Ogród Jane Austen

William Yeats - Kobieta młoda i stara. VIII Jej widzenie w lesie

Pod listowiem bujnym suchy kawał drewna,
O północy barwy wina w świętym borze,
Już za stara na miłość, stałam gniewna
O mężczyznach myśląc. W swym uporze
Chcąc mniejszym bólem wielką mą boleść zażegnać,
Sprawdzić, czy wyschła żyła jeszcze krwawić może,
Rozdrapałam swe ciało, by krwią barwy wina
Zakryć to, co kochanka wargi wciąż wspomina.

A potem palce uniosłam do góry;
W paznokieć barwy wina i w czerń, która ciekła
Wzdłuż wyschłych palców, wbiłam wzrok ponury.
Wtem pochodnie zmieniły tę czerń w czerwień piekła,
Liśćmi ogłuszające potrząsnęły chóry:
Drużyna niosła na noszach człowieka
I uderzając w struny, szarpiąc je na zmianę,
Śpiewała o zwierzęciu, co zadało ranę.

W rytm pieśni szły kobiety kołysząc się godnie,
Włos rozpuszczony i twarz bólem ścięta,
Wyglądały, jak ciżba z płótna quattrocenta
-- Myśl Mantegny bez myśli idąca swobodnie --
Wiecznie młode, czyż muszą myśleć lub pamiętać?
Aż raptem zarażona rozpaczą, wstrząśnięta,
Patrząc na pierś mężczyzny całą krwią zbryzganą
Złorzeczyć pieśnią zaczęłam tak samo.

Ten stwór w krwi, w błocie, rozdarty przez zwierza,
Uniósł się, utkwił we mnie swoje szkliste oczy,
Aż gorzko-słodka miłość powróciła świeża.
Lecz orszak z malowidła tak jak dotąd kroczył,
Nie dostrzegł, że krzyknęłam, że runęłam, leżę!
Nie wiedział -- śpiew jak wino ich wszystkich zamroczył --
Ĺťe nie symbol z legendy spoczywa na marach,
Lecz kat mojego serca i ofiara.

ojej ile tu piękna i wzruszenia :oops: aż mnie zatchnęło

i też chcę dodać coś
trochę tego i owego


Julian Tuwim Trudy majowe

Trzeba kochać po majowemu,
Jak najgłupiej i jak najprościej,
Cierpieć, ginąć, nie wiedząc czemu,
Nie dla ciebie, lecz dla miłości.

Zaplątany w zabawę bzową,
Musisz w gąszczu wikłać się rośnym
I roztrącać węszącą głową
Zgiełk i trzepot wesołej wiosny.

Nocą długo kochać w ogrodzie,
Potem spacer w mrok samotności,
Wolno, smutnie, bo tak się chodzi
Za pogrzebem swojej młodości.

I tak krocząc za karawanem
Umajonym szczęściem zielonem,
Mruczeć głupstwa nieporównane,
Głupstwa niczym niezastąpione.


Blaise Cendrars Nie chcemy (z poematu "Sud-Americaines")

Nie chcemy być smutni
To zbyt łatwe
To zbyt głupie
To zbyt wygodne
Zbyt często ma się okazję
To Ĺźadna sztuka
Cały świat jest smutny
My nie chcemy więcej być smutni

Caitri dzięki Tobie odkryłam Yetsa i sie w nim zakochałam. Licytuję tomik poezji i utonę w jego ramionach

Jak miło... I życzę powodzenia na licytacji!!

Trochę z opóźnieniem, ale dziękuję za "Into the west" . Przyznaję się bez bicia, płakałam jak bóbr przy tej piosence, kiedy kończył się Powrót króla. Ona mówi o śmierci w sposób piękny, prosty i "oswajający". Wizja Tolkiena jest pełna spokoju, godności i czaru: statek, który zabiorze cię po wielkich trudach życia do odległej, zielonej krainy. Alison, myślę, że Twój Tato już tam jest i że Ty o tym wiesz.

Caitriono piękny ten Yeats!

Dziewczyny, nawet nie wiedzie jak się cieszę, że podoba się Wam Yeats. Ja za nim bardzo przepadam.

Dziewczyny tak Wam dziekuję za te kilka chwil poezji!
Człowiek taki zagoniony, a tu nagle przystaje, czyta i jest się gdzieś indziej...
Dziekuję

Ja również, dziękuję pozostałym, szczególnie Alison, która wpadła na świetny pomysł z tym tematem.

Ten wątek jest rewelacyjny, wiele utworów sobie przypomniałam, wiele zapisuję do specjalnie utworzonego katologu - dzięki :-)

To chyba tylko fragment wiersza "Epitafium" Edny St. Vincent Millay. Dziś przeczytałam.

Nie rzucaj na ten grĂłb
Jej ukochanych róş;
Po co zakłócać spokój,
gdy ich nie ujrzy juĹź?

... Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową
tęskniłem lata... Każde twoje słowo
słodkie w mem sercu wywołuje dreszcze -
mĂłw do mnie jeszcze...

Mów do mnie jeszcze... ludzie nas nie słyszą
Słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
Jak kwiatem, każdem słowem twem się pieszczę -
MĂłw do mnie jeszcze...

K Przerwa-Tetmajer

Czy tego nie wykonywała przypadkiem Jopek z Żebrowskim?

Echch... To w ogóle jest płyta... Nie słucham jej za często, żeby się nie zadławić z nadmiaru emocji

dzień taki paskudny, więc dziś na smutno. M. Pawlikowska-Jasnorzewska.

Umarli wychodzą z ziemi
gromadą bratków;
bratki są barwne i nieme
- niepomne strasznych wypadkĂłw.

Życiu i śmierci obce,
żywią się rosą ranną,
bratek, który był chłopcem,
bratek, który był panną...

"Drzewo kwitnące"

Złamana gałąź śliwy
u samego czarnego ramienia
jest jak poemat Ĺźywy
o bezowocnych marzeniach.

I jam drzewo, które życie więzi,
i w rękach się waszych szamocę -
nie łamcie moich gałęzi:
wszystko to są owoce.

Dajcie mi pachnąć bez słowa
- owoc mój słodki jest wiecie? -
będziecie kiedyś żałować,
żeście zatruli mój kwiecień...

Ted Hughes - Jastrząb odpoczywając

Siadam u szcztĂłw lasu, zamykam oczy,
Bezruch, żadnych złudnych marzeń
Między mą zgiętą głową a zgiętymi szponami:
Lub we śnie planuję doskonałe morderstwa i jem.

Wygoda wysokich drzew:
Sprężystość powietrza i promień słońca
Służą mi dobrze;
A ziemia zwraca się ku mnie twarzą, bym patrzył.

Szpony zwierają się mocno na szorstkiej korze.
By je stworzyć, by stworzyć każde z mych piór,
Potrzebna była cała Natura.
A teraz ja trzymam Naturę w szponach

Lub wzlatuję, kołując nad nią wolno ---
Zabijam gdzie chcę, bo to wszystko moje.
Nie ma we mnie zawiłości:
Moje zasady to rozszarpywanie głów ---

Racjonowanie Ăľmierci.
Bo jedna z drĂłg mojego lotu
Prowadzi wprost przez kości żywych.
żadne argumenty nie tłumaczą mych praw:

Słońce mam za sobą.
Od czasu gdy zacząłem, nic się nie zmieniło.
Mój wzrok nie pozwolił na żadne zmiany.
Postanowiłem, że tak będzie już zawsze.