Ogród Jane Austen

Taki wiosenny, nie b?d? was do?owa?....
Baudelaire Charles

Odd?wieki

Natura jest ?wi?tyni?, k?dy s?upy ?ywe
Niepoj?te nam s?owa wymawiaj? czasem.
Cz?owiek w?ród nich przechodzi jak symbolów lasem,
One mu za? spojrzenia rzucaj? ?yczliwe.

Jak oddalone echa, wi???ce si? w chóry,
Tak sobie w tajemniczej, g??bokiej jedno?ci,
Wielkiej jako otch?anie nocy i ?wiat?o?ci,
Odpowiadaj? d?wi?ki, wonie i kolory.

S? aromaty ?wie?e jak cia?a dziecinne,
D?wi?czne i niby ??ki - zielone; s? inne,
Bogate i zepsute, silne, tryumfalne,

Które si? rozwiewaj? w ?wiaty idealne,
Jak ambra, benzoina, jako pi?ma wonie,
Gdzie duch przenika zmys?y i wzajem w nich tonie.

Moniczko, dzi?kuj?! Tuwim ponad wszystko and forever! Czemu ja go ostatnio tak zaniedba?am, kiedy? nie rusza?am si? nigdzie bez "Kwiatów polskich".... Kochana, dzi?kuj?, pora znowu sobie co? przypomnie? co zaros?o mchem niepami?ci...

Sk?ada?em ci wizyty,
Okrutnie niezdobytej,
Nerwowo, gor?czkowo,
Bredzi?em chor? mow?,
Wierszami ci? m?czy?em,
?ama?em ka?de s?owo,
Do krwi je w z?bach gryz?em,
Dawa?em rozgryzione,
Zgniecione, rozkrwawione,
Przebite ka?dym zmys?em:
Patrz!

Sk?ada?em ci wizyty,
Nieznanej, g?uchej, skrytej,
S?ucha?y meble ?wi?te
Tyrady niepoj?tej,
Tyra?skiej i cierniowej,
Gwa?townej, rozedrganej,
S?ucha?y mojej mowy
O ustach, piersiach, szcz??ciu -
Nierozdrapane ?ciany,
Nieposzarpane ?ó?ko,
Nierozwalony pi??ci?
Stó?.

T?sknot? dzi? przeszyty,
Tu przy samotnym stole,
Schowany w widm niewol?,
Na tysi?c dni rozbity,
Gromadz? te wizyty
W k??b jeden op?tany.
Ach, dzisiaj ju? szcz??liwy,
Daleki i pijany
M??.

Z serialu Babylon V:

The Universe speaks in many languages, but only one voice.
The language is not Narn or Human or Centauri or Gaim or Minbari.

It speaks in the language of hope. It speaks in the language of trust.
It speaks in the language of strength, and the language of compassion.
It is the language of the heart and the language of the soul.
But always it is the same voice.

It is the voice of our ancestors speaking through us.
And the voice of our inheritors waiting to be born.
It is the small, still voice that says we are One.

No matter the blood, no matter the skin,
No matter the world, no matter the star,
We are One.
No matter the pain, no matter the darkness,
No matter the loss, no matter the fear.
We are One.

Here, gathered together in common cause
We agree to recognize this singular truth and this singular rule:
That we must be kind to one another.

Because each voice enriches us and ennobles us,
And each voice lost diminishes us.
We are the voice of the universe, the soul of creation,
The fire that will light the way to a better future.

We are One.

Moje panie i Iralandczycy i szkoci to nader intryguj?cy m??czyzni.............

Piosenka o Jean
Burns Robert




stron, gdzie mi?a ma swój dom,

Zachodni wieje wiatr;
Kiedy z zachodu wiatry dm?,

Wiatrowi jestem rad:
Tam szumi za wzgórzami las

I rzeka w s?o?cu l?ni;
Cho? dni i noce dziel? nas,

Wci?? my?l? o swej Jean.

W koronach kwiatów widz? j?

I rwie si? do niej duch,
Jej s?owa w g?osach ptaków dr??,

Zniewalaj?ce s?uch:
Gdy na ga??zi ?piewa ptak

I ?ród?o ?piewa z nim,
Kiedy kwitn?cy widz? kwiat --

Wci?? my?l? o swej Jean.

Zachodnie wiatry, nie?cie si?

W?ród krzewów, drzew i zió?,
Niechaj wasz powiew w li?cie dmie

Na miodny powrót pszczó?:
Jej jasn? twarz i d?o?, i g?os

Przybli?cie tchnieniem swym;
Jej ?miech od wszystkich zwalnia trosk,

Tak s?odka jest ma Jean.

