziś po kilku dniach przymusowej abstynencji - od lunatycznej Margośki... Ojejku, jejku, jejku, tego się nie da bez motylków, westchnień i rozmarzonego spojrzenia!
Margosia, jak tylko się uśmiecha na jego widok, to tak, jakby Pana Boga za nogi złapała, oczy jej promienieją. Jaś od chwili, jak pokazują go w przedziale i jak wysiada (z tym sekundowym zatrzymaniem się) jest już tylko absolutnie bosko boski! Kiedy ona mówi, że była w Milton, on takim lekkim westchnieniem, które ledwie słychać, potwierdza, jednocześnie pożerając ją wzrokiem. I potem ten uśmiech, który mówi: "A teraz ja powiem ci, gdzie byłem" :-) Margosia próbuje być taka profesjonalna w tej "business matter", a on mówi, że Henryczka do pomocy jej nie trzeba (aaaaaaach, jak to jest powiedziane!!!). I słusznie, Jaś dobrze gada, po co Henryczek w tej scenie, precz z Heniem!
Ona cały czas ucieka wzrokiem, a on patrzy prosto w jej twarz i oczy. Ale trzeba przyznać, że Margosia twarda się stara być, wykłada tę biznesową propozycję w miarę spokojnym głosem, który łamie się momentalnie, kiedy on dotyka jej ręki. A potem... wyciąć Henrysia z tej sceny!!!

W pociągu, potem, wydaje mi się, że kiedy Jasio tak pochyla głowę z lekkim uśmiechem, to jest takie ukojenie, maksymalne szczęście, którego nie można wyrazić, może też niedowierzanie... Przecież w ciągu kilku minut wszystko się zmieniło. Nawet jeśli wcześniej okazało się, że facet z peronu to jej brat, to przecież odrzuciła Jasia i powiedziała, że nigdy go nie pokocha. A teraz jego ręce całuje i daje się całować i tak bez gadania wsiada z nim do pociągu do Milton. On oniemiał!

Za to Henryś miał w scenie rozstania wzrok nauczyciela, który mówi: "Zaraz dostaniesz uwagę za złe zachowanie w publicznym miejscu w wiktoriańskiej Anglii" ;-)

Uwielbiam wampirkowaty uśmiech Jaśka w scenie peronowej! Howgh! :-)

Gosiu, pieknie napisalas o scenie peronowej :oops:
[URL=http://img189.imageshack.us/my.php?image=20913zp.jpg][/URL]

[URL=http://img435.imageshack.us/my.php?image=21259xv.jpg][/URL]

Wszystko mi natychmiast staje przed oczami ...

mi się tu podoba
choć do JT to mu jednak tego i owego brakuje

łO JEZU!!!!

przepraszam ja bardzo Aine ale Twój avatar i Ty równo się zdajecie zdumieni
czym ja się pytam?

Kaziutko,
ja tez wole Margaret filmowa od ksiazkowej, jest chyba lepsza, bardziej spolegliwa, ale sadze, ze Sandy Welch troche z tym przesadzila.
Czy Margaret tego samego dnia zaraz po uderzeniu kamieniem pobieglaby do Bessy?
Przypuszczam, ze jednak musiala nie czuc sie tak rewelacyjnie.

może oprócz tych chwalebnych motywów typu przyjaźń i współczucie dla Bessy, miała po prostu ochotę pobyć poza domem. Przecież rodzicom nic nie powiedziała, a gdzieś to musiała przeżyć...