Ogród Jane Austen

No przyjemne to bylo
Wybralam najlepsze i w miare roznorodne.
Z Moneta najciekawsze wybralam, no bo byly rozne

Special for Alison: nowa wersja screensavera - zmienione zdjecie koncowe i dodana jedna fotka (wedlug sugestii migotki), co by muzyka lepiej byla zgrana z obrazkami:
http://www.yourfilelink.com/get.php?fid=95901
Muzyka: Ronan Keating/ I Wouldnt Change a Thing.

Dziewczynki, po po prostu jestem do Waszej dyspozycji i na Wasze rozkazy

Mam niedobor cukru

:twisted: Gosieńku Ty ciasteczkowy potworze!
[URL=http://imageshack.us][/URL]
Especially for you - już za chwilę.

Ciąg dalszy martyrologii biednego Thorntonika.

Początkowy fragment tłumaczyła wcześniej niezrównana Alison. Prawie nic w nim nie zmieniłam.

Nieudane oświadczyny cz.4 (Rozdział XXVI „Mother and son” s. 245)

Kiedy pan Thornton opuścił dom tego ranka był niemal oślepiony swoją daremną namiętnością. Był całkowicie oszołomiony tak jakby Margaret zamiast wyglądać, mówić i poruszać się jak delikatna, pełna wdzięku kobieta, była krzepką handlarką ryb, która słownie przyłożyła mu pięścią. Cierpiał niemal fizycznie, dokuczał mu przejmujący ból głowy i silnie pulsujące tętno. Nie mógł znieść hałasu, oślepiających świateł, dudniącego ruchu ulicznego. Miał się za głupca, z powodu tego cierpienia; a w dodatku w tym momencie nawet nie mógł sobie w pełni uświadomić jego przyczyny, i tego czy była stosowna do skutków jakie wywołała. Przyniosłoby mu ulgę, gdyby usiadł na schodkach przed drzwiami i zapłakał żarliwie, jak małe skrzyczane dziecko, opłakujące niesprawiedliwość, której doznało. Wmawiał sobie, że nienawidzi Margaret, ale dzikie i silne uczucie miłości rozcinało to posępne, burzliwe doznanie jak błyskawica, zanim zdołał nazwać je nienawiścią. Jego największym pocieszeniem było rozpamiętywanie tych męczarni; przypominanie sobie jak jej zaiste powiedział, że chociaż nim pogardza, traktuje z dumną i wyniosłą obojętnością, niczego by nie zmienił. Ona nie jest w stanie go do tego zmusić. Kocha ją i będzie kochał; i oprze się jej i tej żałosnej fizycznej udręce.
Zatrzymał się na chwilę, by to postanowienie dotarło do niego jasno i wyraĹşnie. Mijał go omnibus jadący na wieś, konduktor myśląc, Ĺźe on takĹźe czeka na miejsce zatrzymał się przy chodniku. Zbyt wiele zachodu wymagałoby przepraszanie i wyjaśnianie, wsiadł więc i dał się powieźć. Mijał długie rzędy domĂłw, potem wille z wypielęgnowanymi ogrodami, aĹź dotarli na prawdziwe wiejskie odludzie i w końcu do małego miasteczka. Tam wszyscy wysiedli, więc wysiadł teĹź pan Thornton, a poniewaĹź inni rozeszli się, on takĹźe poszedł w swoją stronę. Udał się na pola. Szedł Ĺźwawo, bo szybki ruch przynosił ulgę jego myślom. Teraz pamiętał juĹź wszystko, Ĺźałosną postać, jaką z siebie zrobił, absurdalny sposĂłb, w jaki poszedł i zrobił coś, o czym wielokrotnie myślał, Ĺźe byłoby najgłupszą rzeczą na świecie i spotkał się z odpowiedzią, ktĂłrą w przebłyskach rozsądku przewidział, Ĺźe nastąpi, jeśli kiedykolwiek zdecyduje się być takim durniem. Czy oczarowały go te piękne oczy, te miękkie, półotwarte, wzdychające usta, ktĂłre jeszcze wczoraj spoczywały tak blisko na jego ramieniu? Nie mĂłgł pozbyć się wspomnienia jej obecności, jej ramion zaplecionych wokół niego ten jeden, jedyny raz – i nigdy więcej. Chwytał tylko przelotne obrazy w ogĂłle jej nie rozumiejąc. Raz była tak dzielna, za chwilę bojaĹşliwa, raz łagodna, a potem wyniosła i krĂłlewsko dumna. Nie mogąc o niej zapomnieć rozmyślał ponownie o kaĹźdym ich spotkaniu. Widział ją w kaĹźdej sukni, w kaĹźdym nastroju i nie wiedział, ktĂłry najbardziej do niej pasuje. Nawet tego ranka, jak pięknie wyglądała, jej oczy rzucające błyski na myśl, Ĺźe skoro dzieliła z nim wczoraj niebezpieczeństwo, dba o niego choć trochę!
Jeśli pan Thornton był głupcem tego ranka, jak zapewniał się przynajmniej dwadzieścia razy, nie stał się wcale mądrzejszy tego popołudnia. Jedyne co zyskał w zamian za swoją sześciopensową przejażdżkę omnibusem było żywsze jeszcze przekonanie, że nigdy nie było i być nie może nikogo takiego jak Margaret, że ona go nie kocha i nigdy nie pokocha, ale też ani ona, ani reszta świata nie zdoła nigdy powstrzymać go przed kochaniem jej. Wrócił na maleńki rynek w miasteczku i ponownie wsiadł do omnibusu by powrócić do Milton.
Było już późne popołudnie, gdy wysiadł w pobliżu swoich magazynów. Znajome miejsca przywróciły znajome przyzwyczajenia i myśli. Wiedział jak wiele ma do zrobienia, więcej niż zwykle w związku z zamieszaniem poprzedniego dnia. Musiał spotkać się z urzędnikami miejskimi, musiał dokończyć przygotowania, częściowo tylko dokonane rano dla bezpieczeństwa i wygody nowo sprowadzonych Irlandczyków, musiał chronić ich przed jakimkolwiek kontaktem z niezadowolonymi robotnikami Milton. W końcu, musiał iść do domu i stawić czoła matce.

