Ogród Jane Austen

będziecie się śmiać, ale ostatnio chyba na tv4 jest taki program seryjny o przebudowywaniu domów dla ludzi, którym jakoś się w życiu nie powiodło (dziecko jest b.chore albo np. ciężarówka wjechała im w dom itp)
no i co obejrzę ten program to jak tylko pokazują reakcje tej rodziny to się nie mogę opanować i płaczę, choć sama nie wiem czemu mnie to tak wzrusza
amerykanie widocznie mimo wszystko potrafią zbudować w tym programie atmosferę...

Izek, mnie wzruszają nieraz "Ekstremalne metamorfozy" lub "łabędziem być". Tym babkom też nieraz źle się układało, ale z pomocą psychologa w tych programach poradziły sobie z tkwiącymi w nich samych problemami.

no tak
ale polskiej wersji "chcę być piękna" nie oglądam - swojskie problemy są bliżej i łatwiej zauważyć, że nie tak prosto je rozwiązać...

Ja zawsze mam nadzieję, że coś im te programy dały, i to nie tylko w kwestii zewnętrznej.

no ba
bez tego ani rusz

Moim wyciskaczem łez jest Pan Wołodyjowski ksiązka ale i film ostatnio powyłam sie z całym zestawem tzn ze slochem na Nędznikach ale to już na książce
ale wyję na wielu filmach

Zgadzam sie świetny film.

znam nawet paru chłopaków którzy sie wzruszyli przy mieście aniołów

czy tylko ja płaczę jak wariatka na "królu lwie", "love story" i wszystkich filmach romantycznych i melodramatach, kiedy główna bohaterka musi wyjechać albo cos innego by po jakims czasie wrócić do wiernego ukochanego który cały czas na nią czeka? albo umrzeć... albo ożenić się z innym.... itd... ^^

Ja wlaśnie o Love story miałam pisac że ile razy oglądam to tyle rycze a na królu lwie jak Mufasa umiera to ja wychodzę albo przewijam

Ja z moją siora wredną oglądałam Króla i wiem wyłam na potege a potem wyłam bo w domu nie było już mojego psiunki Karo

zapomniałam o jeszcze jednym. nie wiem jaki to był tytuł, ale opowiadał o małym chłopcu, który był chory (też nie pamiętam na co). i postanowił stworzyc łańcuszek szczęścia. ryczałam jak bóbr, szkoda że miałam wtedy 10 lat.... dlatego tego nie pamiętam....

a, i jeszcze przy czytaniu "stowarzyszenie umarłych poetów" gdy peee... kurde, zapomniałam. nieważne, strzelił sobie w głowę bo mu ojciec zabronił grać w teatrze, a to było jego ukochane zajęcie. i jak keating odchodził.... o matko, juz teraz mi się łezka w oku kręci...

był taki program o małych dzieciach z domu dziecka, chyba "kochaj mnie" czy jakoś tak. płakałam jak bóbr jak pokazywali takie malutkie dzieci które porzuciły własne matki... o jaaa....