Ogród Jane Austen

No moje drogie!! Nie ma jak nasz Rysio w nieco innych ujęciach Chłopak, bez dwóch zdań, bardzo dobrze wychodzi na zdjeciach
PS 1000 również już mi trzasnął

Gratulacje z okazji tysiączka, w takim razie robimy wspólną wirtualną imprezkę! Białe zupy i te sprawy! I herbatka obowiązkowo elegancko podana :-)

A co do Rysia... Fotogeniczny z każdej strony, nie, Caiti? ;-)

Dzieki Gosia - dostałam.
Richard tak fajnie z tych zdjęć spogląda, że... hmm...

Oj tak, ładnie patrzy... i świetnie wygląda :-)

Bo jak nie, to nie dostaniecie więcej nawet okruszków po ciasteczkach!
To poniżej to na zachętę. W ogóle jak mogłyście nie pomyśleć o Matce, nie wierzę, że się tak tego grochu boicie ;-)

„Życie toczy się dalej cz. 2” – rozdz. „Fruit-piece”, str. 253

- Czy mogę coś zrobić doktorze? – zapytał zmienionym głosem – Wie pan, że pieniądze nie są takie istotne. Czy są jakieś wygody czy smakołyki, które powinna dostawać?
- Nie – odpowiedział doktor potrząsając głową – ona tęskni za owocami – cały czas ma gorączkę. Zwykłe brzoskwinie mogłyby pomóc bardziej niż cokolwiek innego. Jest ich mnóstwo na targu.
- Jestem pewien, że powie mi pan jeśli mógłbym cokolwiek zrobić – odpowiedział pan Thornton – naprawdę liczę na pana.
- Och, bez obaw! Nie będę oszczędzać na pańskiej kieszeni, wiem, że jest wystarczająco głęboka. Chciałbym, żeby dał mi pan carte-blanche dla wszystkich moich pacjentów i wszystkich ich zachcianek.
Pan Thornton nie odznaczał się jednak zbytnią łaskawością czy powszechną filantropią. Nawet niewielka przyniosłaby zaszczyt jego twardemu wizerunkowi. Skierował się więc prosto do pierwszego sklepu z owocami w Milton i wybrał kiść czerwonych winogron z najdelikatniejszym kwiatem u szczytu, najdojrzalsze brzoskwinie i najświeższe liście winorośli. Wszystko to zostało zapakowane do koszyka a sprzedawca czekał na odpowiedź na zadane pytanie: Dokąd mam to wszystko wysłać, sir? - ale odpowiedzi nie było - Do Marlborough Mills, jak przypuszczam, sir?
- Nie! – powiedział pan Thornton – Proszę dać mi kosz, sam go zabiorę.
Kosz zajął mu obie ręce. Musiał minąć najbardziej uczęszczaną przez kobiety robiące zakupy, część miasta. Wiele znanych mu młodych dam, odwracało się za nim, myśląc jakie to dziwne widzieć go zajętego niczym portier czy chłopiec na posyłki.
On zaś myślał: Nie zrazi mnie to co ona pomyśli sobie o tym co zrobię. Zaniosę owoce jej biednej matce, bo tak mi się podoba i uważam, że powinienem. Nie będzie mogła wzgardzić mną jeśli robię to co mi sprawia przyjemność. To byłby dopiero świetny żart, gdybym z obawy przed wyniosłością tej dziewczyny, nie zrobił uprzejmości człowiekowi, którego lubię. Robię to dla pana Hale’a. I na przekór jej.
Szedł w niezwykłym tempie, i już po chwili był w Crampton. Wbiegał po dwa stopnie naraz i wkroczył do salonu z zarumienioną twarzą i oczami błyszczącymi uprzejmą gorliwością - zanim Dixon zdążyła go zaanonsować. Pani Hale leżała na sofie rozpalona gorączką. Pan Hale czytał na głos. Margaret siedziała z robótką na niskim stołeczku obok matki. Jej serce zatrzepotało, jego nie, podczas tego spotkania. Nie zwracał na nią uwagi, ani na pana Hale’a. Podszedł z koszem prosto do pani Hale i powiedział, łagodnym i delikatnym tonem, jakiego zazwyczaj używają krzepcy ludzie pozostający w dobrym zdrowiu w stosunku do osłabionych chorych:
- Spotkałem doktora Donaldsona, madam, powiedział, że owoce dobrze by pani zrobiły – pozwoliłem sobie na swobodę, wielką swobodę wyboru tego co wydało mi się odpowiednie.
Pani Hale była niezwykle mile zaskoczona, prawie zadrżała z entuzjazmu. Pan Hale w kilku słowach wyraził głęboką wdzięczność.
- Margaret, przynieś talerz, koszyk, cokolwiek.
Margaret stanęła przy stole, połowicznie obawiając się, by jakimkolwiek ruchem czy najmniejszym wydanym dźwiękiem nie obudzić w panu Thorntonie świadomości jej obecności w pokoju. Pomyślała, że byłoby niezręcznie dla obojga doprowadzić do świadomego zetknięcia się i wyobrażała sobie, że od momentu kiedy siedziała na niskim stołeczku po obecną chwilę kiedy stała za plecami ojca, on omijał ją pospiesznie wzrokiem. Nawet gdyby nie czuł jej obecności w pokoju, jego oczy nigdy by się na niej nie zatrzymały.
- Muszę iść – powiedział – Nie mogę zostać. Jeśli państwo wybaczą tą swobodę – moje szorstkie maniery – obawiam się, że zbyt obcesowe – następnym razem będę delikatniejszy. Państwo pozwolą mi mieć przyjemność przyniesienia znowu jakichś owoców, jeśli dowiem się, że macie państwo na nie ochotę. Do widzenia panie Hale. Do widzenia pani.
Wyszedł. Ani jednego słowa, ani jednego spojrzenia na Margaret. Wiedziała, że na nią nie spojrzał. Bez słowa poszła po talerz i ostrożnie przełożyła owoce swoimi delikatnymi cienkimi palcami. To było miłe z jego strony, że je przyniósł, szczególnie po wczorajszym...