Właśnie obejrzałam Gosieńko Twoje dzieło i strasznie się wzruszyłam i masz rację, że Rysio bez właśnie TEGO :!: podkładu muzycznego to nie ten sam efekt. Dobra kończę i puszczam jeszcze raz

A ja rozpływam się przy zdjęciu Ryśka, które leci tuż po Ryśku z koralikami Doskonały jest w każdym szczególe i powtórzę za Ronanem "I wouldn't change a thing"

A ja szaleję jak słyszę słowa: "But how could I refuse when you knew how to use the body" (oczywiście Ronan śpiewał o kobiecie, ale Ryśka to chyba też się tyczy, prawda?). No i naprawdę, jak można odmówić szczególnie gdy wygląda tak jak na Twoim Gosiu zdjęciu (właśnie to miałam na myśli )

No jak by Ci to powiedziec..
Te slowa ktore przytaczasz, to troche nie przystoja panience co ma oczy tak niewinnie wzniesione jak na moim avatarku, dlatego o nich nie wspomnialam....
.............. ale ......

Ależ Gosieńko, o co mnie posądzasz, moje myśli były zupełnie, ale to zupełnie niewinne (tak niewinne jak ten spuszczony wzrok na moim avatarze) ...
Mogłam przecież mieć na myśli ... hmmm (długo myśli )... oświadczyny Thorntona

How could I refuse .... Samo słówko "refuse" nasuwa mi na myśl oświadczyny Thortona, odmowę Margaret i moją reakcję - takiemu facetowi bym nie odmówiła
Konkretniej się nie dało I niewinniej też nie

How could I refuse .... Samo słówko "refuse" nasuwa mi na myśl oświadczyny Thortona, odmowę Margaret i moją reakcję - takiemu facetowi bym nie odmówiła
Konkretniej się nie dało I niewinniej też nie

No nie dalo, to fakt

Carolcia, ach! Jaki on był biedny...
Tak lejesz, tę wodę na mój młyn i lejesz...
A "urzędnicy miejscy" very brzmią OK, nie uważasz? ;-)

No tak w obu jest ten napis, bo wlasciwie ......with Love, bo to with Love dla Was ... no i ten tego ...with Love dla JT/RA

W kitlu calkiem niezle
a jako Monet wyglada na tych zdjeciach calkiem calkiem.
Ja lubie tez zblizenia jego twarzy i takie ladne usmiechy..