Ogród Jane Austen

Soreczki wielkie Alison :oops: , juz poprawilam w poscie wyzej.
Nie mialam juz sily szukac po calym ogromniastym naszym kochanym temacie.
Wczesniej zapisywalam tylko skrupulatnie sam tekst....

Ja sama mam glupawke (foolishpassion), milo mi ze nie jestem jedyna

Skoro tak .. to Moniko, poszlo juz do Ciebie!
Milego czytania!

odkryłam, że bardzo zazdroszczę Danieli tej roli i tego peronowego pocałunku... :oops: aktorki to mają fajnie...

Alison myslę , że z Twoim psiakiem już lepiej
Biedne są te nasze sierściuchy bo tak trudno czasem im pomóc

Dziękuję za troskę, ale jest już OK. Chyba tak źle zareagował na narkozę i tak długo nie mógł z tego wyjść, ale wieczorem juz zszedł normalnie po schodach, zjadł z apetytem. Myślę, że już będzie dobrze, tyle że bida leży w kagańcu, żeby sobie tego nie rozwalić i okropnie jest nieszczęśliwy, bo nigdy tego kagańca nie używamy. No ale ja właściwie zjawiłam się tu, bo mam dla Was znowu kawałek lekturki obowiązkowej ;-) Wesołych Świąt!

„O Margaret u Thorntonów” - - Chapt XVIII, p. 167, Likes and dislikes

- Nie wydają mi się znowu tacy nadzwyczajni – powiedziała pani Thornton – on jest chyba dość wartościowym człowiekiem, raczej zbyt prostolinijnym na zajmowanie się handlem, pewnie dlatego najpierw był pastorem, a teraz jest nauczycielem. Ona to kawał prawdziwej damy, z tymi jej chorobami. Ale ta dziewczyna – ona jedna niepokoi mnie kiedy o niej myślę – chociaż często tego nie robię. Ona ma takie wysokie mniemanie o sobie. W ogóle nie rozumiem dlaczego. Czasami wyobrażam sobie, że ona ma się za lepszą od całego towarzystwa. A przecież nie są bogaci, i z tego co słyszałam, nigdy nie byli.
- I nie jest wykształcona, mamma. Nie potrafi grać.
- Daj spokój Fanny, co jeszcze musiałaby robić, żeby mieścić się w twoim standardzie?
- No nie, John – powiedziała jego matka – Fanny nie miała nic złego na myśli. Osobiście słyszałam jak panna Hale mówiła, że nie gra. Gdybyś nas zostawił same, to pewnie mogłybyśmy poznać jej zalety.
- Ja na pewno bym nie mogła! – zamruczała Fanny, chroniona przez matkę.
Pan Thornton usłyszał to, ale nie chciało mu się odpowiadać. Chodził po jadalni tam i z powrotem i wolał żeby matka wydała jakieś dyspozycje w sprawie świec, co pozwoliłoby mu siąść do pracy, popisać albo poczytać i zakończyć tą rozmowę. Ale nigdy nie pomyślałby o wtrącaniu się w drobne domowe rozporządzenia, którymi zajmowała się zazwyczaj pani Thornton, wciąż pamiętająca o stosowanej od dawna oszczędności.
- Mamo – powiedział zatrzymując się i odważnie wyjawiając prawdę – chciałbym żebyś polubiła pannę Hale.
- Dlaczego? – zapytała zaskoczona jego poważnym ale miękkim tonem – Nie myślisz chyba się z nią żenić? Z dziewczyną bez grosza.
- Ona nigdy za mnie nie wyjdzie – powiedział zaśmiawszy się krótko.
- Owszem, myślę, że nie – odpowiedziała – zaśmiała mi się w twarz, kiedy chwaliłam się jej tym co pan Bell kiedyś powiedział o tobie. Lubię kiedy dziewczęta są takie szczere i otwarte, ale to upewniło mnie, że ona w ogóle o tobie nie myśli. A zaraz potem zdenerwowała mnie, wydając się, że myśli – no, mniejsza z tym. Miałeś rację mówiąc, że ona ma zbyt dobrą opinię o sobie, żeby brać cię pod uwagę. Zuchwałe babsko! Chciałabym wiedzieć gdzie ona znajdzie lepszego!
Jeśli te słowa zraniły jej syna, przyćmione światło uchroniło go przed okazaniem jakichkolwiek emocji. Już po minucie podszedł wesoło do matki i kładąc jej dłoń na ramieniu, powiedział:
- No dobrze, jestem całkowicie przekonany co do prawdziwości tego co mówisz. A jako, że nie mam żadnych zamiarów by kiedykolwiek prosić ją o zostanie moją żoną, mam nadzieję, że uwierzysz mi, że nie jestem w ogóle zainteresowany tym aby rozmawiać o niej w przyszłości. Przewiduję, że ta dziewczyna będzie miała kłopoty – być może w związku z opieką nad matką – i tylko dlatego proszę cię, żebyś była gotowa zostać jej przyjaciółką, w przypadku gdyby takowej potrzebowała. A teraz Fanny – powiedział – wierzę, że masz na tyle delikatności, żeby zrozumieć, że to krzywdzące, zarówno dla panny Hale, jak i dla mnie – dla niej pewnie bardziej – przypuszczać, że mogę mieć jakikolwiek inny powód, niż ten który wam podałem, żeby błagać ciebie i matkę o to byście okazywały jej nieco uprzejmej uwagi.
- Nie mogę wybaczyć tej jej dumy – powiedziała matka – ale mogę się z nią zaprzyjaźnić jeśli jest taka potrzeba i jeśli o to prosisz John. Dla ciebie mogłabym się zaprzyjaźnić nawet z Jezebel. Ale ta dziewczyna, która zadziera nosa w stosunku do nas wszystkich, w stosunku do ciebie...
- Nie mamo. Nigdy nie znalazłem się, podkreślam, nigdy nie znalazłem się w zasięgu jej pogardy.
- Pogardy, no jeszcze co! (jedno z ekspresyjnych prychnięć pani Thornton) - ty lepiej już nic nie mów o pannie Hale, jeśli mam być dla niej uprzejma. Kiedy jestem z nią to nie wiem czy bardziej ją lubię czy bardziej jej nie lubię. Ale kiedy o niej myślę albo słyszę kiedy o niej mówisz, nienawidzę jej. Widzę, że zadziera nosa, tak jakbyś mi o tym sam powiedział.
- Nawet jeśli – tu przerwał na moment, ale zaraz kontynuował – nie jestem przecież chłopcem, żeby dawać się zastraszyć, dumnym wzrokiem jakiejś kobiety, albo przejmować się tym, że źle pojmuje mnie i moją pozycję. Mogę się tylko śmiać z tego!
- Oczywiście! I z niej też, z tymi jej wyobrażeniami i puszeniem się.
- Dziwię się tylko, dlaczego w takim razie tyle o niej mówisz – powiedziała Fanny – jestem już tym tematem zmęczona.
- Dobrze! – powiedział jej brat z odcieniem goryczy – myślę, że możemy znaleźć jakiś wdzięczniejszy temat. A co powiedziałabyś na strajk, jako dużo przyjemniejszy temat do rozmowy?