Ogród Jane Austen

I jeszcze to

A czemu on od razu taki kompletny? :evil:
Kobity to zawsze są gorzej traktowane...

Mnie teĹź moĹźe, a co tam :oops:
Tyle, że jemu byłoby przyjemniej, bo na wargach jest najwięcej receptorów czuciowych, a jak ma takie wąskie, to ma ich mniej siłą rzeczy, więc wiesz...
O niego sie martwię nie o siebie

Kika, pokazuje sie tylko czerwony x...

powiedzcie mi jak ja mam załączać obrazki... bo coś mi nie wychodzi.... obrazek mam na kompku zapisany.....plisssss

może na gg ktoś mi wytłumaczy lub w mailu....? wydawało mi się, że umiem .. a tu taki klops... :oops:

Nie mogli go bardziej rozebrac?
Swoja droga, jak mozna sie bylo poruszac w takiej sukni jak ona? Przeciez to kompletnie krepuje ruchy. ale dessous ladne

Gosiu, przywołuję Cię do porządku, to już nie noc, młodzież czyta :-) Trzeba przyznać, że ślicznie wyglądały kobiety w tych sukniach, a Daniela pięknie się w nich poruszała. Mam nadzieję, że dla prawdy kreacji nie musiała ubierać tych pantalonków ;-)

A nie wiecie, czy są może laleczki papierowe z N&S do ubierania? Margaret miała takie ładne sukie, że miło by bylo się pobawić

Kolejny wywiad z Armitagem, chyba go jeszcze nie zamieszczalam, mowi sporo o N&S, cos o Darcym itp:
http://www.thearmitagearmy.co.uk/doc/RA … 160305.mp3
4 MB
lub jesli to nie dziala to na tej stronie - drugi wywiad:
Radio 2 Interview with Richard
http://www.thearmitagearmy.co.uk/23.html

Zamieszki cz.IV
(Rozdział XXII „The blow and its consequences” s. 204)

Dla przypomnienia:
Ostry kamień poleciał w jej stronę, uderzając w czoło i policzek i wywołując oślepiający błysk światła przed oczami. Opadła jak nieżywa na ramię pana Thorntona. Rozłożył skrzyżowane dotąd ręce i podtrzymał ją otaczając ramieniem.

