Ogród Jane Austen

I czemuż znowu list piszę w udręce?
Nie pytaj, miły, jaka w tym przyczyna,
Bo cóż ci powiem, nieszczęsna dziewczyna...
Ach, wiem, że kart tych dotkną twoje ręce.

Gdym sama, w dali - niech list przypomina,
Że w moim sercu płoną najgoręcej
Zachwyty smutki, nadzieje dziewczęce.
To się nie kończy - ani nie zaczyna.

I cóż ci powiem? Że o twych ramionach
W snach i marzeniach, i w myśli, i w mowie
Me wierne serce roi potajemnie...

Tak kiedyś stałam w ciebie zapatrzona,
Nie rzekłszy słowa... Cóż rzec miałam - powiedz-
Gdy cała istność spełniła się we mnie.


Goethe...........

Ktoś coś mówił o jakiejś manii..........

Och Dziewczynki, Dziewczynki... Wzięte jesteście szturmem!

Romantyczki z was......a ta mania to nie Colinek?
Pozdrowienie kwiatami

Kwiatami, które uszczknąłem,
Pozdrowień przyjmij tysiące!
Ach! ileż razy sie zgiąłem,
Gdy je zbierałem na łące,
I do serca przycisnąłem
Nie raz, a razy tysiące!
Goethe

Tak mknęła młodość bezcelowa,
W marzeniach płonnych tonąc cała...
Bezbrzeżna pustka kolejowa
Gwizdkami w sercu świdrowała....

Cóż – serce dawno już ochłodło!
Oddało tyle już ukłonów,
I tyle spojrzeń już zawiodło,
Rzucanych chciwie w głąb wagonów...

A ja wczoraj mialam depreche wiosenna, choc bylam w kafejce ... i co z tego?...i tak mnie dopadlo..
I moje serce tez juz ochlodlo...

Tak, wczoraj deszcz, dzis slonce ...
po prostu zmiana pogody, ale w zyciu jest troche inaczej...

Niuńka kochana, przytulam Cię do serca. Bo "po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój..." Pamiętaj...

Pamietam, pamietam ...
Dzieki

Gosiu,
ponad 2 lata temu życie nieźle przejechało mi po grzbiecie. Miałam wrażenie, że już się z tego nie wydobędę.
Jakoś się udało - raz jest lepiej, raz gorzej. Ale "jeszcze w zielone gramy".
M.in. dlatego jestem szczęśliwa, że Was znalazłam. Pasja, marzenia - to pomaga. A że po wyłączeniu komputera bywa smutniej... Cóż, przynajmniej jest powód, żeby wrócić.

Przytulam Cię Gosiu wirtualnie,
monika

Gosiu, nic się nie martw!!! Zawsze może być gorzej niż jest.......buźka dla Ciebie.

Znalazłam sobie coś co akurat dzis do mnie pasuje
ech,życie moje.....
Już jestem spokojna


Nadmorskich ogrodów
Ściemniały już nieba
Latarnie się jarzą po świt
Już jestem spokojna
I nie mów, nie trzeba
O naszej miłości Już nic

Już jestem spokojna
Zamieńmy na przyjaźń
Nieufność, namiętność i lęk
A senne miesiące w nas będą przemijać
Aż czas nas zasypie jak śnieg

Nadmorskich ogrodów
Ściemniały już nieba
Tak długo nam czekać do zórz
Już jestem spokojna
I nie mów, nie trzeba
O naszej miłości
Nic już
J.Kofta

A ja nie mam nastroju na wiersze........wszystkie takie romantyczne, optymistyczne.........a mnie daleko do tego..... żeby tak zasnąć i obudzić się........za parę tygodni......

Koleżanka niedawno mi ten wiersz podesłała. Jest trochę goorzki, ale moim zdaniem prawdziwy.

Hmm, jakby to ująć - jest BARDZO prawdziwy...

Zasypianie

Ziewam,
przeciągam się,
wyciągam się,
rozciągam się,
w swoim ciele
jak w szerokim, wspaniałym śpiworze.

A potem opadam,
opadam,
opadam
na dno szczęścia.
Anna Świrszczyńska

W niebieskiej piżamie

Śpię w niebieskiej piżamie,
z prawej strony śpi moje dziecko.
Nigdy nie płakałam,
nigdy nie umrę.

Śpię w niebieskiej piżamie,
z lewej strony śpi mój mężczyzna.
Nigdy nie biłam głową o ścianę,
nigdy nie krzyczałam ze strachu.

Jak szeroki jest ten tapczan,
pomieściło się na nim
takie szczęście.
Anna Świrszczyńska

Henrich Heine "Der Brief, den du geschrieben" (Niestety nie znam polskiego tytułu )

Piszesz mi moja miła,
Że już nie kochasz mnie,
Wieść by mnie ta zmartwiła,
Ale nie wierzę, nie!

Podziwiam pióra wprawę,
List stron dwanaście ma,
Dając komuś odprawę,
Wystarczą słowa dwa.

Heinrich Heine - [Śniłem ja miłość jak pożar okrutną]

Śniłem ja miłość jak pożar okrutną,
mirty — rezedy — piękną w lokach głowę.
I wargi słodkie śniłem — z gorzkim słowem,
i pieśni smutne pod melodię smutną.

Zbladły i znikły sny moje jak dymy;
znikła najdroższa moja mara senna.
Zostało tylko, co dusza płomienna
w te miękkie niegdyś przetopiła rymy.

Tyś mi została, sieroca ma pieśni!
Dziś i ty uleć w ślad za zgasłym śnieniem.
A gdy je spotkasz — pozdrów je mym tchnieniem:
Wiatr ślę cieniowi, co jak wiatr się prześnił.