Ogród Jane Austen

Mogła przecież tak jak jej matka (wiem, że słaba i chora, ale zaciskam zęby, kiedy ją widzę) zasiąść na kanapie i narzekać cienkim głosem na cały świat.

"Ona jest kawałkiem prawdziwej damy, z tym jej przygnębieniem!"

On to jeszcze, ale ona to ma profil jak jakaś russkaja babuszka. Taka matrioszka ;-) znaczy drewniana baba w babie...

http://www.magical-creatures.net/armitage/extras/ARMITAGR_730.mp3

znamy ten głos?

czy to reklama banku 8O

cóż powiedzieć - każdy orze jak może

Dzisiaj w dostawie ostatni odcinek Rozdziału XXII, teraz sklepik przejmuje Alison

Zamieszki cz.V
(Rozdział XXII "A blow and its consequences" s.204)

Pani Thornton przemywała skronie Margaret wodą kolońską. Gdy alkohol zetknął się z raną, której dotąd ani pani Thornton ani Jane nie zauważyły, Margaret otworzyła oczy, ale było oczywiste, że nie wie, gdzie jest, ani kim one są. Ciemne obwódki wokół oczu pogłębiły się, usta zadrżały i zacisnęły się, znów straciła przytomność.
‘Została bardzo mocno uderzona’ powiedziała pani Thornton. ‘Czy ktoś pĂłjdzie po lekarza?’
‘Nie ja, proszę pani, jeśli pani pozwoli’ powiedziała Jane wycofując się. ‘Ta hałastra moĹźe być wszędzie. Nie wydaje mi się by rana była tak głęboka, na jaką wygląda, proszę pani.’
‘Nie zaryzykuję. Została ranna w naszym domu, jeśli ty jesteś tchĂłrzem, Jane, ja pĂłjdę.’
‘AleĹź, proszę pani, proszę mi pozwolić wezwać policjanta. Pojawiło się ich tak wielu, podobnie jak Ĺźołnierzy.’
‘I mimo to boisz się pĂłjść! Nie będę zajmować ich czasu naszymi poleceniami. Będą mieli co robić łapiąc tych ludzi z tłumu. Nie będziesz się chyba bała zostać w domu’ spytała wzgardliwie, ‘przemywaj czoło pannie Hale. WrĂłcę za kilka minut.’
‘Czy Hannah nie mogłaby pĂłjść, proszę pani?’
‘Dlaczego Hannah, dlaczego kaĹźdy tylko nie ty? Nie, Jane, jeśli ty nie pĂłjdziesz, ja to zrobię.’ Najpierw jednak poszła do pokoju, w ktĂłrym zostawiła Fanny leżącą na łóżku. Ta zerwała się, gdy matka weszła do pokoju.
‘Och mamo! Tak mnie wystraszyłaś, myślałam, Ĺźe ktoś wdarł się do domu.’
‘Nonsens! JuĹź sobie poszli. Wszędzie są Ĺźołnierze, szukają zajęcia, choć nic juĹź nie zostało do zrobienia, przyszli za późno. Panna Hale leĹźy w jadalni powaĹźnie ranna, idę po lekarza.’
‘Och nie, mamo! Nie idĹş! Wymordują nas wszystkich’ uczepiła się kurczowo matczynej sukni. Pani Thornton uwolniła się bez nadmiernej delikatności.
‘To znajdĹş kogoś innego, kto pĂłjdzie, ta dziewczyna nie moĹźe się wykrwawić na śmierć.’
‘Wykrwawić! To straszne. Jak to się stało?’
‘Nie wiem i nie mam czasu pytać. IdĹş na dół, Fanny i sprĂłbuj się na coś przydać. Jane jest z nią, mam nadzieję, Ĺźe to tylko wygląda tak Ĺşle. Jane odmĂłwiła opuszczenia domu, tchĂłrzliwa kobieta! A ja nie zamierzam więcej słuchać jak słuĹźba mi odmawia, więc idę sama!’
‘O BoĹźe, BoĹźe!’ powiedziała Fanny łkając i przygotowując się do pĂłjścia na dół, wolała nie zostawać sama z myślą o krwi i ranach w jej domu.
‘Jane’ powiedziała, skradając się do jadalni. ‘Co się stało? Jak blado ona wygląda! Jak została ranna? CzyĹźby wrzucali kamienie do salonu?’
Margaret rzeczywiście wyglądało blado i mizernie, powoli wracała do zmysłów, ale oszołomienie wywołane utratą przytomności spowodowało, że wciąż była słaba. Miała świadomość poruszenia wokół siebie i orzeźwienia, jakie dawała jej woda kolońska, chciała by ktoś przemywał jej czoło cały czas, ale w trakcie rozmowy Jane przerwała. Margaret nie mogła otworzyć oczu, przemówić i prosić ją by nie przestawała, była podobna do ludzi w odrętwieniu przypominającym śmierć, którzy nie mogą się ruszyć, ani wydać dźwięku by powstrzymać przygotowania do pogrzebu, choć są świadomi nie tylko czynności wykonywanych wokół siebie, ale i ich znaczenia.
Jane przerwała by odpowiedzieć na pytanie panny Thornton.
‘Byłaby bezpieczna, gdyby została w salonie albo przyszła na gĂłrę do nas, byliśmy na strychu od frontu i widzieliśmy wszystko, a nic nam się nie stało.’
‘Gdzie wobec tego była?’ powiedziała Fanny, zbliĹźając się krok po kroku w miarę jak oswajała się z widokiem bladej twarzy Margaret.
‘TuĹź pod drzwiami – z panem!’ powiedziała Jane znacząco.
‘Z Johnem?! Z moim bratem! Jak się tam znalazła?’
‘Nie, panienko, nie mnie o tym mĂłwić’ odpowiedziała Jane z nieznacznym kiwnięciem głowy. ‘Sarah…’
