Ogród Jane Austen

Mnie też bardzo odpowiada ta epoka - powściągliwości i rozwagi. Ale też każda inna w której ludzie potrafili ze sobą rozmawiać. W tej chwili spotkania w rodzinnym gronie ograniczają się do wspólnego obiadu i to nie zawsze....
A poza tym tamta epoka miała jeden największy PLUS!!! Kobiety zajmowały się wydawaniem pieniędzy a nie ich zarabianiem, wystarczyło znaleźć mężą, który miał jakieś15 tys guntów rocznie i już

wydaje mi sie że tak do końca nie jest, że nie mówi sie tego co sie mysli. Jak ktos chciał to powiedział, tylko nalezało byc na tyle inteligentym żeby umiec to zrobić.
A co do tych 10 tysięcy dochodu, to rzeczywiście trudno było było złapac takiego męza, ale ogólnie rzecz biorąc to życie kobiet było łatwiejsze, wyglądało inaczej w każdej sferze ale pewne rzeczy do nich należały i nie były zmuszane do wykonywania zadań które ie leżały w ich naturze.

masz rację co do praw kobiet . Ja bym nie mogła żyć w takich czasach, gdzie mam niewiele do powiedzenia i gdzie, jeśli nie mam oparcia w bogatym mężu, ludzie mają mnie w głębokim poważaniu. Poza tym - do tej pory nie rozumiem, dlaczego pan Bennet nie mógł swojego majątku przepisać na którąś z córek?

Jeszcze dochodzila kwestia wyksztalcenia. Kobiety w tych czasach mialy bardzo ograniczone mozliwosci ksztalcenia. Uczelnie wyzsze byly dla nich zamkniete. Pamietacie definicje wyksztalconej kobiety haftowanie, malowanie parawnikow itp. Nawet czytanie było limitowane przez finase albo chęci ojca, aby poszerzac horyzonty corek.
A wyksztalcenie panny Darcy to granie na "pianinie" caly dzien - troche to ograniczone. W sumie corki gentelmenow nie posiadaly wiedzy praktycznej albo ja rzadko wykorzystywaly, od tego byly panny sluzace a ich los to juz zubelnie inna historia

Chyba niejedna radykalna feministka skrytykowałaby nas za podziw dla tamtych czasów. Traktujemy je trochę wybiórczo- suknie- tak, dominacja facetów-nie, maniery - tak, brak dostępu do nauki- nie, pewnie po tygodniu życia w takich warunkach uciekłybyśmy z krzykiem i przeklinałybyśmy pana Darcyego!!! :evil:

W czasach JA kobiety faktycznie były na drugim planie i te z nich, które próbowały przynajmniej to nieco przełamać, musiały wykazać się sporą odwagą, a nawet sprytem. Takich w utworach JA nie brakuje! Najpierw
Lady Catherine z "Dumy", która po śmierci męża sama zajmowała się majątkiem, mało tego, wystarała się /a jednak to było możliwe!/, aby zmienić prawo majoratu na korzyść jej córki Anny.Sama to powiedziała Elżbiecie o tym, jak się dowiedziała, że spadek po panu Bennett dziedziczy
właśnie Collins. Czyż nie ma racji, tak niesłusznie pogardzana za swą rzekomą wielką głupotę, pani Bennett, która czyniła liczne wyrzuty
swojemu leniwemu mężowi, że nie postarał się, aby spadek zostawić córkom. Albo choćby odłożyć ile się da.Sam on żałował, że nie zrobił tego, gdy trzeba było wyposażyć Lidię.I tak się cieszył, że to rzekomo zrobił wuj Gardiner, a w rzeczywistości Darcy. Nie poczuł się jakoś upokorzony tym, cieszył się tylko, że to ma z głowy! I jak tu nie współczuć
pani Bennett, która świadoma tego, tak bardzo pragnęła dobrze wydać córki za mąż! I jak Collins kpił z nich, wiedząc doskonale, że jego akcje
rosną! I jak to doskonale rozumiała Lady Catherine, mówiąc o tym Elzbiecie! Elżbieta chyba wstydziła się za ojca w jakimś stopniu.

Ale za to jakie listy wtedy ludzie pisali! Zajmowali się teoretycznie nudnymi sprawami, ale bardzo lubię czytać teksty, w których sensacją były narodziny czarnego źrebaczka, podczas gdy jego rodzice byli brązowej maści albo zerwanie dachu szklarni Ubaw po pachy.
Co do pokrewnej duszy - dla chcącego nic trudnego

Drogie Panie, zakładacie, że urodziłybyście się w zamożnej rodzinie, lub przynajmniej w takiej jak Bennetowie. Pomyślcie jednak o mieszczanach z brudnych i cuchnących dzielnic Londynu, których nie obejmowało żadne prawo dziedziczenia i musieli sami zarobiać na swoje utrzymanie. Często otrzymywali zapłatę nieuczciwie niską i nie mogli nic na to poradzić. Zycie biednych w tamtych czasach było o wiele trudniejsze.
Pewnie tak naprawdę większość z nas chciałaby żyć, nie w prawdziwym świecie 200 lat temu, tylko w powieści.

