Ogród Jane Austen

Trudno mi się zdecydować na ulubiony wiersz Pawlikowskiej, ponieważ jest ich zbyt wiele... Zwłaszcza podobają mi się te krótkie, np. ze zbioru "Pocałunki".

A ten, mimo że nie jest jakoś specjalnie piękny, ostatnio cały czas chodzi mi po głowie:

***

Ach, to nie było warte
by sny tym karmić uparte

by stawiać duszę na kartę
ach to nie było warte.

Ach, to nie było warte
by nosić łzy nie otarte

i by mieć serce wydarte
to wcale nie było warte...

/Maria Pawlikowska-Jasnorzewska/

Polecam wiersze Emily Dickinson...są smutne ale przepiekne...

Katarzyno wejdz tutaj:
http://forum.northandsouth.info/index.php
potem najlepiej do orient expresu i szukaj admete. Ona sie na tym zna [/url]

Wiem, że nie w temacie, ale właśnie rozkoszuję się Szymborską:

Miniatura średniowieczna

Po najzieleńszym wzgórzu,
najkonniejszym orszakiem,
w płaszczach najjedwabniejszych.

Do zamku o siedmiu wieĹźach,
z ktĂłrych kaĹźda najwyĹźsza.

Na przedzie xiążę
najpochlebniej niebrzuchaty,
przy xiążęciu xiężna pani
cudownie młoda, młodziusieńka.

Za nimi kilka dworek
jak malowanie zaiste
i paź najpacholętszy,
a na ramieniu pazia
coś nad wyraz małpiego
z przenajśmieszniejszym pyszczkiem
i ogonkiem.

Zaraz potem trzej rycerze,
a każdy się dwoi, troi,
i jak który z miną gęstą
prędko inny z miną tęgą,
a jak pod kim rumak gniady,
to najgniadszy moiściewy,
a wszystkie kopytkami jakoby muskając
stokrotki najprzydroĹźniejsze.

Kto zasię smutny, strudzony,
z dziurą w łokciu i z zezem,
tego najwyraĹşniej brak.

NajĹźadniejszej teĹź kwestii
mieszczańskiej czy kmiecej
pod najlazurowszym niebem.

Szubieniczki nawet tyciej
dla najsokolszego oka
i nic nie rzuca cienia wątpliwości.

Tak sobie przemile jadą
w tym realizmie najfeudalniejszym.

Onże wszelako dbał o równowagę:
piekło dla nich szykował na drugim obrazku.
Och, to się rozumiało
arcysamo przez się.

Może jeszcze będzie. Po paru latach wróciłem do lektury jej wierszy i sobie czytam po trochu.

A w ogóle jest 'nadzieja', że się będe więcej udzielał. Coś sobie w nogę zrobiłem i grozi mi leczenie w domu...

Ja piszę o ten nadziei w przypływie czarnego humoru. Noga na gipsowej szynie i dużo, dużo czasu...

pak4 napisał:

Ja piszę o ten nadziei w przypływie czarnego humoru. Noga na gipsowej szynie i dużo, dużo czasu...

Co Ty mówisz? Masz nogę w gipsie?? Ojeju........

Żeby wątek nie urywał się na kontuzji kolana przeglądam podręczne wypisy poetyckie... Niestety, co jeden wiersz, to umieraniu... brr... co ja takie dzisiaj znajduję. Ale niech będzie "Halszka":

Stanisław Grochowiak „Halszka”

W niewielkim pokoju na Krupniczej
Ujrzałem dziewczynę wśród książek.
Nie była ładna – była na to zbyt Piękna,
Nie była tkliwa – była na to zbyt Czuła.

Nosiła się z angielska –
I ten zimny strĂłj
Oblekał również Jej dłonie w rękawiczki chłodne.
Studiowała filozofię –
I ten ciemny dom
Osaczał Jej gesty nawet w ptasich gąszczach.

Długich chwil milczenia
Żądała od przyjaciół.
Aby zamiast śmiechu – ktĂłry tak przeraĹźał,
Jej mowa jedyna: smak piołunu i malin,
Stała się jawna.