‘Co Sarah?’ powiedziała Fanny z niecierpliwym zaciekawieniem. Jane wznowiła okłady, jakby nie chciała powtarzać tego, co Sarah zrobiła lub powiedziała.
‘Co Sarah?’ spytała Fanny ostro. ‘Nie mĂłw do mnie półsłówkami, bo nic nie rozumiem.’
‘Cóş, panienko, skoro chce panienka wiedzieć. Sarah miała najlepszy widok z prawego okna i mĂłwi, a mĂłwiła to juĹź wcześniej, Ĺźe widziała pannę Hale z rękami zaplecionymi na szyi pana, obejmującą go przed tymi wszystkimi ludĹşmi.’
‘Nie wierzę’ powiedziała Fanny. ‘Wiem, Ĺźe zaleĹźy jej na moim bracie, kaĹźdy to widzi. Dałaby sobie rękę uciąć, Ĺźeby się z nią oĹźenił, czego z pewnością nie zrobi, mĂłwię ci! Ale nie wierzę, by była tak zuchwała i bezczelna by rzucać mu się na szyję.’
‘Biedna panienka, drogo zapłaciła za to, co zrobiła. Myślę, Ĺźe uderzenie spowodowało taki upływ krwi, Ĺźe juĹź się z tego nie pozbiera. Wygląda jak trup.’
‘Chciałabym, Ĺźeby mama juĹź wrĂłciła’ powiedziała Fanny wykręcając ręce. ‘Nigdy nie byłam w jednym pokoju z martwym człowiekiem.’
‘Niech panienka zostanie! Ona nie jest martwa. Powieki jej drżą i łzy spływają po policzkach. Proszę coś do niej powiedzieć, panienko Fanny!’
‘Czy czuje się pani juĹź lepiej?’ spytała Fanny drżącym głosem. Ĺťadnej odpowiedzi, Ĺźadnego znaku zrozumienia, tylko lekki róşowy rumieniec powrĂłcił na usta, choć reszta twarzy pozostawała blada jak popiół.
Pani Thornton weszła pospiesznie z lekarzem, ktĂłrego udało jej się znaleźć w pobliĹźu. ‘Co z nią? Czujesz się juĹź lepiej, moja droga?’ spytała, gdy Margaret otworzyła zamglone oczy i spojrzała na nią półprzytomnie. ‘Pan Lowe przyszedł cię zobaczyć.’
Pani Thornton mĂłwiła głośno i dobitnie jak do głuchej osoby. Margaret sprĂłbowała się podnieść i zakryć ranę gęstymi, potarganymi teraz włosami. ‘JuĹź mi lepiej’ powiedziała niskim, słabym głosem. ‘Przez chwilę poczułam się Ĺşle.’ Pozwoliła wziąć się za rękę i zbadać sobie puls. Na chwilę jaskrawe kolory powrĂłciły na twarz, gdy poprosił by pozwoliła mu zbadać ranę na czole, zerknęła na Jane, bojąc się bardziej jej badawczego spojrzenia niĹź lekarza. ’To nic wielkiego. JuĹź mi lepiej. Muszę iść do domu.’
‘Nie, dopĂłki nie nałożę kilku plastrĂłw i nie odpocznie pani chwilkę.’ Usiadła i bez słowa pozwoliła się opatrzyć.
‘Teraz, jeśli pan pozwoli’ powiedziała, ‘muszę iść do domu. Myślę, Ĺźe mama tego nie zauwaĹźy. Rana jest pod włosami, prawda?’
‘Właściwie tak, nikt nie zauwaĹźy.’
‘AleĹź nie moĹźe pani odejść’ powiedziała pani Thornton niecierpliwie, ‘nie jest pani w stanie.’
‘Muszę’ powiedziała Margaret stanowczo, ‘proszę pomyśleć o mamie. Jeśli usłyszy… zresztą muszę iść’ powiedziała gwałtownie. ’Nie mogę tu zostać. Czy mogę prosić o doroĹźkę?’
‘Jest pani rozpalona i rozgorączkowana’ zauwaĹźył pan Lowe.
‘To dlatego, Ĺźe wciąż tu jestem, gdy tak bardzo chcę juĹź iść. Powietrze – gdy wyjdę, zadziała lepiej niĹź cokolwiek innego’ tłumaczyła.
‘Wierzę, Ĺźe jest tak jak mĂłwi’ odezwał się pan Lowe, ‘jeśli jej matka jest tak chora jak mĂłwiła pani wcześniej, jej stan moĹźe się pogorszyć, gdy usłyszy o zamieszkach i nie zobaczy swojej cĂłrki z powrotem na czas. Rana nie jest głęboka. Zawołam doroĹźkę, jeśli pani słuĹźba wciąż obawia się wyjść.’
‘Dziękuję’ powiedziała Margaret. ‘To będzie dla mnie najlepsze. Powietrze w tym pokoju sprawia, Ĺźe czuję się tak słabo.’ Przechyliła się do tyłu, wsparła na sofie i zamknęła oczy. Fanny wywołała matkę z pokoju skinieniem głowy i powiedziała jej coś, co sprawiło, Ĺźe pani Thornton oczekiwała na odejście Margaret rĂłwnie niecierpliwie jak ona sama. Nie, Ĺźeby w pełni wierzyła opowieści Fanny, ale ufała jej na tyle, by uczynić swoje poĹźegnanie bardzo oziębłym.
Pan Lowe powrócił z dorożką.
‘Jeśli pani pozwoli, odwiozę panią do domu, panno Hale. Ulice nie są jeszcze spokojne.’
Margaret myślała na tyle przytomnie by zapragnąć pozbycia się pana Lowe i dorożki zanim osiągnęli Crampton Crescent, bała się wystraszyć ojca i matkę. Był jeszcze jeden powód, któremu jednak wolała nie poświęcać zbyt wiele uwagi. To okropne, senne wspomnienie zuchwałych słów wypowiedzianych o niej, którego nie mogła się pozbyć. Mogła tylko odsunąć je na bok do czasu, aż poczuje się lepiej, bo wciąż była bardzo słaba. Jej umysł poszukiwał jakiegoś konkretnego szczegółu, na którym mógłby się skupić i uchronić ją przed utratą przytomności w kolejnym chorobliwym omdleniu.