Cześć, jestem nowa na tej stronie, więc chcę się najpierw przedstawić. Mam na imię Sylwia. Moja miłość do Jane Austen jest oczywiście wielka. Ponieważ od dość długiego czasu czytam różne informacje dotyczące okresu Regencji, pomyślałam, że dorzucę tu moje 5 groszy w obronie pana Benneta.

Lady Catherine nie miała żadnego wpływu na swoją sytuację. Wszystko, co powiedziała Elizabeth, to że jej współczuje i że uważa majorat za głupotę. Powiedziała również, że na szczęście rodzina jej męża nie uważała majoratu za konieczny, czyli że wogóle nie został on ustanowiony.

Gdyby było inaczej, ani ona ani nawet jej mąż nie mogliby nic zrobić. Majorat był ustanawiany przez osobę, która posiadała majątek na początku. Kolejni spadkobiercy mogli zarządzać majątkiem i z niego żyć, ale nie mogli zmienić prawa dziedziczenia. Oczywiście, jeśli Collins nie doczekałby się męskiego potomka, Longbourn przypadłoby synowi jednej z sióstr Bennet.

Lady Catherine również nie zarządzała Rosings sama. Robił to w jej imieniu Darcy oraz zatrudniony przez nią prawnik. Kobieta nie mogła napisać nawet jednego urzędowego listu. Kobiety nie mogły zarządzać majątkiem, nawet jeśli go dziedziczyły. Kobieta na prawdę nie miała żadnych praw. Można to przyrównać do człowieka w więzieniu, który jest wyjęty spod prawa.

Błąd pana Benneta polegał natomiast na tym, że nie oszczędzał pieniędzy ze swojego rocznego dochodu. Był to jedyny możliwy sposób na powiększenie posagu swoich córek. Nie wspominając oczywiście ogromnego zaniedbania w ich wychowaniu.

Czytałam też tu w którymś miejscu o randze gentlemenów. Główną różnicą pomiędzy szlachtą, gentlemenami a resztą mężczyzn były właśnie prawa. Anglia cieszyła się czymś w rodzaju demokracji, ale prawo głosu mieli tylko mężczyźni - posiadacze ziemscy. Dlatego Bingley musiał z czasem kupić posiadłość.

Kobieta miała możliwość obejścia prawa, jeśli nie chciała, aby jej majątek przejął po ślubie jej mąż. W tym celu musiała utworzyć coś w rodzaju funduszu powierniczego i wyznaczyć mężczyznę, który nim zarządzał. Pozwalało to na przekazanie jej majątku bezpośrednio jej dzieciom, a nie np. dzieciom męża z pierwszego małżeństwa. Nie było to częste, ja czytałam tylko o jednym takim przypadku i chodziło o ogromny majątek.

Jeszcze jedna rzecz, na temat tego, jak byśmy byli przyjęci, gdybyśmy przenieśli się w czasie (fajny pomysł swoją drogą). Otóż możemy to sobie całkiem łatwo wyobrazić. W czasach Regencji śmiech był bardzo źle widziany. Zarówno Lydia jak i Elizabeth zachowywały się niepoprawnie. Elizabeth oczywiście ratowały jej inteligencja i osobowość, podczas gdy Lydia miała na usprawiedliwienie tylko bardzo młody wiek i marnych rodziców. W każdym razie wolno było się uśmiechać, ale nie śmiać. Śmiech był uważany za bezpośrednią formę flirtu, czyli zaproszenie do seksu. W dużej mierze tłumaczy to pomyłkę Darcy'ego w ocenie uczuć Elizabeth. Ona naprawdę szokowała, nie tylko siostry Bingley'a ale również samego Darcy'ego. Tylko że Darcy łapie przynętę. W Rosings, kiedy Darcy podchodzi do Elizabeth grającej na pianinie i ona się pyta, czy on zamierza ją przestraszyć, a on jej później mówi, że się jej nie boi, daje jej do zrozumienia, że chce się przyłączyć do jej gry, jest gotów by śmiać się razem z nią. Oczywiście, ona jak zwykle nie potrafi odczytać jego intencji.

To tyle na temat ugrzecznionych rozmĂłw

Liczę na Wasze opinie.

Pozdrawiam,

Sylwia

P.S. Czytałam tu jakiś czas temu o książce Pameli Aidan. Trzecia część ma ukazać się w czerwcu, choć trochę w to nie wierzę, wtedy ukaże się w lipcu.

