Ogród Jane Austen

a dla mnie "Wichrowe wzgórza" są fascynujące i tyle;)) Alison, ten "Cyrulik" to właśnie z Julią Ormond Michałkowa!!i ja też płaczę, jak oni się mijają na Syberii i jak on ją widzi w tym powozie i patrzy i zapala fajeczkę i na palcu widać obrączkę......a ona nawet nie wie, że on ją widzi.......chlip......

Alison cieszę się, że sprawiłam Ci radochę Następnym razem jak się spotkamy dam Ci jeszcze kolejne Colinowe produkcje (dociągnęły mi się ). Może nie takie komediowe (poza związkami rodzinnymi ), ale warte obejrzenia (ja ciągle jestem pod wielkim wrażeniem Another Country).

A co do odpowiedzi, to ja już całkowicie zgupłam. W dziale aktorów nie można się ślinić do aktorów w dziale Duma i uprzedzenie nie można się slinić do Pana Darcego, zostały zmienione opisy działów (a ja jestem przyzwyczjona do starych), a jak się broń Boże nie ślinisz do Włochów, to jesteś na cenzurowanym, jak się ślinisz do tych co nie trzeba - też. Co się porobiło? Dawniej jakoś mnie nie linczowałyście za porównanie Colina do Dannego de Vito, teraz jak napiszę cokoliwiek przeciwko Ragazzo Italiano jest be!!
Więc na razie sobie siedzę i myślę

A mnie Wichrowe wzgórza nie wzruszają
Pamietam jak po przeczytaniu tej historii strasznie sie bałam ciemności, wyjącego wiatru czy burzy.
Ksiażka ta niewątpliwie podziałała na moją wyobraźnię, ale tak że długo potem po nią nie sięgałam i za filmem tez nie tęsknię
Może byłam zbyt mała , żeby siegać po taką literaturę- dla mnie wtedy był to horror, Teraz mam do tej historii wiekszy dystans

ja nigdy jej nie przeczytałam, bo film mnie jakoś też wystraszył...

ostatnio nabyłam i oglądnęłam wersję z Fiennesem.
I sama nie wiem co myśleć. Taka psychopatyczna ta ich miłość była
i z jej strony i z jego.
Chyba faktycznie trzeba mi przeczytać książkę, żeby zobaczyć "co autorka miała na myśli" bo nie chce mi sie wierzyć, że to co zobaczyłam :?

Ja dwa dni temu obejrzałam Wichrowe Wzgórza z Timothy Daltonem. Widziałam już 3 wersje tego filmu, w każdej obsadzie coś mi się podobało i odwrotnie, ale muszę przyznać, że generalnie całej historii nie lubię. Nie jest to dla mnie wzór i ideał miłości. To takie z gruntu toksyczne uczucie. Jakoś męczą mnie próby zrozumienia motywacji głównych bohaterów, dlaczego się tak ranią, a Cathy jest dla mnie przykładem niezrównoważonej psychicznie schizofreniczki. Bliskie mi jest wyłącznie jej poczucie niezależności i potrzeba swobody i wolności. Co do reszty w ogóle za nią nie nadążam.
Już bardziej rozumiem motywacje Heathcliffa, chociaż z kolei obca jest mi taka potrzeba odwetu i zemsty. Mroczność tej historii jest dla mnie odstręczająca, chociaż jednak do niej wracam tak jak do książki, bo mimo wszystko, jest fascynująca.

no właśnie, zgadzam się z Tobą Alison. Choć Cathy to raczej nie schizofreniczka, ale nad diagnozą musiałabym dokładniej pomyśleć i obejrzeć to jeszcze kilka razy :?

no właśnie, zgadzam się z Tobą Alison. Choć Cathy to raczej nie schizofreniczka, ale nad diagnozą musiałabym dokładniej pomyśleć i obejrzeć to jeszcze kilka razy :?

Mnie to jej takie wyobcowanie od świata, to przedziwne zachowanie w stosunku do męża, kiedy szaleje z radości na widok cudem powróconego Heathcliffa pachnie schozofrenią i takim brakiem właściwej oceny rzeczywistości, ale nie jestem psychiatrą, więc tak sobie rzuciłam ta schizofreniczką. Pewnie specjalista podciągnąłby to pod jakąś inną jednostkę chorobową ;-)

"przypadek" Kathy i Heathclifa to właśnie doskonały przykład miłości romantycznej...bo przeważnie ludzie miłość romantyczną źle definiują i przypisują jej cechy miłości sentymentalnej-czyli wzdychanie, platonizm, lojalność, szczerość, gapienie się na siebie itd.....a miłość romantyczna to namiętność-fizyczna, namacalna, skonsumowana, szaleńcza i toksyczna!!i NIEMAłŻEŃSKA...to jest miłość romantyczna i taką opisała Emily Bronte.dlatego włąsnie Jane Austen się nie zalicza do epoki romantyzmu, mimo że jej dzieła powstawały równolegle z twórczością Byrona, Coleridge'a i Wordswortha (polecam film o nich-"Królestwo demonów") ...Jane wyraziła niepochlebną opinię dotyczącą nowych trendów w literaturze, kulturze i filozofii w swoich listach, ale najwyraźniej w "Rozważnej..." (tytuł oryginalny można tłumaczyć też jako "Rozsądek i uczucie") gdzie sprowadziła romantyczną bohaterkę do poziomu. a Marienne gdyby bardziej poszalała, upodobniłaby się do Kathy...u Jane Austen są emocje uspołecznione, a u Emily Bronte są emocje pierwotne i naturalne instynkty przyciągające do siebie kobietę i mężczyznę, a jej bohaterowie to właśnie typowi bohaterowie romantyczni!zwłaszcza Heathcliff jest jakby wyjęty z pamiętników George' Byrona:)