Tata?

Gitka, to wyglada jak Rycerz Okraglego Stolu - jakis Ivanhoe

"Dałaby sobie rękę uciąć, żeby się z nią ożenił, czego z pewnością nie zrobi, mówię ci! Ale nie wierzę, by była tak zuchwała i bezczelna by rzucać mu się na szyję."


od pierwszego wejrzenia nie znosiłam Funny i bliska jestem pogardy :evil: Co za baba!!!
Matka Johna wzbudza we mnie strach ale też miejscami podziw :oops: choć w życiu nie chciałabym mieć takiej teściowej.
A Funny napewno dostanie w życiu po nosie i ten jej mężulek takoż. I dałabym sobie głowę uciąć, że jedynymi osobami, które jej pomygłyby, byliby John i Maragaret.

On to jeszcze, ale ona to ma profil jak jakaś russkaja babuszka. Taka matrioszka ;-) znaczy drewniana baba w babie...

A teraz będę miała mnóstwo wrogów
Ale...ja nie mogę się przekonać do urody Margaret. Są chwile gdy wmawiam sobie , że jest ładna ( najczęściej w kapeluszu , jest super i mam słabość do nakryć głowy, sama takich nie noszę )
A teraz bedę miała jeszcze więcej wrogów ( zaraz znikam)
Do urody Lizzy z 1995 też się nie mogę przekonać. Przypomina mi matke karmiącą.
Keira jest mi bliższa gdyby nie szczerzyła zębów.
MoĹźe ja jestem zazdrosna o Darcyego i Thortona , bo uwaĹźam Ĺźe zadna nie jest ich godna???

