Ogród Jane Austen

Catri nie ma za co.
Moja zemsta: :twisted:
De profundis clamavi

Jedynie, ukochana, b?agam twej lito?ci
Z g??bi przepa?ci mrocznej, gdzie serce me kona!
Wszech?wiat to czarny, nad nim z o?owiu opona,
Tam przestrach i blu?nierstwo nurza si? w ciemno?ci.

S?o?ce bez ?aru nad nim wznosi si? pó? roku,
Drugie pó? roku ziemi? okrywa noc czarna.
Jest to kraj bardziej nagi ni? ziemia polarna;
Ni zwierza, ni zieleni, ni drzew, ni potoku!

I nie ma zgrozy wi?kszej, straszniejszej na ziemi
Nad zimn? srogo?? s?o?ca z blaski lodowemi
I ow? noc bezmiern? wiecznego chaosu.

Zwierz?tom najpodlejszym zazdroszcz? wi?c losu,
Bo sen je w odr?twia?o?? bezmy?ln? spowija:
Tak z wrzeciona si? wolno ni? czasu odwija!

Pragnienie nico?ci

Duchu md?y, ongi? dzielny, który? w boju s?yn??,
Gdy Nadzieja ostrog? budzi?a zapa?y -
Dzi? dosi??? ciebie nie chce! Spocz?? by si? zda?o,
Jak chabecie, co pada, bo si? g?az nawin?.

Dosy? ju?, serce moje! ?pij snem ot?pia?ym.

Duchu, ponios?e? kl?sk?! Có? ci pozosta?o?
Zew mi?o?ci, zew walki w dali si? rozp?yn??;
?egnaj, werblu wojenny, westchnienie wiolinu!
Rado?? nie skusi serca, które skamienia?o.

Wiosno, wiosno czarowna, powab twój przemin??!

I czas mnie wch?ania z wolna, dni za dniami p?yn?
Niczym ?nieg, co wci?? sypie na bezw?adne cia?o;
Dzi? wzrokiem obejmuj? z góry ziemi? ca??
I nie szukam ju? na niej schronienia przed zim?.

Porwij mnie, we? mnie z sob?, zniwecz mnie, lawino!


Romantyczny zachód s?o?ca

Jak?e pi?kne jest s?o?ce, gdy si? rozp?omienia
Rzucaj?c nam dzie? dobry! Jak wybuch z ciemno?ci
- Szcz??liwy ten, kto mo?e pozdrowi? w mi?o?ci
Swój zachód promienniejszy nawet od marzenia!

Wspomn?!... Widzia?em... kwiaty, ?ród?o, ?an, w dolinie
Omdlewa?y jak serce dr??c pod jego okiem.
- Pr?dzej, do horyzontu biegnijmy przed zmrokiem,
By schwyta? jeszcze sko?ny promie?, zanim zginie.

Ale znikaj?cego pró?no ?cigam Boga;
Cesarstwo swe po?piesznie roztacza Noc sroga,
Czarna, mokra, febryczna, pe?na grozy g?uchej;

Wo? grobów p?ynie poprzez ciemno??, a przy bagnie
Moja dreszczem przej?ta noga mia?d?y nagle
Zimne ?limaki i niespodziane ropuchy.

Sonet jesienny

Pytaj? mnie twe oczy, przejrzystsze od wody:
"Mów, dziwaczny kochanku, czy mam zalet du?o?"
B?d? pi?kna i milcz, b?agam! Moj? dusz? nu??
Wszystkie cechy prócz zwierz?t antycznej pogody.

Ty, która mnie ko?yszesz gwoli snu os?ody, -
Pot?pieniec si? wzdraga przed wspóln? podró??,
Serca czarnym sekretom wyznania nie s?u??,
Wstr?tne mu nami?tno?ci i sprytu dowody.

Kochajmy si? ?agodnie. Mroczny Amor m?ody
Napina ?uk fatalny - ju? si? nieba chmurz?...
Znam jego arsena?u pot?pie?cze p?ody:

Zbrodnia, zgroza, szale?stwo! O bledziutka ró?o!
Ciebie, jak mnie, zwarzy?y ju? jesienne ch?ody...
O moja taka blada, taka zimna Ró?o!

Co powiesz w ten zmierzch...

Co powiesz, duszo biedna, samotna w zmierzch b?ogi,
Co powiesz, serce, serce me niegdy? zwarzone,
Tej bardzo pi?knej, bardzo dobrej, bardzo drogiej,
Której wzrok boski z ciebie zdj?? zwi?d?? zas?on??


- By ?piewa? jej pochwa?y, wznie?my dumnie czo?a:
Jej s?odkiej w?adzy wszelka s?odycz pozazdro?ci;
Uduchowione cia?o jej ma wo? Anio?a,
A jej oko odziewa nas w szat? ?wiat?o?ci.


Czyli to b?dzie w ciszy, w?ród nocy samotnej,
Czy to w ulicy, w t?umie, jej zjawisko lotne
W powietrzu ta?czy niby p?omienie pochodni.


Czasem mówi: "Jam pi?kna! Niech nad wszystko pomn?
Kocha? Pi?kno, je?eli mi?o?ci mej godni.
Jestem Anio?em Stró?em, Muz? i Madonn?."

Autor: Charles Baudelaire moja ostatnia mi?o??. Mo?e uda mi si? was te? rozkocha?.

Czyli jak? Raz a dobrze?

Daj spokój Ali, masz talent wrodzony.
Teraz b?dzie po troszku....

Ty? mnie kocha?a, ale nie tak,
jak kocha? trzeba,
i szli?my razem, ale nie w takt -
przebacz.

Ja jeszcze d?ugo... Rok albo dwa.
Potem zapomn?.
Teraz, gdy boli, teraz, gdy trwa,
dzwoni? podzwonne.

A tobie, mi?a, na co ten dzwon
brzmi?cy z oddali?
Mi?o?? niewielka, b?ahy jej zgon,
i idziesz dalej.

Có? mam od ?ycia? - trosk? i pie??
(ciebie ju? nie ma).
Musz? im ufa?, musz? je nie??,
pisa? poemat.

Có? mam od ?ycia? - chyba ju? wiesz,
czujna i p?ocha? -
tylko ten smutek, tylko ten wiersz,
który mnie kocha.


Broniewski "wiersz ostatni"

milosz napisał:

i jeszcze jeden - i chyba nie uwierzycie kto go napisa? ( dla u?atwienia dodam, ?e nie John Thorton)

Mi?osz - zgaduj? Jan Brzechwa?

pozdr.
m.

---

czy istnieje pi?kniejszy u?miech?
http://foto.onet.pl/upload/43/98/_592621_n.jpg