Ogród Jane Austen

„Przyjęcie u Thorntonów cz. II” – chapt.XX, p. 193, Men and gentelmen

Teraz wiedziała już wystarczająco dużo, żeby zrozumieć wiele miejscowych spraw – mało tego, poznała nawet kilka technicznych określeń stosowanych przez zapalczywych fabrykantów. Po cichu zdecydowanie opowiedziała się po jednej ze stron w dyskutowanej kwestii. W każdym razie, dyskutowali zaciekle i na serio – zupełnie nie w staroświeckim stylu londyńskich przyjęć, do którego była przyzwyczajona. Dziwiło ją, że wśród wszystkich tych tematów związanych z fabrykami i miejscowym handlem, nikt nie zrobił żadnej aluzji do strajku. Jeszcze nie zdawała sobie sprawy z tego, jak chłodno właściciele podchodzą do takich spraw, jako spraw z jedynym możliwym zakończeniem. To pewne, ci ludzie działali przeciwko sobie, jak już wiele razy przedtem. Gdyby byli głupcami i oddali się w ręce łajdackich płatnych delegatów, musieliby ponieść konsekwencje. Jeden lub dwa razy Thornton został wytrącony równowagi, oczywiście stracił na tym. Ale to był przypadek, który mógł się przytrafić każdemu, każdego dnia. A Thornton był na tyle dobry, by poradzić sobie ze strajkiem jak każdy. Poza tym był typem człowieka z żelaza, jak nikt inny w Milton. Ludzie popełnili błąd próbując z nim takich sztuczek. Panowie podśmiewali się z robotników, którzy wyobrażali sobie, że mogą zwyciężyć, że mogą choć na jotę zmienić to co Thornton sobie ustalił.
Po obiedzie Margaret poczuła się trochę znudzona. Ucieszyła się, kiedy weszli panowie, nie tylko dlatego, że widok jej ojca rozproszył jej senność, ale także dlatego, że mogła nareszcie posłuchać czegoś lepszego i wspanialszego niż mało istotne sprawy, o jakich rozmawiały panie. Podobało jej się to triumfujące poczucie siły jakie posiadali tutejsi ludzie. [...]
Była raczej zaskoczona kiedy pan Thornton odezwał się do niej tuż obok:
- Zauważyłem, że była pani po naszej stronie w dyskusji w trakcie obiadu panno Hale, nieprawdaż?
-Oczywiście. Ale tak mało wiem na ten temat. Jednakże byłam zaskoczona tym co powiedział pan Horsfall, że byli jacyś myślący w tak diametralnie inny sposób jak ten pan Morison, o którym wspominał. On chyba nie jest dżentelmenem, prawda?
- Nie należę do tych ludzi, którzy oceniają czyjąś przynależność do grona dżentelmenów, panno Hale. To znaczy mam na myśli, że nie do końca wiem co pani rozumie przez „bycie dżentelmenem”. Powinienem powiedzieć, że ten Morison nie jest prawdziwym człowiekiem. Nie wiem kim on jest. Oceniam go trochę na podstawie przekazu pana Horsfall’a
- Wydaje mi się, że mój „dżentelmen” zawiera w sobie pańskiego „prawdziwego człowieka”.
- I dużo więcej jak mniemam. Różnię się tu od pani. Dla mnie „człowiek” to coś wspanialszego i pełniejszego niż „dżentelmen”.
- Co pan ma na myśli? Chyba po prostu inaczej pojmujemy słowa.
- Mam na myśli, że „dżentelmen” to tylko określenie stosunku człowieka do innych ludzi. Ale kiedy mówimy o nim jako o „człowieku” mamy na myśli nie tylko jego relacje ze znajomymi, ale stosunek do siebie samego, do życia, czasu i wieczności. Rozbitek, samotny jak Robinson Crusoe – więzień zamknięty w lochu własnego życia , mało tego, nawet święty w Patmos, ma swoją wytrwałość, wolę walki, siłę, wszystko to lepiej charakteryzuje „człowieka”. Używam raczej słowa „dżentelmeński”, które jak mi się zdaje zbyt często używane jest niewłaściwie, zazwyczaj wyolbrzymia i wypacza się jego prawdziwe znaczenie, podczas gdy pełna prostota rzeczownika „człowiek” i przymiotnika „ludzki” jest niedoceniana – jestem zmuszony do takiej klasyfikacji, używając języka potocznego.

Dzieki Alison
Ten fragment okresla ich pojecie na rozne sprawy.
Np. to:
"mogła nareszcie posłuchać czegoś lepszego i wspanialszego niż mało istotne sprawy, o jakich rozmawiały panie"
Widac wyraznie, ze nie interesowaly ja blahe rozmowy, lubila dyskutowac nad powaznymi kwestiami, dlatego tak bardzo roznila sie od innych kobiet w Milton, z drugiej strony niby byla z Poludnia, gdzie panowal patriarchat, jak mniemam, ale miala wlasne zdanie i byla niezalezna.
Po drugie ta rozmowa o "czlowieku" i "dzentelmenie", prawde mowiac szkoda, ze nie ma jej w filmie (choc we fragmencie), bo to tez znakomicie okresla ich relacje. On troche naigrywa sie z jej pojecia dzentelmena, gdyz uwaza to za puste slowo, mowi o "czlowieku". czyli pojeciu znacznie szerszym. Zreszta moze oboje mowia to samo, ale nazywaja to inaczej?
Choc chyba jednak nie. Oboje pozniej jednak weryfikuja swoje poglady, ona - kto jest lub moze byc dzentelmenem, a on - co to jest byc czlowiekiem.

