Ogród Jane Austen

Płaczę na "Co się wydarzyło w Madison County" tak mniej więcej od połowy, a na końcu to, jak pamiętam, w kinie szlochałam bez ogródek, na szczęście prawie całe kino też :-) Albo na końcu "Leona". Że już nie wspomnę o "Titanicu" - pamiętam, że najgorzej było, jak poszłam drugi raz z koleżanką, za pierwszym razem jeszcze jakoś było, ale po raz drugi - to chyba jakaś empatia, koleżanka zaczęła, jak się statek zaczął topić, ja chwilę później, a od ostatniego kawałka orkiestry to już prawie ekranu nie widziałam...
Jestem ciężki przypadek, jak widać :-)

Wszystkie te filmy oglądałam z podobnymi doświadczeniami...
bo życie to czasem takie niesprawiedliwe potrafi być
a w Titanicu to mi tak Leosia nie było szkoda (choć łezkę uroniłam, nie powiem) jak tych ludzi wszystkich zamkiniętych etc.etc.

Podobnie jak kilka osób powyżej stwierdziłam ostanio, że wolę po raz 34 czytać Tolkiena i Austen niż coś nowego. Co prawda i tak czytam nowości, ale tak naprawdę niewiele rzeczy mi się podoba. A filmy mogę oglądać tylko kostiumowe lub fantastyczne, wszystkie inne mnie irytują. Im bardziej współczesny film, tym mnie irytuje bardziej.
Co do łez w kinie. Jest taki wiersz Barańczaka:

łzy w kinie

łzy w kinie płyną łatwiej.
łatwiej niż w życiu ( pomoc:
zgaszenie na sali świateł )
ale i łatwiej niż w domu,
przed własnym telewizorem:
za wydatek na bilet
pragnie się miec wieczorem
coś uchwytnego: chwilę
śmiechu lub - zwłaszcza - łez
( od śmiechu widz czuje się lepiej,
od płaczu lepszym niż jest ).
Kinowa łza nie oślepia
oka; przeciwnie, przemywa
i kąpielami słonymi
sprawia, Ĺźe oko przeĹźywa
to, co samochĂłd w myjni
lub dusza w trakcie spowiedzi.
Kratką i ciemnym okienkiem -
ekran, przed ktĂłrym sie siedzi
( w kinie, jesli kto kleknie,
są to przypadki nieliczne ),
lecz przed tym panoramicznie
rozroslym konfesjonałem
otarciem łzy wyznajemy
swój grzech śmiertelny, tajemny,
nie ujmujący - ujemny
znak, minus, który jest piętnem:
"Choć się naprawdę starałem,
choć próbowałem usilnie,
od ostatniego seansu
znów nie zdołałem żyć w pięknie,
w krainie Sensu i Glansu,
w sposób tak żywy, człowieczy,
pełny, prawdziwy, bezsprzeczny
jak żyją aktorzy w filmie".

Podobnie jak kilka osób powyżej stwierdziłam osttanio, ze wolę po raz 34 czytać Tolkiena i Austen niż coś nowego. Co prawda i tak czytam nowośći, ale tak naprawdę nieiwle rzeczy mi się podoba. A filmy moge oglądać tylko kostiumowe lub fantastyczne, wszystkie inne mnie irytują. Im bardziej współczesny film, tym mnie irytuje bardziej.
Co do łez w kinie. Jest taki wiersz Barańczaka: (...)

Świetny wiersz :-)
Przypomniało mi to, że na "Władcy Pierścieni" też ryczę okropnie - w scenie śmierci Boromira, kiedy elfy odpływają, kiedy Aragorn wreszcie spotyka Arwenę... i w ogóle jeszcze w wielu scenach.

Kinowa łza nie oślepia
oka; przeciwnie, przemywa
i kąpielami słonymi
sprawia, Ĺźe oko przeĹźywa
to, co samochĂłd w myjni
lub dusza w trakcie spowiedzi.

Właśnie tak!
Na Władcy zawsze zanoszę się płaczem przy Szarej Przystani (kiedy czytałam ten fragment, to zwyczajnie zachorowałam z żalu) - i potem, kiedy zaczynają się napisy końcowe, płynie Into the West
Sleep now
Dream--of the ones who came before
They are calling
From across a distant shore

pokazują się jeszce raz wszyscy bohaterowie i juz wiadomo, że to KONIEC, prawdziwy, słodko-gorzki koniec:
Across the sea
A pale moon rises
The ships have come
To carry you home