Ogród Jane Austen

Taki wiosenny, nie będę was dołować....
Baudelaire Charles

OddĹşwieki

Natura jest świątynią, kędy słupy żywe
Niepojęte nam słowa wymawiają czasem.
Człowiek wśród nich przechodzi jak symbolów lasem,
One mu zaś spojrzenia rzucają życzliwe.

Jak oddalone echa, wiążące się w chóry,
Tak sobie w tajemniczej, głębokiej jedności,
Wielkiej jako otchłanie nocy i światłości,
Odpowiadają dźwięki, wonie i kolory.

Są aromaty świeże jak ciała dziecinne,
Dźwięczne i niby łąki - zielone; są inne,
Bogate i zepsute, silne, tryumfalne,

Które się rozwiewają w światy idealne,
Jak ambra, benzoina, jako piĹźma wonie,
Gdzie duch przenika zmysły i wzajem w nich tonie.

Moniczko, dziękuję! Tuwim ponad wszystko and forever! Czemu ja go ostatnio tak zaniedbałam, kiedyś nie ruszałam się nigdzie bez "Kwiatów polskich".... Kochana, dziękuję, pora znowu sobie coś przypomnieć co zarosło mchem niepamięci...

Składałem ci wizyty,
Okrutnie niezdobytej,
Nerwowo, gorączkowo,
Bredziłem chorą mową,
Wierszami cię męczyłem,
łamałem każde słowo,
Do krwi je w zębach gryzłem,
Dawałem rozgryzione,
Zgniecione, rozkrwawione,
Przebite każdym zmysłem:
Patrz!

Składałem ci wizyty,
Nieznanej, głuchej, skrytej,
Słuchały meble święte
Tyrady niepojętej,
Tyrańskiej i cierniowej,
Gwałtownej, rozedrganej,
Słuchały mojej mowy
O ustach, piersiach, szczęściu -
Nierozdrapane ściany,
Nieposzarpane łóżko,
Nierozwalony pięścią
Stół.

Tęsknotą dziś przeszyty,
Tu przy samotnym stole,
Schowany w widm niewolę,
Na tysiąc dni rozbity,
Gromadzę te wizyty
W kłąb jeden opętany.
Ach, dzisiaj już szczęśliwy,
Daleki i pijany
Mąż.

Z serialu Babylon V:

The Universe speaks in many languages, but only one voice.
The language is not Narn or Human or Centauri or Gaim or Minbari.

It speaks in the language of hope. It speaks in the language of trust.
It speaks in the language of strength, and the language of compassion.
It is the language of the heart and the language of the soul.
But always it is the same voice.

It is the voice of our ancestors speaking through us.
And the voice of our inheritors waiting to be born.
It is the small, still voice that says we are One.

No matter the blood, no matter the skin,
No matter the world, no matter the star,
We are One.
No matter the pain, no matter the darkness,
No matter the loss, no matter the fear.
We are One.

Here, gathered together in common cause
We agree to recognize this singular truth and this singular rule:
That we must be kind to one another.

Because each voice enriches us and ennobles us,
And each voice lost diminishes us.
We are the voice of the universe, the soul of creation,
The fire that will light the way to a better future.

We are One.

Moje panie i Iralandczycy i szkoci to nader intrygujący mężczyzni.............

Piosenka o Jean
Burns Robert




stron, gdzie miła ma swój dom,

Zachodni wieje wiatr;
Kiedy z zachodu wiatry dmą,

Wiatrowi jestem rad:
Tam szumi za wzgĂłrzami las

I rzeka w słońcu lśni;
Choć dni i noce dzielą nas,

Wciąż myślę o swej Jean.

W koronach kwiatów widzę ją

I rwie się do niej duch,
Jej słowa w głosach ptaków drżą,

Zniewalające słuch:
Gdy na gałęzi śpiewa ptak

I źródło śpiewa z nim,
Kiedy kwitnący widzę kwiat --

Wciąż myślę o swej Jean.

Zachodnie wiatry, nieście się

Wśród krzewów, drzew i ziół,
Niechaj wasz powiew w liście dmie

Na miodny powrót pszczół:
Jej jasną twarz i dłoń, i głos

PrzybliĹźcie tchnieniem swym;
Jej śmiech od wszystkich zwalnia trosk,

Tak słodka jest ma Jean.

Przysięgi w przedwieczornej mgle

Wymówiliśmy drżąc,
Dobrze jest witać, żegnać źle,

Kiedy rozłącza noc;
BĂłg tylko jeden o tym wie,

Co jawę zna i sny,
Jak mocno pokochałem cię,

Najmilsza moja Jean.

Miloszu (ukrywający się za żonkilami) można prosić o więcej?

Ja ja napawajcie się bo niedługo wrócę do prosiaka

widziałam, że była już Szymborska, więc uzupełniam z moich ulubionych:

„Przy winie”

Spojrzał, dodał mi urody,
A ja wzięłam ją jak swoją.
Szczęśliwa połknęłam gwiazdę.

Stół jest stołem, wino winem
w kieliszku, co jest kieliszkiem
i stoi stojąc na stole.
A ja jestem urojona,
Urojona nie do wiary,
Urojona aĹź do krwi.

Śmieję się, przechylam głowę
Ostrożnie, jakbym sprawdzała
Wynalazek. Tańczę, tańczę
W zdumionej skórze, w objęciu,
ktĂłre mnie stwarza.