A potem długo
Przez Planty, przez śnieg
Szliśmy za wysokim woalem Jej ciepła –
Bezwolni jak chłopcy, których nigdy przedtem
Nie owiał zapach matki.

–    –    –    –    –    –    –    –

Doprawdy, Szlachetni, nie to jest rozpaczą,
Iż zapominamy naszych pięknych zmarłych.
Śmiertelny smutek,
Rozłąka jest w tym,
Iż Oni o nas wcześniej zapomnieli.

Ja jestem prozaiczna do bólu . Chyba nie mam ulubionych wierszy; zdecydowanie wolę prozę w tym zgiełku życia.

Zachwycam się w tle "Fioletową krową". Skąd cytat:

A.E. Housman „Głęboko prawdziwe refleksje na temat morza”:
O, wodo aż po widnokrą-
G – jakĹźe ty jesteś mokrą!

Gdy widzę cię, zadumany,
Wiem, mokre są twe bałwany.

„Mokre są”, wzdycham co chwilę
I ufam, że się nie mylę.

Ktoś mówi, że toń twa jest sucha?
Słów kłamcy niech ucho nie słucha.

O,morze! Wilgotna twa mokrość
Napawa mnie szczęściem po stokroć.

łzą rzewną me serce się poci,
Gdy dumam o twojej wilgoci.

Nie spotkam na drodze Ĺźywota
Dogłębniej mokrego przedmiota.

Przepełnia otchłań mej duszy
Myśl, że cię nic nie osuszy.

Przeto… - lecz pieśń urwać wolę.
Bądź zdrów, wilgotny żywiole.

Ogden Nash „Pies”:
Psa zdefiniuję jednym słowem:
Pies jest stworzeniem uczuciowem.
Wiem też (z doświadczeń własnych, owszem):
Pies mokry jest najuczuciowszem.

John Ciardi „Dobranoc”:
Ten trylobit spać poszedł lat temu miliony:
Ledwie się wtulił w morskie dno – a juĹź, zdziwiony,
Obudził się na skalnym szczycie, bo poziom wód opadł.

Jeśli nie będzie mnie przy śniadaniu – geologowie, do łopat.

Ostatnio edytowany przez pak4 (2007-07-02 18:48:09)

Uwielbiam....

Konstanty Ildefons Gałczyński

Rozmowa Liryczna

- Powiedz mi, jak mnie kochasz.
- Powiem.
- Więc?
- Kocham Cię w słońcu. I przy blasku świec.
Kocham Cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie -
nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.
W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.
I na końcu ulicy. I na początku.
I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz.
W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.
W morzu. W gĂłrach. W kaloszach. I boso.
Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.
I wiosną, kiedy jaskółka przylata.
- A latem jak mnie kochasz?
- Jak treść lata.
- A jesienią, gdy chmurki i humorki?
- Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.
- A gdy zima posrebrzy ramy okien?
- Zimą kocham Cię jak wesoły ogień.
Blisko przy Twoim sercu. Koło niego.
A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.

oraz:

Andrzej Poniedzielski

Ĺťycie (...)

Życie - stary sposób na zbieranie zdziwień
Kończy się dość jednak nieszczęśliwie- bowiem śmiercią.
I choć tyle miewa znaczeń...
Nie słyszałem, by skończyło się inaczej.

Ĺťyj
Jakiś sens przy tym miej
Bowiem żyć, samo żyć - nie wystarczy za sens.

Miej nadzieję na szczęście
Powiedzmy od września...
Miej nadzieję...... i na tym poprzestań.

taaa.. myślę, że Gałczyński trafił tu w samo sedno istoty prawdziwej miłości

Ostatnio edytowany przez el_karola (2007-08-28 14:28:07)

wydaje mi się, że w gruncie rzeczy miłość jest prosta, tylko ludzie lubią tak wszystko uwznioślać... a może właśnie tego potrzebujemy?