Ogród Jane Austen

No, wklejam to ciasteczko, to może się trochę uspokoicie, bo rozmowa z intelektualnych rozważań po prostu się stacza w odmęty hormonów i zwierzęcych instynktów ;-)
Od jutra Carolka będzie Was wzruszać bardzo, więc myślę, że nie będzie Wam wypadało się tutaj tak uzewnętrzniać z Waszymi potrzebami cielesnymi Założę Wam wątek Rysia w Aktorach. Tam się ślinić nie wolno, więc będziecie musiały sobie przypomnieć, że jesteście moje panny damami na salonach. Dobra, pozrzędziłam trochę, teraz pieczywko:

„Życie toczy się dalej cz. 3” – rozdz. „Fruit-piece”, str. 255

- Och, są takie pyszne! – powiedziała pani Hale słabym głosem – Jak to miło z jego strony, że o mnie pomyślał! Margaret, kochanie, tylko spróbuj tych winogron! Czyż to nie miło z jego strony?
- Tak – odpowiedziała Margaret spokojnie.
- Margaret – zrzędliwie powiedziała pani Hale – nie lubisz niczego co robi pan Thornton. Jeszcze nie widziałam kogoś tak uprzedzonego.
Pan Hale oczyszczał brzoskwinię dla żony, odcinając malutki kawałeczek dla siebie, powiedział:
- Gdybym ja miał jakiekolwiek uprzedzenia, podarunek z tak przepysznych owoców natychmiast by jej przyćmił. Jeszcze nigdy nie jadłem takich owoców, nie, nawet w Hampshire, odkąd byłem chłopcem – a chłopcom jak myślę smakują wszystkie owoce. Pamiętam jak ze smakiem jedliśmy owoce tarniny i dzikie jabłka. Margaret, pamiętasz ten gąszcz porzeczkowych krzewów w ogrodzie na rogu zachodniej ściany domu?
Miałaby nie pamiętać? Miałaby nie pamiętać każdej plamki na kamiennej ścianie ich domu, szarych i żółtych porostów, które znaczyły ją na kształt mapy, maleńkiego bodziszka wyrastającego ze szczelin. Była wstrząśnięta wydarzeniami ostatnich dwóch dni. Jej całe życie aż do teraz było wysiłkiem dla jej hartu ducha. I jakoś te nieistotne słowa jej ojca dotykając pamięci dawnych słonecznych chwil, spowodowały, że zerwała się i upuszczając robótkę na ziemię, wybiegła z salonu do swojego małego pokoiku. Już niemal pozwoliła sobie na zduszone łkanie, gdy zobaczyła Dixon stojącą przy jej szufladach i wyraźnie szukającą czegoś.
- O Jezu, panienko! Ale mnie panienka przestraszyła! Pani ma się gorzej? Czy coś się stało?
- Nie, nic. Jestem głupia Dixon, proszę o szklankę wody. Czego ty szukasz? Trzymam moje muśliny w tamtej szufladzie.
Dixon nie odezwała się nadal szperając. Zapach lawendy wypełnił pokój. W końcu Dixon znalazła to czego szukała. Margaret nie mogła zobaczyć co to było. Dixon odwróciła się i powiedziała:
- Nie podoba mi się to co mam panience powiedzieć bo dosyć już panienka ma nerwów z tym wszystkim, a to jeszcze bardziej panienkę zdenerwuje. Chciałam nie mówić panience o tym aż do nocy, albo do takiej chwili jak teraz.
- Ale o co chodzi? Dixon, proszę powiedz mi natychmiast.
- Ta młoda kobieta, do której miała pani iść – Higgins, jak mi się zdaje.
- Tak?
- Ona... ona umarła tego ranka, jej siostra jest tutaj – przyszła błagać o dziwną rzecz. Wygląda na to, że ta młoda kobieta, która umarła, wymyśliła sobie, żeby być pochowaną w czymś co należy do panienki, no i ta siostra przyszła o to poprosić – szukałam czepka nocnego, takiego, który nie byłby za dobry, żeby go wydać.
