Ogród Jane Austen

Ależ jest, Jeanne, nie załamuj się! Pewien mój kolega uczył sie na pamięc Lechonia, bo wiedział, że ONA go uwielbia. I do dziś TAK na nią patrzy, lat po ślubie wiele... Ale ona jest jak Lizzy: piękna, mądra, dowcipna i ciepła. Może to o to chodzi

Mężczyżni mają maniery i są szarmanccy itd., jesli tylko kobiety tego wymagają. Tak, tak, okazuje się, że wiele kobiet, szczególnie młodych, jest mało wymagających, niestety - nie przeszkadza im to, że chłopcy przeklinają w ich obecności, a szczytem marzeń i gorących uczuć jest zaproszenie do Macdonalda ;-)
Cóż, powiem tylko, że chyba najistotniejsze to obserwować, jak chłopak, mężczyzna odnosi się do swojej matki...
A naprawdę niewiele trzeba, jak się okazuje, jeśli chodzi o maniery ;-) Mówiłam już na forum, że ostatnio ćwiczymy m.in. z uczniami taniec z czasów elżbietańskich i XIX-wieczny (ściągamy układ choreograficzny z balu z Netherfield, podglądając Colina i Jennifer). Dziś ćwiczyliśmy ukłon i kilka pierwszych kroków - przez całą godzinę... Cudownie wyszło :-)
Sporo rozmawiam z uczniami i wiem - potrafią być niezwykle kulturalni, układni, szarmanccy - a juz dla miłości swego życia gotowi poświęcić wszystko (a w gimnazjum każda miłość jest na zabój, na śmierć i życie, jak wiadomo)

Wydaje mi się, że szczęście Charlotty nie jest takie oczywiste. Ona zresztą wcale po małżeństwie nie spodziewała się, że da jej szczęście. Ojciec był szczęśliwy, że pozbył się dziewczyny (JA pisze o tym dość brutalnie: wszyscy odetchnęli z ulgą, kiedy Charlotta się zaręczyła). Na pewno Collins nie był złym mężem i tego z całego serca życzę tej dziewczynie, ale sama zauważ - ona od pierwszych, w końcu najsłodszych, dni po ślubie układa sobie wszystko tak, żeby męża widywać jak najmniej. I pewnie była zadowolona. Ale szczęśliwa - w to nie wierzę.

Nie pomyśl Ewo, że się czepiam, ale mnie się generalnie nie podobały zmiany, jakie scenarzyści nowej DiU wprowdzili nie tyle do akcji, co w charaktery postaci. Charlotta moim zdaniem została potraktowana bardzo źle. Ten jej wybuch przy huśtawce jeszcze ujdzie, ale w Hunsword to już zupełnie inna, niezbyt sympatyczna kobieta. Wkładają jej usta kwestie pastora Collinsa. Ta okropna, kompletnie bez wyczucia uwaga o skromności stroju była jak najbardziej na miejscu u faceta pozbawionego subtelności, ale u Charlotty! Poza tym to ona bardziej podlizywała się lady Katarzynie na proszonym obiedzie niż jej mąż.

Polecam krĂłtki tekst "And Charlotte"
http://www.austen.com/derby/anita1.htm (po angielsku)
Scenka leciutko pokazująca odczucia Carlotty na początku powieści na temat jej małżeństwa. :?

(jak to było w DiU 2005 nie do końca pamiętam, bo wolę starą; nowa dość -moim zdaniem- istotne zmienia treść, a co najgorsze charaktery bohaterów; nie jestem jej fanką...)


To tak jak ja. W wersji z 2005 pastor obwieszczając Lizzy i Charlotcie zaproszenie na obiad do Rosings dodaje połowę swojej kwestii książkowej, czyli: nie musisz martwić się o ubiór. Jaśnie pani nie będzie ci miała za złe jego skromności, lubi aby różnece w statusie były zaakcentowane (to jest parafraza, bo mi się nie chce wstawać po książkę). Najgorszą reszte dopowiada Charlotta: włóż po prostu swoją NAJLEPSZĄ sukienkę... Ratunku!! Taki tekst do najserdeczniejszej przyjacołki??
Potem to ona składa hołdy i czołobitność za łaskawe zaproszenie, a pastor informuje Lizzy szeptem o cenie szezlonga.

