Ogród Jane Austen

No, wklejam to ciasteczko, to mo?e si? troch? uspokoicie, bo rozmowa z intelektualnych rozwa?a? po prostu si? stacza w odm?ty hormonów i zwierz?cych instynktów ;-)
Od jutra Carolka b?dzie Was wzrusza? bardzo, wi?c my?l?, ?e nie b?dzie Wam wypada?o si? tutaj tak uzewn?trznia? z Waszymi potrzebami cielesnymi Za?o?? Wam w?tek Rysia w Aktorach. Tam si? ?lini? nie wolno, wi?c b?dziecie musia?y sobie przypomnie?, ?e jeste?cie moje panny damami na salonach. Dobra, pozrz?dzi?am troch?, teraz pieczywko:

„?ycie toczy si? dalej cz. 3” – rozdz. „Fruit-piece”, str. 255

- Och, s? takie pyszne! – powiedzia?a pani Hale s?abym g?osem – Jak to mi?o z jego strony, ?e o mnie pomy?la?! Margaret, kochanie, tylko spróbuj tych winogron! Czy? to nie mi?o z jego strony?
- Tak – odpowiedzia?a Margaret spokojnie.
- Margaret – zrz?dliwie powiedzia?a pani Hale – nie lubisz niczego co robi pan Thornton. Jeszcze nie widzia?am kogo? tak uprzedzonego.
Pan Hale oczyszcza? brzoskwini? dla ?ony, odcinaj?c malutki kawa?eczek dla siebie, powiedzia?:
- Gdybym ja mia? jakiekolwiek uprzedzenia, podarunek z tak przepysznych owoców natychmiast by jej przy?mi?. Jeszcze nigdy nie jad?em takich owoców, nie, nawet w Hampshire, odk?d by?em ch?opcem – a ch?opcom jak my?l? smakuj? wszystkie owoce. Pami?tam jak ze smakiem jedli?my owoce tarniny i dzikie jab?ka. Margaret, pami?tasz ten g?szcz porzeczkowych krzewów w ogrodzie na rogu zachodniej ?ciany domu?
Mia?aby nie pami?ta?? Mia?aby nie pami?ta? ka?dej plamki na kamiennej ?cianie ich domu, szarych i ?ó?tych porostów, które znaczy?y j? na kszta?t mapy, male?kiego bodziszka wyrastaj?cego ze szczelin. By?a wstrz??ni?ta wydarzeniami ostatnich dwóch dni. Jej ca?e ?ycie a? do teraz by?o wysi?kiem dla jej hartu ducha. I jako? te nieistotne s?owa jej ojca dotykaj?c pami?ci dawnych s?onecznych chwil, spowodowa?y, ?e zerwa?a si? i upuszczaj?c robótk? na ziemi?, wybieg?a z salonu do swojego ma?ego pokoiku. Ju? niemal pozwoli?a sobie na zduszone ?kanie, gdy zobaczy?a Dixon stoj?c? przy jej szufladach i wyra?nie szukaj?c? czego?.
- O Jezu, panienko! Ale mnie panienka przestraszy?a! Pani ma si? gorzej? Czy co? si? sta?o?
- Nie, nic. Jestem g?upia Dixon, prosz? o szklank? wody. Czego ty szukasz? Trzymam moje mu?liny w tamtej szufladzie.
Dixon nie odezwa?a si? nadal szperaj?c. Zapach lawendy wype?ni? pokój. W ko?cu Dixon znalaz?a to czego szuka?a. Margaret nie mog?a zobaczy? co to by?o. Dixon odwróci?a si? i powiedzia?a:
- Nie podoba mi si? to co mam panience powiedzie? bo dosy? ju? panienka ma nerwów z tym wszystkim, a to jeszcze bardziej panienk? zdenerwuje. Chcia?am nie mówi? panience o tym a? do nocy, albo do takiej chwili jak teraz.
- Ale o co chodzi? Dixon, prosz? powiedz mi natychmiast.
- Ta m?oda kobieta, do której mia?a pani i?? – Higgins, jak mi si? zdaje.
- Tak?
- Ona... ona umar?a tego ranka, jej siostra jest tutaj – przysz?a b?aga? o dziwn? rzecz. Wygl?da na to, ?e ta m?oda kobieta, która umar?a, wymy?li?a sobie, ?eby by? pochowan? w czym? co nale?y do panienki, no i ta siostra przysz?a o to poprosi? – szuka?am czepka nocnego, takiego, który nie by?by za dobry, ?eby go wyda?.