Przysi?gi w przedwieczornej mgle

Wymówili?my dr??c,
Dobrze jest wita?, ?egna? ?le,

Kiedy roz??cza noc;
Bóg tylko jeden o tym wie,

Co jaw? zna i sny,
Jak mocno pokocha?em ci?,

Najmilsza moja Jean.

Miloszu (ukrywaj?cy si? za ?onkilami) mo?na prosi? o wi?cej?

Ja ja napawajcie si? bo nied?ugo wróc? do prosiaka

widzia?am, ?e by?a ju? Szymborska, wi?c uzupe?niam z moich ulubionych:

„Przy winie”

Spojrza?, doda? mi urody,
A ja wzi??am j? jak swoj?.
Szcz??liwa po?kn??am gwiazd?.

Stó? jest sto?em, wino winem
w kieliszku, co jest kieliszkiem
i stoi stoj?c na stole.
A ja jestem urojona,
Urojona nie do wiary,
Urojona a? do krwi.

?miej? si?, przechylam g?ow?
Ostro?nie, jakbym sprawdza?a
Wynalazek. Ta?cz?, ta?cz?
W zdumionej skórze, w obj?ciu,
które mnie stwarza.

Kiedy on nie patrzy na mnie,
Szukam swojego odbicia
Na ?cianie. I widz? tylko
Gwó?d?, z którego zdj?to obraz.

-------
Jeszcze Andrzej Poniedzielski:

„?ycie”

?ycie – stary sposób na zbieranie zdziwie?
Ko?czy si? do?? jednak nieszcz??liwie- bowiem ?mierci?.

I cho? tyle miewa znacze?...
Nie s?ysza?em, by sko?czy?o si? inaczej.

?yj
Jaki? sens przy tym miej
Bowiem ?y?, samo ?y? – nie wystarczy za sens.

Miej nadziej? na szcz??cie
Powiedzmy od wrze?nia...
Miej nadziej?....................................................i na tym poprzesta?.

--------

Tadeusz Ró?ewicz

„Pragnienie”

Chcia?bym dzi? mówi? tak barwnie i jasno
by dzieci bieg?y do mnie jak do parku
co w s?o?cu stoi i ?wiat?o ma w sobie

Chcia?bym dzi? mówi? tak ciep?o i prosto
by starzy ludzie czuli si? potrzebni

Chcia?bym tak mówi? aby moje s?owa
przez ?zy dotar?y do blasku u?miechów

Chcia?bym dzi? mówi? spokojnie i cicho
by ludzie mogli ze mn? odpoczywa?
?mia? si? i p?aka?
i milcze? i ?piewa?

Chcia?bym dzi? mówi? gniewnie i surowo
By odnale?li zgubione marzenia
Skrzyd?o co kiedy? wytrys?o z ramienia

Chcia?bym nie mówi?
lecz czyni? s?owami
aby s?ów moich dotkn?li r?kami
ludzie

-----------

Halina Po?wiatowska

* * *

Je?li zechcesz odej?? ode mnie- nie zapominaj o u?miechu
Mo?esz zapomnie? kapelusza, r?kawiczek, notesu z wa?nymi adresami
Czegokolwiek wreszcie- po co musia?by? wróci?
Wracaj?c niespodzianie zobaczysz mnie we ?zach
I nie odejdziesz
Je?li zechcesz pozosta?- nie zapominaj o u?miechu
Wolno ci nie pami?ta? daty moich urodzin,ani miejsca naszego pierwszego poca?unku
Ani powodu naszej pierwszej sprzeczki
Je?li jednak chcesz zosta?- nie czy? tego z westchnieniem
Ale z u?miechem

Zosta?

-------
pozdr. m.

To chyba jeden z najpi?kniejszych wierszy, jakie czyta?am w ?yciu. Dzi?kuj? za jego zamieszczenie.

Teraz mo?e cos ode mnie... Jeden z moich ukochanych wierszy:

Boles?aw Le?mian; "Dziewczyna"

Dwunastu braci, wierz?c w sny, zbada?o mur od marze? strony,
A poza murem p?aka? g?os, dziewcz?cy g?os zaprzepaszczony.

I pokochali g?osu d?wi?k i ch?tny domys? o Dziewczynie,
I zgadywali kszta?ty ust po tym, jak ?piew od ?alu ginie...