Kiedy on nie patrzy na mnie,
Szukam swojego odbicia
Na ścianie. I widzę tylko
Gwóźdź, z którego zdjęto obraz.

-------
Jeszcze Andrzej Poniedzielski:

„Ĺťycie”

Ĺťycie – stary sposĂłb na zbieranie zdziwień
Kończy się dość jednak nieszczęśliwie- bowiem śmiercią.

I choć tyle miewa znaczeń...
Nie słyszałem, by skończyło się inaczej.

Ĺťyj
Jakiś sens przy tym miej
Bowiem Ĺźyć, samo Ĺźyć – nie wystarczy za sens.

Miej nadzieję na szczęście
Powiedzmy od września...
Miej nadzieję....................................................i na tym poprzestań.

--------

Tadeusz Róşewicz

„Pragnienie”

Chciałbym dziś mówić tak barwnie i jasno
by dzieci biegły do mnie jak do parku
co w słońcu stoi i światło ma w sobie

Chciałbym dziś mówić tak ciepło i prosto
by starzy ludzie czuli się potrzebni

Chciałbym tak mówić aby moje słowa
przez łzy dotarły do blasku uśmiechów

Chciałbym dziś mówić spokojnie i cicho
by ludzie mogli ze mną odpoczywać
śmiać się i płakać
i milczeć i śpiewać

Chciałbym dziś mówić gniewnie i surowo
By odnaleĹşli zgubione marzenia
Skrzydło co kiedyś wytrysło z ramienia

Chciałbym nie mówić
lecz czynić słowami
aby słów moich dotknęli rękami
ludzie

-----------

Halina Poświatowska

* * *

Jeśli zechcesz odejść ode mnie- nie zapominaj o uśmiechu
Możesz zapomnieć kapelusza, rękawiczek, notesu z ważnymi adresami
Czegokolwiek wreszcie- po co musiałbyś wrócić
Wracając niespodzianie zobaczysz mnie we łzach
I nie odejdziesz
Jeśli zechcesz pozostać- nie zapominaj o uśmiechu
Wolno ci nie pamiętać daty moich urodzin,ani miejsca naszego pierwszego pocałunku
Ani powodu naszej pierwszej sprzeczki
Jeśli jednak chcesz zostać- nie czyń tego z westchnieniem
Ale z uśmiechem

Zostań

-------
pozdr. m.

To chyba jeden z najpiękniejszych wierszy, jakie czytałam w życiu. Dziękuję za jego zamieszczenie.

Teraz moĹźe cos ode mnie... Jeden z moich ukochanych wierszy:

Bolesław Leśmian; "Dziewczyna"

Dwunastu braci, wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,
A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.

I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o Dziewczynie,
I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...

Mówili o niej: "łka, więc jest!" - I nic innego nie mówili,
I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili...

Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?

"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" -
Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.

Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!
Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!

łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną...
I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną!

Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni!
I tylko inny płynie czas - i tylko młot inaczej dzwoni...

I dzwoni w przĂłd! I dzwoni wspak! I wzwyĹź za kaĹźdym grzmi nawrotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?

"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" -
Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze.

Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!
I powymarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...

I nigdy dość, i nigdy tak, jak pragnie tego ów, co kona!...
I znikła treść - i zginął ślad - i powieść o nich już skończona!

Lecz dzielne młoty - Boże mój - mdłej nie poddały się żałobie!
I same przez się biły w mur, huczały śpiżem same w sobie!

Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!
I nie wiedziała ślepa noc, czym bywa młot, gdy nie jest młotem?

"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" -
Tak, waląc w mur, dwunasty młot do jedenastu innych rzecze.

I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!
Lecz poza murem - nic i nic! Ni Ĺźywej duszy, ni Dziewczyny!

Niczyich oczu ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!
Bo to był głos i tylko - głos, i nic nie było oprócz głosu!

Nic - tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!
Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?

Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów,
Potężne młoty legły w rząd, na znak spełnionych godnie trudów.

I była zgroza nagłych cisz. I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próşni czemu drwisz, kiedy ta próşnia nie drwi z ciebie?

Pawlikowska to jednak to jest to!
Faktycznie zupelnie jak fanfik

Ostatnie moje olśnienie toAgnieszka Osiecka. Nie wiedzialam,że tyle tekstow śpiewanych tu i tam to jej dzieło.

Tramwajowi ludzie

Tramwajowi ludzie

są bardziej zmęczeni, znudzeni

niĹź ludzie z liliowych lotnisk.

Tramwajowi ludzie

podobni do cieni,

tylko Ĺźe bardziej samotni



Bo na końcowych przystankach

ranek ma szary smak,

noce są zawsze za zimne,

a łzy za gorące - tak, tak.



Tramwajowi ludzie

wytrwali jak sosny i klony,

stłoczeni wędrują do nieba.

Tramwajowi ludzie,

mężowie i żony,

którym brak słońca do chleba.



Bo na końcowych przystankach

ranek ma szary smak,

noce są zawsze za zimne,

a łzy za gorące - tak, tak.



Są też takie pętle...

Są pętle piękniejsze niż inne,

gdzie szumi z daleka rzeka...

Tam zajeĹźdĹźa tramwaj

nadziei niewinnej

i na ten tramwaj ktoś tam czeka


Prawda, że poruszające...