O, Ewa już zwiała 8)
Dla mnie Jennnifer Ehle to prawdziwa i jedyna Lizzy, tak samo jak Colin jako Darcy. Nie wyobrażam sobie w tej roli nikogo innego, a kreacja Keiry nie przemówiła do mnie zupełnie.
A w Margaret podobają mi się szczegóły, pięknie wykrojone usta, sposób w jaki się porusza w tych cudnych sukniach, figurą też pasuje do tamtego okresu.

Moze ktos jeszcze tego nie zna:
http://www.yourfilelink.com/get.php?fid=89751

A tu klip ze scena peronowa z ciekawa mistyczna muzyka, bez Henryczka:
http://www.yourfilelink.com/get.php?fid=89799
14 MB

Witajcie serdecznie, zbiorczo tutaj o kilku sprawach chcę powiedzieć :-) Przede wszystkim dzięki Caroline za kolejny fragment, przeczytałam dopiero niedawno, już po herbatce i pora raczej dla wampirów, ale bardzo mi się podobał :-) Panna Hale z rękami zaplecionymi na szyi pana, no no, cóż to musiał być za skandal i powód do gadania dla służby! Ona rzeczywiście, jak na wiktoriańskie obyczaje, zszargała sobie opinię - wisieć na szyi obcego faceta! Ale w sumie się nie dziwię, ja bym też zawisła, a co! ;-)

Co do urody kobiecej - im więcej czasu upływa od premiery najnowszej "Dumy...", tym mniej jestem przekonana do Keiry w tej roli, (a bardziej do Matthew). Do jej wyglądu nie mam nic, w np. "Love Actually" była ok, ale reżyser, zanim ją obsadził, mógł jednak przeczytać coś więcej na temat zachowania kobiet w tamtych czasach. Albo powiedzieć jej, by na siłę nie uwspółcześniała tej bohaterki, która, jak na czasy Austen, i tak ma dość rewolucyjne poglądy.
Jennifer Ehle - pamiętam, że na zdjęciach mnie nie przekonywała, szczególnie, że "DiU" 1995 widziałam niedawno po raz pierwszy po dobrych kilku latach. I wspominam, że jak byłam smarkatsza, to mi się niezbyt podobała (ale wtedy Colin też niezbyt, wybaczcie ;-)) Teraz - mogłabym na nią patrzeć godzinami, jest prześliczna, pełna wdzięku, typ urody ma raczej "mało współczesny" i właśnie chyba to mi odpowiada. Mogłaby pozować do obrazu prerafaelitom.
Podobnie bez przerwy mogę się zachwycać Danielą Denby-Ashe. Nawet we współczesnym stroju już nie tak bardzo, ale w wersji "z epoki" jest dla mnie absolutnie piękna. Chociaż pamiętam, że zanim zobaczyłam film, na zdjęciach nie zwracałam na nią aż takiej uwagi. Bardzo zyskuje w ruchu, mówiąc, okazując emocje na twarzy - podobnie jak pewien chmurnooki właściciel fabryki ;-)

Gosiu, na koniec - serdeczne dzięki za link do reklamy, nie widziałam wcześniej. Pewnie też by mi szczęka opadła w takiej sytuacji, a potem poleciałaby, ratować go przed oszalałym tłumem (wielbicielek oczywiście ;-))

A jeżeli chodzi o męską obsadę w N&S i w kochanej Dumie
to moje wrażenia sa zupełnie inne
Gdy zobaczyłam pierwszy raz Colina to oszalałam i zastanawiałam się skąd wiedzieli , że on tak wygladał? Był zupełnie taki jak moje wyobrażenia
Książkę czytałam wielokrotnie przed emisją serialu.
Natomiast co do Thortona to moja fascynacja nim nie przyszła od razu , ale dość szybko.
Ja " oglądałam " ten film w dość nietypowy sposób - od końca od sceny peronowej. A jaka to scena to my wszystkie wiemy
:oops: :oops:
Może dlatego zanim chyba zakończył się pierwszy odcinek było już po mnie

Pisałam tutaj , że może poprostu trawi mnie zwykła kobieca zazdrość i dlatego dostrzegam tyle niedoskonałości w urodzie partnerek ( grają świetnie)
Niedawno jednak obejrzałam serial Żony i córki i bardzo bardzo podobała mi się główna bohaterka. Chyba podobnie wyglada jak Lizzy którą widziałam oczami wyobraźni zanim zobaczyłam serial w 1995
Ja już wcześniej widziałam JAKIŚ serial Di U jeszcze biało czarny . Musiało to być na początku lat siedemdziesiątych. Wiem , że takie coś miało miejsce, bo bardzo chciałam potem zdobyć książke, chociaż byłam tak mała , że miałam trudności z zapamiętaniem tytułu .
Coś sobie ubzdurałam z tymi babami i koniec