Mówili o niej: "?ka, wi?c jest!" - I nic innego nie mówili,
I prze?egnali ca?y ?wiat - i ?wiat zaduma? si? w tej chwili...

Porwali m?oty w tward? d?o? i j?li w mury t?uc z ?oskotem!
I nie wiedzia?a ?lepa noc, kto jest cz?owiekiem, a kto m?otem?

"O, pr?dzej skruszmy zimny g?az, nim ?mier? Dziewczyn? rdz? powlecze!" -
Tak, wal?c w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.

Ale daremny by? ich trud, daremny ramion sprz?g i usi?!
Oddali cia?a swe na strwon owemu snowi, co ich kusi?!

?ami? si? piersi, trzeszczy ko??, próchniej? d?onie, twarze bledn?...
I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczyst? mieli jedn?!

Lecz cienie zmar?ych - Bo?e mój! - nie wypu?ci?y m?otów z d?oni!
I tylko inny p?ynie czas - i tylko m?ot inaczej dzwoni...

I dzwoni w przód! I dzwoni wspak! I wzwy? za ka?dym grzmi nawrotem!
I nie wiedzia?a ?lepa noc, kto tu jest cieniem, a kto m?otem?

"O, pr?dzej skruszmy zimny g?az, nim ?mier? Dziewczyn? rdz? powlecze!" -
Tak, wal?c w mur, dwunasty cie? do jedenastu innych rzecze.

Lecz cieniom zbrak?o nagle si?, a cie? si? mrokom nie opiera!
I powymar?y jeszcze raz, bo nigdy do?? si? nie umiera...

I nigdy do??, i nigdy tak, jak pragnie tego ów, co kona!...
I znik?a tre?? - i zgin?? ?lad - i powie?? o nich ju? sko?czona!

Lecz dzielne m?oty - Bo?e mój - md?ej nie podda?y si? ?a?obie!
I same przez si? bi?y w mur, hucza?y ?pi?em same w sobie!

Hucza?y w mrok, hucza?y w blask i ocieka?y ludzkim potem!
I nie wiedzia?a ?lepa noc, czym bywa m?ot, gdy nie jest m?otem?

"O, pr?dzej skruszmy zimny g?az, nim ?mier? Dziewczyn? rdz? powlecze!" -
Tak, wal?c w mur, dwunasty m?ot do jedenastu innych rzecze.

I run?? mur, tysi?cem ech wstrz?saj?c wzgórza i doliny!
Lecz poza murem - nic i nic! Ni ?ywej duszy, ni Dziewczyny!

Niczyich oczu ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!
Bo to by? g?os i tylko - g?os, i nic nie by?o oprócz g?osu!

Nic - tylko p?acz i ?al i mrok i niewiadomo?? i zatrata!
Taki? to ?wiat! Niedobry ?wiat! Czemu? innego nie ma ?wiata?

Wobec k?amliwych jawnie snów, wobec zmarnia?ych w nico?? cudów,
Pot??ne m?oty leg?y w rz?d, na znak spe?nionych godnie trudów.

I by?a zgroza nag?ych cisz. I by?a pró?nia w ca?ym niebie!
A ty z tej pró?ni czemu drwisz, kiedy ta pró?nia nie drwi z ciebie?

Pawlikowska to jednak to jest to!
Faktycznie zupelnie jak fanfik

Ostatnie moje ol?nienie toAgnieszka Osiecka. Nie wiedzialam,?e tyle tekstow ?piewanych tu i tam to jej dzie?o.

Tramwajowi ludzie

Tramwajowi ludzie

s? bardziej zm?czeni, znudzeni

ni? ludzie z liliowych lotnisk.

Tramwajowi ludzie

podobni do cieni,

tylko ?e bardziej samotni



Bo na ko?cowych przystankach

ranek ma szary smak,

noce s? zawsze za zimne,

a ?zy za gor?ce - tak, tak.



Tramwajowi ludzie

wytrwali jak sosny i klony,

st?oczeni w?druj? do nieba.

Tramwajowi ludzie,

m??owie i ?ony,

którym brak s?o?ca do chleba.



Bo na ko?cowych przystankach

ranek ma szary smak,

noce s? zawsze za zimne,

a ?zy za gor?ce - tak, tak.



S? te? takie p?tle...

S? p?tle pi?kniejsze ni? inne,

gdzie szumi z daleka rzeka...

Tam zaje?d?a tramwaj

nadziei niewinnej

i na ten tramwaj kto? tam czeka


Prawda, ?e poruszaj?ce...