Ogród Jane Austen

***
znowu pragnę ciemnej miłości
miłości która zabija
tak
o śmierć modli się
skazany

przyjdź dobra śmierci
rozrzutna bądź jak noc sierpniowa
bądź ciepła
dotknij mnie lekko

odkąd poznałam jej prawdziwe imię
przygotowuję moje serce
na ostatni urwany
wstrząs

H.Poświatowska

A jeszcze Sylwia Plath ...............echhhhhh

No to tak totalnie o mojej obecnej sytuacji....zauroczyły mnie słowa Twardowskiego...tak proste o diabelnie trudnych rzeczach...

Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają
i muszą się spotkać aby się ominąć
bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze
piszą do siebie listy gorące i zimne
rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty
by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało

są inni co się nawet po ciemku odnajdą
lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać
tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął
byliby doskonali lecz wad im zabrakło

bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej
niektórzy umierają-to znaczy już wiedzą
miłości się nie szuka jest albo jej nie ma
nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek
są i tacy co się na zawsze kochają
i dopiero dlatego nie mogą być razem
jak bażanty co nigdy nie chodzą parami

można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie
nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem.

Alison, Ty rozpustnico wiedzialam ze lubisz Lesmiana... jest przeciez taki zmyslowy
Piekne wiersze.
Ten Twardowskiego tez piekny, Georginio, i jaki madry. Czyta sie kolejny raz jego wiersze i ciagle znajduje sie w nich cos innego, nowego. A pozornie sa takie proste...

Ja przyznam się (jestem młodzież jakby co ) że nie lubię poezji. Proza o wiele skuteczniej do mnie przemawia. Jednak niedawno zakochałam się w kilku poetach: William Blake, Emily Dickinson i William Ernest Henley. Jak znajdę jakiś to wpiszę tutaj dla was...

Ależ rzucaj Kaziutko wierszem, bo miło tak rozpocząć dzień od poezji. A "Malinowy chruśniak" pokazał mi właśnie Leśmiana od tej erotycznej strony, Grechuta cudowną eteryczną muzykę do tego dodał, wszystko to zaczęło żyć nowym cudnym życiem, oni jednocześnie Pawlikowską-Jasnorzewską na tą płytę wpletli ...."szczęście mnie nie poznało i tańczyło ze mną, nie wiedząc, że to jestem ja, której nie cierpi". Ach, zasłuchiwałam się w tym swego czasu do utraty tchu ;-)

No i rozgrzejmy atmosfere:

"Slonce zgasło. O, jakże zwinne są i młode
Zmierzchy czerwca, nim w północ głuchą się przesilą!
Po wargach twoich dłonią, kształt czującą, wiodę,
Jak po koralach, morzu wydartych przed chwilą...

Spleć stopy, przymknij oczy - i nazwij to cudem,
Żeśmy razem, dalecy od dziennego znoju!
Jakże łatwo zwiać szczęście, z takim oto trudem
Rozniecone w ciemnościach twojego pokoju!

łatwiej, niż rozpleść złotą warkocza zawiłość,
Niepojętą dla zmierzchów, co zgadnąć nie mogą,
Czemu te słowa: cisza i wieczór i miłość -
Napełniają mi serce zabobonną trwogą?...

Czemu ciebie. poległą snem na mej rozpaczy,
Pieszczę tak. jakby w szczęścia przepychu dostatnim
Każdy mój pocałunek miał być już - ostatnim...
Słońce zgasło... O, błagam, nie całuj inaczej!... "

Co w mgłach czyni żagiel na głębinie?
Nic, prócz tego, że żegluje.
A co wiosna w zielonej dolinie?
Nic, prócz tego, że wiosnuje.

Czym są rany, co pierś tobie krwawią?
To amulet koralowy.
A czym łzy, co gardło twoje dławią?
To różaniec bursztynowy.

Czym ty byłeś o słońca zachodzie?
Byłem duchem, byłem ciałem.
Czemuś zabił dziewczynę w ogrodzie?
Nie zabiłem, lecz k o c h a ł e m.
B. Leśmian

PS. Mała prośba. Podawajcie autorów wierszy, może zachęcimy tym do sięgnięcia do poezji te forumowiczki, które się jeszcze do poezji nie przekonały.