- Och, pozwól mi samej jakiś znaleźć – powiedziała Margaret z oczami zamglonymi przez łzy – biedna Bessy! Nigdy bym nie pomyślała, że już jej więcej nie zobaczę!
- Tak, ale jest jeszcze coś. Ta dziewczyna na dole, chciała żebym zapytała panią czy pani chciałaby ją zobaczyć.
- Ale ona jest martwa! – powiedziała Margaret blednąc – Ja nigdy nie widziałam martwej osoby. Nie, raczej nie.
- Nigdy bym nie zapytała o to, gdyby pani nie weszła. Powiedziałam jej, że pani nie pójdzie.
- Zejdę na dół i porozmawiam z nią – powiedziała Margaret, obawiając się, że oschłe obejście Dixon mogło zranić biedną dziewczynę. Więc trzymając czepek w ręku zeszła do kuchni. Twarz Mary była cała spuchnięta od płaczu, ale wybuchnęła nim na nowo kiedy tylko zobaczyła Margaret.
- Och panienko, ona panienkę tak kochała, tak kochała, naprawdę!
Przez dłuższy czas Margaret nie mogła wydobyć z niej nic ponad te słowa. W końcu jej sympatia i zbesztanie przez Dixon, wymusiło na niej kilka faktów. Nicholas Higgins wyszedł z domu rano, zostawiając Bessy tak jak dzień wcześniej. Ale w ciągu godziny poczuła się gorzej, jakiś sąsiad przybiegł do miejsca gdzie Mary pracowała, nie wiedzieli gdzie znaleźć ojca, Mary przyszła na kilka minut przed jej śmiercią.
- Dzień albo dwa temu zażyczyła sobie być pochowana w czymś od pani. Nigdy nie przestawała mówić o pani. Mówiła zawsze, że pani była najpiękniejszą rzeczą jaką widziały jej oczy. Ona bardzo panią kochała. Jej ostatnie słowa były: Przekaż jej moje czułe pozdrowienia i trzymaj ojca z dala od picia. Niech pani przyjdzie i ją zobaczy. Wiem, że to byłby dla niej wielki komplement.
Margaret trochę wzbraniała się przed odpowiedzią.
- Tak, być może przyjdę. Dobrze przyjdę. Przyjdę przed herbatą. A gdzie jest twój ojciec Mary?
Mary potrząsnęła głową i wstała, żeby wyjść.
- Panno Hale – powiedziała Dixon zniżonym głosem – kto to widział, żeby panienka chodziła oglądać jakąś biedną dziewczynę? Nie powiedziałabym słowa, gdyby to była jakaś dziewczyna z dobrego domu, ale tak to, nie miałabym nic przeciwko żeby samej pójść jeśli ją to usatysfakcjonuje. Ci zwykli ludzie wiedzą jaki to szacunek dla zmarłych.
- Dobrze – powiedziała, odwracając się gwałtownie – ja pójdę zobaczyć twoją siostrę. Panna Hale jest zajęta i nie może przyjść.
Dziewczyna smutno spojrzała na Margaret. Przyjście Dixon mogłoby być komplementem, ale to nie było to samo dla biednej siostry, która odczuwała te maleńkie ukłucia zazdrości, jeszcze za życia Bessy, z powodu zażyłości pomiędzy nią a młodą damą.
- Nie, Dixon – powiedziałą Margaret zdecydowanie – Ja pójdę. Mary, przyjdę dziś po południu.
I z obawy przed własnym tchórzostwem, wyszła z zamiarem odebrania sobie jakiejkolwiek szansy na zmianę decyzji.

Alison dzięki serdeczne za następny fragment powieści
Chociaż muszę napisać, że ja też wolę serialową Margaret.
A już po tych słowach to całkiem

"Tak, ale jest jeszcze coś. Ta dziewczyna na dole, chciała żebym zapytała panią czy pani chciałaby ją zobaczyć.
- Ale ona jest martwa! – powiedziała Margaret blednąc – Ja nigdy nie widziałam martwej osoby. Nie, raczej nie. "

Dobrze, że scenarzystka dała jej lepsze cechy charakteru niż tej książkowej i dobrze że właśnie w takich momentach pozmieniała scenariusz. Chwała jej za to.