Kice gratulujemy syna komunisty :mrgreen:

Gosia j a też chcę foty :evil:

gohha2@gazeta.pl

Alison zupełnie smakowity kęsek tak z rana Dzięks , że zacytuję Dodę

Kice gratulujemy syna komunisty

miloszu... dzięki za gratulacje....

Kiko ode mnie też wielkie gratulacje z okacji komunii syna!
Po komunii to już dzieci t a k i e dorosłe się wydają

Kiko ode mnie też wielkie gratulacje z okacji komunii syna!
Po komunii to już dzieci t a k i e dorosłe się wydają

dziękuję Gitko....
ten pędzący CZAS jest przerażający....

Dobrze, że nasz Thorton taki dumny wyszedł i nie raczył spojrzeć na swoją miłość (ale musiało go to wiele kosztować)!

Zapewne tak... wiele go kosztowało takie zachowanie... ciekawe czy później nie żałował..... szczególnie, gdy Margaret wyjeżdżała z Milton...

Gratulacje z okazji tysiączka, w takim razie robimy wspólną wirtualną imprezkę! Białe zupy i te sprawy! I herbatka obowiązkowo elegancko podana :-)

A co do Rysia... Fotogeniczny z każdej strony, nie, Caiti? ;-)

Dziękuję i również gratuluję!
Oczywiście jakiś wspólny bankiecik możemy zorganizować

Oj, Rysiu fotogeniczny z każdej strony jest, oj jest!

Zachwyciła mnie ta scena, w której Thornton chodząc ulicami Milton i załatwiając Bardzo Ważne Sprawy ma głowę i ciało pełne Margaret. To troszkę jak na początku odcinak 3 serialu - uwielbiam ten fragment, kiedy po odrzuconych oświadcynach prawie biegnie z nieobecnym wzrokiem i pojawia się nam w kadrze raz z prawej, raz z lewej strony ekranu. Bardzo wymowne.

Nie raczył spojrzeć, ale na pewno wiedział o każdym jej ruchu i bezruchu. Te owoce to - niezależnie od dobrego serca, oczywiście, tylko pretekst, żeby na nią NIE patrzeć.
Ach...

Dziewczyny a co powiecie na te słowa:

"Pan Thornton nie odznaczał się jednak zbytnią łaskawością czy powszechną filantropią. Nawet niewielka przyniosłaby zaszczyt jego twardemu wizerunkowi"

Alison dzięki za wspaniały wczorajszy fragment. Kiedy przeczytałam ostatnie zdanie zaraz wróciły wspomnienia- mnie też się takie stany przytrafiały

"............Pan Thornton zamilkł. Puls, którego niezmiennością chwalił się przed chwilą, natychmiast przyspieszył."

Kiko nic sie nie przyznałaś , że będziesz gospodynią dnia na komuni swojego dziecka- juz się o Ciebie niepokoiłam- gratuluję
Ja tez wczoraj byłam na komuni w malutkim drewnianym kościółku. Wyjatkowo urokliwe miejsce

Alison masz zajrzeć tu!

http://www.janeausten.pl/modules.php?na … 3468#23468

Zajrzałam i przesyłam buziaka co jedzie do Ciebie na oklep na kolorowym motylku ;-)