Ogród Jane Austen

Ideałaem to on nie jest. Ale jak juz pisałam w innym watku, wiele kobiet takich facetów lubi. A Darcy z twarzą Colina F. Ech... Cóż mogę powiedzieć?

Ale temat ten wymaga dogłębnej analizy. Może później... ;-)

A mi się Darcy podoba właśnie taki, ze wszystkimi swoimi wadami. No i oczywiście wygladem Colina ;-) A czy bym z kimś takim wytrzymała, nie wiem. W sumie nie wiemy jaki był na co dzień, w małżeństwie, gdy pierwsze oczarowanie minęło.
Tymniemniej kiedyś twierdziłam że jestem zakochana w Darcym i że to miłość idealnie platoniczna ;-)

Hehe, podoba to on się nam wszystkim i żadna z nas nie ma wątpliwości, że zakochałaby się Darcy'm (zwłaszcza jeśli wyglądałby tak jak Colin). Pytanie tylko co potem, czy łatwo żyłoby sie z nim na codzień, gdy mija pierwsze oczarowanie, a życie zaczyna wypełniać szara reczywistośc.

Co z tego, że świetnie mi się rozmawia z moim mężem, gdy dziennie mamy na to średnio około pięciu minut? ;-) Kiepska pociecha, że mamy podobne zainteresowania, gdy potykam sie o jego brudne skarpetki rzucone na srodku salonu ;-)
Oczywiście przerysowuję, prawda jest taka, że jeśli ludzie się kochają, akceptują i szanują, to dochodzą do komporomisów i przymykają oczy na słabostki drugiej strony. A trudny charakter na pewno jest mniej dokuczliwy w Pemberley niz w M-4 ;-)
Słowem: z pewnością zyli długo i szczęśliwie...

Darcy sam w sobie jest nieco skomplikowany i tak skryty, że o jego postepkach i motywach dowiadujemy się poniewczasie. Zastanawia mnie
pewien jego postępek, gdy /na początku "Dumy"/nagle 'zwinął' całe towarzystwo z Bingleyem i wyjechał z nimi do Londynu. Stało się to akurat po balu w Netherfield, na którym tak pięknie się rozwijało uczucie
Jane i Bingleya. Ale nie z Elżbietą i Darcym, który mimo licznych skrupułów jednak postanowił zaprosić Elzbietę do tańca, chcąc bliżej ją poznać, i zapragnął z nią pogawędzić nieco inteligentniej, bo właśnie dostrzegł w niej pewną wyższość umysłu. A Elżbieta, podminowana uprzednio przez Wickhama, zaraz wytknęła Darcy'emu jego rzekome grzechy wobec biedaka, co tak -moim zdaniem- rozwścieszyło Darcy'ego, że stracił na razie ochotę na dalsze zaloty, widząc w Elżbiecie skłonność
do łatwego ulegania plotkom, i co tu mówić, jej rzekomego gustowania w takich flirciarzach, jak Wickham. I być zarazem jego rywalem? To wszystko było nieco za wiele na dumę Dary'ego, a przekonywać Elżbiety nie miało sensu, zbyt była do niego uprzedzona i zadurzona w samym
Wickhamie. Rozżalony więc Darcy wolał zniknąć z 'placu boju' i po prostu
zniknął, łatwo tez przekonał Bingleya, że Jane mało o niego dba
/czyżby porównywał do swej sytuacji?/- i razem 'wyparowali'. Później nieco tłumaczył Elżbiecie, że rzeczywiście wtedy wątpił w uczucie Jane do Bingleya, ale... jakoś nie przyznał się do innych przyczyn j.w. Sądzę, że
za bardzo się wstydził tych nieco niskich pobudek, aby nie urazić dumy Elżbiety. Nie zawsze się przyznajemy do pewnych rzeczy, pomijamy je przytaczając bardziej przekonujące motywy. Darcy tu właśnie pokazał mi się jako człowiek nieco gwałtowny, ale tak doskonale to 'ubrał' w pozory, że nikt nie podejrzewał. A Elżbieta chyba coś czuła, mówiąc Jane, że to 'robota' Darcy'ego, ale w końcu, jak się on 'zrehabilitował' się, dała temu spokój.

Mnie się też tak wydaje Maryann - chodzi mi o tę ucieczkę z Netherfield, zwłaszcza, że miejscem następnego ich spotkania było już Rosings, dokąd Darcy popędził za Elżbietą i się jej oświadczył. Uczucie więc musiało się rozwinąć właśnie wtedy w Netherfield.
Swoją drogą to sobie czasem myslę, jak to szybko im wtedy szło. Dwa razy wystarczyło zatańczyć z tą samą panną na balu i już było prawie pewne, że ślub tuż tuż, a jeśli kawaler się wycofał z afektacji, wszyscy użalali się nad biedną panną, a na głowę kawalera sypały się pioruny.

Oj ślicznie ci wyszły te literówki Agatko

Jeśli idzie o P&P to główną oburzoną chyba jednak była tylko Mrs Bingley, reszta towarzystwa przytakiwała jedynie mam wrażenie dla swojego świętego spokoju

W R&R znajomość była o wile bardziej zaawansowana, podobnie jak Emmy i Franka Churchila więc rzeczywiście oburzenie mogło być podstawne.

Na którymś forum, jakiś czas temu napisałam, że mogłabym i chciała żyć w tamtych czasach, ale chyba się rozmyśliłam Te niedomówienia i wyciąganie wniosków na podstawie zachowania czy jakiegoś niedopowiedzenia, wykończyły by mnie Zaczynam rozumieć Franka Churchila, którego rozpierała energia z powodu tłumionego uczucia. Musiał gdzieś ją spozytkować Ale Wiloughby'ego nie rozumiem!!

Tak, wtedy życie było miłe i słodkie tylko jak się było zamożnym.... inaczej nie było mowy o szcęściu, było się po prostu niżej na społecznej drabinie...