echhhh....Poranek z wami jest cudowny....
również miłego dnia Migotko...

wracając do Danieli.... to wszystkie Polki są piękne, nawet te w drugim pokoleniu....

wydaje mi się Ali, że ona coś w tym swoim rodowym nazwisku pokręciła.... albo niedokładnie zostało napisane, bo ja także takiego nie znam...
a niech się te piękności podczepiają pod nas, to tylko dobrze świadczy o nas... bo jesteśmy wszystkie piękne... bez wyjątku

Gitka, co Ty na to:
[URL=http://img409.imageshack.us/my.php?image=nstapeta9mu.jpg][/URL] [URL=http://img370.imageshack.us/my.php?image=nstapeta18ru.jpg][/URL]

Caitrionko, moja Ty dostarczycielko pięknych tapetek!
Są piękne. uwielbiam te twoje prace.
Bardzo ale to bardzo dziekuję

„Przyjęcie u Thorntonów cz. II” – chapt.XX, p. 193, Men and gentelmen

[...]

- Nie należę do tych ludzi, którzy oceniają czyjąś przynależność do grona dżentelmenów, panno Hale. To znaczy mam na myśli, że nie do końca wiem co pani rozumie przez „bycie dżentelmenem”. Powinienem powiedzieć, że ten Morison nie jest prawdziwym człowiekiem. Nie wiem kim on jest.
- Wydaje mi się, że mój „dżentelmen” zawiera w sobie pańskiego „prawdziwego człowieka”.
- I dużo więcej jak mniemam. Różnię się tu od pani. Dla mnie „człowiek” to coś wspanialszego i pełniejszego niż „dżentelmen”.
-
- Mam na myśli, że „dżentelmen” to tylko określenie stosunku człowieka do innych ludzi. jak mi się zdaje zbyt często używane jest niewłaściwie, zazwyczaj wyolbrzymia i wypacza się jego prawdziwe znaczenie, podczas gdy pełna prostota rzeczownika „człowiek” i przymiotnika „ludzki” jest niedoceniana – jestem zmuszony do takiej klasyfikacji, używając języka potocznego.

I jak tu nie kochać Thortona??

ten film jest bardzo dopracowany... widać, że ekipa włożyła w jego realizację dużo wysiłku... z tłumaczeń Alison wnioskuję, że jego klimat bardzo bliski książce... i mojemu sercu
chociaż muszę powiedzieć... mam wrażenie,(tak muszę to w końcu powiedzieć ) że niektóre sceny są powielone.... 8)

Zgadzam sie ze jest dopracowany, ujecia sa przepiekne.
Ale nie ustrzezono sie drobnych bledow.
Te "mistakes" sa jednak dosc wyrazne
Najbardziej widac je w scenach z przechadzkami Thorntona. W scenach we wnetrzach widac ze bierze do reki lub odklada kapelusz, a pozniej nagle spaceruje z gola glowa. (scena spaceru przed oswiadczynami i rozmowa z matka, scena po oswiadczynach).
Podobnie kiedy pewnego razu przychodzi do Margaret, widac ze idzie do niej z golymi rekami, tymczasem jak jest wewnątrz, to trzyma w rekach ksiazki.

Jednak zdjecia sa cudowne, co mozna podziwiac w wygaszaczu, po prostu kazde ujecie jest cudowne, i takie szczegoly wnetrza: lampy, plytki w oknach, zaslony... i kapitalne wrecz operowanie swiatlem.
Zobaczcie jak piekne sa sceny wieczorne w jego biurze, jak siedzi przy biurku, jak patrzy przez okno na chlopca, lub ta kiedy przychodzi do Higginsa - ta lampa na scianie i cien, no po prostu jestem nimi zauroczona.

Jednak zdjecia sa cudowne, co mozna podziwiac w wygaszaczu, po prostu kazde ujecie jest cudowne, i takie szczegoly wnetrza: lampy, plytki w oknach, zaslony... i kapitalne wrecz operowanie swiatlem.
Zobaczcie jak piekne sa sceny wieczorne w jego biurze, jak siedzi przy biurku, jak patrzy przez okno na chlopca, lub ta kiedy przychodzi do Higginsa - ta lampa na scianie i cien, no po prostu jestem nimi zauroczona.

Całym sercem się dołączam...

Ja jestem pod wrażeniem "koloru" Północy- te zszarzałe wszystkie kolory i czernie
Film czasami wydaje się czarno biały
Nawet przyjęcie u Thortonów było w takiej tonacji - pani Thorton wystapiła w czarnej biżuterii
Ten kolor wpływał na cały charakter filmu
Każdy detal był istotny

właśnie Ewo... tam wszystko jest istotne... ta szarość północy, nawet kolorowa rzeka (pamiętam taką z dzieciństwa.... mieszkałam w mieście gdzie kwitł polski przemysł bawełniany) oraz ta soczysta zieleń południa.... nawet Margaret miała tam inne sukienki (rozpuszczone włosy)... to niby ta sama Anglia, a jakże różniąca się od siebie....

Jestem przekonana, ze tworcy filmu nigdy nie przypuszczali, ze odbior bedzie taki jaki jest. Uwazali ze film bedzie ogladany, ale nie az tak. To jak jest odbierany, jak analizowany, jak skupiamy sie na kazdym szczegole -to wszystko przekroczylo ich najsmielsze wyobrazenia.