No kobietki po północy, dzieci śpią, lecimy dalej gorętszym Leśmianem ;-)

Nocą umówioną, nocą ociemniałą
Przyszło do mnie ciszkiem to przychętne ciało.
Przyszło potajemnie – w cudnej bezżałobie –
Było mu na imię tak samo, jak tobie...
Zajrzało po drodze w przyszłość i w zwierciadło –
Na pościeli zimnej obok się pokładło –
Dla mnie się pokładło, bym je mógł całować
I znużyć – i zużyć i nie pożałować!
Lgnęło mi do piersi – ofiarnie pachnące,
Domyślnie bezwstydne i – posłuszniejące...
W ciemnościach – w radościach – na granicy łkania
Mdlało od nadmiaru niedoumierania.
I nic w nim nie było, prócz czaru i grzechu,
Prócz bezwiednej woni – wiednego pośpiechu –
I oprócz tego dreszczu, co ginie w krwi szumie –
A bez niego ciało – ciała nie rozumie.

Albo jeszcze inaczej ;-)

Pożarze pierśny, płomieniu ustny,
Bezsenne noce, senne poranki!
Bądź pochwalony i bądź rozpustny,
Uśmiechu wiernej mojej kochanki!

Choć zasypiając nie wie, że pieszczę,
Lecz drga opodal swymi ramiony...
Raduj mnie jeszcze i męcz mnie jeszcze,
Śnie, jej biodrami w łożu wyśniony!

I jeszcze jeden z najukochańszych, bo szeptany mi kiedyś do ucha... :oops:
Zazdrośnicy daremnie chcą pochlebić pierwsi
Czarom, skrytym w twym ciele z moją o nich wiedzą!
Oczy, co się rzęsami nie tknęły twych piersi,
Czyliż pustym domysłem te czary wyśledzą?
Kto w chwili pocałunków nie zagrzał swej dłoni
Na twych bioder nawrzałej żądzą przegięcinie,
Nie potrafi określić upojeń tej woni,
Co z ciebie, jako z róży, snem potartej, płynie.
Kto ustami w nóg twoich nie wdumał się dreszcze,
Nigdy dość nie wysłowi twych oczu omdlenia,
A choćby je dzień cały badał bez wytchnienia,
Nie wypatrzy z nich tego, co ja w nich wypieszczę!

Jak ja uwielbiam te leśmianowskie „niedoumierania”, „nawrzałą żądzą bioder przegięcinę”, to jest tak absolutnie polskie, absolutnie nie do oddania, w żadnym innym języku i nie do przeczytania dla obcokrajowca. Przy takich wierszach dziękuję Bogu, że urodziłam się w polskiej mowie. Jest jeszcze jeden taki szeleszczący wiersz, ale muszę go najpierw znaleźć to go zacytuję.

A pamiętacie Lato z radiem i "Strofy dla Ciebie", które recytował Krzysztof Kolberger. Cudo!!
Wyszła nawet taka kaseta z niektórymi wierszami, której to kasety (nie chwaląc się) jestem szczęśliwą posiadaczką.
Jest to taki multimedialny biały kruk.

Alison ty szczęściaro.
Znałaś faceta co ci recytował poezje? I to jeszcze takie. Eh!
Gdzie ci mężczyźni .....?

I owszem, nawet przez kilkanaście lat to robił, tyle, że nie da się na codzień żyć samą poezją, a on jakoś się w niczym innym nie widział, więc już...mi nie recytuje po perostu ;-)

Jeżeli chcesz jeszcze raz posłuchać to służę uprzejmie. Przegram i "Strofy" moga byc Twoje zamiast owego "specjalisty" od poezji.

Radio Jadwiga Popowska

Lekkie światło księżyca pachnie świeżym sianem,
Jasną smugą wpadając do otwartych okien.
Sufit nisko się schylił, a bielone ściany
Wystąpiły jak widma otulone mrokiem.

Meble ciężkie i stare patrzyły z naganą,
Że radio w mroku błyszczy jak zuchwały nietakt,
A za oknami ogród cały w srebrze stanął...
Jak smutno czekać kiedy na nic się nie czeka...

Aż nagle głos czyjś wpadł w zadumę wspomnień,
Bezensownie zadrżały opuszczone ręce...
Myślałam, że przyszedłeś. Że znów mówisz do mnie.
A głos twój mówił w radio do setek tysięcy.


Ja też kiedyś kochałam się w głosie w radio...