‘Teraz jesteście zadowoleni?!’ powiedział. ‘Przychodzicie by wyrzucić stąd niewinnych obcych ludzi. Napadacie setką na jednego człowieka, a kiedy kobieta wychodzi do was i prosi, dla waszego własnego dobra, byście zachowywali się jak rozumne istoty, wasz tchĂłrzliwy gniew spada teĹź na nią! Teraz macie, czego chcieliście!’ Byli cicho, gdy mĂłwił. Patrzyli z szeroko otwartymi oczami i ustami na struĹźkę ciemnoczerwonej krwi, ktĂłra obudziła ich z transu. Ci najbliĹźej bramy wymykali się zawstydzeni; nastąpiło poruszenie, wycofywali się. Tylko jeden głos wykrzyknął:
‘Kamień był przeznaczony dla ciebie, ale ty wolałeś schować się za kobietą!’
Pan Thornton zadrżał z gniewu. Spływająca krew otrzeźwiła Margaret, choć słabo i niewyraźnie, była przytomna. Umieścił ją delikatnie na stopniu przy drzwiach, wspierając jej głowę o framugę.
‘MoĹźe tu pani zostać?’ spytał i nie czekając na odpowiedĹş zszedł powoli po schodach w sam środek tłumu.
‘Zabijcie mnie, jeśli tego chcecie! Ĺťadna kobieta mnie nie osłania. MoĹźecie mnie zatłuc, nie zmusicie mnie bym odstąpił od tego, co postanowiłem, nie wy!’ Stał między nimi z załoĹźonymi rękami, dokładnie w takiej samej pozycji, jak wcześniej na schodach. Ale odwrĂłt w stronę bramy juĹź się rozpoczął, tak samo bezrozumny i ślepy jak towarzyszący mu gniew. Być moĹźe sprawiła to wizja zbliĹźających się Ĺźołnierzy i widok bladej twarzy z zamkniętymi oczami, zastygłej i smutnej jak z marmuru, choć z łzami toczącymi się spod długich rzęs i cięższymi jeszcze, powolniejszymi kroplami krwi spływającymi z rany. Nawet najbardziej zdesperowani, sam Boucher, wycofywali się - potykając się i patrząc spode łba, mamrocząc przekleństwa pod adresem pana, ktĂłry stał w niezmienionej pozie przyglądając się im pogardliwie. Gdy odwrĂłt zamienił się w szaleńczą ucieczkę, (co w końcu musiało nastąpić), rzucił się po schodach do Margaret. PrĂłbowała wstać bez jego pomocy.
‘To nic’ powiedziała z bolesnym uśmiechem. ‘To tylko otarcie na skĂłrze, przez chwilę byłam zamroczona. Jestem taka wdzięczna, Ĺźe odeszli!’ rozpłakała się nie hamując łez.
Nie mĂłgł się z nią zgodzić. Jego gniew jeszcze nie osłabł, nawet wzrastał im bardziej poczucie bezpośredniego zagroĹźenia mijało. Odległy szczęk wojska zabrzmiał o pięć minut za późno by, nieobecny juĹź tłum, poczuł siłę autorytetu i porządku. Miał nadzieję, Ĺźe zobaczywszy oddziały zdławi ich świadomość niemoĹźności ucieczki. Gdy te myśli przemykały mu przez głowę, Margaret przytrzymywała się kurczowo drzwi by stanąć pewniej. Ale mgła przesłoniła jej oczy – zdążył akurat na czas by ją schwycić.
‘Mamo, mamo!’ zawołał, ‘zejdĹş na dół, juĹź ich nie ma! Panna Hale jest ranna!’ ZaniĂłsł ją do jadalni i ułoĹźył delikatnie na sofie, gdy patrzył na jej czystą, białą twarz świadomość tego, jak wiele dla niego znaczyła spadła na niego tak nagle i dojmująco, Ĺźe wykrzyknął w bĂłlu:
‘Margaret… moja Margaret! Nikt nie wie, czym dla mnie jesteś! Gdy leĹźysz tu tak zimna jak martwa, jesteś jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek kochałem! Margaret, Margaret!’ MĂłwił niewyraĹşnie, klęcząc przy niej, lamentując raczej niĹź wypowiadając te słowa. Zerwał się zawstydzony, gdy weszła jego matka. Dostrzegła tylko, Ĺźe jej syn jest bledszy i bardziej surowy niĹź zwykle.
‘Panna Hale jest ranna, mamo. Kamień drasnął jej skroń. Obawiam się, Ĺźe straciła wiele krwi.’
‘To wygląda bardzo powaĹźnie, mogłabym niemal sądzić, Ĺźe nie Ĺźyje!’ powiedziała pani Thornton ogromnie zaniepokojona.
‘To tylko omdlenie. Odzywała się do mnie wcześniej.’ Wydawało się, Ĺźe cała krew z jego ciała spłynęła do serca, gdy to mĂłwił. ZadrĹźał na całym ciele.
‘IdĹş zawołaj Jane, będzie wiedziała, gdzie znaleźć to, czego potrzebuję, a sam idĹş do IrlandczykĂłw, płaczą i krzyczą jak oszalali ze strachu. Poszedł, ale tak, jakby wielkie ciężary przymocowano mu do kończyn, ktĂłre miały unieść go z dala od niej. Wezwał Jane, wezwał swoją siostrę. Powinna być otoczona kobiecą troską, mieć całą ich łagodną uwagę. KaĹźde uderzenie serca wzmagało się w nim na przypomnienie tego, jak pojawiła się i wystawiła na niebezpieczeństwo – czy to moĹźliwe, Ĺźe chciała go ratować? WĂłwczas odepchnął ją i mĂłwił szorstko, nie widział nic poza zbędnym ryzykiem, na ktĂłre się naraĹźała.
Poszedł do robotników, choć każdym nerwem odczuwał wzruszenie na myśl o niej, miał trudność ze zrozumieniem o czym mówią, uspokojeniem ich i oddaleniem ich strachu. Zaklinali się, że nie zostaną dłużej, domagali się, aby ich odesłano. Musiał więc myśleć, mówić i zachować rozsądek.

Dzięki Caroline. Faktycznie szkoda, że nie ma tej sceny w filmie ale zastanawiam się jak by wypadła. Czy nie byłaby zbyt ckliwa i melodramatyczna.
Wierzę jednak w Richarda, że zrobiłby to pięknie.

"zszedł powoli po schodach w sam środek tłumu.
‘Zabijcie mnie, jeśli tego chcecie! Ĺťadna kobieta mnie nie osłania. MoĹźecie mnie zatłuc, nie zmusicie mnie bym odstąpił od tego, co postanowiłem, nie wy!’ Stał między nimi z załoĹźonymi rękami, dokładnie w takiej samej pozycji, jak wcześniej na schodach".

No, tu widac, ze nie bał sie wcale.
Tylko czemu zostawil ta Margaret, zanim od razu sie nia nie zająć? Ja wiem, ze ten tlum i w ogole, ale ona tam lezala oparta o framuge ranna, probowala wstac sama, a on wyszedl do tlumu? Hmmm.
No moze sie czepiam..

A te fragmenty piekne:
"Wydawało się, że cała krew z jego ciała spłynęła do serca, gdy to mówił. Zadrżał na całym ciele. "
"KaĹźde uderzenie serca wzmagało się w nim na przypomnienie tego, jak pojawiła się i wystawiła na niebezpieczeństwo – czy to moĹźliwe, Ĺźe chciała go ratować? "
"Poszedł do robotników, choć każdym nerwem odczuwał wzruszenie na myśl o niej, miał trudność ze zrozumieniem o czym mówią"

Super sie to czyta!
Dzieki Caroline

Ja tez sadze, ze Richard zagralby to tak, zeby nas niesamowicie wzruszyl.

"Poszedł do robotników, choć każdym nerwem odczuwał wzruszenie na myśl o niej, miał trudność ze zrozumieniem o czym mówią"
JA KAZDYM NERWEM ODCZUWAM CZYTAJAC TE FRAGMENTY

Och tak, to się CZYTA! Po angielsku i w tłumaczeniu, cudowne!

Blokuję wątek. Jak chcecie kontynuować to zacznijcie nowy. Ten spuchł niemiłosiernie.