Ogród Jane Austen

Liczy się kazdy centymetr (jej, jak to brzmi...), ale głos jest najważniejszy bez dwóch zdań. A i jeszcze to spojrzenie i te jego brwi... O mamo!

Rzekłabym nawet O Mamusieńko!
Całe 185 cm do kochania. Tyle dobra naraz, żeby się tylko nie zadławić ;-)

A to na dzień dobry

Gosiu obejrzałam tą poprawioną wersję, w tej pierwszej u mnie nie było napisu - From Gosia... -
Jednak 100 razy lepiej oglądać tą drugą wersję, bez Twojego podpisu i wyrazów miłości nie było takiego wrażenia

Tak, Margaret jest tu trochę traktowana "po macoszemu" dlatego tak maluchno chcę ją zaakcentować
Gosiu ja w tamtej wersji naprawdę nie miałam Twojego napisu :?

Mnie i Alison tu się podoba

O rany, brakuje mi jakiegoś nowego fragmentu książki N&S, a Margaret już przecież zaczęła dostrzegąc naszego Thortona w innym świetle.
Zaraz chyba poczytam wszystkie tlumaczenia od nowa

Otoz moja kolezanka, ktora obejrzala film, uznala ze Margaret nie jest przekonujaca jako zakochana kobieta, jeden calus w reke nie wystarczy, wedlug niej zeby to pokazac...
On ok, ale ona ... i nie dala sie przekonac, ze Margaret do konca nie uswiadamia sobie swoich uczuc do Thorntona.

Ale jednak powiedziala ojcu, ze drugi raz by zrobila to samo czyli odrzucila Thorntona. To mnie niemile zaskoczylo.
Moze to bylo w gescie desperacji, bo sama uwazala ze zle go potraktowala i myslala, ze juz on jej nie kocha...

I jeszcze w dodatku, kiedy ojciec powiedzial, ze chcialby zeby Thornton czesto przychodzil, bo to jego jedyny przyjaciel, ale w takiej sytuacji moze nie powinien go zachecac, ona nic nie powiedziala, ani sloweczka.
A przeciez kochala ojca i mogla te wizyty znosic dla niego. Mogla powiedziec, ze jej to nie przeszkadza, chocby dla dobra ojca.
Nie rozumialam jej w tym momencie.

Wydaje mi się, że odrzuciła jego oświadczyny, mimo że jakieś uczucia się już w niej tliły, ale nie mogła postąpić inaczej, wbrew swoim przekonaniom. Wg niej Thornton źle traktował swoich pracowników, już samo to z jakim zacięciem powiedział jej "Dostali to na co zasłużyli" - czy mogłaby być szczęśliwa z nim mając wątpliwości? Wydaje mi się, że jej odmowa nie była podyktowana tym, że John był kupcem, to już raczej jego dumne i ostre podejście do tych biednych robotników tak bardzo ją do niego uprzedziło

No właśnie, powinien się bardziej postarać, opanować złość.
Przecież wiedział jak bardzo Margaret czuje się związana z robotnikami, jak bardzo im współczuje. Te słowa sprawiły, że był na przegranej pozycji i myślę, że ona nie mogła postąpić inaczej. Zupełnie jak w Dumie, prawda? Pamiętam ostatnie słowa Darcego: I byłbym nim (dumnym człowiekiem) gdyby nie ty, najdroższa Elżbieto - i to chyba tyczy się również relacji między Thorntonem a Margaret

Wlasnie nie wiem czy byla to zazdrosc. W pierwszym momencie tak pomyslalam, ale pozniej uznalam, ze ona skupila sie na tym podaniu reki, ze to jednak faktycznie przyjeta forma towarzyska w Milton.
Zazdrosc o ta dziewczyne to byla raczej w tej scenie pod kosciolem, kiedy on stal w tym cylindrze obok panny Latimer.
Ale to wodzenie za nim wzrokiem na przyjeciu, ogladanie sie za nim na ulicy (scena z p. Bellem) i to przyjscie po adres lekarza i patrzenie przez okno jak idzie, no to cos w tym jednak bylo z jej strony..

Thornton i Margaret... oboje byli tak na prawdę samotni, poszukiwali akceptacji...
od początku byli sobą zafascynowani, tylko zawsze coś stało im na drodze... aż do czasu spotkania na peronie... gdzie wszystko się wyjaśniło... tak sobie myślę, że Henry to był złoty człowiek.... mógł przecież wypaść z tego przedziału i zbużyc tę nić porozumienia, która zawiązała się pomiędzy Margaret i Thorntonem.... siedział sobie spokojnie w przedzialiku... i dał jej odejść z innym mężczyzną....

Ale Henry naprawdę zachował się ładnie. Jako jej towarzysz w podróży mógł "bronić" Margaret przed "napastnikiem" W końcu po to z nią pojechał - żeby zapewnić jej bezpieczeństwo