Ogród Jane Austen

Tą jego "przystojność" przysłania ten głęboki smutek, abnegactwo, bo wiecznie jest jakiś niechlujny i zapadnięty w siebie, jakby żył gdzieś obok, a nie tu i teraz. Dopiero w miarę rozwoju uczucia, jakoś tak ładnieje w oczach, zresztą tak jak Jane, mnie on bardzo pasuje. Ja go w ogóle lubie, podobał mi się w "Dzieciach innego Boga" (czy gorszego, nie pamietam tytulu). Dzięki temu filmowi pokochałam koncert na dwoje skrzypiec Bacha

No bo on piękny nie jest, ale tak pięknie "przeżywa".
"Spokój orkiestra!!! A teraz będę przeżywał...."

Mnie tam nie ściska. Paskudnych mi nie żal, nawet jak są ładni, a nawet tym bardziej, bo po ładnym jak mu Bozia dała urodę to by się można spodziewać, że jakoś odpłaci społeczeństwu, a jak jest taki samolub to zgiń, przepadnij...
Qurcze, ale czasem to serce mam z kamienia, co niee?

Zły, nie zły - śliczny był. Jestem estetką. Jak coś ślicznego ginie bez śladu - żal mi ściska gardło, a płacz dławi.

Eeee tam, nie dramatyzuj, zaraz tam bez śladu. Przewijasz sobie przewijakiem na początek filmu i Valmoncik jest jak nowy ;-)

No nie, musze przyznac, ze troche wzruszylam sie na scenie koncowej z ojcem. :oops:

Ale trochę tych ząbków jednak nie udało się ukryć- trafne spostrzeżenie, Migotko.

Donald S. w tej scenie uśmiechnął się dość szeroko i dopiero po chwili jakby przypomniał sobie o rozmiarach swego uzębienia, zasłaniając usta dłońmi. Keira zresztą chyba też wykonała podobny gest, o ile mnie pamięć nie myli.

Ciekawe, czy to są jego własne czy licówki?

Przepraszam jeżeli gdzieś już to było, ale co sądzicie o "Przeminęło z wiatrem", bo mnie nie wzrusza. Byłam nawet na tym z kuzunką w kinie, a reszta rodziny czekała z niecierpliwościa w domu na nasze relacje i czy bardzo sie spłakałyśmy, a tu nic. Zostałyśmy nazwane znieczulicami i niestety chyba tak nam zostało, bo ciągle nic się nie zmieniło jeżli chodzi o "Przeminęło..."

Bylam na tym po raz pierwszy w kinie i wtedy sie bardzo wzruszylam, zwlaszcza scenami po pozarze Atlanty, no i po "Pomysle o tym jutro w Tarze".
Teraz juz na mnie ten film tak nie dziala, choc przyznaje ze zostal zrobiony z wielkim rozmachem, dobrze oddaje ducha powiesci i jest naprawde dobry.

Natomiast ze starszych filmow bardzo lubie "Pozegnalny walc" i jesli jest emisja w TV, to zawsze go ogladam. Para glownych aktorow jest czarujaca: Vivien Leigh i Robert Taylor.
A najbardziej mnie wzruszala scena z tancem przy swiecach, no i zakonczenie.

Nigdy nie zdarzyło mi się płakać na "Przeminęło z wiatrem", ale ten film ma taką siłę przyciągania, że zawsze, jak go puszczają w TV, to muszę się zatrzymać na chwilę i obejrzeć kilka scen. "Pożegnalny walc" też jest świetny- bardzo dobra historia i fajne aktorstwo.
Ja, tak na marginesie, też uwielbiałam lustrować kreacje Scarlett, co mi zostało do dziś.

A ja byłam bardzo rozczarowana kontynuacją. Kaszana.

Mnie chodziło i o film i o książkę. Ksiązka jest może i ciut lepsza, ale całe te czarowanie, cesarki itp. - kretynizm. Jak mały Johny wyobraża siobie Irlandię i kulturę celtycką :evil: