Ogród Jane Austen

Nie bylo takich o wiekszym formacie? Bo do pewnych celow mi wieksze potrzebne

Moniko. to sie robi tak: Wchodzisz na strone:
http://imageshack.us/
Wybierasz zdjecie ze swego komputera.
Po czym jak sie zuploaduje, kopiujesz to co sie pokaze w polu:
na gorze pt. Thumbnail for forums np.
[URL=http://img102.imageshack.us/my.php?image=breakfast03resize6wg3cp2pn.jpg][/URL]

Tylko do naprawde niecnych

Okej, dzisiejsze ciasteczko i następne niestety też, obawiam się będą wodą na młyn tym, którzy nie lubią Margaret. Choć obiektywny czytelnik zrozumiałby ją i wiedział w czym problem.
Cisteczko podłączę pod poprzednie, bo wątek ten sam, choć rozdziały inne.
No, do rzeczy:
Niefortunne oświadczyny cz. 3 (Rozdział XXV, „Frederick” s. 234)
Margaret zastanawiała się, czy wszystkie oświadczyny są równie nieoczekiwane zanim nastąpią, co kłopotliwe, gdy już się pojawią, jak w obu przypadkach, które jej się przydarzyły. Mimowolne porównanie pana Lennoxa i pana Thorntona pojawiło się w jej myślach. Było jej przykro, że okoliczności zachęciły pana Lennoxa do wyrażenia uczuć wykraczających poza przyjaźń. To żal dominował, gdy po raz pierwszy dostała propozycję małżeństwa. Nie była tak zdziwiona, tak oszołomiona jak teraz, gdy echo słów pana Thorntona jeszcze brzmiało w pokoju. Pan Lennox wydawał się przekroczyć na moment granicę między przyjaźnią a miłością i chwilę później pożałował tego równie mocno jak ona, choć z innych powodów. Jeśli chodzi o pana Thorntona, Margaret sądziła, że między nimi nigdy nie było przyjaźni. Ich wzajemne relacje były serią nieustannych sporów. Ich opinie ścierały się i, doprawdy, nigdy nie zauważyła by interesował się jej poglądami, jako wyrażonymi przez nią, Margaret Hale. Tak długo jak przeciwstawiały się one jego niezłomnemu charakterowi, jego ogromnej pasji, wydawał się odrzucać je z lekceważeniem dopóki nie zmęczył ją daremny wysiłek podnoszenia sprzeciwu, a teraz pojawił się tu, w ten przedziwny, pełen namiętności sposób by oznajmić o swej miłości. Na początku uderzyła ją myśl, że jego propozycja była podyktowana i wymuszona głębokim współczuciem dla jej sytuacji po wczorajszym zachowaniu, które on i inni mogli źle zrozumieć, ale jeszcze zanim opuścił pokój i z pewnością nie później niż po pięciu minutach, zdała sobie sprawę i olśniła ją ta świadomość, że on ją kocha, kochał już wcześniej i będzie ją kochał. Zadrżała i skurczyła się w sobie jak pod wrażeniem jakiejś ogromnej mocy, tak odległej od wszystkiego, czego do tej pory doświadczyła. Chciała się ukryć przed tą myślą, lecz daremnie. Naśladując słowa Tasso u Fairfaxa:
‘Jego wyraĹşny obraz wędrował przez jej myśli.’
Znielubiła go jeszcze bardziej za to, Ĺźe zawładnął jej wolą. Jak śmiał powiedzieć, Ĺźe wciąż będzie ją kochał, choć odrzuciła go z pogardą? Chciałaby mĂłc powiedzieć więcej, mocniej. Ostre zdecydowane słowa tłoczyły się w jej głowie, teraz, gdy było za późno by je wypowiedzieć. Ogromne wraĹźenie, jakie wywarła na niej ta rozmowa przypominała koszmarne widziadło ze snu, ktĂłre nie chce zniknąć nawet po przebudzeniu i nie przegoni go przetarcie oczu i wymuszenie uśmiechu na usta. Wciąż tam jest, przyczajone i mamroczące gdzieś w kącie ze strasznymi, nieruchomymi oczami, nasłuchujące, czy odwaĹźymy się wspomnieć komukolwiek o jego obecności, a jesteśmy zbyt tchĂłrzliwi by to zrobić! Tak Margaret kryła się przed groĹşbą jego niezmiennej miłości. Cóş on miał na myśli? Czy nie było w jej mocy zniechęcenie go? Chciała to wiedzieć. To była więcej niĹź śmiałość, na jaką zdobywa się mężczyzna by tak ją przestraszyć. Czy upewniał go ten nieszczęsny wczorajszy dzień? Gdyby była taka potrzeba zrobiłaby to samo choćby jutro – chętnie i z radością dla kalekiego Ĺźebraka – a dla niego, z taką samą odwagą mimo konsekwencji, jego domysłów i chłodnej, śliskiej impertynencji kobiet. Zrobiłaby to, poniewaĹź było to właściwe, oczywiste i proste by ocalić człowieka, tam gdzie mogła tego dokonać, a w kaĹźdym razie sprĂłbować. ‘Fais ce que dois, advienne que pourra.’ (‘RĂłb co musisz, niech będzie co ma być’)*.
Dotąd nie ruszyła się z miejsca, w ktĂłrym ją pozostawił, Ĺźadne zewnętrzne okoliczności nie wydobyły jej z transu, w jaki wbiły ją jego ostatnie słowa i głęboki, powaĹźny, pełen namiętności wyraz oczu, ktĂłrych płomienność zmusiła ją do spuszczenia wzroku. Podeszła do okna i otworzyła je szeroko by rozproszyć otaczające ją znuĹźenie. Potem podeszła do drzwi i otworzyła je z impetem, chciała otrząsnąć się ze wspomnienia ostatniej godziny szukając towarzystwa innych lub zajęcia wymagającego wysiłku. Ale wokół panowała przenikliwa cisza południowych godzin w domu, gdzie chora zaĹźywała niespokojnego snu, ktĂłrego nie mogła zaznać w nocy. Margaret nie chciała być sama. Co powinna zrobić? ‘IdĹş zobacz się z Bessy Higgins, oczywiście!’ pomyślała na wspomnienie wiadomości przesłanej zeszłej nocy. Tak teĹź zrobiła.