Wreszcie rzeczowy post! Wszystkie fanki wypowiadają się szczerze, ale
jednak odczuwam brak postów, które głębiej traktują dany temat!
Jest wiele uwag co do filmów, ogólnych reakcji, itd, ale zbyt mało o samych charakterach bohaterów, ich motywach.
Co do uwag o obyczajach epoki, o prawach kobiet, oczywiście trzeba
je zaczerpnąć z konkretnych książek lub reportaży, a o takie trudno.
I dlatego brawa tu dla Sylwii! Ja sama takie ciekawe informacje mogę
przeczytać w biografii JA, ale to za mało. W Anglii, pełno jest takich pozycji na ten temat /patrz Amazon/, a u nas? Pustka. A przecież
biografie pisarzy, opisy ich czasów, są tak pomocne w zrozumieniu
ducha danej epoki i mentalności ówczesnych ludzi.
Dzięki za informacje o majoracie i prawach kobiet! Sama pisałam o tym
artykuł, ale rzecz jasna, nie dysponowałam szczegółowymi informacjami,
jak to naprawdę w praktyce było.
To w końcu tłumaczy prawdziwe motywy lady Katarzyny, która marzy
o ślubie swej córki z Darcy'm, który nadal by zarządzał majątkiem, ale
już jako właściciel i zięć. A tu 'taka' Elizabeth psuje szyki! A znależć
drugiego równie gospodarnego zięcia było bardzo trudne, w dodatku
dla chorowitej córki. Ale nie mogę tu nie podziwiać lady K. za jej
starania i zapobiegliwość, choć trudno ją lubić.
A pan Bennett? Wbrew pozorom, jednak sie dobrał za swoją żoną!
Oboje byli beztroscy, żyli chwilą nie przejmując się przyszłością. Dopiero
gdy przyszły pierwsze problemy /m.in. z Lidią/, nagle się ocknęli,
pani Bennett zaczęła robić mężowi wyrzuty, że nie pomyślał o posagach
cĂłrek, a on sam, ponaglany w sprawie zabezpieczenia Lidii, z wielkim
przymusem 'coś' zrobił, a i tak resztę dokonał za niego opatrznościowy
Darcy.
Co do zabezpieczenia majątkowego dzieci w umowie przedślubnej,
to jaskrawy przykład mamy w rodzinie Ferrarsów /R i R/, gdzie Edward
mimo pierworództwa w ogóle nie był zabezpieczony! Mimo bogactwa
matki /na pewno nie ojca/, nie miał do niego formalnych praw, jedynie
'łaskę' matki. Ale tak był - tak sądzę - przekonany, że jemu pierworodnemu się ten majątek NALEŻY, że chyba dlatego nie kiwnął
nigdy palcem, aby losowi 'pomóc'. Nawet Eleonora tego nie zmieniła, ale
Lucy wybornie to zrozumiała, i sama sobie pomogła /biorąc Roberta/,
gdy nie była w stanie zmienić gnuśności Edwarda. I powiedźcie mi, kto
tu naprawdę był mądry?!

Coz nie sklamie jesli stwierdze, iz bardzo chcialabym zyc w tamtych czasach, ale jako osoba majetna. Kobiecie z dobrego domu, niezbyt bogatej niestety los nie sprzyjal... Niezwykle podoba mi sie ta kurtuazja, ktorej teraz szukac prozno.
Nawiazujac do tematu - najlepiej czytac te ksiazki (jak i wszelkie inne poswiecone tematowi) w oryginale. Czesto po prostu nie da sie przetlumaczyc wszelakich smaczkow z jezyka na jezyk. Ksiazki opisujace historie tez najwlasciwszym by bylo czytac w oryginale. Ale to wszystko oczywiscie podlug mozliwosci i umiejetnosci.

Mrs Darcy, ostatnie zdania bardzo mi przypominają predmowę Przedpełskiej-Trzeciakowskiej w Mansfield Park Ależ te książki wpływają na nasze słownictwo.

A wracając do tematu głównego - o życiu w regencyjnej Anglii myślę przynajmniej raz dziennie. Głównie z powodu wszechobecnego dziś chamstwa - w szkole grożą mi zepchnięciem ze schodów ( :twisted: ), w drzwiach nie przepuszcza nikt, faceci bez żenady wypytują o ginekologiczne kwestie. I taka "bezpretensjonalność" jest powszechnie akceptowana. Wtedy z przyjaciółką siadamy w kąciku i jęczymy "Gdzie mój Daaaaaaarcyyyyy, buuu"
Jasne, że życie biedniejszych ludzi było nie do pozazdroszczenia. Ale przecież kiedy mówimy "chciałabym mieszkać w mieście x", to też mamy na myśli dostatnie życie tamże, a nie nocowanie na ławce w parku.
Co do roli kobiet - trudno się nie zgodzić, traktowano ja z góry, jak miłe, głupiutkie, ładne stworzonka, które mają ładnie się komponować z wystrojem wnętrz. Nie mniej jednak były szanowane... *wzdycha rzewnie*