Ogród Jane Austen

WraĹźenie? KrĂłlowa Margot, zdecydowanie, choć nie było to tego rodzaju wraĹźenie Ĺźebym chciała do tego filmu wracać, ale muzyka i dynamika obrazu strasznie łomotały mi wyobraĹşnię. Z kostiumowych - „Zakochany Szekspir” ujął mnie atmosferą, kostiumami, choć jeśli chodzi o zachowanie realiĂłw, nie potrafię się wypowiedzieć. KrĂłla Artura lubiłam tego z Seanem Connery dla niego samego i Julii Ormond, za ktĂłrą przepadam, szczegĂłlnie w „Wichrach namiętności”, ktĂłry to z kolei film jest jednym z moich najukochańszych filmĂłw, bo aĹź kipi od wszelkiej maści emocji. Nie wiem co dokładnie zaliczasz do filmĂłw kostiumowych, ale w mojej specjalnej szufladce jest teĹź „Oniegin” z Ralphem Finnesem i Liv Tyler, „Hamlet” z Melem Gibsonem i „Elizabeth” z Kate Blanchet. Lubiłam teĹź „Annę tysiaca dni” z Burtonem i Genevieve Bujold. Nad resztą musiałabym jeszcze pomyśleć. Rzućcie parę tytułów, to Wam powiem co o nich myślę ;-) Aha, był jeszcze taki film z Bonham-Carter o Jane Grey, nie pamiętam tytułu, teĹź mi się bardzo podobał. No i świetny serial o krĂłlowej ElĹźbiecie Glendą Jackson – to był majstersztyk aktorstwa! Mogłabym tak sobie przypominać jeszcze ze dwie strony, ale pewnie pospałybyście się ;-)

Przypomniał mi się następny "Papieżyca Joanna" z Liv Ulmann i błękitnymi oczami Franco Nero. Bezdenny błękit tych oczu ściga mnie do dziś...;-) a ostatnia scena jest wstrząsająca, tak jak scena egzekucji Jane Grey.
A teraz lecę oglądać Nostradamusa bo.....gra tam Julia Ormond, a jeszcze go nie widziałam. Ostatnio puścili go w godzinach dla cierpiących na bezsenność, w których ja kobieta pracująca mam zwyczaj pochrapywać cichutko

Uwielbiam serial " Ja Klaudiusz" A pamiętacie taki serial z tym aktorem "Kroniki braciszka Cadfaela" działo to się chyba w XI wieku?
oraz wszystkie części Hornblowera (Ioan Gruffudd)
a także oczywiście Sharp (Sean Bean)

Och, Gitka, bardzo dobrze pamiętam "sprawy" detektywistyczne b. Cadfaela. W ogóle uwielbiam kryminały, a ten był niezwykły, bo akcja toczyła się w średniowieczu i główny bohater mógł korzystać tylko z własnej inteligencji i dedukcji; wszelkie mikroskopy i laboratoria odpadały.
Z moich ukochanych filmów kostiumowych muszę wymienić: "TRZYNASTEGO WOJOWNIKA" z A. Banderasem. Przez 3 dni po obejrzeniu filmu chodziłam cała zauroczona atmosferą tego dzieła. Czy któraś z Was też go widziała i ma podobne(bądź odmienne) odczucia?

Jeśli chodzi o mity to trudno tu mowić o konfrontacji z historią,

Sęk w tym, że Artur JEST postacią historyczną, a raczej obaj Arturowie
Owszem - na wpół legendarną, ale - tak jak i Troja - byli kiedyś potęzni władcy, którzy w legendzie zlali się w jedno. W filmie wykorzystali wątek historyczny jednego z nich

widziałam 13 ale jakoś hmmm nie zrobił na mnie tak pozytywnego wrażenia.Chyba końcówka była dla mnie ciut kiczowata i to przeważyło.
Przypomniało mi się!IMIE ROZY...widziałyście?to ma dopiero klimacik:-)

Zgadzam się w pełni. Kiczowaty scenariusz, kompletnie pozbawiony realiów historycznych. Niby klimacik jest, ale dla mnie to za mało.
Natomiast Imię Róży - miodzio!!

I jeszcze mini serial, o ile się nie mylę produkcji BBC, na podstawie powieści George Eliot - "Daniel Deronda".

Kiedy oglądam film, rzadko zwracam uwagę na PEłNĄ wierność z realiami danej epoki, w której toczy się akcja, choć oczywiście, jeśli wszystko jest na swoim miejscu, to mi w to graj. Generalnie się nie czepiam, jak scenarzyści wydumali coś, co zdaje się nieco od rzeczy; natomiast jeśli jakiś film pretenduje niemal do dzieła dokumentującego dany okres w historii, to tam na pewno sztab ludzi już zatroszczył się o pełną wierność.
"Jeździec bez głowy" był rozkoszny- też bardzo mi się podobał. A "Danielem Derondą" nieco się rozczarowałam; chodzi mi o zakończenie. Sądziłam, iż główny bohater ożeni się z tą blondyną- hazardzistką, a nie z tą brunetką- śpiewaczką. Raptem się zakochał! :evil: Nie wiem, jak to przedstawiła G. Elliot, ale klapnęłam, jak już doszło do oświadczyn.

"Garbus" i inne "płaszcza i szpady". Kiedyś oglądałam namiętnie

Kiedy oglądam film, rzadko zwracam uwagę na PEłNĄ wierność z realiami danej epoki, w której toczy się akcja, choć oczywiście, jeśli wszystko jest na swoim miejscu, to mi w to graj. Generalnie się nie czepiam, jak scenarzyści wydumali coś, co zdaje się nieco od rzeczy; natomiast jeśli jakiś film pretenduje niemal do dzieła dokumentującego dany okres w historii, to tam na pewno sztab ludzi już zatroszczył się o pełną wierność.

Widzisz, ja dość szybko oceniam z jakim filmem mam do czynienia, czy z historycznym (mniej lub bardziej) czy kostiumowym. W momencie gdy sklasyfikuję, mogę spokojnie się odciąć i analizować jedynie walory beletrystyczne lub tez skupic sie i analizować (a potem sprawdzać) fakty historyczne. Dla mnie film to nie tylko odprężenie. Lubie sobie pomyśleć przy filmach

Diano, ja również wybaczam wpadki. I te duże i te małe. Ale to nadal nie zmienia faktu, że jeśli scenarzyści w założeniach chcieli zrobić film w oparciu na faktach historycznych, to ja na te fakty zwracam uwagę. A jeśli film miał być po prostu kostiumowy - zupełnie inaczej oglądam i na co inne zwracam uwagę.

Diano nie wszycy historycy wiedza wszystko. Nie każdy okres historyczny lubie tak samo (niektórych nawet wręcz nie znoszę), ale nawet jeśli lubie, zawsze można złapać się i filmowców i historyków na szczegółach. A ja w filmach historycznych lubie późniejszą zabawe w dedektywa. Kopanie, szukanie odpowiedzi na pytania, sprawdzanie i jednoczesne dowiadywanie się.