u Jane Austen są emocje uspołecznione, a u Emily Bronte są emocje pierwotne i naturalne instynkty przyciągające do siebie kobietę i mężczyznę, a jej bohaterowie to właśnie typowi bohaterowie romantyczni!zwłaszcza Heathcliff jest jakby wyjęty z pamiętników George' Byrona:)

No i dlatego "Wichrowe wzgórza" były swego czasu literaturą zabronioną młodym, niewinnym panienkom.

ale ona była wyobcowana?

No ja ją trochę tak odbierałam. Nie żyła tak jak panny z jej sfery i w jej wieku. To łażenie po drzewach, jaskiniach, skałach i wrzosowiskach, wybieranie ptasich jajek z gniazd, olewanie nauki i konwenansów sprawiało, że żyła trochę w świecie, który sama sobie stworzyła a miała szczęście lub nieszczęście urodzić się w rodzinie, gdzie takie zachowanie było tolerowane. W końcu kiedy jednak z blizej mi nie znanych przyczyn spróbowała siebie upchnąć w jakieś ramy to się w nich nie mogła zmieścić. Padła ofiarą tej swojej wybujałej niezależności, krzywdząc przy okazji sporo osób.

Tutaj to ja też się z Toba zgadzam :-)
Dzieło jak najbardziej mieści się w kanonie epoki Romantyzmem zwanej.
Jest para kochanków, są tragiczne okoliczności, burze i wiejące wichry, zjawy i tragiczne zakończenie. Całe nieporozumienie (było jakieś nieporozumienie? ;-) ) bierze się właśnie z tej definicji, nie wiem czy niewłaściwej. W potocznym języku romantyczny to zakochany, z głową w chmurach, lubujący się w wierszach, kwiatach i wrażliwy na piękno przyrody itp. W takim rozumieniu (co nie znaczy wywodzący się z epoki Romantyzmu) romantyzm kojarzy się jednak przyjemniej, jako coś takiego miłego, "motylkowego" i najlepiej jeszcze ze szczęśliwym zakończeniem - vide gatunek filmów pt. komedia romantyczna.
Ja oczywiście wybieram ten drugi wariant i z tego względu nie kocham "Wichrowych wzgórz" jako przykładu miłego do poczytania romansu, ale jako dzieło literackie jest rzeczywiście fascynujące, co zresztą przyznałam, pisząc, że nie lubiąc historii i bohaterów wracam i do książki, i do filmu ;-)
Ot babska przewrotność :-)

właśnie:)niby tu miało być o wyciskaczach łez, a nam wyszły debaty o romantykach:))ale nic to, "warto rozmawiać"
Alison, zgadzam się z Twoim powyższym w zupełności! zwłaszcza w kwestii babskiej przewrotności-ja też mam całą masę takich filmów i książek,do których wracam, mimo iż nie do końca mi "leżą"...np. regularnie raz do roku katuję się Gombrowiczem i filmami ze scenariuszami Charlie'go Kaufmana (np. dziś leci "Być jak John..." na TVN 7), nie wiem po jaką ch....., bo zawsze się irytuję, jak to oglądam i czytam......ech........widać masochizm intelektualny leży w naszej naturze:))

"Krótki film o zabijaniu" też odchorowałam, ale też czasem się nim "raczę", ale dobry, popieram!!a próbowałaś "Krótki film o miłości"?nie choruje się po tym, a warto:)

ale ona była wyobcowana?

No ja ją trochę tak odbierałam. Nie żyła tak jak panny z jej sfery i w jej wieku.

ok, w tym to się zgadzam, że była wyobcowana ze swojej sfery przez te pierwsze kilkanaście lat

To łażenie po drzewach, jaskiniach, skałach i wrzosowiskach, wybieranie ptasich jajek z gniazd, olewanie nauki i konwenansów sprawiało, że żyła trochę w świecie, który sama sobie stworzyła a miała szczęście lub nieszczęście urodzić się w rodzinie, gdzie takie zachowanie było tolerowane.

ale dokładnie tak jak piszesz to nie było jej winą czy zasługą - kto jej miał pokazać jak żyć? mogła robić co chciała, a to niebezpieczne jest niestety.

W końcu kiedy jednak z blizej mi nie znanych przyczyn spróbowała siebie upchnąć w jakieś ramy to się w nich nie mogła zmieścić. Padła ofiarą tej swojej wybujałej niezależności, krzywdząc przy okazji sporo osób.

tu akurat też nie wiem czemu się chciała upchnąć. Mam wrażenie, że ona nie zwracała uwagi na takie drobiazgi jak uczucia innych ludzi póki jej było dobrze.