*z francuskiego tłumaczyła Gosia Dzięki!

Pojawil sie trailer 2 odcinka "Impresjonistow";
http://www.megaupload.com/?d=T35OP3VS

[URL=http://img440.imageshack.us/my.php?image=image146xf.jpg][/URL]
Monet - w niebieskim

[URL=http://img440.imageshack.us/my.php?image=image111pf.jpg][/URL]
[URL=http://img473.imageshack.us/my.php?image=image136as.jpg][/URL]

To dlatego, że obrazek rozciągnął stronkę na boki

Tralalala

E, to nie wiedzialam 8O
Dzieki

ale czy on wtedy nie zmniejszy rozmiaru docelowego???

olśniła ją ta świadomość, że on ją kocha, kochał już wcześniej i będzie ją kochał. Zadrżała i skurczyła się w sobie jak pod wrażeniem jakiejś ogromnej mocy, tak odległej od wszystkiego, czego do tej pory doświadczyła. Chciała się ukryć przed tą myślą, lecz daremnie. Naśladując słowa Tasso u Fairfaxa:
‘Jego wyraĹşny obraz wędrował przez jej myśli.’
Znielubiła go jeszcze bardziej za to, że zawładnął jej wolą.

Ej babki, wcale nie taka ostatnia z niej pindzia - przerażało ja to wszystko i tyle. W końcu Jasiek by sie w takiej byle pińdzi nie zakochał

Alison - lubię Cię tak wiosennie



jak żyrafa żyrafę

Dzięki Caroline za ciasteczko do herbaty.
Wczoraj nie rozumiałam Margaret i nie rozumiem jej i dzis, ale widac, że ona sama siebie też nie znała do końca. Zarzuciła Thortonowi, że jego oświadczyny to transakcja, ale już po wyjściu chyba zaczęła tego żałować. Porównywała oświadczyny Lennoxa i Thortona i zauważyła, że namiętnośc Thortona była silniejsza. Może trochę żałowała swoich słów , ale pozostała ze świadomościa, że może to juz więcej sie nie powtórzy. Chciała o tym zapomnieć, udać ,że ją to obraża, mocniej i stanowczo odtrącić jego uczucie. Ale czy to było prawdziwe?
Szkoda mi jej. Była tak blisko tak wielkiej miłości

Kaziuta Ciebie też lubię - jak żyrafa żyrafę

Za lubie bardzo dziękuję. Ale co ze mnie za żyrafa- 156 w kapeluszu. No może zamiast kapeulsza coś na kształ czułków.

Kaziutka a ja Ciebie lubię jak brodacz brodacza. A z żyrafamy to nie mamy nic "fspulnego" 8)