Ogród Jane Austen

Dok-ład-nie.
Bohaterka ma zawsze maleńką twarz w kształcie serca oraz ogromne oczy, bohater szerokie bary i wąską talię, styl pisania schematyczny i mdły, niektóre chwyty powtarane do obrzydzenie. Wyznanie miłości musi zawsze być powtórzone trzy razy - kocham cię, kocham cię, Boże - jak ja cie kocham (czy to Wam czegoś nie przypomina?), tak jakby od jednego kopa nie było to juz jasne. Pani Barbara ma mało talentu jakość przechodzi u niej w ilość -ma tych książek na koncie setki, wszystkie jednakowe.

Hugh - chyba "Dama i rozbójnik" o ile pamiętam, przebrany za muszkietera, był tym rozbójnikiem, bo popierał nie tego kandydata na króla, który został królem, król nastawał na cnotę panienki, którą sobie upatrzył Hugh, było dużo walk i nie wiem, czy nie katowski topór. Dawali takie kwiatki przed laty przy okazji sylwestrów i świąt. Czy ktoś prócz mnie jeszcze pamięta?

Tak, widziałam! Hugh miał takie lekko przydługawe włosy i bardzo mi się w tym filmie podobał. Oczywiście nie miałam pojęcia, że potem zostanie "słynnym Hugh" ;-) Jeszcze grał w takim serialu "Szampański Charlie" o rodzinie właścicieli winnicy z Prowansji i w innym - "Póki się znów nie spotkamy" m.in. z Courtney Cox - tam był wyjątkowym wredotą. A potem zniknął z mojej świadomości i pojawił się w "Czterech weselach..." ;-)

A mnie sie jeszcze taki wyciskacz przypomniał - "Pożegnanie z Afryką" - ogladałam go ze sto razy i wzrusza mnie niezmiennie . A Robert Redford, Meryl Streep , Klaus Brandauer, Afryka i lwy w tle, stanowią wzruszjącą mięsznkę ( gdzieś w tygodniu mają to wyświetlać)

Nie wiem, co w tym filmie takiego jest, ale wystarczy, że usłyszę "Miałam farmę w Afryce..." i już nie mogę oderwać się od telewizora.

"Pożegnanie z Afryką" bardzo lubię.

Jeśli chodzi o Redforda, jest dość stary film, który uwielbiam: "Tacy byliśmy" z Barbrą Streisand. Ależ oni się tam kochają, ech...

m.

ja należę do tych płaczliwych, więc nie będe piac bo zadługo by wymieniać ale powiem tylko że nie oglądam króla lwa, żeby sie zbytnio rozkleić :oops:

oj ja na Marzycielu też wyłam...jak zrobili Sylvii przedstawienie w ogrodzie i ona sobie weszła w tej koszulinie do "Nibylandii"....rany....a tak poza tym to też "Dom dusz" i "Okruchy dnia", na "Wichrowych wzgórzach"( ale tych z Ralphem nie z MM, bo ten z MM mi się mniej podobał, nie bijcie...), na "Rozważnej" jak wychodzą z kościoła (to trochę nienormalne, ale cóż), a tak poza tym to ZAWSZE na "Cyruliku syberyjskim".....film się kończy a ja zazwyczaj dalej koncert na chusteczkach zasuwam......ech.......widziałyście ten film?

Chyba mam nowy film na liście wyciskaczy łez. Właśnie obejrzałam „Marzyciela” z Johnnym Deppem. Usmarkałam się po pachy. Wyciekłam jak stary nieszczelny bĂłbr skrzyĹźowany z krokodylem. Piękny ten film. Coś mi przypomina, ale jeszcze nie wiem co, bo na razie szukam nowej paczki chusteczek...

Alison właśnie chciałam ci ten film polecić... dla mnie przepięknie jest tam przedstawiony problem śmierci... ja też już dawno tak nie ryczłam....


poza tym te porównania.... krokodyl z zegarem co tyka porównany do uciekającego czasu....
albo to, aby nie kłaść chłopców spać bo za szybko dorosną....

A mnie Wichrowe wzgórza nie wzruszają
Pamietam jak po przeczytaniu tej historii strasznie sie bałam ciemności, wyjącego wiatru czy burzy.
Ksiażka ta niewątpliwie podziałała na moją wyobraźnię, ale tak że długo potem po nią nie sięgałam i za filmem tez nie tęsknię
Może byłam zbyt mała , żeby siegać po taką literaturę- dla mnie wtedy był to horror, Teraz mam do tej historii wiekszy dystans

oj ja na Marzycielu też wyłam...jak zrobili Sylvii przedstawienie w ogrodzie i ona sobie weszła w tej koszulinie do "Nibylandii"....rany....a tak poza tym to też "Dom dusz" i "Okruchy dnia", na "Wichrowych wzgórzach"( ale tych z Ralphem nie z MM, bo ten z MM mi się mniej podobał, nie bijcie...), na "Rozważnej" jak wychodzą z kościoła (to trochę nienormalne, ale cóż), a tak poza tym to ZAWSZE na "Cyruliku syberyjskim".....film się kończy a ja zazwyczaj dalej koncert na chusteczkach zasuwam......ech.......widziałyście ten film?

Cyrulik syberyjski - czy to to z Julią Ormond w reżyserii Michałkowa? Jeśli tak, to ja się tam okropnie wypłakuję, kiedy ona do niego przyjeżdża i rozmijają się na tej Syberii. Och matko ile to filmów jest pięknych, na których sobie mozna zdrowo popłakać. Na szczęście...

Nie jest to dla mnie wzór i ideał miłości. To takie z gruntu toksyczne uczucie. Jakoś męczą mnie próby zrozumienia motywacji głównych bohaterów, dlaczego się tak ranią, a Cathy jest dla mnie przykładem niezrównoważonej psychicznie schizofreniczki. Bliskie mi jest wyłącznie jej poczucie niezależności i potrzeba swobody i wolności. Co do reszty w ogóle za nią nie nadążam.
Już bardziej rozumiem motywacje Heathcliffa, chociaż z kolei obca jest mi taka potrzeba odwetu i zemsty. Mroczność tej historii jest dla mnie odstręczająca .

A tego juz nie napisałam , ale zrobiła to za mnie pięknie Alison
Do filmu wracam jeśli jest mozliwość, nawet ostatnio obejrzałam wersję z aktorem który grał nowego pana Darcy

A wracajac do filmów na których się płacze, to ja małąm oczy na mokrym miejscu podczas finału Gladiatora i Tańczącego z wilkami. Filmów o miłości, na których miałabym płakać nie pamiętam ;-) O i jeszcze prawie szlochałam podczas ogladania Stowarzyszenia umarłych poetów.

Alison, mam podobne wrazenia co do Wichrowych Wzgorz.
Fascynujaca historia ale mroczna i przerazajaca.
Ta zadza odwetu i wzajemne ranienie sie....
Milosc ktora zywi sie cierpieniem, ktora jest cierpieniem, ktora nie moze istniec bez cierpienia.