Im częściej czytam "DiU", zaczynam bardziej rozumieć Charlottę Lucas, i oczywiście Elżbietę Bennet, nie mówiąc już o Lidii. Dwie pierwsze po prostu miały duzo zdrowego rozsądku... Więc ich sytuacja była raczej zblizona, ale Elżbieta -jak to wynika z powiesci - była dużo atrakcyjniejsza od Charlotty. I była na tyle pewna swoich kobiecych atutów, że nie watpiła w przyszłe powodzenie, taką przynajmniej miała nadzieję!... Ale Charlotta nie miała niestety takiej przyjemności, a wielu czytelników postawiło ją z miejsca na gorszej pozycji, przypisując jej materializm i inne "grzechy"! ... Collins był jaki był, ale nie wieszajmy na nim psów, i tak był lepszy od utracjusza Wickhama!
Był nudny, ale pozwalał żonie na wiele...

Dokładnie! Mam właśnie taką samą wizję Charlotty i jej sytuacji. Jedyne co miała to tytuł Lady (chyba?); poza tym ani urody, ani tego czegoś (z charakteru czy ducha), ani dużego posagu, ani młodości, ani żadnych konkurentów... I do tego młodsza siostra czekająca kiedy Charlotta wreszcie zwolni tytuł Miss Lucas (a żadnej starszej która by dawała ten komfort, że jest jeszcze trochę czasu)...

Jak myślę o niej, zawsze widzę te bale (w których bierzemy udział dzięki JA), na których Charlotta zawsze stoi z boku, patrzy, a nigdy nie tańczy czasem z jakąś przyjaciółką, znajomą, siostrą czy ciotką porozmawia, i tyle.
Ale ona jest dla mnie zawsze straszliwie SAMOTNA, taka opuszczona Jakby skazana na staropanieństwo, potępienie i samotność. Skoro przynajmniej dwóch pierwszych mogła się pozbyć, to nie dziwię się że to zrobiła...

Nie oceniałabym Charlotty tak surowo.

Nie sądziłam, Jeanne, że jestem dla Charlotty surowa :? Że była mądra i rozsądna to jak najbardziej się zgadzam. Pod wszelkimi względami, pod jakimi mogła się rozwijać - przemyślenia, czytanie, przyjaźń, prowadzenie domu... - ze wszystkim sobie świetnie radziła. Pod względem inteligencji była na pewno na poziomie Lizzy i Jane, a nie ich młodszych sióstr, tu nie ma żadnych wątpliwości.

Jak mówię że nie miała tego czegoś, mam na myśli, czegoś co by przyciągalo do niej jakichkolwiek konkurentów (głębi oczu czy ciętych odpowiedzi Lizzy, dobroci -aż do pewnego stopnia wspaniałej naiwności- Jane, czy żywości i radości życia np. Lidii). Niestety.

"Każda potwora znajdzie swojego amatora"...... Musiała mieć coś, by przyciągnąć jakiegokolwiek mężczyznę.... :twisted:

a na poważnie: jakiegokolwiek znaczy Collinsa? To rzeczywiście super :?
Ja bym chciała dla niej kogoś, kogo przyciągnięcie wymagałoby więcej niż odrobiny inteligencji... Kogoś, kto byłby jej wart.

Dokładniej - umiejętnością puszczania jego fascynujących wywodów mimo uszu, czego on zresztą nie widział. Wystarczało mu, że ma do kogo mówić.
No właśnie, Minu - kto, jeśli nie pan Collins? Kto byłby dobrym mężem dla Charlotty?

Dokładniej - umiejętnością puszczania jego fascynujących wywodów mimo uszu, czego on zresztą nie widział. Wystarczało mu, że ma do kogo mówić.
No właśnie, Minu - kto, jeśli nie pan Collins? Kto byłby dobrym mężem dla Charlotty?

Nie koniecznie ktoś z powieści przecież, na tych świat się nie kończy.

Ja bym dla niej chciała jakiegoś właściciela ziemskiego, z małym kawałkiem ziemi i małym ale wystarczającym dworkiem, spokojnego, cichego i poważnego, ale takiego, którego by szanowała za to kim jest, co myśli i jak żyje, za jego pracę, i który by ją wybrał jako tą, z którą można stworzyć własny dom, spokojny, dobry i ciepły.
Cokolwiek z tego by się nadało...

Jak widzicie żadnej wielkiej miłości dla niej nie żądam... Tylko czegoś ciut lepszego niż Collins.
Kawaler dla Charlotty nie musiałby być przystojny, młody ani bogaty, byle było przynajmiej trochę zgodności dążeń, zrozumienia i wzajemny szacunek.

No ale jak przez 10 lat bywania w towarzystwie tego nie znalazła, to co się dziwić że straciła nadzieję...

Lepszy Collins niż nic...... poza tym doszłyśmy już do wniosku, że nie był najgorszą partią....