- Och, pozwól mi samej jaki? znale?? – powiedzia?a Margaret z oczami zamglonymi przez ?zy – biedna Bessy! Nigdy bym nie pomy?la?a, ?e ju? jej wi?cej nie zobacz?!
- Tak, ale jest jeszcze co?. Ta dziewczyna na dole, chcia?a ?ebym zapyta?a pani? czy pani chcia?aby j? zobaczy?.
- Ale ona jest martwa! – powiedzia?a Margaret bledn?c – Ja nigdy nie widzia?am martwej osoby. Nie, raczej nie.
- Nigdy bym nie zapyta?a o to, gdyby pani nie wesz?a. Powiedzia?am jej, ?e pani nie pójdzie.
- Zejd? na dó? i porozmawiam z ni? – powiedzia?a Margaret, obawiaj?c si?, ?e osch?e obej?cie Dixon mog?o zrani? biedn? dziewczyn?. Wi?c trzymaj?c czepek w r?ku zesz?a do kuchni. Twarz Mary by?a ca?a spuchni?ta od p?aczu, ale wybuchn??a nim na nowo kiedy tylko zobaczy?a Margaret.
- Och panienko, ona panienk? tak kocha?a, tak kocha?a, naprawd?!
Przez d?u?szy czas Margaret nie mog?a wydoby? z niej nic ponad te s?owa. W ko?cu jej sympatia i zbesztanie przez Dixon, wymusi?o na niej kilka faktów. Nicholas Higgins wyszed? z domu rano, zostawiaj?c Bessy tak jak dzie? wcze?niej. Ale w ci?gu godziny poczu?a si? gorzej, jaki? s?siad przybieg? do miejsca gdzie Mary pracowa?a, nie wiedzieli gdzie znale?? ojca, Mary przysz?a na kilka minut przed jej ?mierci?.
- Dzie? albo dwa temu za?yczy?a sobie by? pochowana w czym? od pani. Nigdy nie przestawa?a mówi? o pani. Mówi?a zawsze, ?e pani by?a najpi?kniejsz? rzecz? jak? widzia?y jej oczy. Ona bardzo pani? kocha?a. Jej ostatnie s?owa by?y: Przeka? jej moje czu?e pozdrowienia i trzymaj ojca z dala od picia. Niech pani przyjdzie i j? zobaczy. Wiem, ?e to by?by dla niej wielki komplement.
Margaret troch? wzbrania?a si? przed odpowiedzi?.
- Tak, by? mo?e przyjd?. Dobrze przyjd?. Przyjd? przed herbat?. A gdzie jest twój ojciec Mary?
Mary potrz?sn??a g?ow? i wsta?a, ?eby wyj??.
- Panno Hale – powiedzia?a Dixon zni?onym g?osem – kto to widzia?, ?eby panienka chodzi?a ogl?da? jak?? biedn? dziewczyn?? Nie powiedzia?abym s?owa, gdyby to by?a jaka? dziewczyna z dobrego domu, ale tak to, nie mia?abym nic przeciwko ?eby samej pój?? je?li j? to usatysfakcjonuje. Ci zwykli ludzie wiedz? jaki to szacunek dla zmar?ych.
- Dobrze – powiedzia?a, odwracaj?c si? gwa?townie – ja pójd? zobaczy? twoj? siostr?. Panna Hale jest zaj?ta i nie mo?e przyj??.
Dziewczyna smutno spojrza?a na Margaret. Przyj?cie Dixon mog?oby by? komplementem, ale to nie by?o to samo dla biednej siostry, która odczuwa?a te male?kie uk?ucia zazdro?ci, jeszcze za ?ycia Bessy, z powodu za?y?o?ci pomi?dzy ni? a m?od? dam?.
- Nie, Dixon – powiedzia?? Margaret zdecydowanie – Ja pójd?. Mary, przyjd? dzi? po po?udniu.
I z obawy przed w?asnym tchórzostwem, wysz?a z zamiarem odebrania sobie jakiejkolwiek szansy na zmian? decyzji.

Alison dzi?ki serdeczne za nast?pny fragment powie?ci
Chocia? musz? napisa?, ?e ja te? wol? serialow? Margaret.
A ju? po tych s?owach to ca?kiem

"Tak, ale jest jeszcze co?. Ta dziewczyna na dole, chcia?a ?ebym zapyta?a pani? czy pani chcia?aby j? zobaczy?.
- Ale ona jest martwa! – powiedzia?a Margaret bledn?c – Ja nigdy nie widzia?am martwej osoby. Nie, raczej nie. "

Dobrze, ?e scenarzystka da?a jej lepsze cechy charakteru ni? tej ksi??kowej i dobrze ?e w?a?nie w takich momentach pozmienia?a scenariusz. Chwa?a jej za to.